Starorzecze Wish River

Serce czarownicy drgnęło, gdy potwór wpadł w pułapkę. Słyszała, że nie jest zbyt spostrzegawczy, a jednak wciąż była gotowa na ewentualne niepowodzenie. Nie mogła jednak tracić czujności przez jeden sukces.

Bardzo ostrożnie zbliżyła się o parę kroków. W trakcie tego manewru starała się wciąż pozostać w bezpiecznym cieniu drzew, jednak wychylała delikatnie głowę, by móc lepiej obserwować potwora. Porwana sukienka, kobiecy głos... A jednak szamotała się jak zwierzę w sidłach.

Czarownica położyła dłoń na zatkniętej za pasek broni. Choć kazała Koszmarowi przemieścić się na gałęzie drzew, by był gotowy do skoku na stwora w razie potrzeby, Vivian nie chciała mieć pustych rąk. Miała pewne szczególne plany na ten moment, którym daleko było do ostrożności. Obiecała sobie jednak, że nie będzie pochopna i, choć czyny bestii wyraźnie przemawiały na jej niekorzyść, czarownica zamierzała dowiedzieć się, czym lub kim tak naprawdę jest stwór.

- Nie ruszaj się, to zbędne - przemówiła twardym głosem. Zaraz dodała: - Rozumiesz co mówię?

Nie miała pewności, czy stwór sam mówi i rozumie język. Ludzki głos brzmiał obiecująco, jednak jeśli bestia faktycznie była eksperymentem Inkwizycji, mogła popaść w szaleństwo. Może dlatego zabijała? Vivian obserwowała ją dalej, chociaż wciąż z delikatnego ukrycia.

Ten fioletowy błysk z wcześniej...

Zachowanie stwora wskazywało, że usłyszał głos. Vivian w napięciu oczekiwała dalszych reakcji. Rozglądał się. Uspokoił nieco. Rozumiał czy poprowadził nim instynkt? Nagły szloch sprawił, że czarownica odruchowo zacisnęła dłoń na chwycie rewolweru, jednak powstrzymała się od wyciągnięcia broni. Stwór próbował przemówić, mówił...

Vivian nie była gotowa na to, co wydarzyło się w następnej chwili.

Wytrzeszczyła oczy i cofnęła się instynktownie, gdy części ciała zaczęły odpadać jedna po drugiej. Makabryczne przedstawienie, którego stała się świadkiem, nijak miało się do wszystkiego, co w życiu widziała. A widziała wiele, od zatrważających Koszmarów przez okropne rany. Rozpadający się stwór był zupełnie i n n y; i w swej inności przerażający.

Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w postać wyłaniającą się spod odpychającej powłoki stwora. Nawet nie zauważyła, kiedy cofnęła się o kolejne kroki, póki w końcu uderzyła plecami o omszony pień drzewa. Głos uwiązł jej w gardle, jedynie usta poruszały się w niemych słowach.

- Catherine... - szepnęła w końcu, wciąż daleka od zrozumienia.

Troskliwym odruchem sięgnęła do worka, by wyciągnąć z niego chustę i nakryć nią nagie ciało przyjaciółki. Cofnęła się szybko. Fakty powoli docierały do świadomości Vivian, która bardziej niż obecną sytuacją, zaczęła przejmować się okolicznościami ich ostatniego spotkania. Te wszystkie chwile, gdy uświadamiała sobie, że powinna dać znak życia, ale nie potrafiła się przełamać. Ciężar odpowiedzialności i niepokoju nie pozwalał jej wykonać tego ruchu. Teraz nie miała innego wyboru, jak po raz kolejny stawić czoła odwlekanym trudnościom.

- Co ty tu... - wydusiła, nie wiedząc jeszcze, co powinna powiedzieć. Wszystko, wszystko kotłowało się w jej głowie. Cyrk, bezsilność, poczucie winy, dziwne zachowanie Cath i.. to.

Gdy tylko wspomniała rzecz, która najbardziej zaważyła na jej postrzeganiu Catherine, szybko przypomniała sobie o rzeczywistości. Fakty w końcu połączyły się w jedną całość, choć wciąż niepełną.

- Catherine! - krzyknęła, choć głosem bardziej histerycznym, aniżeli wściekłym. - Powiedz mi, że to nie ty! To nie ty mordowałaś te kobiety, prawda?!

Zawsze mogła się łudzić, wbrew dowodom, czyż nie?

Vivian z trwogą i niedowierzaniem obserwowała każdy ruch Catherine, niepewna, czego może się po niej spodziewać. Nie tego oczekiwała, gdy przykryła ją chustą. Liczyła, że Cath ukryje swoją nagość, ta jednak postanowiła jedynie się wytrzeć, jakby wcale nie przeszkadzał jej brak ubrania. Vivian chciała w pierwszej chwili odwrócić wzrok, utrzymała jednak spojrzenie mimo wewnętrznego speszenia. Nie mogła pozwolić sobie na stracenie Catherine z oczu.

Wszystko mogło jej teraz przyjść do głowy, a Vivian nie chciała opuszczać gardy.

Ach, gdyby ktoś jej kiedyś powiedział, że będzie bać się czynów swojej ukochanej przyjaciółki z dzieciństwa, wykpiłaby tę osobę pogardliwie.

Czarownica pokręciła gwałtownie głową, gdy usłyszała wytłumaczenie Cath. Nie tego oczekiwała. Ponura prawda osaczyła ją ze wszystkich stron i nie mogła już dłużej przed nią uciekać. Catherine nie tylko zamordowała wszystkie te czarownice. Wszystkie te kobiety. Catherine była po prostu szalona. Niezależnie jak wiele leżało w tym winy Vivian, władczyni Koszmarów nie mogła dłużej usprawiedliwiać zachowania swojej przyjaciółki.

- Nie... To ty byłaś bestią z Ponurego Boru - powiedziała cicho. Przesunęła się w bok. Nie chciała mieć drzewa za swoimi plecami, nie w tym momencie. - Dlaczego, Catherine? Nie mów mi, że po to, by mnie znaleźć.

Mogła jej szukać, Vivian akceptowała to i była gotowa kajać się za zniknięcie bez śladu, ale tajemnicze morderstwa... Nic nie tłumaczyło Cath. Nic.

Na dalsze słowa nie zareagowała ani nie powiedziała nic. Nie miała zamiaru kazać Koszmarowi usunąć nici. Dawały jej namiastkę przewagi i poczucia bezpieczeństwa, których tak teraz potrzebowała.

- I jak ja mam ci pomóc, Cathie?...

Zacisnęła usta. Słowa wyrwały się szybciej, nim zdążyła się nad nimi zastanowić.

Słuchała w milczeniu słów Catherine, krzywiąc się jedynie czasami w wyrazie dezaprobaty. Jak mogła wrócić do tych tematów w tej sytuacji? Początkowe zdezorientowanie Vivian powoli ustępowało znacznie gwałtowniejszym emocjom. Wciąż przemieszczała się ostrożnie w bok, obserwując poczynania przyjaciółki. Nie podobało jej się, że dotknęła pajęczyny.

- Nie potrzebuję ochrony - zdecydowała się w końcu skomentować cały ten wywód. - Cath, czy ty nie widzisz, w jakiej sytuacji się teraz znajdujemy? Jak możesz to lekceważyć?

Zacisnęła mocno usta, gdy Catherine pozbyła się pajęczyny. Tego właśnie się obawiała. Nie miała jednak zamiaru tracić rezonu. Jeszcze nie.

- Dlaczego jest ważne? Zginęły czarownice. Być może nie tylko. I to ty je zabiłaś. - Czarownica wyrzuciła z siebie te słowa niemalże na jednym oddechu. Zaczęła się ostrożnie cofać, gdy tylko Cath znalazła się zbyt blisko. - Wiesz w ogóle o jakim ciężarze mówisz?

Oddychała ciężko, lecz nie przez wysiłek. Gotowało się w niej. Wszystkie powstrzymywane emocje, zmieszane tak, że nie była już ich w stanie odróżnić, znajdowały ujście poprzez najprostszą z nich, tę najbardziej znaną Vivian: gniew.

Vivian zawahała się na moment, gdy Catherine zatrzymała się. Czyżby udało jej się przemówić kobiecie do rozsądku?

A może jednak nie?

Głos uwiązł władczyni Koszmarów w gardle. Potrząsnęła gwałtownie głową. Ciężar... O którym tak właściwie rozmawiały? Jak wiele Cath widziała w jej zachowaniu, jak wiele rozumiała, a jak wiele interpretowała po swojemu? Zawahanie ostudziło nieco złość Vivian i zmusiło ją do przemyślenia swojego następnego ruchu, następnych słów.

- Przyszłam, bo widziałam strach, jaki bestia z Ponurego Boru wzbudza w moich siostrach - odparła ponuro. Chciała się uspokoić, a jednak z każdym słowem zaczęła nakręcać się na nowo. - Niby jak miało to pomóc naszej społeczności? Samoobrona? Kto do cholery jasnej w samoobronie... - zaczęła się plątać. - ...zjada napastnika?!

Powiedziała to. Głośno. Nie było już odwrotu.

- Jak możesz, Cath? Starałam się cię zrozumieć, tłumaczyłam sobie, chciałam ci pomóc, ale TO? Jak możesz?!

Zaczęła zalewać ją fala mdłości, gdy wspomniała opowieści o widoku ofiar, gdy wspomniała chwilę, w której dowiedziała się o małym sekrecie Cath. Powoli zaczynało coś w niej pękać, teraz, gdy patrzyła na swoją przyjaciółkę i wciąż widziała w niej bestię z Ponurego Boru. Nawet poczucie winy za błędy przeszłości musiało ugiąć się pod naporem ostrego sprzeciwu wobec jej zachowaniu.

- Nie waż się mówić, że to nie ma znaczenia.

Nie potrafiła uwierzyć jej tłumaczeniom. Z napięciem wpatrywała się w jej twarz oświetloną mdłym światłem księżyca, jakby czekając, aż Catherine wreszcie przyzna prawdę, okaże skruchę, obieca poprawę...

Mimo wszystko, w Vivian wciąż tliła się nadzieja.

Że będzie jak dawniej.

Nawet jeśli nic już nigdy nie będzie jak dawniej.

Tym razem pękło coś innego. A jeśli nie kłamała? Naprawdę się broniła? Kim była Vivian, aby to ocenić teraz, gdy błądziła tylko wśród opowieści? Kim była, by ją osądzić, skoro sama potrafiła zabić w samoobronie?

Dawniej nie tylko.

Ucieczka... Teraz chciała uciec, zostawić to wszystko za sobą po raz kolejny.

- Nie uciekłam - stwierdziła w końcu. - Raczej... nie mogłam wrócić. To skomplikowane.

Ciężar wyznania spadł na nią niczym ciężki głaz. Nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć na te słowa. Nie czuła się na siłach, by jakkolwiek odpowiedzieć, gdy sprawy między nimi stały się jeszcze bardziej zawiłe niż wtedy, latem.

- Nigdy nie pasowałam do Cyrku, Cath - dodała jeszcze zmęczonym głosem.

Gdy mdły zapach uderzył w jej nozdrza, pokonując intensywnością nawet wilgotny zapach bagna, Vivian odruchowo cofnęła się o krok. Czy Cath naprawdę to nie przeszkadzało?

Władczyni Koszmarów westchnęła ciężko, czując się, jakby przegrała właśnie jakąś walkę. Czy toczyła się ona między nią a Catherine, czy też raczej w jej własnej głowie - nie miała pewności. Czuła zmęczenie, gniotące całe jej ciało w dół.

- Nie. Znaczy... - westchnęła ponownie. - Potrzebuję przestrzeni. Wcale nie jest po wszystkim.

Walczyła ze sobą znów. Rozdzierały ją dwie sprzeczne myśli, dwie sprzeczne drogi.

- Możemy widywać się w lesie. Tylko... nie szukaj mnie już w taki sposób.

Nie chciała zostawiać Catherine, gdy ta potrzebowała kogoś... jej. Tylko czemu czuła się, jakby podpisała pakt z diabłem?

Poczuła się jak najgorsza istota na świecie. W milczeniu obserwowała, jak Catherine upadła na kolana, ale nie mogła zrobić nic, by zapobiec jej jej rozpaczy. Nie... Mogła. Ale nie chciała. Czuła, że taki wybór niczego nie rozwiąże. Po chwili wahania przykucnęła w pewnej odległości od Cath, spoglądając na nią uważniej.

- Nie stracisz - powiedziała głośno, tak, by przedrzeć się przez jej łkania. - Tak będzie najlepiej, musisz mi zaufać.

Nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, jednak przeczucie podpowiadało jej, że jeśli dzisiaj ulegnie Catherine w całości, sprawy nie potoczą się tak, jak powinny. To nie pomoże ani jej, ani Cath. Jej przyjaciółka gotowa będzie znów popaść w szaleństwo, jeśli nie nauczy się, że nie musi mieć Vivian przy sobie. Tak właśnie tłumaczyła sobie to władczyni Koszmarów.

Grzmot. Czarownica uniosła wzrok w górę. Chmurzyło się. Że też akurat dzisiaj w nocy musiało zbierać się na deszcz...

Padało. Od dobrej chwili, a one nawet nie zwróciły uwagi na gniew żywiołu. Jedna pogrążona w rozpaczy. Druga w głębokiej rozterce, z oczami utkwionymi w przygiętej przez smutek postaci.

- Obiecuję - powiedziała tylko, na tyle głośno, by przebić się przez szum deszczu. - Chodź. Wstawaj.

Sama w tym momencie wyprostowała się i poczęła ściągać koszulę. Choć ta zdążyła już przesiąknąć deszczem, wciąż była czysta, a Vivian miała jeszcze pod spodem bieliźnianą koszulkę. Nie czuła się swobodnie, jednak jeszcze gorzej czuła się z myślą, że Cath nie ma na sobie zupełnie nic.

- Załóż. - Czarownica podała przyjaciółce koszulę. - To zawsze coś. Odprowadzę cię w pobliże Cyrku, nie chcę, żebyś włóczyła się sama po nocy.

Bała się o to, co może stać się samej Catherine czy może komuś, kto nieopatrznie by się na nią napatoczył? Ciężko powiedzieć. Mimo wszystko, w tych krótkich komunikatach i wszczętych na nowo próbach hamowania emocji próbowała udowodnić sobie, że wciąż ma jakąś kontrolę nad sytuacją.

- Muszę przyznać, ciężko pilnować czasu w lesie - stwierdziła, w końcu przechodząc do wiszącego pytania. - Za... siedem nocy, licząc dzisiejszą. W południe, koło Samotnej Skały. Kojarzysz ją, prawda? Jest niedaleko stąd.

Nie chciała od razu zapraszać Catherine w okolice swojej kryjówki. Zdążyła dobrze poznać zaborczość swojej przyjaciółki, a obecna sytuacja dotkliwie o niej przypomniała. Nie wiedziała, jak Cath może zareagować na czarownice, z którymi zwykła utrzymywać kontakt, więc nie zamierzała dopuścić do ich przypadkowego spotkania bez odpowiedniego przygotowania Catherine.

- Idziemy? - zapytała w końcu. Nagle do jaźni Vivian przedarło się pytanie, które powinna zadać o wiele wcześniej: - Właściwie... nic ci nie jest, prawda? Nie jesteś ranna?