Zapomniane grobowce

Inkwizycja kryła w sobie wiele licznych sekretów i od samych swoich początków skupiona była na poszukiwaniach jak najskuteczniejszej broni do walki z czarownicami i koszmarami, które zaczęły stąpać po ziemi jakby ta należała do nich. Jednakże wieloletnie poszukiwania broni, która miałaby wyplenić ten przeklęty pierwiastek ze świata nie były aż tak owocne jak życzyliby sobie tego Inkwizytorzy. Wielu pokładało swoje nadzieje w oddziałach Balsamistów, ale niektórzy chcieli spojrzeć w przeszłość i w niej poszukać odpowiedzi na nurtujące pytania. Tym bardziej, że istniało kilka postaci wokół których zdążył wykwitnąć swego rodzaju mit.
Do Althei już jakiś czas temu dotarły pogłoski na temat jakiegoś starego mistrza Inkwizycji, jednego z pierwszych w organizacji lub coś podobnego, który podobno władał bronią o niewyobrażalnej mocy. Niestety jednak jego kariera była niezwykle krótka i dosyć szybko został pochowany w grobie ze swoim legendarnym orężem. Excaliburem wśród Inkwizytorów z tego, co można było usłyszeć. Kilka osób zastanawiało się nad tym czy odzyskanie broni Mistrza byłoby czymś, co wyraźnie mogłoby pomóc im w walce z tymi przeklętymi siłami.
Nic dziwnego więc, że w miarę szybko znalazła się na obrzeżach miasta, gdzie znajdował się stary cmentarz. Musiała zbadać tę sprawę i samej sprawdzić czy uda jej się znaleźć grób tego słynnego umarlaka i wygrzebać z niego coś wartościowego. Zawsze można próbować, prawda? Nic wielkiego nie mogło się przecież stać. Nim jednak ruszyła na poszukiwania warto byłoby skorzystać z jakiś kronik kościelnych i pomocy pastora, który mógłby ją ponawigować w miejsce, gdzie najprawdopodobniej spoczywał dawny mistrz. Choć i bez tego można było się domyślić, że pochowano go na fragmencie cmentarza, gdzie znajdowały się jakieś groby czy grobowce od dawna zapomniane przez ludzi. Idealne miejsce, w którym mógłby spoczywać jakiś cudowny artefakt w zimnych dłoniach trupa... albo w tym, co z nich pozostało.
Althea pociągnęła kilka razy nosem, wdychając zapach starego cmentarzyska. Nie wyczuwała chwilowo nic dziwnego w powietrzu. W zasadzie cała okolica była na tyle pozbawiona życia, że było to nieco przytłaczające i niepokojące. W oddali zarejestrowała gdzieś krucze krakanie, które roznosiło się po okolicy między wystającymi z ziemi nagrobkami. Wszystko tutaj wydało się naprawdę martwe i stanowiło niewątpliwie wielki kontrast z borem, w którym kobieta spędziła ostatnie kilka dni o czym z pewnością mógł świadczyć jej nieco przybrudzony strój, będący już nie pierwszej świeżości.
Spojrzenie jej bystrych różnokolorowych oczu przesunęło się w kierunku znajdującego się w pobliżu mężczyzny, który miał jej pomagać w poszukiwaniach. Lub starać się, żeby nie ściągnęła na siebie gniewu poległych lub innej klątwy za bezczeszczenie grobu. Choć szczerze, raczej nie wierzyła w takie rzeczy.
- To gdzie on jest? - spytała wprost, przechodząc od razu do rzeczy. Nie planowała kręcić się w pobliżu dłużej niż było to konieczne. Zresztą im szybciej się z tym uwiną tym lepiej. Plus nie można było zaprzeczyć temu, że pierwszy raz od dawna komuś udało się rozpalić w niej ciekawość przez co tym spieszniej było jej do położenia swoich rąk na tej legendarnej broni, która ponoć spoczywała w grobowcu.

Trudno w zasadzie było stwierdzić czy faktycznie Althea kojarzy pastora z poprzednich lat swojego życia. Czasy dzieciństwa, a raczej tego, co by na nie przypadała pamiętała raczej kiepsko przez częste przebywanie w laboratoriach i zamkniętych przestrzeniach. Nierzadko z umysłem otępiałym od specyfików, którymi ją faszerowano. Co prawda zapewne wytężywszy mocno pamięć, przypomniałaby sobie sporo szczegółów dotyczących jegomościa, którego miała przed sobą. Głównie jednak skupiała się na fakcie, że był kimś kto mógłby jej pomóc w specjalistycznych poszukiwaniach świętego Graala... czy też tutejszego Excalibura. Z pewnością jednak kojarzyła go jako jednego z Inkwizytorów. Na nich zwracała nieco więcej uwagi. Tym bardziej jeśli towarzyszyli jej w czasie wypraw. Była wtedy mniej więcej za nich odpowiedzialna czy też współodpowiedzialna i musiała dbać, żeby za bardzo żaden z nich nie ucierpiał.
Cóż rozkopywanie grobów czy odsuwanie płyt grobowców nie należało również do jej codziennych zajęć, ale jak mus to mus. By zdobyć ten cholerny miecz była w stanie zrobić coś podobnego. Oby tylko było warto, bo znając parszywe szczęście, które nieraz do niej przylegało skończy się głównie na tym, że w jej rękach wyląduje kawał zardzewiałego i nieprzydatnego żelastwa. Tak mogło być w najgorszym wypadku. W najlepszym? Może zyskać naprawdę wyjątkową broń, o której Inkwizytorom się śniło. Wcale nie najgorsza alternatywa.
Posłusznie ruszyła za Eliasem, który postanowił ją poprowadzić na miejsce, w którym spoczywać miał umarty już dawno mistrz krzyżacki. Carter zaczął jeszcze prawić jej kazanie odnośnie pozostawania w gotowości, ale nawet nie zerknęła w jego kierunku, rozglądając się po przepastnym cmentarzu, by wyłapać jak najwięcej szczegółów, które tylko była w stanie zarejestrować.
- Nie musisz mi o tym przypominać - mruknęła tylko, odrywając wzrok od któregoś z podniszczonych grobów.
Była świadoma tego, że nie znajdowali się na świątecznym jarmarku, na którym można się zrelaksować i opuścić gardę. I choć miecz wciąż spoczywał w pochwie to była gotowa sięgnąć po niego, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Na razie jednak nie wyczuwała ani nie zaobserwowała niczego, co mogłoby świadczyć o bytności koszmaru w okolicy także nie czuła potrzeby sięgania po broń.

To nie tak, że nie przywiązywała wagi. Po prostu chwilowo nie wyczuwała nic, co mogłoby ją zmusić do wyciągnięcia obecnie posiadanego miecza z pochwy. Poza tym? Zawsze była czujna i starała się wychwycić jakąkolwiek zmianę w otoczeniu, która mogłaby świadczyć o obecności czegoś, co mogłoby zwiastować rychłe zagrożenie. Chwilowo nic podobnego nie wyczuwała.
Nic zbytnio się nie zmieniło i bez większych przeszkód mogli dotrzeć do miejsca, które było ich destynacją. Z pewnością jednak nie spodziewali się tego, że zamiast zobaczyć jakiś pokaźny grobowiec, który mógłby wieść do krypty lub czegoś podobnego, ale nie. Otóż przed nimi znajdował się najzwyklejszy grób choć podniszczony i stary. Tak stary, że za nic nie byłaby w stanie potwierdzić czy faktycznie trafili na miejsce. Gdyby nie ten miecz, który wystawał ze swego rodzaju podestu. I cóż to był za miecz! Pomimo upływu czasu klinga prezentowała się wybornie i to nawet wbita w kamień, który zdawał się nie naruszyć w żaden sposób brzeszczotu. Zupełnie jakby ten stworzony był do przecinania głazów. Tym jednak co zwracało uwagę wędrowców była rękojeść miecza, przedstawiająca... penisa? Podobieństwo było uderzające. Nie było w zasadzie mowy o pomyłce i śmiało można było stwierdzić, że broń wielkiego mistrza na uchwycie posiadała dosyć imponujące wyrzeźbione z metalu prącie. I choć Inkwizytorka n ie mogła uchodzić za znawczynię męskich narządów płciowych to z pewnością mogła stwierdzić, że ten fallus nie jest ot zwyczajnym ptaszkiem, a solidnym przyrodzeniem, za które można by chwycić. W końcu jako rękojeść miecza musiał się sprawdzać i o ile mogła to stwierdzić z daleka to można by ową rękojeść swobodnie objąć obiema dłońmi. Tyle dobrego, że jelec miał dosyć tradycyjny wygląd, a nie przedstawiał dwóch jąder. Wystarczyła jej głowica, którą stanowiła żołądź tej niezwykle fascynującej części ciała.
Na widok tak imponującej i majestatycznej broni Althea wprost nie mogła się powstrzymać od pełnego zdziwienia zapytania Co do chuja?, które biorąc pod uwagę wygląd legendarnej broni było bardzo na miejscu. Nie wiedziała czego powinna się spodziewać po orężu dawnego mistrza, ale zdecydowanie nie pomyślałaby nawet, że natkną się na coś podobnego.
Elias wyszedł na przód podczas gdy kobieta wciąż z daleka przyglądała się temu dziełu rzemiosła kowalskiego z rozsądnej odległości. Skoro już tu przyszli mogliby wyciągnąć ten kutasi miecz i sprawdzić czy posiada jakieś magiczne właściwości poza służeniem za wątpliwej jakości przyrząd rozkoszy dla zdesperowanych. Niestety to był chyba jeden z momentów, gdy pastor zapomniał o radzie, którą sam jakiś czas temu dawał swojej towarzyszce lub też po prostu pojawienie się Koszmaru było zbyt nagłe, by był w stanie zareagować. Althea również nie zdołała wyciągnąć swojej broni, gdy mężczyzna został ot tak ciśnięty przez bestię na jeden z pobliskich nagrobków. Dopiero wtedy miecz znalazł się w jej ręku i nie odwracając się od stwora ostrożnie przesunęła się w stronę Cartera, stawiając ostrożne kroki, chcąc znaleźć się między nim i Koszmarem, który nie ponowił ataku.
- Nie mogło być za łatwo, nie? - mruknęła, odgradzając go niejako od wężowatej panny, która trzymała się dosyć blisko nagrobka dawnego Inkwizytora. Nie zapowiadało się na to, by miała ponownie zaatakować, ale nie oznaczało to wcale, że le Fey zamierzała opuścić broń w jej obecności. - Mam nadzieję, że z twoją celnością jest całkiem dobrze. Możesz wstać?
Chociaż zwracała się cały czas do pastora to jednak nie odwróciła w jego kierunku głowy. Cały czas jej wzrok wpatrzony był w widoczny przed nimi Koszmar, który stanowił teraz centrum jej zainteresowania. Póki jednak nie spotkali się z kolejnym przejawem agresji to nie było co szarżować z myślą o ataku. Ważniejszym było odpowiednie przemyślenie sytuacji... I upewnienie się czy pastorowi nic nie dolega, bo inaczej rozsądniej byłoby się wycofać. Nawet jeśli za bardzo jej się nie podobała podobna opcja. Dlatego też liczyła na to, że z Eliasem jest wszystko dobrze i będą mogli razem stawić czoła cmentarnemu potworkowi, którego z pewnością można było zranić. Przynajmniej tyle Althea mogła wywnioskować ze śladów, które zostały pozostawione na łuskach potwora.