Vivian

Gdyby przeciętny, samotny wędrowiec napotkał w Ponurym Borze niewytłumaczalne zjawisko, zapewne odwróciłby się na pięcie i czym prędzej oddaliłby się od feralnego miejsca. Vivian daleko było do przeciętnego wędrowca; gdy tajemniczy głos bezbłędnie wołał jej imię, czarownica, zamiast uciekać, zdecydowała się sprawdzić, co stało za dźwiękowym fenomenem, przyczyn dopatrując się oczywiście w magii. Nie omyliła się, jednak zamiast Koszmara odnalazła wycieńczoną, zagubioną „prawdopodobnie wiedźmę”. Po krótkiej chwili wahania Vivian zdecydowała się zabrać ją w bezpieczniejsze miejsce, a także, jak się później okazało, zająć się nią, póki nie wydobrzeje.

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Vivian nie miała okazji poznać Hawke zbyt dobrze. Kojarzyła ją z widzenia jako częstego gościa Astaroth, jednak nic poza tym. Gdy zrządzenie losu sprawiło, że Hawke wyciągnęła byłą treserkę bestii z tarapatów, Vivian wbrew swojej nieufności do obcych zdecydowała się przyjąć propozycję dalszej pomocy. Pomimo sprzyjających okoliczności, ich drogi rozeszły się tak samo szybko, jak skrzyżowały.

Z ogromu plotek i opinii o Cyrku Vivian musiała z ręką na sercu potwierdzić jedną - Cyrk przyciągał ciekawskie istoty. Poszukiwacze wrażeń lub wielcy sceptycy; wszyscy ci lgnęli do namiotów tajemniczej trupy niczym ćmy do światła, zostawiając cyrkowcom czasami o wiele więcej niż zawartość sakiewki. Odwiedzający nie dziwili nikogo nawet poza godzinami pokazów, kiedy to krążyli po stoiskach albo poświęcali uwagę poszczególnym artystom. Cała ta atmosfera otwartości sprawiła, że treserka bestii szybko nauczyła się ignorować obecność gości, przynajmniej tak długo, aż nie wzbudzili jej podejrzeń. Ekscentrycznie odziana kobieta była jedną z niewielu, którzy wybili się ponad szary tłum. I to wcale nie za sprawą ubioru.

Kobieta zwróciła uwagę Vivian w chwili, gdy oddaliła się od gąszczu stoisk i skierowała się w stronę klatek Koszmarów. Treserka Bestii podążyła za nią bez wahania, na początku obserwując kobietę z oddali. Gdy ta zaczęła przejawiać coraz to bardziej podejrzane zachowania, Vivian w końcu zdecydowała się na konfrontację. Konflikt został zażegnany prędko przez innego tresera, który wyjaśnił Vivian sytuację i przedstawił jej Lilith, stałą bywalczynię, przeprowadzającą obserwacje Koszmarów. Czy to wystarczyło, by zgasić podejrzliwość Vivian? Oczywiście, że nie.

Czarownica przy każdej nadarzającej się okazji starała się pilnować Lilith. Ukradkiem obserwowała jej pracę, niby zajmując się własnymi obowiązkami, dzięki czemu powoli wyzbywała się nieufności. W procesie tym pomagały strzępki informacji uzyskiwane od innych treserów bestii, aż wreszcie, całkowicie niespostrzeżenie, nastawienie Vivian się zmieniło. Ciche towarzystwo Lilith okazało się o wiele bardziej komfortowe niż niektórych cyrkowców, a gdy już nawiązywały dialog o Koszmarach, rozumiały się bez zbędnych problemów. Mimo porozumienia, pozostawała między nimi pewna ściana, której obie świadomie starały się nie przekraczać.

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Tekstteksttekst

Stosunek Vivian do Cyrku można określić jednym wyrażeniem: to skomplikowane. W przeszłości Vivian słyszała pogłoski i opowieści o niezwykłej trupie, jednak nigdy nie była nimi bliżej zainteresowana. Wszystko zmieniło się, gdy w poszukiwaniu choćby tymczasowego punktu zaczepienia skierowała się właśnie do Cyrku. Obecnie jest jej domem, jednak czarownica ze wszystkich sił stara się nie uczestniczyć, a nawet nie być świadkiem złych praktyk Cyrkowców(póki dotyczą niewinnych zdaniem Vivian ludzi). Pozostają one w silnym konflikcie z jej własnymi przekonaniami. Na tle innych członków trupy prezentuje się jako osoba nieco wyalienowana, która jeśli akurat nie musi przygotowywać występu, to opiekuje się Koszmarami (włącznie z wyprowadzaniem ich na spacery do lasu, lol) lub zajmuje się własnymi, tajemniczymi sprawami. Niektórym Cyrkowcom, którzy prędko zorientowali się, od czego izoluje się Vivian, udało się nawiązać z nią bliższą znajomość.

Jak na razie udaje jej się utrzymać jakąś równowagę między sympatią do (większości) Cyrkowców i wdzięcznością za przygarnięciem jej a brakiem akceptacji dla ich złowieszczych praktyk. Nie jest do końca dumna ze swojego postępowania, ale aktualnie nie widzi dla siebie innej drogi, więc stara się przy pomocy logicznych argumentów gasić wyrzuty sumienia.

Vivian darzy Inkwizycję czystą, ślepą nienawiścią. Uważa, że są źródłem wszelkiego zła i że zamiast działać dla dobra ogółu, szkodzą mu. Święcie wierzy, że dopiero po zniszczeniu Inkwizycji możliwe będzie osiągnięcie pokoju i bezpieczeństwa wspólnymi siłami. Parę niedawnych wydarzeń (w tym niezwykle przyjacielska pogawędka z Lynnem) zasiało delikatne wątpliwości co do bezwzględnego zepsucia każdego inkwizytora bez wyjątku, jednak nic nie naruszy nienawiści czarownicy do samej organizacji i jej idei.

Vivian ma na ogół neutralny, chociaż mocno nieufny stosunek do mieszkańców Wishtown. Jest świadoma, że w tym przypadku nie może generalizować i że wśród mieszkańców kryją się nie tylko czarownice, lecz także ludzie i nosiciele, którzy potajemnie buntują się przeciwko obecnej sytuacji i krwawym rządom Inkwizycji.