Skarpa

Inkwizytor zaczerpnął gwałtownie powietrza, gdy tylko kawał materiału przestał blokować mu usta, choć zaraz skrzywił się z bólu, gdy złamane żebra przypomniały o sobie w wyraźny i ostry sposób. Lecz co z tego. Dostał szansę, by swobodnie przemówić. I nie zamierzał jej zmarnować.

- Tchórzliwa suka! - ryknął nagle, głosem zniekształconym przez świeże oparzenie policzka. - No dalej, rozwiąż mnie! Wypruję ci flaki i dołączysz do tej swojej, tfu, przeklętej rodziny! Wszyscy razem będziecie gnić w piekle, gdzie wasze pierdolone miejsce!

Nie zaważał na inne wiedźmy, nie zaważał na ich przewagę liczebną. Dyszał ciężko, choć płytko, a jego oczy lśniły szaleństwem. Czystym szaleństwem, niekontrolowaną mieszanką nienawiści i gniewu, bólu i strachu przed... strachu przed rolą ofiary. Dotkliwsze było dlań ranienie psychiki i dumy niż ciała, choć lada moment zapewne miało się to zmienić.

Warknął jak rozjuszone zwierzę, gdy Astaroth złapała go za włosy, zerkając z mimowolnym niepokojem na ostrze w dłoni kobiety. Wyrywał się, a jakże, jednak i tak nie zdołał umknąć przed cięciem. Gniewny syk przeszył powietrze, a mężczyzna poczuł świeży posmak krwi w ustach. Splunął niezdarnie, lecz nadaremnie.

Na prośbę Astaroth zareagowała niemalże od razu wysoka czarownica, uprzedzając tym samym Melvę. Miała silne ręce chłopki, dzięki czemu bez problemu unieruchomiła osłabionego przez ból mężczyznę. Cyrkówka miała doskonałe pole do popisu, śledzonego przez oczy pozostałych kobiet. Żadna nie odezwała się ani słowem, gdy Astaroth grzała ostrze; nawet ta najwrażliwsza z nich. Tortury nie stanowiły stałego elementu samosądu, jednak dzisiejszej nocy nikt nie śmiałby odmówić cyrkówce prawa do odebrania zapłaty za krzywdy. Sam inkwizytor doskonale wiedział, co go czeka, jednak wcale nie spokorniał.

Przeklął szpetnie i obrzucił Astaroth wiązanką wyszukanych obelg, nie zwracając wcale uwagi na ostrzegawcze szarpnięcie wysokiej czarownicy. Częściowo uspokoił go dopiero ból w boku, wzmagający się przez każdy zbyt gwałtowny ruch. Gdy cyrkówka rozdarła mu ubranie, mogła bez problemu dostrzec pojawiający się powoli siniec. Oddech mężczyzny był ciężki i urywany, a pogorszył się jeszcze bardziej, gdy kobieta zaczęła ciąć.

Nie zaczął krzyczeć tak od razu. W końcu lata treningu na inkwizytora nauczyły go odporności na ból. Przez jego zakrwawione usta przemknęły się jedynie ciężkie stęknięcia, dopełniające owe swoiste preludium brutalnej sztuki. Wysoka czarownica wzmocniła uścisk, szykując się na kolejne próby oswobodzenia się. Melva wznowiła swój spacer z rękoma skrzyżowanymi na piersi, jak zahipnotyzowana wpatrując się w akt tortur. Carina i jej kuzynka zbliżyły się nieco, obydwie pełne nieśmiałej fascynacji. Wszystkie skupiły się na tym, co może wydarzyć się lada moment.

I nikt nie zauważył, że zawoalowana postać zniknęła z miejsca, w którym tkwiła dotychczas praktycznie w bezruchu.

Nikt nie śmiał przerywać, nikt nie próbował kwestionować działań Astaroth. Żadna czarownica nie śmiała zabrać głosu, nawet Melva, która zwykle chętna była do komentowania i podjudzania. Przestrzeń wypełniał jedynie ciężki oddech inkwizytora i obelgi, które wkrótce znów miały przerodzić się w krzyk bólu. Stało się to tuż po tym, jak wysoka czarownica usunęła się na bok, dołączając do pozostałych obserwatorek. Mężczyzna zwinął się na ziemi w bólu, przeklinając nienawistnie magię, wiedźmy, samą Astaroth...

A potem wszystko potoczyło się szybko.

Wrzask. Wrzask identyczny jak ten, który rozlegał się na rynku za każdym razem, gdy Inkwizycja ku uciesze gapiów rozniecała ogień pod stopami skazanej. Mężczyzna wył w agonii, szarpał się, tarzał, instynktownie próbując powstrzymać, ugasić płomienie. Na próżno. Nic nie mogło stłumić magicznego ognia, który pożerał ciało żniwiarza bez krzty litości. Nie było już tu miejsca na świadomość swoich win; wszystko, wszystko przepadło. Pozostały jedynie pierwotne reakcje. Uciekaj. Zgaś to. Wyrwij się. Ratuj się. Wrzaski powoli cichły, gdy siła inkwizytora słabła, a rany zaczęły uniemożliwiać mu dalsze funkcjonowanie. Już nie mógł krzyczeć, rzęził jedynie, a ciało jego nieruchomiało na ziemi, u stóp Astaroth.

Wkrótce zapanowała cisza, przerywana jedynie ponurym szumem liści.

Melva poruszyła się jako pierwsza z obserwatorów. Pewnym krokiem podeszła do ciała i, nie zwracając uwagi na ewentualne protesty Astaroth, jednym machnięciem dłoni odsunęła płomienie z okolic głowy mężczyzny. Bez krzty zawahania czy obrzydzenia przyłożyła dłoń do jego szyi, szukając choćby znikomego śladu tętna. Nie bała się nagłego ataku, nie od wroga w takim stanie.

- Martwy - zawyrokowała nadzwyczaj spokojnym głosem, od razu się prostując. Inkwizytor zdawał się utracić jej zainteresowanie w momencie, w którym wyzionął ducha. Za to Astaroth... Melva utkwiła w niej intensywne spojrzenie, które nie zdradzało nic poza głębokim zainteresowaniem.

- Dobra robota. Pomściłaś swoich bliskich. Teraz możesz odpocząć - powiedziała cicho. Czyżby wyczuła rozdarcie, jakie kryło się w sercu cyrkówki? Och, bynajmniej. Kobieta odwróciła się w stronę obserwatorek z sabatu, następne słowa, a raczej rozkaz, kierując do nich:

- Pozbądźcie się ciała. Nie zdołają go już rozpoznać, więc na nic mi się nie przyda.

Ton jej głosu wskazywał, że nie ma zamiaru przyjmować sprzeciwu. Od nikogo. Po twarzach czarownic przebiegł ledwo widoczny grymas. Zazwyczaj nie było pośpiechu.

- Jak zwykle, brudna robota spada zawsze na nas, bo ty umiesz tylko bawić się ogniem - mruknęła w końcu Carina po chwili ciszy, wydymając przy tym policzki jak obrażone dziecko. Melva zdała się puścić przytyk mimo uszu. Telekinetyczna nie miała innego wyboru, jak zastosować się do polecenia. Czarownica skrzyżowała ręce na piersi i pociągnęła ciało przy pomocy swojej mocy.

-  Pewnego dnia sama będziesz sprzątać, zobaczysz. Sama wręczę ci łopatę - mruknęła jeszcze, tym razem bardziej do siebie niż do Melvy. - Chodźcie, dziewczyny. Poczekaj na mnie, Astaroth. Wrócimy razem na sabat, dobrze? - dodała jeszcze, uśmiechając się niewinnie do Ognistej.

Melva niecierpliwiła się, widać to było po niej. Gdy tylko zostały same, podeszła do Astaroth, przez moment wykonując gest, jakby chciała położyć jej dłoń na ramieniu. Powstrzymała się jednak, miast tego krzyżując ręce na biuście.

- Każda z nich straciła przez Inkwizycję coś więcej, niż tylko swobodę bycia sobą - wyjaśniła, kiwając głową w kierunku, w którym zniknęły czarownice z sabatu. - Choć muszę przyznać, że minęło trochę czasu, nim wszystkie przełamały się, by odpłacić się tym psom. Więcej, by całkowicie zobojętnieć. Ty wydajesz mi się inna, Astaroth. - Kobieta umilkła na moment, nie spuszczając rozgorączkowanego spojrzenia z cyrkówki. - Zabijałaś już? Nie zaprzeczaj. Nie zawahałaś się ani przez moment.

Nie przejawiała za grosz współczucia względem Astaroth. Oczekiwała odpowiedzi, a jej umysł pracował intensywnie, analizując wydarzenia z egzekucji i kalkulując to wszystko. W świecie Melvy wszystko przekładało się na liczby. Zabijało się bądź ponosiło się śmierć. Wszystko sprowadzało się do tego, która strona pierwsza straci wszystko.

- Opowiedz mi o sobie więcej - zażądała. - Kim jesteś?

Nieprzyjemną atmosferę przerwał nagle znajomy głos. Znajomy na tyle, by twarz Melvy najpierw zastygła w zdziwieniu, a zaraz wykrzywiła w sztywnym, szyderczym uśmiechu.

Na teren niedawnej egzekucji wpadły dwie osoby. Ciężko było stwierdzić, która ciągnęła drugą, choć zdecydowanie postać niedawno kryjąca się w cieniu wyglądała na spokojniejszą, mniej rozemocjonowaną. Druga zaś oddychała ciężko, jakby właśnie przed momentem biegła, a na jej twarzy malowały się delikatne rumieńce. Każdy, kto miał okazję już nieco dłużej znać Vivian, nie mógł mieć żadnych wątpliwości, że nie jest to oznaka tylko lekkiego poruszenia. Czarownica rozejrzała się po otoczeniu, wzrokiem wędrując raz po raz od Astaroth do Melvy. Nie mogła widzieć śladów krwi na ziemi, jednak paskudny odór, który jeszcze unosił się w powietrzu, zdradzał zbyt wiele. Treserka bestii zacisnęła usta w wąską kreskę.

- Wynoś się stąd.

Melva zacisnęła mocno usta. Spojrzenie, jakim mierzyła Astaroth, w ułamku sekundy zrobiło się chłodniejsze, bardziej drapieżne, jakby kobieta rzucała Ognistej wyzwanie... lub przyjmowała je. Postąpiła krok w kierunku cyrkówki, gdy ta odwróciła się do niej plecami.

- Już nie tylko - odgryzła się Melva, wytykając czarownicy niewygodną prawdę. - Wzięłaś to, co należało do ciebie i teraz próbujesz od tego uciec? Zawodzisz mnie, Astaroth.

Oparła dłonie na biodrach. Choć wcześniejsza krnąbrność Ognistej starła zadowolenie z ust Melvy, teraz wiedźma uśmiechała się znowu, swoim grymasem wyrażając jedynie kpinę. Lubiła pewne siebie czarownice, to fakt. Takich nie trzeba było prowadzić za rękę. Nie znosiła jednak, gdy miały zdanie jakkolwiek odmienne od jej własnego. Melva chętnie ciągnęłaby dalej tę dyskusję, zatrzymując nawet cyrkówkę w miejscu siłą, gdyby nie przerwało jej wtargnięcie owych dwóch osób.

Atmosfera znów stężała, dając się we znaki napięciem nawet dotkliwszym, niż przy wcześniejszym samosądzie. W przeciągu krótkiej chwili całkowitego milczenia wszystkie zebrane osoby mogły się sobie dokładnie przyjrzeć. Szok i złość na twarzy Melvy, gwałtowne wzburzenie pod maską pozornej obojętności Vivian, gesty nagłej niepewności w mowie ciała tajemniczej postaci... Wszystkie te emocje zawisły przez moment w przestrzeni, na sekundy przed wybuchem...

- Po co ją tu przyprowadziłaś, Mario? - warknęła Melva do postaci okutanej w szaty, na co ta jedynie przekrzywiła głową i uniosła wolną dłoń w kierunku twarzy, jakby dziwiła się reakcji Melvy. Ta zjeżyła się jeszcze bardziej, posyłając Vivian niezaprzeczalnie wrogie spojrzenie. - Sądziłaś, że padniemy sobie w ramiona? Nie ma tu miejsca dla zdrajców.

Treserka bestii prychnęła i wreszcie wyrwała się z uścisku Marii. Ruszyła od razu w kierunku Astaroth, nie zaszczycając Melvy nawet jednym spojrzeniem. To też nie spodobało się kobiecie, która przeniosła wzrok z Vivian na Astaroth i z powrotem, wyraźnie szykując się do wyrzucenia z siebie jakiś słów. Drgnęła nawet, jakby miała ruszyć w przód, podejmując nagle jakąś akcję, jednak nim na cokolwiek się zdecydowała, znieruchomiała. Coś przyszło jej do głowy, czegoś się domyślała.

- Nic nie musisz mi tłumaczyć - mruknęła treserka bestii, gdy znalazła się już obok Astaroth. Wzrok wbiła gdzieś obok, w wilgotną glebę. - To nie...

- Nie potępisz jej chyba? - wtrąciła się Melva z uśmiechem na ustach. - Stałaś się aż takim obłudnikiem?

Ręka Vivian zatrzymała się w połowie drogi do nadgarstka cyrkówki, a sama czarownica w końcu spojrzała na Melvę. Niechętnie, z odrazą, krzywiąc usta w złości.

- Nie wtrącaj się - syknęła treserka. - I nie waż się nigdy więcej do niej zbliżyć.

Melva nie bała się jej i nie miała zamiaru pozwolić, by taka myśl choćby przemknęła przez myśli Astaroth. Uśmiechnęła się jedynie szerzej, mrużąc oczy, jakby pytała „I co mi zrobisz?”. Te przepychanki nie były jednak początkowym celem Melvy. W trakcie samosądu dostrzegła drzemiący w Astaroth potencjał; zdolności, których grzechem byłoby nie wykorzystać w pełni. Widziała Astaroth u swojego boku. Sposób, w jaki dopełniały się ich moce, uczyniłby z nich niepokonany duet, zdolny do spalenia całej Inkwizycji, miasta, a nawet... świata, gdyby powstał przeciwko nim. Od momentu, gdy gniew drugiej kobiety wylał się bezlitosnym płomieniem, Melva zapragnęła dowiedzieć się więcej o jej osobie, a potem... przeciągnąć na swoją stronę. Chwilowy konflikt niczego nie zmieniał.

Los miał jednak na ten moment inne plany.

Pierwsza fala złości wywołana widokiem Vivian zelżała po chwili, gdy Melva zorientowała się, że celem wiedźmy wcale nie był sam samosąd, a jego wykonawczyni. Zachowanie zarówno Vivian jak i Astaroth pozwoliło Melvie domyślać się, że to ta pierwsza przyprowadziła drugą ognistą wiedźmę na sabat. Gdziekolwiek zatem ukrywała się przez te wszystkie miesiące, wciąż przebywała wśród czarownic. Logiczne. Ale istniał inny problem. Melva nie miała zamiaru pozwolić Astaroth tak po prostu odejść.

- Mogłabym powiedzieć to samo. Nic, co się tutaj wydarzyło, nie jest twoją sprawą - odpowiedziała, krzyżując ręce pod biustem. Wciąż czuła się pewnie; obecność Vivian i jej wrogość nic nie zmieniała.

Wiele zmieniła za to reakcja Ognistej.

Gdy to Astaroth przełamała pewien impas i pociągnęła treserkę bestii za sobą, Vivian nawet nie próbowała oponować. Odwróciła natychmiast uwagę od Melvy, kiwnęła głową i podążyła za drugą cyrkówką, chcąc jak najszybciej opuścić to miejsce. Wciąż w niej wrzało, ba, spodziewała się, że emocje prędko jej nie opuszczą. Wiedziała też, że prędzej czy później będzie winna Astaroth wiele wyjaśnień, wolała jednak udzielić ich w miejscu każdym innym niż to subtelne przerzedzenie, od wielu lat przesiąknięte krwią inkwizytorów.

Melva za to nie była zachwycona takim obrotem spraw.

- Tak szybko? - wydusiła przez zęby. - Nie skończyłyśmy rozmawiać, Astaroth.

Nim ktokolwiek zdążył cokolwiek jeszcze dopowiedzieć, Maria znalazła się za plecami Melvy i zarzuciła ręce na jej ramiona, układając jednocześnie głowę w zagłębieniu szyi. Czarownica natychmiast zerknęła pytająco kątem oka na obejmującą ją postać, ta jednak nie powiedziała nic.

Vivian zrozumiała komunikat, jaki przekazywała Maria. Kazała Melvie się uspokoić, odpuścić. Treserka bestii nie miała zamiaru zmarnować tej okazji, więc nie zatrzymała się nawet i spojrzała na Ognistą przelotem.

- Idziemy? - rzuciła tylko, upewniając się, że ta nie zmieniła nagle zdania.

Melva zacisnęła jedynie usta. Maria była jedyną osobą, której potrafiła ulec. O ile jednak mogła odpuścić konfrontację, nie zamierzała pozwolić odejść dwóm czarownicom bez słowa pożegnania.

- Z przyjemnością zobaczę cię znów, gdy już pogodzisz się z dzisiejszym aktem, Astaroth - stwierdziła suchym tonem, wyślizgując się z objęć Marii i odwracając do dwóch czarownic plecami. - A ty, Vivian...  Pamiętasz, co powiedziałam, gdy cię znalazłam?

Twarz treserki bestii natychmiast stężała. Przez krótki moment wyglądała tak, jakby miała się cofnąć, dopaść do Melvy i uderzyć ją ze wszystkich swoich sił; drgnęła nawet i zwolniła kroku, zaraz jednak zacisnęła zęby i ruszyła w przód z nową werwą, ciągnąc za sobą Astaroth, jeśli ta nie dotrzymała jej tempa.

Zemsta zawsze kosztowała swoje. Ta wiedza ostatnimi czasy odbiła się na Astaroth na tyle boleśnie, że nie mogła nagle wyparować byle wieczoru. Wiedziała, iż i za ten występek prędzej czy później przyjdzie jej zapłacić. To był jeden z powodów, dlaczego zabicie ducha z przeszłości miało być jej pierwszym i ostatnim występkiem tego typu. Jakkolwiek nienawidziła Inkwizycji, coś jej w duszy podpowiadało, że samosąd na wszystkich członkach zbrodniczej organizacji nie ma sensu. Nawet, gdyby połączyła siły z Melvą, prędzej czy później spłonęłyby we własnym ogniu, a Arcymistrzyni zatańczyłaby na ich prochach. Ona była tu tylko po to, żeby zabawiać gawiedź i samej się dobrze bawić. Nie po to, aby rozpoczynać rewolucję.

Nie chciała odpowiadać na zaczepki Melvy. Tamta zdawała się tylko czekać, aż cyrkówce puszczą nerwy. Nie mogła jej dać tej satysfakcji i nie chciała przy okazji zostać jej pupilkiem od brudnej roboty, bo na to się zapowiadało, gdyby postanowiła zostać. Zostałaby takim samym ścierwem jak Inkwizytorzy, tylko po drugiej stronie i bez przyzwolenia władz. Nie tym chciała się stać.

Słysząc słowa drugiej ognistej wiedźmy, nawet nie przystanęła ani nie odwróciła się do niej przodem. Jedynie obróciła lekko głowę w jej stronę i uniosła dłoń do góry, jakby chciała nią uciąć dialog.

- Chcesz to mów do drzew, ja skończyłam rozmowę z tobą - powiedziała nad wyraz spokojnie, zmęczona już upierdliwą czarownicą, która najwidoczniej nie potrafiła powiedzieć sobie "dość" pomimo jasnych sygnałów ze strony Astaroth. Całe szczęście, że Vivian nie przyszła sama i milcząca dotąd wiedźma umiała uspokoić Melvę, jakkolwiek ona tego nie robiła. Cyrkówka nie była w stanie powiedzieć, czy chodziło o ich bliższą więź, czy może Maria posiadała jakieś kojące nerwy zdolności.

Czymkolwiek to było, As zamierzała skorzystać z danej jej szansy. Skinęła do Vivian, przytakując na jej słowa. Jednocześnie próbowała całkowicie zignorować słowa Melvy, ale wiadomo, jak bardzo nie chce się czegoś słyszeć albo o czymś pamiętać, to to jak na złość tkwi w twojej głowie. Zanotowała w myślach każde najdrobniejsze słówko, które padło z ust prowokującej ich czarownicy. Mocniej ścisnęła dłoń treserki, gdyby ta przypadkiem pękła i zechciała wydrapać Melvie oczy, ale nie zapowiadało się na to. Prawie wybiegły z niewielkiej polanki, tłumiąc w sobie wszystkie emocje, które miały w sobie.

Astaroth czuła, że nie może wrócić na sabat tak po prostu ani tym bardziej wracać teraz do Cyrku. Musiała coś zrobić z tym wszystkim, bo czuła, jakby zaraz miała eksplodować. Dlatego gdy już oddaliły się kawałek od miejsca samosądu, odbiła na bok, aby nie znajdować się też zbyt blisko miejsca świętowania. Nie bacząc na ewentualne protesty Vivian, odciągnęła ją nieco na bok, gdzie nikt nie powinien im przeszkadzać. Stanęła naprzeciwko drugiej cyrkówki, chwytając ją za oba nadgarstki.

- Potrzebuję porozmawiać. Wiem, że miałam ci się nie tłumaczyć, ale nie dam rady tak. Ja... nie wiedziałam, dokąd one mnie prowadzą. Nie wiedziałam, że on tam będzie, ale kiedy go zobaczyłam, to... - potok słów wylał się z jej ust jak woda przez przerwaną tamę. Nie wiedziała nawet czego od niej oczekuje. Wybaczenia? Pogłaskania po główce i powiedzenia, że nic się nie stało? A może potępienia, aby nigdy więcej nie próbowała tego zrobić? - Nigdy wcześniej nikogo nie zabiłam. Naprawdę. Uwierz mi - dodała po chwili. Nie chciała, żeby cyrkówka patrzyła na nią w ten sposób, jak ona sama patrzyła na Inkwizytorów: z pełną pogardą i nieufnością, z lękiem, że jej też zrobią krzywdę za nic. Zabiła tego człowieka i nie żałowała, ale nade wszystko nie chciała być oceniana przez pryzmat tego.

Miały się rozejść; rozwiązanie to zawisło w powietrzu, a akompaniował mu jedynie ponury szum drzew. Nie padło więcej słów pożegnania, więcej oskarżeń czy kpin. Melva, zgodnie z oczekiwaniami Marii, zaczęła oddalać się od miejsca samosądu, jednak przebywszy kilka kroków, odwróciła po raz ostatni głowę. Wbiła spojrzenie tam, gdzie musiały zniknąć między drzewami pozostałe dwie kobiety i wykrzywiła usta w uśmiechu pełnym sprzecznych emocji.

- Spotkamy się jeszcze. To pewne.

Vivian parła w przód, nie oglądając się za siebie nawet na moment. Wściekłość w niej wrzała, a gorąco uderzało do głowy, niemalże zmętniając jej wizję. Wyciągniętą ręką pomagała sobie w omijaniu przeszkód, zaś drugą dłonią wciąż ściskała nadgarstek Astaroth. Gdyby nie ten parzący dotyk, mogłaby zapomnieć, że nie jest tu sama. Niczym tonący liny, ona trzymała się cudzej obecności, gdy przykrywały ją coraz to nowsze fale emocji, których wcale nie chciała dzisiaj odczuwać.

Złość. Gorycz. Niepokój. Strach. Uraza. Wstyd. Nienawiść.

Zwolniła nieco. Kilka głębokich wdechów wypełniło jej płuca chłodnym, nocnym powietrzem. Musiała się uspokoić. Musiała zostawić te wydarzenia za sobą.

Gdy Astaroth nagle pociągnęła ją w zupełnie inną stronę, w pierwszej chwili instynktownie oparła się, napinając wszystkie mięśnie. Ten nagły ruch otrzeźwił ją bardziej niż powietrze; najpierw spojrzała pytająco na cyrkówkę, a w następnej chwili podążyła za nią, w pełni akceptując jej niemą decyzję. Powinna się tego spodziewać. Pytań. Wyrzutów, oskarżeń, pretensji. Musiała stawić czoła temu wszystkiemu.

Kiedy tylko się zatrzymały a Astaroth wyjawiła powody swojego posunięcia, Vivian odetchnęła głęboko. Przez moment przyglądała się zarysowi twarzy drugiej czarownicy w mroku, po czym spuściła wzrok.

- To nie twoja wina. - Treserka w końcu wypowiedziała słowa, które wcześniej przerwała jej Melva. - Powinnam była cię wcześniej uprzedzić.

Zagryzła wargi. Morze uczuć uspokoiło się, zdominowane przez jedno, potężne w tej chwili - poczucie winy. Gdyby wcześniej podjęła inne decyzje, Astaroth nie spotkałaby... ich. Niej.

- Słyszałam, że opuściła te okolice. - Zaraz po wcześniejszych słowach Vivian od razu zaczęła się usprawiedliwiać. - Byłam pewna, że dzisiaj nic nie będzie się działo w okolicach sabatu.

Przerwała na chwilę, w trakcie której podniosła wzrok z powrotem na Astaroth. Na usta cisnęły jej się słowa przeprosin, jednak... Czuła, że zupełnie inaczej postrzegają to wydarzenie.

- Znałaś go? - zapytała cicho, tknięta tonem jej wypowiedzi, rezygnując przy tym z wcześniejszych planów.

Los inkwizytora był Vivian zupełnie obojętny. Nie, nie obojętny. W głębi duszy czuła, że spotkał go zasłużony koniec, choć nie widziała przebiegu samosądu. Nie byłaby w stanie potępić żadnej z czarownic przy tym obecnych, w głębi duszy podzielając ich uczucia, co wciąż stanowiło kość niezgody między nią a Jenicą. Jeśli zaś chodziło o Astaroth... Choć przez cały czas pobytu Vivian w Cyrku, przez wszystkie chwile wędrówki na sabat i uczestniczenia w nim myśl ta nie pojawiała się w głowie czarownicy, teraz każda cząstka jej umysłu krzyczała ją nieprzerwanie: za żadne skarby nie chciała dopuścić do spotkania Astaroth i Melvy.

To jednak już się stało.