W głębi lasu

Już od kilku godzin siedziała w pozornym bezruchu między korzeniami ogromnego drzewa, pełniąc straż w pobliżu charakterystycznego punktu orientacyjnego, znanego głównie tym podróżnikom, którzy zwykli zapuszczać się tak głęboko w las. Przez cały ten czas czekała i wypatrywała, lecz nie wrogów, a czarownicy znanej Melvie, uciekającej z miasta. Informacje były szczątkowe, zaś komunikacja utrudniona, przez co Vivian i jej towarzyszki nie miały innego wyjścia, jak na zmianę pełnić wartę i przeszukiwać określone części lasu, aby nie opuścić siostry w potrzebie.

Koszmar był jej oczami i uszami. Wprowadziła go w stan wzmożonej podejrzliwości i czujności, tak aby zareagował na każdego dostatecznie dużego intruza w zasięgu swoich zmysłów. Zamiast samodzielnie obserwować otoczenie, czarownica obserwowała przede wszystkim stwora, gotowa zadziałać natychmiast, gdy tylko ten złapie choćby najmniejszy ślad czyjejś obecności. Jak dotąd Koszmar wyczuł tylko starego jelenia, który zaraz umknął z dala od zagrożenia.

Siedziała cierpliwie, machinalnie wyplatając wianek z rosnących w pobliżu stokrotek, gdy Koszmar nagle zaczął cały jeżyć się i pełzać w jednym konkretnym kierunku. Vivian od razu zerwała się i podążyła za nim, zmieniając jednocześnie swoją mocą zachowanie stwora, aby przypadkiem nie rzucił się od razu na istotę, do której zmierzał. Gdy czarownica przeszła kawałek, w końcu sama była w stanie wyczuć czyjąś obecność. Najpierw usłyszała szelesty, jakby ktoś bardzo szybko przedzierał się przez las, a zaraz potem dotarł do niej okrzyk. Zmarszczyła brwi, zaniepokojona zagadkowymi słowami, jednak nie przestała się zbliżać.

Przystanęła w pewnej odległości, mogąc już zauważyć nieznajomą postać. Koszmarowi nakazała przylgnąć do ziemi tak, by runo leśne i nieco wyższe rośliny częściowo przysłoniły jego smukłą sylwetkę, sama jednak nie miała możliwości tak dobrze ukryć swojej obecności. Nie martwiła się tym. Chusta przewiązana na twarzy chroniła jej tożsamość, a gdyby postać wykazała wrogie zachowania, Vivian już była na to gotowa. Ułożyła dłoń na rewolwerze i otworzyła usta, by przemówić do nieznajomej.

Ta zauważyła ją jednak, uprzedzając słowa czarownicy swoim okrzykiem.

Kod? Nagroda? Królik? Zdecydowanie nie tego spodziewała się Vivian, na moment zbita z pantałyku niespodziewanym poleceniem. A nieznana kobieta zaraz ruszyła ponownie, biegając po lesie jakby bez celu.

Otrząsnęła się szybko. Korzystając z chwilowej nieuwagi postaci, wycofała się, po czym tak przemieszczała, by nie spuścić jej z oczu. Gdy kobieta znów się zatrzymała, Vivian była akurat za jej plecami, co tymczasowo dawało jej przewagę.

- Nie odwracaj się - zaczęła, jednocześnie zdradzając swoją pozycję. - O czym ty mówisz? W jakim celu tu przybyłaś? Kim jesteś?

Brała pod uwagę tylko najbardziej prawdopodobne opcje: czarownica, właściwa lub nie, lub inkwizytorka w cywilu. Mocno powątpiewała w szanse zwykłych ludzi na przetrwanie w lesie. Wciąż trzymała dłoń na rewolwerze, a Koszmar czaił się w krzakach, magicznie zmuszony do gotowości do ataku w każdej chwili.

- Nie mam zamiaru nikogo obrabować, ani teraz, ani nigdy.

To były pierwsze słowa, jakie opuściły usta Vivian po uważnym wysłuchaniu wypowiedzi nieznajomej kobiety. Przemówiła głosem stanowczym, choć spokojnym i niezbyt głośnym, przez co Colette mogła nawet się nie domyślić, jak bardzo ubodła dumę czarownicy, posądzając ją o bycie złodziejaszkiem. Wyjaśnienie tej kwestii stało się dla Vivian pewnym priorytetem, jednak szybko wróciła myślami do prawdziwie istotnych spraw, analizując raz jeszcze wszystko, czego się dowiedziała. Zupełnie nie spodziewała się takiej rozmowności ze strony drugiej kobiety, choć była skłonna uznać to za przejaw strachu.

Imię. Colette. Uciekinierka miała nazywać się zupełnie inaczej, a także nie miałaby powodu, by kłamać. Vivian czekało teraz ciężkie zadanie: określić, czy stojąca przed nią kobieta jest wrogiem czy też faktycznie przypadkowym wędrowcem.

- Nie odwracaj się. - Czarownica powtórzyła na początek swoje poprzednie polecenie. Jak na razie nie przejawiała względem Colette ani jawnej wrogości, ani sympatii. Zignorowała też historię o króliku, która wydawała jej się dziwnie podejrzana. -  Czego szukałaś w lesie? To nie jest odpowiednie miejsce na spacery - stwierdziła nieprzeniknionym tonem, rzucając jednocześnie czujne spojrzenia na boki. - Ktoś mógłby uznać, że próbujesz się dostać na teren pasma górskiego, a przebywanie tam jest zabronione przez Inkwizycję.

Nie udało jej się całkowicie zamaskować specyficznego brzmienia w glosie, gdy wymawiała nazwę świętej organizacji. Uważna osoba mogła zorientować się, że była to powstrzymywana pogarda i nienawiść. Vivian uświadomiła sobie swój błąd niemalże od razu, jednak nie zaprzestała odpowiadać na wyznanie nieznajomej. Jak dotąd to ona miała przewagę... a przynajmniej tak sądziła.

- Nie jestem zainteresowana poszukiwaniami królika - rzekła czarownica, potwierdzając tym samym, że dotarła do niej ta część historii Colette, choć ton jej głosu nie wskazywał, aby w nią wierzyła. - Nasze drugi rozejdą się lada moment, gdy tylko skończy...

Nie dokończyła. W nagłym zaskoczeniu zaczerpnęła głośno powietrza, gdy coś przebiegło między jej lekko rozstawionymi nogami, subtelnie ocierając się o kostkę. Coś małego i... białego. Przez swoją wzmożoną czujność aż dobyła rewolweru, kierując go w stronę niespodziewanego intruza.

Ale wycelowała w pustkę.

Królik już zdążył zniknąć w zaroślach po prawej, jako dowód swojej obecności pozostawiając kołyszące się gałęzie krzaków. Vivian wpatrywała się w nie trwającą zaledwie sekundy chwilę, po czym natychmiast zwróciła badawczy wzrok na nieznajomą, wciąż trzymając rewolwer częściowo uniesiony.

Vivian ściągnęła brwi w wyrazie dezaprobaty dla słów nieznajomej. Bycie uznaną za początkującego rozbójnika nie było wcale lepsze od posądzenia o plany rabunku, nawet jeśli cała sytuacja prezentowała się właśnie jak podstępny napad. Czarownica westchnęła prawie niesłyszalnie, zaraz podejmując na nowo walkę o swój honor.

- To ja mogłabym spytać, czyś szalona, wybierając głębie Ponurego Boru na spacer - parsknęła z ledwo wyczuwalną irytacją. - A jeśli nie szalona, to na pewno podejrzana. Jedyne czego chcę, to dowiedzieć się, kim naprawdę jesteś.

I czy mogę puścić cię wolno, dopowiedziała sobie już w myślach, jeszcze raz mierząc postać Colette wzrokiem. Rzeczywistość, w której dane było żyć Vivian, nie pozwalała ot tak ufać nawet najniewinniej wyglądającym ludziom.

Blady uśmiech wpełzł na wargi czarownicy i pozostał tam przez całą chwilę, w której Colette zwracała się do niej jak do członkini Inkwizycji. Owszem, przypisanie do szeregów owej organizacji mogło wywołać falę goryczy w kimś takim jak Vivian, jednak kobieta była na to w pewien sposób przygotowana, gdy zdecydowała się nawiązać w swoim przepytywaniu do oficjalnego zakazu. Władczyni koszmarów nie miała pojęcia, że Colette zareagowała tak, by ją sprowokować, jednak dezaprobata i obarczenie rzekomej inkwizytorki winą sprawiły, że czarownica spojrzała nieco przychylniej na drugą kobietę.

Uśmiech jednak zniknął z ust Vivian, gdy ta zamiast na brzmieniu skupiła się bardziej na treści, a szczególnie na pewnych konkretnych słowach Colette. Serce jej jakby zwolniło, a po plecach przebiegł zimny dreszcz, gdy zacisnęła dłonie w pięści.

- Naprawdę sądzisz, że możesz tak po prostu powiedzieć inkwizytorowi, by puścił cię wolno? - zapytała nagle ostrym głosem. Zbliżyła się o parę kroków, czego Colette mogła domyślić się po szeleście runa leśnego. - I że spełniłby twoje życzenie? Nie ma naiwniejszej myśli na świecie...

Poniosło ją. Pozwoliła sobie na okazanie zbyt wielu emocji, za co teraz strofowała się w myślach. Od razu zamilkła, wycofując się nieznacznie. Powinna puścić tę kobietę wolno; traciła czas na przesłuchiwaniu osoby, na którą nie czekała, a na dodatek wcale nie miała tak wiele kontroli nad sytuacją, jak sądziła.

I wtedy pojawił się ten królik, jeszcze bardziej pozbawiając ją kontroli.

Vivian zmrużyła lekko oczy, odzyskując skupienie chwilowo nadszarpnięte przez nagłego intruza. Nie zdziwiłaby się, gdyby Colette wykorzystała okazję i odwróciła się w tamtym momencie, kobieta jednak stała tak, jak stała. Zachowanie królika faktycznie mogło uchodzić za podejrzane (szczególnie gdy obcowało się z magią na co dzień), jednak...

- Och?

Uniosła nieco brwi w zdziwieniu, słuchając zawstydzonych przeprosin Colette. Niektórzy uznaliby tę sytuację za żenującą, inni za śmieszną, Vivian jednak nie należała do żadnej z tych grup. Opuściła lufę rewolweru, jako że napięcie chwilowo zmalało.

- Masz co zjeść, prawda? Nie musisz się krępować.

Jeśli Colette jakkolwiek zaprzeczyła pytaniu Vivian, czarownica sięgnęła sprawnie do swojej torby, grzebiąc za czymś wśród zgromadzonych tam rzeczy. Znalazła to prędko i wyciągnęła, nie tracąc przy tym Colette z oczu.

- Hej, odwróć się tu - rzekła, a gdy tamta tylko to zrobiła, rzuciła jej zawinięty w płótno kawał chleba.

Prześlizgnęła się spojrzeniem po całej sylwetce Colette, od twarzy aż do stóp, mogąc pierwszy raz dokładnie się jej przyjrzeć. Szukała wzrokiem ukrytej broni, choćby najmniejszego wybrzuszenia czy nienaturalnego załamania tkaniny, lecz na próżno. Na pierwszy rzut oka kobieta zdawała się być niegroźna, jednak jedynie niewiasty wiedziały, jak wiele można ukryć między falbanami sukni czy spódnic.

- Nalegam. - Vivian pokręciła stanowczo głową. - Jeśli nie mieszkasz w lesie, czeka cię długa droga do domu. O mnie nie musisz się martwić.

Ów dobry gest wypłynął raczej z podświadomego impulsu, aniżeli z racjonalnych pobudek. Wciąż nie miała pewności, kto przed nią stoi, a za nic w świecie nie zaoferowałaby pomocy wrogowi. Skoro jednak do tej pory Colette nie wykazała żadnej agresji, Vivian upewniła się w swojej neutralnej ocenie jej osoby.

Milczała chwilę, analizując raz jeszcze informacje, których udzieliła jej druga kobieta. Nie dopowiedziała nic więcej, może poza zdradzeniem swojego zawodu, co jednak niewiele zmieniło sytuację. A może? To mogła być odpowiednia pora, aby jej odpuścić. W końcu gdyby Vivian nawet bezpośrednio zapytała, czy jest z Inkwizycji, czy też wiedźmą, nie otrzymałaby zapewne szczerej odpowiedzi. Kto ośmieliłby się odpowiedzieć szczerze?

- Załóżmy, że ci wierzę. Nie ma potrzeby dłużej rozmawiać. Możesz iść. - Polecenie czarownicy było krótkie, zaś ton nie znoszący sprzeciwu. Sama Vivian zrobiła krok do tyłu, upewniając się jednocześnie, że chusta na twarzy nie zsunęła się, odsłaniając zbyt wiele. - Nie zbaczaj ze szlaków i nie zapuszczaj się więcej w głuszę.

Zrobiła na moment pauzę, po której kontynuowała głosem tak spokojnym, że aż zadziwiającym:

- A jeśli przyjdzie nam się kiedyś spotkać, lepiej żebyś nie stała po przeciwnej stronie.

Instynktownie napięła mięśnie, jeszcze na moment, jakby to słowne wyzwanie miało być ostatnim testem, czy Colette faktycznie nie jest wrogiem. Mogłaby zareagować w każdej chwili, gdyby druga kobieta wykonała alarmujący gest; wystarczyłby do tego jeden podejrzany ruch, jeden podejrzany dźwięk...

Który zaraz przeszył powietrze, głuchym warkotem roznosząc się pomiędzy drzewami.

Vivian zesztywniała, od razu rozpoznając warczenie swojego Koszmara, którego częściowo oswobodziła w pewnym momencie. Miał chować się wśród leśnego runa, spokojny i zrelaksowany, a tymczasem naprężył się cały, wyraźnie skupiając swoją uwagę w jednym punkcie. Coś rozjuszyło go tak bardzo, że subtelne więzy magii Vivian nie wystarczyły, by powstrzymać atak wściekłości. Czarownica szybko naprawiła swój błąd i wycofała stwora jeszcze bardziej, rzucając jednocześnie spojrzenie pełne napięcia najpierw na Colette, a później na obiekt wściekłości stwora.

Jednak było już za późno. Zwrócił na siebie uwagę. I nie tylko na siebie.

Pod jednym z drzew siedział nieruchomo śnieżnobiały królik, z uwagą lustrując otoczenie.

Na nic zdało się oburzenie Colette i jej słowa pełne wyrzutu. Vivian już zdecydowała, że pora zakończyć to pełne niedopowiedzeń i nieporozumień spotkanie, a także prędko oddalić się z feralnego miejsca. Kobieta nie zdradziła nic, co mogłoby skłonić Vivian do zatrzymania jej dłużej, zaś historia z królikiem koniec końców nie przemawiała do władczyni Koszmarów. Była gotowa wycofać się sama, jeśli Colette nie zechciałaby zastosować się do polecenia.

Gdyby nie nagły wybryk Koszmara.

Czarownica spięła się cała i od razu przejęła pełną kontrolę nad stworem, wyczulając jednocześnie swoje własne zmysły. Wodziła wzrokiem po otoczeniu, doszukując się wszelkich oznak nieprawidłowości. Wpierw zarejestrowała przerażenie malujące się na twarzy Colette, potem zaś zlustrowała kierunek, na którym chwilę temu skupiała się uwaga Koszmara. Nie umknął jej szczegół w postaci królika, jednak obecność tego drobnego zwierza wcale jej nie uspokoiła. To przecież o niczym nie świadczyło. Być może stwór zareagował tak na widok potencjalnego posiłku. Lecz czy to miało sens? Warkot przypominał raczej ostrzeżenie. Wyuczona ostrożność Vivian natychmiast nakazała jej sprawdzić, czy wśród zarośli nie kryje się inny intruz. Przyjaciel lub wróg.

Była gotowa ruszyć w tamtą stronę, stąpając powoli i ostrożnie, ale słowa Colette zatrzymały ją w miejscu.

Rzuciła kobiecie ostre spojrzenie i zaraz przytknęła palec do miejsca, w którym pod chustą kryły się jej usta. Nie zamierzała odpowiadać na to pytanie, a zarazem nie chciała, by Colette drążyła temat... przynajmniej przez moment. Czarownica zrazu zaczęła nasłuchiwać podejrzanych odgłosów skradania się, jakby nagłe wyznanie Colette miało sprowokować jakieś nieszczęście.

Lecz nic się nie stało.

Po odczekaniu drobnej chwili Vivian w końcu zdecydowała się przejść w tamtym kierunku, tak jak planowała wcześniej, jednocześnie obserwując Colette kątem oka. Swoimi krokami spłoszyła królika, przez co pomknął w przód i schował się między gęstymi zaroślami, w które Vivian już nie wchodziła. Narobiłaby tym samym zbyt wiele hałasu, a zamierzała się przecież ostrożnie rozejrzeć.

Nie dostrzegłszy nic mocno niepokojącego, zwróciła się w końcu do Colette, znów racząc ją ostrym spojrzeniem.

- Przyznać się nieznajomemu do magii to jak prosić się o śmierć - skwitowała krótko. - Nie czyń tego nigdy więcej. I kłamstwo, i prawda mogą obrócić się przeciwko tobie.

Wciąż czujnie obserwowała drugą kobietę. Po części zakładała prawdziwość jej słów, lecz nie wyzbywała się przy tym marginesu nieufności. Zdecydowała się podjąć temat, choć w bardziej okrężny sposób, niż zrobiła to Colette.

- Znasz kogoś z Ponurego Boru?

- Słucham? Nie, zapomnij już o tych szyszkach. I o bzie. Naprawdę, nie mam zamiaru zmuszać cię do jedzenia takich rzeczy.

Coś w niej w końcu pękło, a przez jej całą dotychczasową niedostępność zaczęło powoli przebijać się... zmieszanie? Kobieta westchnęła głęboko, co częściowo zostało stłumione przez chustę. Cała ta sytuacja była dla władczyni koszmarów całkowicie absurdalna i znacząco inna od tego, do czego przywykła na co dzień. Już zupełnie nie miała pojęcia, co powinna zrobić. W końcu po zaledwie chwilowej przerwie kontynuowała:

- To jest Ponury Bór - Vivian sugestywnie zatoczyła ręką łuk, wskazując na otaczający je las. - Twierdzisz, że jesteś czarownicą. Zastanawia mnie w takim przypadku, czy znasz kogoś, kto tu mieszka. Znasz?

Obejrzała się jeszcze raz na zarośla. Szybko, krótko. Kontrolnie. Starała się nasłuchiwać. Może lepiej byłoby stąd odejść, porozmawiać z Colette w bardziej bezpiecznym miejscu? Co prawda do tej pory postrzegała las jako zadowalająco bezpieczny. A co jeśli to była jakaś zasadzka? Brała pod uwagę każdy scenariusz. Choć stres wcale nie mijał, logiczne szukanie rozwiązania nieco ją uspokajało.

Zacisnęła usta, słysząc pytanie o imię. Była jej to winna, owszem. Prawdopodobnie. Nie lubiła dzielić się informacjami o sobie, gdy nie czuła się w pełni bezpiecznie, a pewna głupia duma nie pozwalała jej używać pseudonimów, póki nie okazywało się to w pełni konieczne. Poza tym, wszystko było lepsze od miana szalonej kobiety z lasu.

- Możesz mówić do mnie Vi, jeśli już musisz - skwitowała krótko, decydując się na niezdradzającą zbyt wiele półprawdę.