Michael Arcangelo Rosetti

Imię i nazwisko: Michael Arcangelo Rosetti
Pseudonim: -
Wiek: 25 lat
Rasa: Nosiciel

Grupa: Mieszkańcy
Ranga: Malarz
Zawód: Burzyciel wiktoriańskich poglądów na sztukę

Moce: -
Broń: Pędzel się liczy?

Umiejętności:
- Zdolność uważnej obserwacji i odwzorowania otoczenia, bo kimże mógłby być artysta, który ignoruje relacje, zależności i kształty otaczającego go świata?
- Władanie pędzlem i kolorem na wysokim poziomie.
- Czytanie z ludzkich twarzy i mowy ciała.
- Empatia.
- Warto też wspomnieć o zdolności, a wręcz talencie, do utrzymywania niezwykłego nieporządku, dalej zwanego bałaganem,  w pracowni.
- Zasługujące na medal umiejętności nawigacji w powyżej opisanym chaosie. I to bez użycia mapy!
- Warte zaznaczenia raczkujące podstawy pisarskie.
- Dwujęzyczność (włoski).


Charakter:
- Nieco egocentryczny, młody człowiek.
- Wrażliwy na krzywdę.
- Trochę romantyk.
- Zazwyczaj stara się być pogodny.
- Czasem, szczególnie w deszczowe dni, skłonny do rozmyślań.
- Przytłacza go ogrom cierpienia na świecie i wierzy, że gdzieś tam jest utopia.
- Buntownik, jeśli chodzi o sztukę, szuka własnych rozwiązań, nie podąża ślepo za stylem, ale robi to jedynie w zaciszu swojej pracowni.
- Chociaż uważa, że piękno kobiety jest największym skarbem, wartym umieszczania na obrazach, to boi się interakcji z płcią przeciwną, dlatego jeszcze nie namalował żadnego aktu.
- Właściwie to nigdy nie był blisko z żadną kobietą, bo najzwyczajniej (a może jednak nie?) w świecie wywoływało to średnio kontrolowane ataki paniki.
- Jeśli już o wadach mowa, aparycja Michaela nie jest tak idealna, jakby tego chciał - zwykle sprawia wrażenia człowieka nieobytego z otaczającym go światem; przekłada się to na różne aspekty - od krzywego i niezbyt uważnego stawiania kroków, do nieco skulonej sylwetki i drżenia rąk.


Wygląd:
- Zawsze stara się wyglądać schludnie.
- Nieco przydługie, jasne włosy związuje wstążką na karku.
- W błękicie jego oczu mogłaby utonąć niejedna panienka.
- Nosi delikatny zarost i uporczywie pilnuje, by nigdy nie był ani za długi, ani za krótki.
- Uwielbia luźne, białe koszule, oczywiście zapięte po samą szyję.
- Dużym uznaniem darzy fraki, o dziwo te w dziwnych kolorach - np. kiedyś wybitnie upodobał sobie kolor fioletowy.
- Zwykle rezygnuje z dodatków, w końcu elegancja to prostota!
- Jedną z cech charakterystycznych jest wieczne trochę nieobecne spojrzenie.


Historia:

Zmierzchało. Ponury świat przywitał Michaela chłodnym podmuchem prosto w twarz, gdy ten opuszczał budynek dworca. Ściskając w jednej ręce walizkę, a w drugiej świstek papieru z adresem, bezradnie usiadł na ławce. Nigdy nie przypuszczał, że zawędruje aż tak daleko i mimo że na samym początku reagował ekscytacją, teraz w dużej mierze przeważało uczucie zagubienia. Santissima signora, co on w ogóle sobie myślał... No nic, siedząc tutaj do niczego nie dojdzie.
Wstał i zrobił kilka kroków w przód. Zatrzymał się i po chwili ruszył znów, by zaraz jednak stanąć. Tym, co go zaniepokoiło, były odgłosy czegoś, co poruszało się za nim. Odwrócił się powoli i ujrzał kupkę nieszczęścia. Z opuszczonego pyska patrzyła na niego para ciemnych, zagubionych prawie tak samo jak sam Michael, oczu. Widocznie miejsce, w którym mężczyzna usiadł, było już zajęte przez kudłatego mieszkańca, którego malarz z początku nie zauważył. Przeszukał kieszenie wyblakłego fraka, w poszukiwaniu kawałka chociażby suchej bułki, jednak z bólem serca przypomniał sobie, że przecież jemu też burczało w brzuchu od dłuższego czasu.
- Niestety, nie mam jak ci pomóc... - powiedział bardziej do siebie niż do psa i odszedł, chwytając mocniej walizkę.
Adres zapisany na kartce kompletnie nic Rosettiemu nie mówił, a fakt, że znalazł się w tym mieście pierwszy raz także nie działał na korzyść wędrowca. Westchnął ciężko, opierając się o kamienną ścianę jakiegoś budynku. Zgubił się. Najzwyczajniej w świecie się, cholera, zgubił. Robiło się coraz ciemniej, co napawało mężczyznę niemałym przerażeniem. Nagle poczuł, że coś potrąciło jego kolano. Cofnął się z przestrachem, natychmiast patrząc w dół. Zastał go znajomy widok pary ciemnych oczu.
- Szedłeś za mną cały ten czas? - spytał cicho, pochylając się i powoli położył dłoń na ciepłym, psim futrze. W tej jednej chwili poczuł, że stworzenie, którego właśnie teraz dotyka, jest najbardziej materialną i zadziwiająco bliską mu rzeczą. Zupełnie, jakby wszystko inne było iluzją i miało się zaraz rozpłynąć w wieczornej mgle. Z zamyślenia wyrwało go ciche szczeknięcie i zimny nos, trącający rękę.
- Więc ty także nie masz domu, co?



Ciekawostki:
- Uwielbia ptaki. Uważnie obserwuje je w parkach i lasach, a później maluje.
- Uwielbia bałagan. Łatwiej mu się wtedy odnaleźć.
- Lubi poezję.
- Uważa Leonarda da Vinciego za swój autorytet.
- Jednocześnie uważa, że malarstwo Michała Anioła było kiczem.
- Jego ulubioną techniką jest akwarela, chociaż nie pogardza też malarstwem olejnym.
- Poza portretami, jeleniami (kicz) i tematyką religijną, maluje postaci mitologiczne, jednak tych nigdy nikomu nie pokazał.
- Zwykle ma otwarte okno w pracowni, nieco rzadziej zimą, ale wciąż – twierdzi, że w chłodnym powietrzu lepiej się maluje.
- O koszmarach, wiedźmach i Inkwizycji usłyszał dopiero w Wishtown.
- Gdy maluje lub rozmawia na tematy bliskie jego sercu i postrzeganiu świata, jest zupełnie innym człowiekiem - zyskuje pewności siebie, ruchy nabierają stanowczości, twarz poważnieje; całe zakłopotanie typowe dla jego charakteru znika.
- Posiada psa, który sam go odnalazł na początku wędrówki po Wishtown i został z nim do dzisiaj.

Tylko kilka, bardzo tycich uwag!

Cytat :

Broń: Pędzel się liczy?

Wiadomo, że to tak dla funu, ale pamiętajmy, że to pole jest zarezerwowane wyłącznie dla postaci należących do szeregów Inkwizycji.

Cytat :

(...)bo kimże mógłby być artysta(...) Zaledwie kukiełką, a sznurki jej poruszane przez ludzi bez duszy.

Ostatnie brzmi dosyć, hm, niezgrabnie? Proponuje zbudowanie z tego poprawnego zdania zawierającego orzeczenie. Albo żeby pasowało do poprzedniej treści np. coś w stylu: "o sznurkach pociąganych przez ludzi bez duszy".

Cytat :

Chociaż uważa, że piękno kobiety jest największym skarbem, wartym umieszczania na obrazach, to boi się interakcji z nimi;(...)

Z kim? Z pięknami kobiet? Z obrazami? : P Proponuję zmianę na "z płcią przeciwną".

Cytat :

Właściwie to nigdy nie był nigdy blisko z żadną kobietą, bo, najzwyczajniej (a może jednak nie?) w świecie wywoływało to średnio kontrolowane ataki paniki.

Przecinek na czerwono niepotrzebny.

Cytat :

Zawsze stara się wyglądać schludnie

Jeśli już wypunktowujesz osobne zdanie, to kończ je kropką.

Cytat :

Nigdy nie przypuszczał, że zawędruje aż tak daleko i, mimo że na samym początku reagował ekscytacją, teraz w dużej mierze przeważało uczucie zagubienia.

Przecinek nie jest potrzebny. Trochę to wygląda, jakbyś chciała coś wtrącić, ale jednak zdecydowała się na coś innego.

Cytat :

Zatrzymał się i po chwili ruszył znów, by zaraz znów stanąć.

Powtórzenie. Zaproponuję słowo "ponownie".

Cytat :

- Nigdy w życiu nie słyszał o koszmarach, a po przyjeździe do Wishtown uznał widzenie dziwnych postaci za wpływ brudnego powietrza.

I takie pytanko po prostu – czyli Michael żyje w przekonaniu, mimo dowodów i licznych obserwacji, że większość ludzi, a w tym on, ulega zbiorowej halucynacji? Czy jednak od dnia przybycia do Wishtown zdążył dostąpić oświecenia? xD

Generalnie możesz dostać wstępnego akcepta. Widzisz, nie zjadłam cię! Ale popraw, co trzeba. OwO