Gabinet Ananke

Choć nie zwykła mówić głośno o tak przyziemnych sprawach, lubiła zapach konwalii. I fiołków. Lubiła tak bardzo, że nawet gdy nie mogła uświadczyć świeżych roślin w ogrodzie, roztaczała w miejscach swojej bytności ukochane zapachy za pomocą kwiatowych wód. Choć dominowały w prywatnych komnatach królowej, w gabinecie mieszały się zawsze z wonią mocnej herbaty i zapisanego pergaminu, z lekka je przytłaczając. Każda wiedźma, która miała okazję częściej odwiedzać biuro Ananke, doskonale znała tę charakterystyczną mieszankę. Przyjemne zapachy nie zawsze jednak pasowały do spraw, które omawiano w tym miejscu.

Królowa odstawiła filiżankę na spodek z cichym, subtelnym stukiem, po czym splotła przed sobą dłonie w wyrazie głębokiego zamyślenia.

- Psy gończe stają się ostatnimi czasy coraz większym utrapieniem - stwierdziła tonem aksamitnym, choć rzeczowym, utkwiwszy nieprzeniknione spojrzenie w Iblis. - Tak długo, jak nie znajdziemy sposobu na omamienie ich nadnaturalnych zmysłów, zbyt wiele ważnych misji będzie obciążonych ryzykiem porażki. Pojmanie jednego z nich może okazać się kluczowe dla rozwiązania tego problemu. Rozumiem, że Eleonor jak dotąd nie ściągnęła na siebie uwagi?

Stracenie tak istotnego szpiega mocno uderzyłoby w działania Korony. Choć rozwiązanie stosowane przez Onyks wielu mogło wydawać się niezwykle brutalne, w rzeczywistości było nadzwyczaj potrzebne. Jak dotąd Inkwizycja wciąż jawiła się niczym niezdobyta twierdza, a próby odbijania więźniów podczas egzekucji też nie mogłyby stać się stałą praktyką. Prędzej czy później wróg zmieniłby swoje zwyczaje. Niedawne ukracanie mąk palonych czarownic przez Fanny już wystarczająco wzmogło czujność przeklętej organizacji. Szybka śmierć była najlepszym losem, jaki mógł spotkać czarownicę, która trafiła do inkwizycyjnych lochów. Podwładne Iblis doskonale o tym wszystkim wiedziały. Wiedziała i Ananke, nie ingerując w zasady Onyksu. Jeśli do tej pory nie pojawiła się lepsza droga, widocznie tak musiało być.

Szorstkie słowa Iblis nie uraziły Ananke w żaden sposób; królowa przywykła do usposobienia Onyksu i zdążyła dostrzec, że pod tą nieprzyjemną powierzchownością kryje się prawdziwie ludzka lojalność, nie wynikająca ze statusu społecznego czy wzniosłych idei. Królowa spokojnym ruchem ręki sięgnęła po papiery, jednak nie zaczęła jeszcze czytać reszty raportu. Spojrzenie utkwiła w skromnym opatrunku, dającym poznać, co kryje się pod spodem.

- Nie wygląda mi to na dzieło uzdrowicielki - odezwała się miękko, przenosząc spojrzenie na Iblis. - Nie skorzystałaś z ich pomocy? Wiem, że potrzebujesz czasu na regenerację, jednak odrobina magii czy ziół mogłaby przynieść nieco ukojenia.

Nie było po niej widać zmartwienia. Nigdy. Na twarzy królowej zawsze widniała powaga lub delikatny uśmiech, zaś obydwa wyrazy uchylały zaledwie rąbka tajemnicy osnuwającej nastrój Ananke. Teraz kobieta była widocznie poważna, jednak nie zdradzała zdenerwowania czy gniewu spowodowanego niesprzyjającą sytuacją.

- Tymczasowo usuniemy się w cień - stwierdziła rzeczowo, spoglądając jednocześnie na jedne z dawniejszych notatek. - Pozwólmy znów usnąć ich czujności, a w międzyczasie rozwiążemy naglące problemy. Pragnę też, by Eleonor raportowała każdą niepokojącą sytuację, nawet najdrobniejszą.

Naglące problemy, psy gończe. Choć Ananke obrzydzała ta sztuczna ingerencja w żywy organizm, musiała uznać ich za godnych przeciwników, wyraźny atut Inkwizycji. To oni pierwsi podnieśli się po ciosie, jaki zadało organizacji niewyjaśnione zaginięcie arcymistrzyni. Królowa podejrzewała, że gdyby nie nieludzki wygląd mistrzyni bestii, Karen Rutherford prędko przejęłaby rolę przywódczyni całej organizacji. Podnosiła morale swojego oddziału i nie gięła się pod niczym. Królowa nie mogła również zapomnieć o Christine Darleston. Obydwie kobiety swoimi staraniami ciągnęły Inkwizycję w górę, co przy poparciu wielu szlacheckich rodzin z Wishtown rokowało dalszą poprawą sytuacji organizacji po tragedii sprzed roku. Ananke przewidywała, że zlikwidowanie tych dwóch kobiet znacząco osłabiłoby wrogą instytucję. Lecz nie nastał jeszcze czas, gdy pisane było zadać czysty i skryty cios. Wciąż tak wiele należało przygotować, uczynić, osiągnąć...

Lekki uśmiech uniósł kąciki jej warg, gdy Iblis wyjaśniła powód swojej decyzji.

- Nie wszystkie sposoby uzdrowicielek prowadzą do całkowitej obojętności na ból. To jednak twoje ciało, znasz je najlepiej. A i umiejętność wytrzymania bólu i uciążliwości jest godna podziwu.

Przymknęła po tych słowach nieznacznie oczy, kontynuując wypowiedź niemalże od razu, wciąż z tym samym wyrazem twarzy.

- Nasza potyczka. Nasza, wszystkich czarownic, nawet tych, zmuszonych do krycia swojej tożsamości w mieście. Nie jestem tu, gdzie jestem, z powodu egoistycznych pobudek.

Skierowała na Iblis przeszywające spojrzenie, wciąż uśmiechając się delikatnie. Miała świadomość, że intencje kierujące Onyksem są całkowicie pragmatyczne, jednak żywiła szczerą nadzieję, że kobieta pewnego dnia poczuje większą więź z magicznymi siostrami. Przybyła tu w końcu tak niedawno, wyrywając się przy tym z zupełnie innego środowiska. Z tego samego powodu Ananke wciąż poznawała Iblis i jej magię, ucząc się coraz więcej przy okazji każdej rozmowy.

List przyniósł jej prawdziwe ukontentowanie.

Z uśmiechem jeszcze raz powiodła wzrokiem po równych, wykaligrafowanych literach, dotknęła zamaszystego podpisu, który zdradzał zdecydowanie zbyt wiele. Przeżyła tę radość raz jeszcze, zapisując ją głęboko w swojej duszy.

Nieszczęśliwie, zdradzał zbyt wiele.

Bez żalu podeszła do kominka i wrzuciła list prosto w objęcia płomieni. Chwilę zajęło im, by do reszty strawić papier, a choć list rozpadł się w popiół na oczach królowej, ta przy pomocy pogrzebacza upewniła się, że nic z niego nie zostało. Nie potrzebowała materialnych pamiątek.

Gdy uznała dzieło za zakończone, wróciła do swojego biurka i przyjrzała się raz jeszcze pozostałym listom. Te dotyczyły już sprawy czarownic, jednak po chwili zastanowienia królowa schowała je do szuflady.

Nim zdecydowała, co dalej, spokojne trzaskanie kominka zostało zagłuszone przez nagłe pukanie do drzwi.

- Proszę wejść - odezwała się wystarczająco donośnie, by osoba za drzwiami ją usłyszała.

Zaledwie sekundy dzieliły moment, w którym nieznajoma sylwetka zamajaczyła w drzwiach, i ten, w którym intruz klęczał przed biurkiem. Zaledwie sekundy, nim wszystko się wyjaśniło, a Ananke i tak automatycznie wytężyła zmysł słuchu, jakby magia miała lada moment podpowiedzieć jej, co powinna uczynić.

Magia milczała. Wszystko było pod kontrolą Fanny, która zajęła miejsce za plecami mężczyzny.

W trakcie tego nietypowego wejścia ani jeden mięsień nie drgnął na twarzy kobiety. Zmierzyła nieznajomego badawczym spojrzeniem, a następnie przeniosła wzrok na Szmaragd, pytając niemo o wyjaśnienie sytuacji.

- Był sam? - zapytała krótko, rzeczowo. Nie miała powodu, by poddawać w wątpliwość osąd Fanny. W okolice zamczyska nie zwykli trafiać podróżnicy, którzy tego miejsca nie szukali. I nie ludzie, nie samotnie.

W milczeniu patrzyła, jak czarownica bezlitośnie dyscyplinuje więźnia. W oczach królowej pośpieszyła się nadto; Ananke nie zawahałaby się przerwać tortury, gdyby Fanny sama tego nie uczyniła. Nawet jeśli obie postrzegały go jako podejrzanego, cierpliwe wysłuchanie kłamstw mogło dać niespodziewane rezultaty. Prawda przedzierała się nawet przez słowa wyrafinowanych oszustów, choćby niedostrzegalnie.

- Dlaczego więc zgubiony wędrowiec zamiast odejść czym prędzej lub pokłonić się gospodarzom, których teren naruszył, błąka się po nim niczym złodziej? - zapytała już bezpośrednio więźnia, nie spuszczając z mężczyzny wzroku. Kąciki ust królowej uniosły się lekko w górę, lecz próżno było doszukiwać się w jej głosie kpiny, radości czy wyrozumiałości. Był uprzejmy, ale nie zdradzał w tym momencie nic. Czarownica przeniosła zaraz wzrok na Szmaragd, niezależnie od tego, co odpowiedział intruz.

- Moja droga, czy sprawdziłaś już dobytek naszego gościa?

Zmrużyła lekko oczy, słysząc odpowiedź Fanny. Zadziwiający i niepokojący był fakt, że szpieg nie został wyposażony w nic do obrony własnej. Przypadek? Niedbalstwo? Przemyślane działanie? Królowa nie zamierzała tracić czujności, nawet w obliczu tak wiarygodnego przerażenia intruza. Poza tym nie wierzyła, by ślepy traf zadecydował o tak specyficznej decyzji Szmaragdu o przyprowadzeniu młodziana przed oblicze królowej. Malarz map... Ananke planowała rzucić okiem na niepożądany przedmiot, lecz najpierw skupiła się na przesłuchaniu.

- W sytuacji, w której się znalazłeś, drogi zagubiony wędrowcze, tylko szczerość może zadziałać na twoją korzyść - upomniała go uprzejmie, tuż po tym, jak Fanny skończyła się śmiać z naiwnej odpowiedzi. Sama w trakcie tego wybuchu wesołości wnikliwie wpatrywała się w szpiega, lecz i kąciki jej ust uniosły się lekko w górę.

Przeniosła spojrzenie na Szmaragd i pokręciła delikatnie głową. Gdyby takie wyznanie miało wystarczyć do podjęcia decyzji, szpieg równie dobrze mógł zginąć pod murami zamczyska z ręki Fanny lub innej czarownicy. Skoro tu trafił, powinien powiedzieć więcej, o wiele więcej. Królowa wróciła spojrzeniem do więźnia, pytając bez ogródek:

- Przysięgałeś wierność Inkwizycji, łącząc z nią swoje życie?

W głębi duszy zastanawiała się. Młodzieniec nie wyglądał jak wyszkolony inkwizytor, choć Ananke nie śmiała ryzykować stwierdzeniem, że wróg posunął się do rekrutowania cywili, by wysyłać ich na zwiady za garść monet. Prawda, kryjąca się za jego misją, mogła zadecydować o losie, jaki spotka go ze strony czarownic. I choć nie mógłby liczyć na zwrócenie wolności, wcale nie musiałby ginąć. Ananke miała w pamięci rozmowę z Lilith, w której zgodziły się co do zalet zyskiwania subtelnego poparcia wśród ludu. Wnioski te równie dobrze mogły mieć zastosowanie do jeńców. O ile okażą się tego godni.

Słuchała uważnie, jak opowiadał o sobie, swoich problemach, rodzinie i skuszeniu przez Inkwizycję. Spoglądała z powagą, nie zdradzając nic z myśli, które przewinęły się przez jej umysł. Nie powiedziała nic po pierwszym wyznaniu, pozwalając mężczyźnie kontynuować. Dopiero po nagłym wybuchu złości królowa wstała i podeszła do okna, spoglądając w przestrzeń, w kierunku miasta. Stała bokiem do zebranych, mogąc bez problemu obrócić wzrok ku nim w każdej chwili.

- Jesteś nosicielem, czyż nie, młodzieńcze? - zapytała, nie komentując na razie jego wcześniejszych słów. - A twoja narzeczona? Skąd możesz mieć pewność, że nie jest podobna tobie? Czy Inkwizycja dotrzymałaby swoich obietnic, gdyby twoje nienarodzone dziecko okazało się jedną z nas?

Spojrzała prosto w oczy mężczyzny, o ile tylko nie utkwił wzroku w podłodze.

- Wykorzystali cię, Johnie Montfortcie. Teraz skusili cię obietnicami. W przyszłości zmusiliby cię groźbami, o ile wcześniej nie stałbyś się perfekcyjnie działającą częścią tego, czym teraz gardzisz. Naprawdę tego pragniesz dla siebie? Dla swojego dziecka?

Królowa wróciła w głąb pokoju, nie siadając z powrotem przy biurku a obchodząc je. Zajęła pozycję w rozsądnej odległości od pojmanego mężczyzny. Przyjrzała mu się raz jeszcze.

- Nienawidzisz czarownic, Johnie Montfortcie?

Czarownica złapała zdziwione spojrzenie Fanny i uśmiechnęła się do niej uspokajająco. Niezwykłym zjawiskiem była rozmowa przeciętnego mieszkańca Wishtown z Królową Wiedźm. Ananke zamierzała wykorzystać tę okazję, by dowiedzieć się nieco więcej, poznać inną perspektywę, a może i nawet znaleźć jakąś korzyść w obecności biednego kartografa w zamczysku. Nie odwiodła jej od tych zamiarów niewiedza szpiega.

- Widzisz Koszmary, młodzieńcze? Stwory, o których mówią, że zrodziły się z czarownic? - zapytała gładko. Podejrzewała jego wyjątkowość z racji odnalezienia się wśród zdradzieckiego gąszczu wokół zamczyska, jednak niczego to nie przesądzało, tak samo zresztą jak ewentualna odpowiedź młodzieńca. Być może doznał szczęścia nie spotkania żadnego Koszmara w trakcie spokojnego życia w mieście. A może to przypadek sprawił, że zamiast wpaść w pułapkę fałszywego wejścia, szukał innych? Po wysłuchaniu jego odpowiedzi kobieta w końcu zerknęła na mapę, celem oszacowania jej trafności.

Te śmiałe słowa, śmiałe modlitwy byłyby niczym policzek dla każdej dumnej ze swojego pochodzenia czarownicy. Ananke zmrużyła powieki, świdrując mężczyznę spojrzeniem. Był szczery, jednak szczerość nie gwarantowała mu bezwzględnej łaski.

- Gdyby twoje modlitwy nie zostały wysłuchane, czy wyrzekłbyś się swojego dziecka? - zapytała jedynie, nie komentując podłych słów.

Rozumiała jego motywacje, pobudki, desperację. Leżała na nim odpowiedzialność za całą rodzinę, dla której gotów był na każde poświęcenie. Ananke za to nosiła na barkach odpowiedzialność za wszystkie czarownice, które zdecydowały się zawierzyć jej swoje życie. Nie mogła użalić się nad losem jednego człowieka, narażając swoje towarzyszki na zbędne niebezpieczeństwo.

Wysłuchała uważnie wypowiedzi Fanny. Najbardziej zagorzali zwolennicy inkwizycji odpowiedzieliby jej pewnie, że tak. Że śmierć wszystkich czarownic jest jedynym rozwiązaniem. Fakt, że John wyraźnie zaczął się zastanawiać, przemawiał na jego korzyść.

- Czy jest jeszcze coś, co pragniesz wyznać, Johnie Montforcie? - zapytała królowa, gdy już dała mu chwilę na przemyślenie dotychczasowej rozmowy.

Odpowiedź młodzieńca sprawiła, że królowa ucichła na chwilę, przypatrując się uważnie jego twarzy. Jeszcze raz analizowała emocje, które zdołały się na niej wymalować.

- Zatem Inkwizycja wysłała cię na samobójczą misję, nie wyposażywszy cię ni w broń, ni w wiedzę o tym, co mogło stanąć na twej drodze - stwierdziła głosem tak miękkim, że mógł aż zwodzić, że Ananke współczuje Johnowi. - Okrutne. Bez wątpienia byłeś dla nich jedynie desperatem, który zgodzi się na wszystko.

Kobieta wróciła w końcu na swoje miejsce za biurkiem i splotła dłonie na blacie. Z każdą odpowiedzią na pytanie czarownicy kartograf przybliżał im obraz swojej osoby. Nie wyrzekłby się dziecka, jednak naiwnie wierzył, że modlitwy na coś się zdadzą. Jak wiele w tych słowach było prawdy? Jak zachowałby się w rzeczywistości, jak bardzo oszukiwał sam siebie? Z pewnością John był doszczętnie oddany swoim wierzeniom, a jednak nie pozostawiał w tym momencie wątpliwości, że jest tylko pionkiem. Spotkało go w życiu wiele nieszczęść, a jednym z nich było to, że dał radę trafić pod mury zamczyska. Przywiodły go tu troski, za które cenę wyegzekwują albo czarownice, albo sama Inkwizycja.

Królowa kiwnęła jedynie głową na koniec wyznań młodzieńca, po czym przeniosła wzrok na oczekującą Fanny.

- Chcę, by sprawdzono, czy nie zataił żadnej ważnej informacji lub czy nie kłamał - poleciła Ananke. - Upewnij się też proszę, czy na pewno jest nosicielem, jeśli tak, być może będzie w stanie pomóc Lilith. Po tym wszystkim podejmę decyzję, do tego czasu niech będzie zamknięty w wieży.

Spojrzała jeszcze raz na młodzieńca, szukając śladów jego reakcji na najbliższą przyszłość. Choćby protestował, nic nie mogło zmienić decyzji królowej. Po krótkiej chwili dodała jeszcze:

- Gdy już skończysz, z chęcią wysłucham relacji.

Ananke kiwnęła lekko głową z uśmiechem, żegnając tym samym wychodzącą Fanny. Odprowadziła ją i Johna czujnym wzrokiem, a gdy zniknęli za masywnymi drzwiami, jeszcze chwilę pozostała w tej samej pozycji i z nieprzeniknionym wyrazem twarzy wspomniała całe spotkanie. Nie chciała posuwać się do żadnych ostatecznych osądów, nim nie otrzyma pełnego raportu. Mężczyzna mógł wydawać się pionkiem, jednak wątpiła, by wróg posunął się do tak bezmyślnego posunięcia. Drugie dno mogło kryć się w misji Johna lub samej jego historii. Kto wie, może wkrótce będzie sławiony jako odważny męczennik? Ananke westchnęła lekko, przymykając oczy. Głos nie szeptał żadnej rady.

To dobry moment, by przedyskutować kolejne działania, pomyślała królowa i sięgnęła po pergamin. Wiele czasu minęło, odkąd wspólnie zgromadziłyśmy się w komnacie zebrań.