Plac przed kościołem

Plac to zbyt łaskawe określenie dla wydeptanej ścieżki, kępki uschłych badyli i bramy składającej się z dwóch kamieni. Jednak miejsce niewątpliwie potrzebne. Tędy wracają ludzie z kościoła, tutaj również witana jest ślubna para na nowej drodze. O ile tylko ktoś chce brać ślub w miejscu powszechnie znanym jako "przeklęte". Z braku laku lub w przypływie wiary niektórzy lądują tutaj, w kościele nadgryzionym przez ząb czasu i spowitym stadem niezbyt przyjaznych kruków. Przeciętny mieszkaniec nie odnajdzie tu nic urokliwego ani interesującego. Ale za to, kilka kroków dalej otrzymać można rozgrzeszenie albo kazanie z ambony, w zależności od kaprysu.

/ pogrubione dialogi należą do NPCa, zaznaczone kursywą do Jacka.

- O nie, gówniarzu! Znowu ty!? Odrobinę szacunku!!! TO ŚWIĘTE MIEJSCE!!! – dosłyszała jeszcze poważny ton księdza, nim poczuła silne dłonie na swoich barkach. Wypuściła całkiem ładną, posrebrzaną czarkę z rąk, a wino, jakie z niej piła, rozlało się na czyściutki, wykrochmalony obrus. Nie broniła się za bardzo, gdy tamten prowadził ją w kierunku wyjścia, bo zwyczajnie nie miała na to sił. Upiła się, a jakże, nie czuła bólu, alkohol już o to zadbał.
Drzwi do kościoła otworzyły się z hukiem, rosły mężczyzna cisnął nią na próg, jakby była szmacianą lalką. Wylądowała z łoskotem na marmurowych schodach, obijając się na każdym stopniu. Jęknęła głucho, a w oczach jej pociemniało. Na zewnątrz wciąż lało, czego również nie przyjęła z radością.
- Żebym nigdy więcej cię tu nie widział!!! – Ksiądz ryknął na nią, po czym zatrzasnął za sobą drzwi, najwyraźniej w celu posprzątania całego chaosu, który zostawiła za sobą Jacqueline. Trochę minęło nim doszła do siebie i zdołała zrozumieć to, co się przed chwilą wydarzyło. W pobliżu, za filarem dostrzegła rosłego, dziwnie wyglądającego mężczyznę, zapewne świadka całego wydarzenia. Czuła się w obowiązku wytłumaczyć, jako że owa scena rodziła trochę pytań. Podniosła się więc na kolana i z trudem wymamrotała:
- Religia pokoju, widziałeś? „Otwórz szczodrze rękę bratu swemu uciśnionemu lub ubogiemu!”, „Udzielaj twego chleba głodnemu, a szat swoich użycz nagim!”. Chyba ktoś tu spał na kazaniach…! – wykrzyknęła z oburzeniem, kręcąc głową. Nie dodała, że powodem, dla którego została tak potraktowana, była wtóra już kradzież wina przeznaczonego do kościelnych obrzędów. Uważała jednak, że to jej się zdecydowanie należy, przecież jest taką biedną i chudziutką dziewczynką… - Ciebie też wywalił? Czy usiłujesz żebrać? Nie polecam ci tego miejsca, chociaż z twoim wyglądem… - zwróciła się do rosłego mężczyzny, cmokając w zamyśleniu. – Może weźmiesz kogoś na litość. Ale ja zawsze powtarzam, że podstawą jest dobra historyjka – dodała, machając brwiami w wyjątkowo głupiej minie.
Odetchnęła ciężko otrzepując się z kurzu. Prędko jednak złapała się za brzuch, czując, że tym razem mogła przesadzić z alkoholem. Jęknęła.
- O matko i córko.. jak mi niedobrze… Zaraz się zrzygam… - wypowiedziała, faktycznie blednąc na twarzy.

Lubiła dużo mówić i ani myślała się zamykać z powodu urażenia jakiegoś dziwnego jegomościa. Nawet jeśli był on zupełnie nierozmowny. Nie potrzebowała przecież pytań, aby na nie odpowiadać. Nie chciała żadnej zachęty, by zacząć w ogóle mówić. Czyniła to w sposób naturalny, identycznie jakby oddychała.
- Znachora? Jeszcze mi życie miłe. Ostatnio jak byłam u dentysty, frajer chciał mnie egzorcyzmować. Ugryzłam go w rękę, mam nadzieję, że przemyślał swoje zachowanie! Równie dobrze mogłabym iść do wiedźmy z lasu się leczyć za pomocą grzybków… koleś, ty to masz pomysły. Lepiej zmądrzej, bo na urodę już nie możesz liczyć – szczebiotała wesoło, z każdą chwilą blednąc i ściskając się za brzuch. Nic jednak nie spowodowało utraty jej wiecznie dobrego humoru. – Zresztą, wiesz. To tylko zasługa ich wina słabej jakości. Z rumem w karczmie nigdy nie miałam takich problemów. Albo mam uczulenie na niskoprocentowe alkohole. Może powinnam zagryzać tym ich chlebem? Ach, co ja mówię. Nic już od nich nie chcę! Będą mnie kiedyś prosili, abym wróciła! – wykrzyknęła, wściekle wygrażając pięścią w kierunku zamkniętych już drzwi do kościoła. Nie, nie było opcji, że ktokolwiek jeszcze za nią zatęskni.
Nie pierwszy raz wypiła ponad jej siły, więc zdążyła przywyknąć do takiego stanu, wiedząc też jak sobie z nim radzić. Była twardym człowiekiem, wychowaną przez morze, łagodnie powiedziawszy zaprawioną w boju. Zapewne od kołyski dostawała rum zamiast mleka.
- A ty co tak stoisz? – zainteresowała się w końcu, zbliżając się nieco, na taką samą odległość, na jaką mężczyzna się odsunął. Był gigantyczny, zwłaszcza, jak stał przed nią w całej okazałości. – Czekasz na rozgrzeszenie? Ja cię chętnie rozgrzeszę. Mów, co ci siedzi na sumieniu. Dostałam kiedyś na to oficjalne przyzwolenie. A poza tym nie wiem, czy wiesz, ale jestem doskonałym słuchaczem – machnęła brwiami, mówiąc zupełnie poważnie, na wszelki wypadek, gdyby jeszcze nie wyłapał tak istotnej informacji.
Chciała dodać coś jeszcze, ale prędko złapała się za usta, tym razem zieleniejąc na twarzy. Zgięła się w pół i… zwymiotowała swojemu rozmówcy na buty, wydając z siebie niezbyt przyjemne odgłosy. Wypluła jeszcze ślinę, tym razem celując nieco dalej, po czym podniosła się i niemrawo powiedziała:
- O kurczę… Wybacz. Nie planowałam tego. Ech… Ale! Spójrz na to z lepszej strony! Już mi lepiej! – wykrzyknęła zaraz radośnie, jakby chcąc się podzielić z mężczyzną swoim szczęściem.

Już miała szczebiotać dalej, zupełnie niezrażona wydarzeniem, po którym przeciętna osoba zapewne skryłaby się w najciemniejszy kąt, aby w spokoju umrzeć ze wstydu. Ale nie było jej to dane. Głośny huk skutecznie uniemożliwił to Jacqueline. Zamiast słów, z jej ust wydobył się krzyk i ostatecznie wylądowała tyłkiem na twardym kamieniu, właściwie nie wiadomo czy z powodu tego nienaturalnego zdarzenia, czy prędzej przez jej zdziwienie.
No dobra, nie spodziewała się tego. To zrozumiałe wybuchać po podobnych krzywdach lub w ogóle „rozmowie” z Jackiem, ale… nie w taki sposób! Przez chwilę zastanawiała się, czy to nie pora runąć do ucieczki. Koleś zdecydowanie nie wyglądał na takiego, co bezkarnie da sobie narzygać na buty. Jak stał już przed nią w całej okazałości… Tak, zdecydowanie nie wyglądał na takiego, co może żebrać na litość. Prędzej już na takiego, przed którym matki straszą swoje pociechy przed snem. Poza dachem jednak wciąż lało i to przeważyło o pozostaniu na swoim miejscu, chociaż jeszcze przez pewien czas.
Podniosła się z trudem, otrzepując kurz ze swojego i tak nie najczystszego ubrania. Stanęła na równe nogi, ale nie podchodziła do jegomościa bliżej. Może dopiero się rozkręcał? Spojrzała na niego niepewnie i odezwała się:
- Chciałeś mnie zabić!? – w jej głosie można było wyczuć wyrzut, jednak nie trwał on długo. Po prostu postanowiła zachować ostrożność. – Jesteś… wiedźmą? – wydukała w końcu z braku lepszego pomysłu. Nie rozumiała, co się tu wydarzyło, a z każdą sekundą bez wyjaśnienia, zdawało jej się, że wszystko jej się przewidziało.

Ani trochę nie podobało jej się to… cokolwiek się tu działo! Ale Jacqueline miała nieco zwichrowany instynkt samozachowawczy. Tam, gdzie normalnemu człowiekowi, zapaliłaby się lampka, zwiastując kłopoty, tam ona wyczuwała możliwość rozrywki. A z tego tak łatwo nie rezygnowała. W końcu musiała czymś zapełnić te puste godziny, w których brakowało jej alkoholu.
- Och, jakiś ty łaskawy. Powinnam ci podziękować, jak rozumiem? Mogę tylko wiedzieć dlaczego usiłowałeś targnąć na moje życie, hę? Czy aż tak bardzo ci przeszkadzałam. Doprawdy, wystarczyło powiedzieć, a nie od razu… no, rzucać takimi sztuczkami! Robię ci za konkurencję, ach, tak!? Koleś, przecież podzieliłabym się, gdybyś poprosił! Połowa dla ciebie, co za problem!!! – bredziła bez większego ładu i składu, próbując ogarnąć lekko zaślepionym przez alkohol umysłem. Przy okazji robiąc komiczne i niezbyt ładne miny.
Nie miała wątpliwości, że mężczyzna coś kręci. I ona na statku zdążyła przeżyć swoje, tam wybuchów i mniejszych lub większych eksplozji nie brakowało, ba, zdążyła do nich przywyknąć nawet na tyle, że mogłaby zapaść podczas nich w słodki sen. Ale wiedziała jedno – do tego potrzebny był czarny proch, niewątpliwie widoczny i zajmujący trochę miejsca, w przeciwieństwie do tego, co spowodowało wybuch tutaj. No właśnie, co się tu wydarzyło?!
- Jaki ładunek wybuchowy!? Gdzie!? O ty… Chcesz się bić, tak? Tak chcesz to załatwić!? Świetnie! Po prostu świetnie! No chodź! – wrzasnęła na niego, unosząc małe piąstki, gotowa bronić swojego cennego żywota, w głębokim przekonaniu, że wielki mężczyzna chce właśnie pozbawić ją tej wartości.

Pomimo zamroczenia alkoholowego, resztkami rozumu, zdołała pojąć, że wielki mężczyzna wcale nie chce się z nią bić. Zatrzymała się w bezruchu, zmyła bojową minę z twarzy, aż w końcu niechętnie i powoli opuściła zaciśnięte silnie piąstki. Sprowokowana bójka była całkiem przyjemną częścią dnia, aby tylko uniknąć stwierdzenia dnia, że tą najbardziej wyczekiwaną. Lubiła ją, stwórca jeden wiedział, ile radości odnajdywała w bezsensownym obijaniu czyjegoś ryja, za podobną cenę.
Dlatego niechętnie przyjęła możliwość, że dziś wcale tego nie otrzyma. Ale cóż, postarała się uszanować odmienną wolę towarzysza i pojąć, że nie każdy musi być taki jak ona. Spojrzała na wciąż lejący deszcz, czując się jak dziecko, któremu ktoś odmawia przyjemności.
- Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała się w końcu po dłuższej chwili ciszy, na jaką sobie pozwoliła. Nie rozumiała dlaczego zamiast rozrywki przystaje na próby zrozumienia tajemniczego mężczyzny. Nieco ją trapiło, dlaczego ktoś predyspozycjach do wyrywania drzew wraz z korzeniami unika bójek, niewątpliwie dla niego wygrywanych. Może zachowywała się zbyt głośno? Może trafiła na jakąś wrażliwą duszę i jak zwykle zagalopowała się o krok za daleko, sądząc po pozorach, które w tym przypadku były aż nadto wyraźne? – Przestraszyłeś się mnie? – dodała jeszcze niepewnym tonem, usiłując sobie ułożyć plan.

Zrobiło jej się autentycznie żal mężczyzny. Już nawet nie szkodzi, że był ewidentnie nudny i nie zaspokajał potrzeby rozrywki Jacqueline, gdy ta bardzo starała się ją otrzymać, skacząc wokół niego na tysiąc różnych sposobów. Najwyraźniej miał wrażliwą duszę. Pewnie trafiła na jakiegoś poetę czy innego artystę. No cóż, z tym też trzeba sobie jakoś radzić i żyć dalej.
Złagodniała i spróbowała zacząć od początku, nie wykonując gwałtownych ruchów i nie podnosząc głosu bardziej niż to konieczne.
- Nie było żadnego konfliktu. Proszę o wybaczenie. Źle zaczęłam, to fakt. Ale tamto wino było jakieś zepsute, przysięgam! – Jej umysł zdążył już wkroczyć na najwyższe obroty, gdzie tworzyła teorię spiskową, jak to klecha próbował ją otruć niedobrym winem. – Miałam złe podejście, ale teraz widzę, że z panem to trzeba inaczej… - kiwnęła z przekonaniem głową. Podczas podróży spotykała różnych osobistości, jednak o wiele częściej trafiali się jej mężczyźni z charakterem, witający ją właśnie w podobny sposób, jak ona powitała tego tajemniczego wielkoluda.
- Może… Wybierze się pan ze mną na piwo w ramach przeprosin? – Uśmiechnęła się do niego szeroko, zadowolona ze swojej łaskawości i zupełnie nieświadoma, że mężczyzna nie może ani wyjść na deszcz, ani spożywać alkoholu.

Skubany, znał się na rzeczy. Nie spodziewała się tego, gdyż ludzie zazwyczaj gubili się w jej opowieściach, wcale ich nie rozumiejąc albo rozumieć nie chcąc. Potakiwano jej, rzadziej nie odpowiadano w ogóle. A ten jegomość śmiał negować jej teorie, no proszę! Zazwyczaj dyskutowałaby, ale z takim faktem byłoby najzwyczajniej ciężko. Dlatego postanowiła puścić sprawę mimo uszu, jakby w ogóle nie zaczęła tematu. To było całkiem wygodne, a miała w sobie całkiem spory zapas bezczelności, aby to uczynić. Od razu, gładko przeszła do kolejnego tematu:
- U nas? To znaczy? Och, ja nie jestem stąd. Nie wiem, co w Wishtown jest normą. Ale zalecam zachować dystans, tutaj gryzą bez powodu – mówiła, bynajmniej nie nawiązując do swojej przygody z dentystą sprzed laty. I ona nie czuła się zbyt bezpiecznie w owym mieście, zwłaszcza, że co drugi tutaj dybałby na jej życie, gdyby rasę, której była przedstawicielką, miała wymalowaną na czole.
Zmartwiła się na jego odpowiedź. Po raz wtóry będzie musiała pić w samotności, a przynajmniej z początku, do ostatecznie znajdował się zawsze jakiś jegomość, który dzielił z Jacqueline pasję do butelki.
- Szkoda. Przydałbyś się jako kompan do picia. Nikt nie śmiałby mnie zaczepić w twoim towarzystwie, robiłbyś za darmowego i nieświadomego ochroniarza. I nie przejmuj się, alkohol działa tak na każdego. Nie wiem, jak w twoich stronach, ale u mnie, mówiło się na to po prostu „kac”. – Z nieukrywanym rozbawieniem wzruszyła ramionami. – Jeśli nie będziesz miał się gdzie podziać, wpadnij do karczmy przy ratuszu. Może się jeszcze spotkamy. Póki co… do widzenia!
Pomachała mu jeszcze przez ramię i rzuciła się do biegu, błotnistą ścieżką, ukrywając twarz przed ciężkimi kroplami deszczu, tnącymi jej twarz.

/zt