Gospoda

- Nie oddalaj się za bardzo, dobrze?

- Jasne, mamo!

Zaczęło się jak zawsze. Ledwie wypowiedziały koronną formułkę, ledwie Vivian spacerkiem zdążyła nieco odejść od matki, a już powolny krok zamienił się w ciekawskie szwendanie, byleby przed siebie, byleby w przód. Dziewczyna co jakiś czas upewniała się, czy jeszcze nie zgubiła drogi powrotnej, jednak dzisiaj nie martwiła się o nią aż tak bardzo. Stary, opuszczony sad, do którego przychodziły latem w poszukiwaniu jabłek, był jej znany niemalże jak własne podwórko i bliskie domu pola, więc przechadzała się z każdym krokiem coraz śmielej. Korzystając z faktu, że ich zbiory przesunęły się bliżej granicy dotychczas znanych terenów, Vivian zamierzała skorzystać z okazji i po raz kolejny zbadać skraj sadu. Brak opieki dawnego właściciela sprawił, że teren zaczął powoli przeistaczać się w mały, przyjemny zagajnik. Wszystko wskazywało na to, że okoliczne dzieci zwykły upatrywać go sobie do zabaw. Czarownica po cichu liczyła, że uda jej się kogoś spotkać.

Przystanęła przy ostatnich drzewach i rozejrzała się bacznie. Pierwszy raz zapuściła się tak daleko. Spacerowała zaledwie kilka minut, więc była bezpiecznie blisko matki, jednak to wcale jej nie uspokoiło. Marszczyła w zamyśleniu brwi, a spojrzenie utkwiła w majaczącym w tle, groźnym budynku. Karczma, gospoda? Więc to stamtąd dobiegała muzyka. Matka przestrzegała ją, by nigdy nie zapuszczała się do takich miejsc sama. Chyba lepiej byłoby wracać, czyż nie? I tak nie spotkała żadnych rówieśników.... Czarownica rozejrzała się raz jeszcze, po raz ostatni, jakby na do widzenia.

I właśnie wtedy dostrzegła białą czuprynę, wcale nie tak daleko.

Zawahała się. Karczma w pobliżu wzbudzała niepokój, ale nieznajoma siedząca pod drzewem intrygowała Vivian. Mała wiedźma chciała podejść, choć na chwilę, z bliska zobaczyć niespotykaną osóbkę, niczym wyciągniętą wprost z najwspanialszych bajek. Problem był tak dręczący, że Vivian przykucnęła na moment, rozważając wszystkie za i przeciw, a wreszcie, niespostrzeżenie, układając w myślach plan działania.

W końcu ruszyła się z miejsca. Podchodziła nonszalancko, powoli, jak gdyby tylko spacerowała, a nie zakradała się do nieznajomej postaci. Miała zamiar najpierw podejść, zorientować się, kim jest ta osoba, a potem... to już zależało. Jeśli to faktycznie jest rówieśniczka... Może opowiedziałaby coś ciekawego? Może zna fajne gry?

- Cześć - zagaiła niewinnie Vivian, gdy zbliżyła się na tyle, by potwierdzić swoje teorie. Szeroki uśmiech satysfakcji rozpromieniał jej twarz. - Też czekasz na innych, by móc pobawić się w chowanego?

Reakcja dziewczyny kompletnie zaskoczyła Vivian, która w jednej chwili przybrała mocno skonfundowany wyraz twarzy i wyrzuciła z siebie mocno wymowne:

- Co? Na co nabrać?

Zreflektowała się szybko. Nie chciała prezentować się od samego początku jako ktoś, komu brakowało obycia w grupie. Nie miała zbyt wielu znajomych w swojej rodzinnej wsi, żeby móc choćby marzyć o zgranym towarzystwie, a jej przyjaźń z Cathie... Cóż, ich wspólne, magiczne sprawy nie były czymś, czym należało się dzielić ze zwykłymi dziećmi, nie wspominając już o Koszmarach, z którymi bawiły się aż za często.

Nim młoda czarownica zdążyła zdecydować się na następny ruch, nieznajoma dziewczyna odezwała się po raz kolejny. Tym razem wypowiedziane słowa dotknęły Vivian o wiele bardziej, choć nie dotyczyły jej bezpośrednio. Oparła wolną rękę na biodrze, spoglądając na rozmówczynię z kompletną dezaprobatą. Była gotowa odwrócić się zamaszyście i odejść, okazując bez ogródek swoje niezadowolenie, jednak zawahała się chwilę.

- Chętnie bym im przekazała, gdyby nie fakt, że ostatnio nie chcieli się ze mną bawić - rzuciła czarownica z przekąsem. - Zdaje się, że nie przepadają za obcymi, liczyłam, że może pomożesz mi się z nimi dogadać.

Zdecydowała się zagrać w otwarte karty. I tak nie miała nic do stracenia. Choć nie pogardziłaby kimś znajomym w okolicy sadu, mogła przeżyć i bez tego. Oczekując odpowiedzi nieznajomej, nawet jeśli takowa miała oznaczać koniec rozmowy, przyjrzała się jej jeszcze raz. Tym razem zwróciła uwagę na coś więcej, niż bajkowe włosy i zbliżony wiek, oceniając swoją rozmówczynię w pełni. Zauważyła podniszczone ubrania i wołający o pomstę do nieba wygląd, co zmusiło czarownicę do kolejnych przemyśleń. One same z matką nie należały do ludzi zamożnych, jednak dawały sobie radę na tyle, by Vivian nie musiała nosić zbyt pocerowanych ubrań, a i zawsze miały co włożyć do garnka. Wszystko za cenę ciężkiej pracy. Jakby tego było mało, Evelyn zaszczepiła w córce swoją własną życzliwość względem tych, którym wiodło się gorzej.

- Chcesz jabłko? - zapytała spontanicznie czarownica. - Są słodkie.

Zawzięła się w pełni. Wroga postawa dziewczyny tylko dodawała czarownicy determinacji. Nie zamierzała uciec z podkulonym ogonem, dając się spłoszyć przez parę obraźliwych słów. Nie miała jeszcze planu, kierowała nią jedynie silna motywacja, by się nie dać, niezależnie, jaki będzie skutek - przekona do siebie nieznajomą? Pokłócą się całkiem? A może jeszcze coś innego? To bojowe nastawienie zmieniło się nieco, gdy Vivian przyjęła do wiadomości prawdopodobną kiepską sytuację życiową dziewczyny.

- Nie wolno jeść tych brązowych! - Czarownica pouczyła nieznajomą z niezwykłym ożywieniem. Wykorzystała sytuację, że dziewczyna porzuciła nieco tarczę złośliwości, by przybliżyć się i podsunąć jej koszyk. - Częstuj się. Rosną tam, za tymi krzakami. Trzeba uważać, żeby się nie podrapać albo nie zgubić, ale naprawdę warto.

Nie czekała na następne zgryźliwości, tylko ciągnęła dalej swoją wypowiedź:

- Dlaczego ich tak nie lubisz? Też nie jesteś stąd?

Vivian potrząsnęła energicznie głową.

- Jabłka nie powinny być miękkie, nie aż tak - ciągnęła dalej tonem znawcy. - Sama powiedziałaś, że były niedobre.

Rozpromieniła się, gdy nieznajoma poczęstowała się owocem bez dalszych zachęt, choć czarownica nie miałaby nic przeciwko, gdyby jeszcze przez chwilę mogła uchodzić za eksperta od jabłek. Skoro na tej płaszczyźnie znalazły porozumienie, czemu by nie kontynuować?

Okazało się to zbędne, gdy padła odpowiedź na zadane pytanie. Wzrok Vivian powędrował za wskazaniem, a jej brwi uniosły się w wyrazie zdumienia.

- To twój dom? - zapytała odruchowo, ale zaraz zastanowiła się, przypatrując się budynkowi ze zmrużonymi oczami. - To gospoda? To dlatego tak tam głośno? Nigdy w żadnej nie byłam... - Ostatnie słowa dodała w zamyśleniu. Widywała owe przybytki z fasady, gdy czasem wybierały się z matką na rynek w mieście, ale Vivian nigdy nie miała okazji zawitać do środka. Nie bez powodu. Evelyn uważała, że takie przybytki nie nadawały się dla dzieci. Dziewczyna szybko oderwała się myślami od tajemniczego obiektu, jaki jawił się w oddali, by wrócić do tematu innych dzieciaków. - Dobrze zrobiłaś. Szkoda marnować na takich czas. I jeszcze oszukiwanie? Pfe!

Vivian pozwoliła sobie przysiąść na trawie, skoro już przebiła się przez mur nieprzychylności dziewczyny. Koszyk postawiła między nimi, tak, by nieznajoma mogła poczęstować się kolejnym owocem w każdej chwili. Sama Vivian również sięgnęła po jeden.

- Niee, mieszkam kawałek dalej. Przychodzimy tu z mamą po jabłka na przetwory. Jest ich mnóóstwooo! - zakończyła ze znaczną emfazą. - Ale drzewka pewnie kiedyś zmarnieją, jeśli nikt nie zacznie o nie dbać...

Urwała na sekundę, by spojrzeć z nagłym żalem w kierunku, z którego przyszła. Nie wyobrażała sobie, by kiedykolwiek mógł nadejść dzień, gdy nie będzie już mogła nazbierać tu jabłek. Uwielbiała te wycieczki, które stanowiły ekscytującą odmianę dla codziennej pracy w gospodarstwie. Szczególnie teraz, gdy znalazła tu kogoś. Młoda czarownica otrząsnęła się ze swojej chwilowej zadumy i spojrzała na swoją nową znajomą z czystą radością w oczach.

- Jestem Vivian, a ty?

Z uwagą przysłuchiwała się opisowi gospody, zupełnie jakby Yvette odsłaniała przed nią sekrety jakiejś antycznej wiedzy. Nie widziała nic złego w tańcu, ba, nawet gotowa była wyobrazić sobie, jak sama pląsa w rytm muzyki, jednak następne słowa jej nowej znajomej nieco ostudziły zapał Vivian. Bójki nie brzmiały już ani trochę zachęcająco.

- I nie boisz się? - zapytała z podziwem. - Widziałam kiedyś, jak chłopi pobili się o szkodę na miedzy, to było przerażające. Uciekłam szybko.

Przytaknęła ochoczo na słowa Yvette, że okoliczne dzieciaki do głupki i obiecała, że będzie twarda. Straciła już chęci, by próbować się z nimi zaznajomić, całkowicie wystarczało jej, że ta tajemnicza, białowłosa dziewczyna zdecydowała się dać jej szansę. Vivian nie zamierzała tego zmarnować.

- Miło mi cię poznać, Yvette - odpowiedziała radośnie. - Mogę ci pokazać jak się tam dostać, jeśli chcesz. Sama będziesz mogła zbierać. Przetwory to... dżemy, kompoty, coś takiego. - Vivian zamyśliła się, niepewna, czy powinna tłumaczyć dalej. - Tak! A mi pozwoliła zrobić sobie przerwę.

Usprawiedliwiła się szybko na wszelki wypadek, gdyby Yvette oburzyła się, że Vivian nie pomaga mamie. Zrażenie do siebie nowej znajomej było ostatnim, czego chciała teraz młoda czarownica.