Stoiska z różnościami

Istny raj dla poszukiwaczy skarbów. Ten rejon targowiska należy do handlarzy rozmaitościami, którzy swój asortyment zmieniają tak często, jak zmienia się nazwisko wiedźmy w ogłoszeniu następnej egzekucji. Oficjalnie wszystko jest legalne, spora część bywalców to nikt inny jak najprzeciętniejsi mieszkańcy Wishtown, jednak ci bardziej wtajemniczeni w labiryncie barwnych stoisk mogą znaleźć swoją drogę do małego podziemia Pchlego Targu.

Aaach, wiosna... No, prawie. O poranku potrafił jeszcze nieraz porządnie ścisnąć mróz, jednak w ciągu dnia coraz częściej grzało słońce, przypominając mieszkańcom Wishtown, że wyczekiwana pora roku zbliżała się z każdą tygodniem. Niektórym ludziom wystarczały tak nieśmiałe sygnały, by w pełni cieszyć się aurą, a Charlie... zdecydowanie do nich należała. Przechadzała się właśnie po targu w rozchełstanym, wełnianym płaszczu, a jako że mimo wszystko potrafił zadąć zimny wiatr, to szyję profilaktycznie owinęła chustą. Ból gardła nie jest miły ani dla artysty, ani dla najemnika. Wcielała się w obie role, więc nie mogła sobie pozwolić na przeziębienie, czyż nie?

Dzisiaj właśnie przybyła na targ celem wypełnienia zadania banalnego, a jednak zadziwiająco opłacalnego. Znajdź człowieka. Przekaż mu to. Płacę więcej za szybki efekt. Charlie nie była na tyle głupia, żeby odrzucać taką ofertę, nawet jeśli zleceniodawcy dziwnie się z oczu patrzyło. Zdołała w życiu poznać już tylu typów spod ciemnej gwiazdy, że w sumie nie zrobiło to na niej zbyt wielkiego wrażenia. W jeszcze więcej kłopotów się wpakowała i wyszła z nich obronną ręką, a czasem nawet z różnymi korzyściami. Zatem, nie mogło być źle! No, może gdyby nie malutki problem - całkowicie nie kojarzyła poszukiwanego osobnika.

Jakiż tam problem, otrząsnęła się. Tyleż ludzi na targu, jeśli nie ona, to ktoś na pewno musiał go znać. Kobieta prześlizgnęła się wzrokiem po tłumie, szukając kogoś, kto zechce podzielić się drogocenną wiedzą. Babuleńka z ziołami i mocno podejrzanymi laleczkami? Raczej nie, jeszcze zechce coś sprzedać czarownicy, a ta wciąż nie nabrała chęci na ponowne starcia z lalkami i innymi zabawkami. Zagubiona panienka w zbyt wyrafinowanej sukni? Zdecydowanie nie, chociaż... może zaoferować jej pomocną dłoń? Co prawda wyglądała, jakby gotowa była strzelić parasolką pierwszą osobę, która zaskoczy ją swoim głosem, jednak... Ach, już znalazła swoją przyzwoitkę, już nieważne. Skup się, Charlie, skup! O, ten handlarz, ten, co mu się tak cwanie z oczu patrzy!

- Przepraszam, mości panie - zaczęła nonszalancko, nachylając się nad stołem zastawionym błyszczącymi różnościami. - Czy ma pan przypadkiem przyjemność znać Piotra z Drzazgami? Poszuk...

- Nie znam - warknął kupiec, nawet nie spoglądając na kobietę. - To stragan z biżuterią, nie informacją. Kupujesz albo wypad.

Przywołał głową młodzika, któremu policzki aż się rumieniły na myśl o opchnięciu jakiegoś szmelcu za grube pieniądze. Sam handlarz zniknął w namiocie szybciej, nim mogło paść następne pytanie lub protest. Charlie aż zamrugała kilkukrotnie powiekami, powoli łącząc wątki.

- Kupi ten kryształ - zaczął chłopak, podsuwając czarownicy szkiełko niemalże pod nos. - Zapewni ochronę przed czarami i urokami. Jedyny w swoim rodzaju, wycięty z trzewi wiedźmy... Hej!

Charlie odeszła bez słowa, bez nawet jednego spojrzenia. Może potargowałaby się dla zabawy o jakiś wisiorek, ale gdy chłopaczyna zaczął swoje banialuki, straciła momentalnie zainteresowanie. Wizja zarobku była milsza niż kłamstewka o amuletach.

Znalazła w tłumie następną ofiarę. Tęga zielarka, z którą kiedyś robiła interesy. Kobieta oglądała używane książki, to jednak nie przeszkadzało Charlie w zgrabnym zajściu jej od tyłu i chwyceniu pod ramię.

- Witam nadobną damę - zaświergotała, gdy tylko już uniknęła odruchu obronnego przestraszonej zielarki. - Widzę, że energia dopisuje w tak cudowny dzień!

- Charlotte! - fuknęła zielarka, odpychając od siebie czarownicę. - Jesteś doprawdy szalona, nieomal nie przysporzyłaś mnie o zawał! Co znowu strzeliło ci do głowy? Nie mam dla ciebie żadnych zleceń, za wcześnie jeszcze.

- Prawdziwa kobieta interesu, od razu myślisz tylko o ziółkach. - Charlie wydęła wargi, udając obrażoną. - Właściwie to mam pytanie, szukam kogoś, a ty znasz tu sporo ludzi.

Zamilkła na moment dramatycznie, wytrzymując pytające spojrzenie zielarki. Gdy zaczęła mówić z powrotem, jej głos wciąż był lekki, choć odrobinę poważniejszy niż wcześniej.>

- Czy kojarzysz mężczyznę mianem Piotr z Drzazgami? Muszę załatwić pewną sprawę, ale nie wiem nawet, za kim powinnam się rozglądać.

Zielarka spłoszyła się w jednej chwili i zamiast skupić na rozmowie, zaczęła biegać wzrokiem po otoczeniu, jakby spodziewała się kogoś ujrzeć. Charlie przekrzywiła głowę w zaintrygowaniu.

- Berenice...?

- Cicho...! - wyrzuciła z siebie ściszonym szeptem zielarka. - Ty naprawdę jesteś szalona, żeby szukać tego człowieka...! I to jeszcze pytać, tak otwarcie...!

Charlie nie rozumiała już zupełnie nic. Wielkie mi co, szukać kogoś, kto ma, najwyraźniej, złą reputację. Bo pierwszy raz coś takiego się tu dzieje? Na pewno nie ostatni. Co ich wszystkich dzisiaj ugryzło?

- Idź wreszcie po rozum do głowy, są granice tolerancji dla takiej lekkomyślności - wycedziła przez zęby Berenice i zaraz zamaszyście odwróciła się na pięcie, zostawiając Charlotte samą ze skołatanymi myślami.

Iść po rozum do głowy?

A może by tak...

Gdzieee tam!

Ochoczo wróciła do swojego zajęcia wypatrywania możliwego informatora i zagadywania wybranych osób. Efekt, oczywiście, pozostawał niezmienny.

- Nie zawracaj mi głowy, włóczęgo - warknął mężczyzna i pośpiesznie oddalił się od Charlie. Kobieta skrzywiła usta; co jak co, ale dzisiaj akurat postarała się, by nie wyglądać jak pospolity włóczęga! Typ jak nic nie znał się na tajnikach mody ani nie rozumiał wagi wygodnego stroju w dniu pełnym wyzwań. Jego reakcja potwierdzała za to wcześniejszą myśl Charlotte - definitywnie z ludźmi na rynku było coś nie tak. Albo... z tym zadaniem.

Obróciła się na pięcie, a że szczyciła się naukami wyniesionymi z Cyrku, w praktyce był to bardziej piruet niż obrót. Szczęśliwie nie zawadziła nikogo kijaszkiem. Powoli zaczynała wątpić, by ktokolwiek zechciał udzielić jej jakiejkolwiek pomocy. Problem w tym, że niekoniecznie kusiła ją opcja powrotu do zleceniodawcy z miernymi rezultatami, już nie tylko ze względu na zapłatę. Co więc począć, co uczynić? Podsłuchiwać, śledzić, grozić, przekupywać?

Nim zdążyła zrobić krok, usłyszała cichy głos. Zerknęła w kierunku, z którego dobiegał i od razu zauważyła chłopca, na oko w wieku nastoletnim. Charlie niemalże westchnęła. Gdyby dostawała złotą monetę za każdym razem, kiedy w tym mieście zaczepi ją mocno podejrzany młodzik, to miałaby już całe trzy monety. Ale hej! To wcale nie znaczy, że narzeka, o nie, nie! Ów chłopiec przecież powiedział coś z sensem!

- A co jeśli właśnie na tym mi zależy? - odmruknęła cicho, uśmiechając się przekornie do siebie. Nie mogła się powstrzymać od małego żarciku, ale jednocześnie nie chciała, aby złota żyła informacji sobie poszła. -  Jednak oczywiście odpuszczę swoje metody, jeśli to konieczne. Pytanie tylko, czy stać mnie na taką pomoc?

Charlie mogła w swej lekkomyślności ignorować wszelkie złe sygnały, jakie dawał jej rynek, ale bywała tu nie od wczoraj i wiedziała, że przy takim obrocie spraw zawsze pojawiała się kwestia ceny. Czy będzie jej się opłacało ją ponieść? To się okaże już za moment, tymczasem jednak, wzorem chłopca, przez cały ten dialog zajęła się oglądaniem swojego zegarka, marszcząc czoło, jakby liczyła czas.

Umiarkowane ryzyko... Ciekawe, jak wiele łapało się pod ten termin w słowniku nieznajomego chłopaka, skoro z jednej strony utrzymywał, że zna ów niesławnego Piotra z Drzazgami, a z drugiej stronił od jawnego ogłaszania poszukiwań. Cóż... Charlie musiała przyznać, że postawienie granicy między tymi dwoma przypadkami było dość logiczne... dla zwykłego człowieka! Odrobina magii potrafiła pomóc nawet przy zagrywkach beznadziejnych, jednak nie zamierzała się zdradzać, nie w sytuacji, gdy otrzymała dobrze prognozującą propozycję. Kobieta znowu uśmiechnęła się pod nosem, tym razem jednak zerknęła na chłopca kątem oka.

- Nie wygląda na tani. - Charlie powiodła wzrokiem za ruchem ręki nieznajomego, uśmiechając się coraz szerzej. Niby uciekła zaraz spojrzeniem, jednak nadal pozostawała wyczulona na zachowanie chłopca; jego reakcje i słowa mogły zdradzić czarownicy, z jakim typem rynkowego bywalca ma do czynienia i jaką strategię powinna przyjąć, by nie dać się oszukać. Kto wie, może właśnie teraz chłopak kłamie jak z nut?

- Brzmi jak niegłupia opcja - stwierdziła. Szybkie spojrzenie na karteczkę z ceną pozwoliło kobiecie zauważyć, że... nie była zła. Całkowicie przeciętna. Do przyjęcia. Oczywiście w kontekście informacji, nie drewnianej szkatułki. Być może to dobrze, być może niekoniecznie.

- Rozsądna cena - szepnęła, patrząc ponownie na chłopca. Nachyliła się nagle, niby by przyjrzeć się jakiejś błyskotce, ale w rzeczywistości by móc przemówić jeszcze ciszej: - Dam zatem o połowę więcej, jeśli informacje okażą się prawdziwe i zaprowadzisz mnie tam, gdzie trzeba.

Na negocjacje była gotowa od momentu, w którym z ust nieznajomego padła drogocenna propozycja. Nie liczyła na zniżki; kosztem dodatkowych monet wolała zapewnić sobie sukces swojego zlecenia, nie ryzykując spotkania w opuszczonym zaułku z bandą żądną każdej sakiewki. Wchodząc w interesy z ciemniejszą strefą społeczności rynku musiała być gotowa na każdą ewentualność, nie wspominając już o wachlarzu własnych sztuczek, po które sięgnąć mogła w każdym momencie.

Obserwowała z lekkim uśmiechem twarz chłopca, czasem dla niepoznaki uciekając spojrzeniem gdzieś w stronę towarów czy innych ludzi na targu. W pewnym momencie kiwnęła nawet komuś znajomemu głową, lecz po tym kurtuazyjnym geście szybko wróciła uwagą do swojego nowego partnera w interesach. Mogła spokojnie podejrzewać, że jej propozycja wyższej stawki nie była czymś, czego chłopak się spodziewał, ba, taka zagrywka nie cieszyła się choćby najlichszą popularnością na rynku. Charlie nie przejmowała się tym ani trochę. Obiecane honorarium za zadanie pozwoliłoby jej nawet na podwojenie zapłaty dla informatora, kobieta jednak nie zamierzała aż tak szczycić się pieniędzmi. Dodatkowo, próba zakupu lojalności chłopaka przyniosła nieoczekiwane korzyści -  z zaintrygowaniem zerkała na reakcje nieznajomego, próbując domyślić się, cóż takiego mogło właśnie dziać się w jego głowie. Wystarczająco zajmujące, owszem; nie na tyle jednak, by ciągnęła dyskusję w tę stronę.

- Niektóre błyskotki potrafią być bardzo podobne - odparła głosem subtelnie zabarwionym śmiechem. Obserwowała bacznie kątem oka poczynania chłopca w rozmowie z handlarzem, upewniając się, że nie ma do czynienia z byle kim, kto postanowił wykorzystać okazję. Gdy ruszył, Charlie bez wahania podążyła za nim lekkim krokiem. - Zgaduję, że lepiej nie przeszkadzać mu w pracy? - zagaiła cicho, jednocześnie niby od niechcenia rozglądając się po stoiskach, w rzeczywistości jednak upewniając się, jak wiele osób wykazywało jeszcze zainteresowanie jej sprawą.

Charlie gwizdnęła cicho, acz przeciągle. Nikt nie uprzedził jej, że poszukiwany mężczyzna należy do śmietanki świata przestępczego Wishtown. Znamienita inaczej tożsamość, wysokie honorarium, a także fakt zwerbowania do zlecenia człowieka niemalże z ulicy, to wszystko układało się w pokraczny i w pewien sposób niepokojący obrazek. Wszystkie informacje ujawniane przez chłopca z rynku podpowiadały, że czarownica mogła wplątać się w coś bardziej niebezpiecznego, niż na pierwszy rzut okna oceniła. Z każdą chwilą czuła coraz większe... podekscytowanie.

- To tłumaczy, czemu wszyscy reagowali, jakbym pytała, czyja matka jest wiedźmą - rzuciła cichym głosem, w którym wyraźnie przebrzmiewało zaintrygowanie.

Kobieta na miejscu Piotra z Drzazgami pewnie nie miałaby tak lekko. Ledwie zalazłaby komuś za skórę, a już tylko wypatrywać pierwszego oskarżenia o czary. W wyniku tej krótkiej refleksji Charlie ośmieliła się wysnuć hipotezę na temat Piotra - albo nie miał wśród bliskich nikogo z płci pięknej, albo potrafił takowe dobrze ukryć przed spojrzeniem domniemanej sprawiedliwości.

- Pamiętam tę sprawę! - Charlie wyrzuciła z siebie półgębkiem. - Nikt nie rzucał nazwiskami na prawo i lewo, ale roiło się od plotek i opowieści. Niech zgadnę, lepiej nie gapić się na blizny?

Spotkała się już z takimi, o których uszczerbkach nie można się było nawet zająknąć. Inni potrafili za to nosić szramy z dumą, jak order wojenny. Charlie wolała wysondować podejście Piotra zawczasu, o ile wiedza jej obecnego wspólnika sięgała tak daleko.

Chyba nikt nie mógłby powstrzymać dalszego uśmiechu po tym, jak jego żart wywołał spodziewaną reakcję. Charlie przez dobrą chwilę uśmiechała się szelmowsko, już bardziej do siebie niż do towarzysza podróży, ale zaraz wróciła do swojej standardowej miny, przy okazji ukradkiem kontrolując tyły.

- Zatem będziemy mieli okazję się przekonać - stwierdziła po chwili lekkim tonem, gdy chłopiec podzielił się z nią spostrzeżeniami. - Och, a może powinnam była założyć suknię, by wywołać pełen efekt? - Charlie zrobiła pauzę na moment. - Cóż, już za późno, i tak nie lubię zamiatać ulicznego kurzu.

Ten krótki komentarz nie wyrażał w pełni negatywnych uczuć, jakie Charlotte żywiła do sukien i spódnic. Niepraktyczne, ciężkie, hałaśliwe, a to przecież tylko początek. Zupełnie nie przeszkadzało jej, gdy nieco mniej spostrzegawczy bywalcy rynku odruchowo brali ją za mężczyznę, ba, nierzadko szły za tym pozytywy, o jakich wymuskana panienka z dobrego domu mogła tylko pomarzyć. Zważywszy jednak na dobre rady wspólnika, postanowiła „nie hamować kobiecego uroku”, jak to zwykła mówić jej znajoma krawcowa.

- Którędy idziemy? - zapytała od niechcenia, choć to proste, naturalne pytanie posiadało zupełnie inne intencje, niż domyśliłby się przypadkowy przechodzeń. Ruchliwa ulica pozwalałaby im wtopić się w tłum, jeśli ktokolwiek zdecydowałby się podążać za nimi poza granicami targu. Niestety, oznaczało to również, że domniemany szpion miałby lepsze warunki do ukrycia swojej obecności. Biorąc pod uwagę wszelkie opcje, Charlie zdecydowała się zaufać osądowi towarzysza.

Kącik ust kobiety powędrował w górę. Gdyby była bojaźliwą wiedźmą, uznałaby pewnie ten subtelny komentarz za przytyk, nieokreśloną groźbę, a samego chłopca za potencjalne zagrożenie. Mogłaby chcieć uciec gdzie pieprz rośnie albo wręcz przeciwnie, wybadać zagrożenie, a może nawet posunąć się do zawoalowanej agresji. Charlie jednak nie była ani trochę strachliwa. Dopiero jawne oskarżenia mogłyby wzbudzić w niej dreszcz emocji, a i na takie sytuacje miała swoje asy w rękawie.

- Dam z siebie wszystko - zaśmiała się, nonszalanckim ruchem dłoni poprawiając włosy.

Choć czarownica darzyła targ ciepłymi uczuciami, z zadowoleniem opuściła największe tłumy. Mogłaby przysiąc, że co najmniej dwa razy musiała mocniej przytrzymać przed sobą torbę, zaalarmowana podejrzanymi, lekkimi szarpnięciami. Nie miała zamiaru upychać pościgu za kieszonkowcem w swój dzisiejszy, napięty plan dnia.

- W porządku. - Charlie bez wahania przystała na propozycję, oceniwszy ją jako rozsądną. Zaraz się roześmiała. - Urodziłam się gotowa.

Obejrzała się jeszcze raz. Czujnym, choć pozornie jedynie zainteresowanym i wesołym spojrzeniem omiotła stoiska, tłum, tych, którzy się weń wtapiali lub przeciwnie, wyróżniali. Zaraz po tym faktycznie była gotowa, by wkroczyć w wybraną uliczkę. Po kilku krokach rzuciła znienacka:

- Domniemam, że znasz wielu bywalców targu? Może kojarzysz kogoś z włosami jak siano?

Szanowny James Credence porzucił swoją gierkę, na co Charlie zareagowała jedynie zawadiackim uśmieszkiem, świdrując przy tym mężczyznę wzrokiem. Trochę żałowała takiego obrotu spraw. Mogło być znacznie ciekawiej, gdyby nadal zgrywał naiwniaka.

- Miło pana poznać, bez względu na okoliczności. Mathilda Davies. - Charlie przedstawiła się nazwiskiem, które już kiedyś komuś rzuciła na odczepne, skłaniając się przy tym po męsku.

Czarownica przeniosła spojrzenie na Merveille, gdy James powołał się na ówczesne próby interesów. Chłopak musiał mieć albo niezłą pozycję w półświatku, pomimo wieku, albo naciął się porządnie, zagajając nie do tej osoby, co trzeba. Cokolwiek wtedy się stało, liczyła się teraźniejszość. A obecna sytuacja zdradzała, że Merv może mieć lepsze znajomości, niż początkowo oceniłaby Charlie. Dobrze, że zdecydowała się zapłacić mu więcej.

- Nie było dane mi poznać ni usłyszeć - rzuciła beztrosko, nie bacząc, że może w ten sposób urazić Jamesa.

Lekki uśmieszek wykrzywił usta Charlie. Wytrzymała spojrzenie Credence’a, gotowa rzucić mu niewerbalne wyzwanie, jeśli nie odwróci wzroku pierwszy. Może to pora na małą gierkę, lekki hazard...

- Przykro mi pana rozczarować, jednak nie sądzę, by monsieur Sanglier życzył sobie odprawienia jego własnego pośrednika - odparła aksamitnym tonem. - Pozwolę sobie wykonać moje zadanie osobiście, z pana pomocą lub bez. Proszę się jednak nie zamartwiać, nie zamierzamy niepokoić pana Frosta.

Odrobina ryzyka nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Nie zaproponowano jej większej stawki za dyskrecję, nie zabroniono używać pseudonimu jej pracodawcy przy kimś innym niż Piotr. Miała tylko dostarczyć przesyłkę osobiście do Piotra. I przede wszystkim nie zaglądać do środka.

Uśmiech z ust Charlie nie zniknął nawet wtedy, gdy James wyraził chęć towarzyszenia im do samego Piotra. Na taki obrót spraw była gotowa od momentu, gdy zdecydował się ich zaczepić. Kobieta oparła rękę o biodro, zmierzając mężczyznę jeszcze jednym, oceniającym spojrzeniem.

Charlie wątpiła, by James tak po prostu się odczepił, gdyby odrzuciła jego propozycję. Kto wie, to mogłoby nawet wywołać nieco bardziej wrogą reakcję. Samo to, że dopuścił wizję odwiedzin Merv i Charlie u Piotra, było wystarczającym zwycięstwem. Dalsze kuszenie losu byłoby już sztuką dla sztuki.

- Sądzę, że to brzmi jak najrozsądniejszy w tej sytuacji pomysł - odezwała się aksamitnym głosem, patrząc najpierw na Jamesa, a zaraz potem na Merv. W prezencji mężczyzny kryło się coś, co kazało mieć się na baczności i nie podejmować decyzji pochopnie, bez konsultacji. - Zgadzasz się ze mną?

Wcale nie miała zamiaru odwoływać wcześniejszego pomocnika, gdy znalazł się inny. Skoro już wciągnęła w swoje sprawy spryciarza z rynku, interes należało doprowadzić do końca.