Gdzieś nie wiadomo gdzie

First topic message reminder :


Było późne popołudnie i słońce zaczynało powoli zachodzić, sprawiając że niebo nad Wishtown przybrało krwawy odcień. Lau wędrowała wzdłuż rzeki, stąpając po krawężniku, który rozgraniczał chodnik od przepaści wypełnionej wodą, niczym akrobata po linie. Tylko nie tak efektywnie, popisowo. No i nie była dwadzieścia metrów nad ziemią. Ale ryzyko było takie same - upadek oznaczałby jej śmierć, a to z tego prostego powodu, że dziewczyna nie potrafiła pływać. Za to jej umiejętności utrzymywania równowagi były tak wysokie, iż nie było możliwości żeby tam wpadła, dlatego też ani trochę się nie obawiała.
Nieliczni przechodnie patrzyli na nią jak na jakiegoś cudaka. Może to przez jej akrobatyczne wybryki, a może przez sięgający do kolan płaszcz i zawieszony na plecach miecz? Niektórzy wskazywali ją palcami i podśmiewali się, inni przyśpieszali kroku jak gdyby bali się czymś zarazić. Lau jednak kompletnie nie zwracała na nich uwagi, wpatrzona w swoje własne buty i rozmyślająca nad swoją najbliższą przyszłością. Zbliżała się zima i robiło się coraz chłodniej, a ona nie miała pod płaszczem nic oprócz cienkiej koszuli. Na razie nie przeszkadzało jej to jakoś specjalnie, lubiła niższe temperatury i dobrze je znosiła, ale gdy zrobi się jeszcze zimniej nawet ona będzie miała problem. Poza tym przy takiej pogodzie nie mogła już dłużej spać pod gołym niebem. Na razie miała jeszcze trochę pieniędzy, ale jeśli miała kupić sobie ubranie i żywność na zimę to musiała znaleźć jakąś dobrą robotę.

Ponownie, to co poczułam, uspokoiło mnie i utwierdziło w przekonaniu, że Angel nie jest potworem wiodącym mnie na zgubę. Korzystałam ze wszystkiego, co mi dała - dotyku, ciepła, dłuższego spojrzenia, lecz moje wrażenia skupiały się głównie na emocjach, od których, muszę przyznać, byłam już uzależniona.
— To moja wina. Chodźmy, nim ktoś nas rzuci doniczką za zakłócanie ciszy nocnej — zachichotałam, dopiero wtedy puszczając ramię Angel.
Atmosfera nieco zgęstniała, gdy dołączyła do trudnego dla mnie tematu.
— Straciłam? — powtórzyłam głośniej niż planowałam, a w moim głosie po raz pierwszy rozbrzmiała irytacja.
Speszyłam się prędko, wiedząc, że dziewczyna nie jest niczemu winna - myśli o tym, że straciłam Reilię na zawsze rodziły się w najczarniejszym zakamarku mojej głowy, lecz póki pozbywałam się ich, nim zdążyły osiąść się w niej na stałe. Słysząc jednak tę tezę w cudzych ustach, było to niemal niczym wymierzony policzek.
— Nie straciłam — sprostowałam już łagodniej. — Nie tracisz kogoś, gdy wasze drogi na moment się rozchodzą. Nie spisujesz kogoś na straty, gdy przestaje się do ciebie odzywać, prawda? — zapytałam, choć musiałam być głupia albo naiwna, jeśli sama w to wierzyłam.
Czas, okoliczności i przeklęty fakt, że jesteśmy wiedźmami w Wishtown nie wpływały na moją korzyść i szansę odnalezienia Reilii całej i zdrowej.
— Sny lub Koszmary to mało zadowalający mnie substytut. Chciałabym ją kopnąć w dolną część pleców za to, że myślę o niej teraz więcej niż powinnam — prychnęłam na wpół żartem, na wpół smutno.
Wiara była jedynym co mi pozostało i trzymałam się tego jak tonący brzytwy.
— Pośród serii twoich pytań, kryło się słowo klucz. „Też” — przyznałam w końcu, że je dosłyszałam. — Kogo miałaś na myśli? — dopytywałam bez skrępowania, gdy obie byłyśmy już na tym etapie zwierzeń. Dłoń miałam blisko niej, gdyby na jej twarzy odbiło się zbyt wiele emocji, które chciałam odczytać.

Nie potrafiłam zrozumieć emocji wybuchłych przelotnym dotykiem. Wszystko zdawało się ulec zmianie po moich ostrzejszych słowach, więc przypisałam sobie winę smutku Angeli. Nasz kontakt wkrótce urwał się, a ja nie byłam w stanie powiedzieć nic więcej.
Nie pogoniłam za nią, gdy pospiesznie wtargnęła na most. Stałam u jego wejścia, a mi zdawało się, że jej twarz błyszczy. Nawet pomimo tylu znaków w postaci emocji, które nigdy nie potrafiły kłamać, nie byłam w stanie zdobyć się na wystarczającą wiarę, by spotkać się ponownie z człowiekiem z miasteczka, które prawdopodobnie pochłonęło moją siostrę.
— Angelo, jestem człowiekiem interesu — przypomniałam jej bez żalu, kłamiąc z zaskakującą łatwością. — Wrócę tu, gdy one mnie wezwą — wypowiedziałam, nie zgadzając się na nic, nie ufając obcej osobie, gdy ciążyło na mnie całe dobro wioski. — Jeśli los będzie uprzejmy, spotkamy się tu jeszcze — dodałam, lecz wynikało to wyłącznie z mojej chęci pocieszenia jej.
— Wracaj bezpiecznie! — zawołałam za nią, nie zdając sobie sprawy, że dużo bardziej powinnam się troskać o siebie, gdy moja droga do domu była znacznie dłuższa.

// zt x2