Skarpa

Vivian uśmiechnęła się delikatnie, słysząc zaskakującą odpowiedź Astaroth. To nawet nie tak, że miała jakieś brudne myśli, po prostu zdążyła się już nieco rozeznać w zainteresowaniach koleżanki po fachu, przez co wolała uprzedzić fakty, nawet za cenę lekkiego nietaktu. Ognista nie wydawała się być jednak urażona ostrzeżeniem, więc nie było powodu, by dłużej to roztrząsać.

Wciąż miały dużo czasu, poruszały się sprawnie, jednak nadal pozostał im znaczny kawałek do przejścia. Szczęśliwie prędko dotarły do pierwszego punktu orientacyjnego, z którego Vivian mogłaby dotrzeć na miejsce sabatu z zamkniętymi oczami. Podczas wędrówki treserka uważnie słuchała Astaroth, co i raz wtrącając jakąś odpowiedź czy komentarz, prezentując się tym samym niezwykle rozmownie jak na siebie.

Aż w końcu dotarły do podnóży góry.

- Chodź za mną – odezwała się cicho Vivian i ruszyła przodem, w skupieniu wybierając drogę między drzewami. Żadna konkretna ścieżka nie prowadziła w to miejsce, jedynie zaznajomione osoby lub wielcy szczęściarze mogli przedostać się przez mur gęstych drzew. A dzisiejszej nocy nie tylko one chroniły sabat przed niepożądanymi gośćmi. Treserka dobrze wiedziała, czego się spodziewać, więc gdy tylko pokonały kilkadziesiąt metrów zbocza, nagle odbiła w lewo i po przejściu jeszcze odrobiny, przystanęła.

- To już chyba w tym miejscu… - mruknęła z lekkim wahaniem, po czym przeniosła wzrok na Astaroth. - Daj rękę. Głupio byłoby, jakbyś wpadła na barierę.

Wyciągnęła swoją w zapraszającym geście. Jeśli tylko Ognista ją chwyciła, ruszyła do przodu, coraz bardziej zbliżając się do majaczącego gdzieś w oddali skraju lasu. Tym sposobem obydwie pomyślnie przekroczyły ową barierę.

To nie było przyjemne uczucie. Wrażenie przypominające zimny deszcz, jednak przenikający aż do środka ciała. Przeszywające na wskroś igiełki chłodu, oglądające intruza od wewnątrz i poddające osądowi jego istnienie. Vivian aż się wzdrygnęła, choć przeżyła to już wielokrotnie. Nic w tym dziwnego – w końcu nie lubiła, gdy ktoś ją oceniał.

- Ach – westchnęła z lekkim niezadowoleniem w głosie, po czym przeniosła wzrok na Astaroth, jednocześnie puszczając jej dłoń. - Tym sposobem jesteśmy niemalże na miejscu.

Vivian uśmiechnęła się szelmowsko na pełne niewiary pytanie Astaroth, odczuwając jednocześnie dumę ze swojego sabatu. To zabezpieczenie, a także manewry przygotowane na wypadek niefortunnych zdarzeń nie byłyby możliwe, gdyby nie niesamowite talenty niektórych stałych bywalczyń zlotu. Przez tyle lat środki ostrożności zostały dopracowane niemalże do perfekcji, choć żadna z czarownic nie ośmieliłaby się zatopić w zwodniczej pysze, opuszczając tym samym gardę.

- Owszem – odparła treserka z nutą zadowolenia w głosie. - Przede wszystkim ma zatrzymać niechcianych gości. Właśnie dlatego muszę cię przez nią przeprowadzić, zaprosić do środka.

I zaprosiła. Kiedy znalazły się już za barierą, Vivian w pierwszej chwili nie zwróciła nawet uwagi, że Ognista zdecydowała się pośpieszyć. Treserka przystanęła tam, gdzie nie odczuwała już efektów bariery i pewnym ruchem ściągnęła wstążkę, przytrzymującą jej niestaranny warkocz. Kilka szybkich ruchów dłonią sprawiło, że splot rozluźnił się całkowicie, a uwolnione fale spłynęły na ramiona i plecy czarownicy. Zaraz po tym odszukała wzrokiem czekającą na nią Astaroth.

- Już idę.

Uspokoiwszy połykaczkę tymi słowami, faktycznie ruszyła o wiele energiczniejszym krokiem, wyprowadzając Ognistą z labiryntu drzew prosto na oblaną światłem księżyca polanę. Zdążyły spokojnie. Sabat wciąż się nie rozpoczął, lecz już, już lada moment!…

Jeśli Astaroth pamiętała słowa Vivian, mogła się zdziwić, gdyż czarownic nie było parę. Na łące znajdowało się co najmniej kilkanaście wiedźm, niektóre spacerujące, inne siedzące na kamieniach lub rozłożonych kocach. Dało się słyszeć szmer rozmów prowadzonych z podnieceniem i ekscytacją, a także nieśmiałe dźwięki instrumentów, strojonych gdzieś na uboczu. Wszystko zdawało się być doskonale zaplanowane. Na prowizorycznym stole, wokół którego skupiły się miejsca siedzące, znajdowały się proste przekąski, takie jak pieczywo, suszone mięso, czy wczesne owoce. Nie brakowało również napitków. W wielkich dzbanach spragniony mógł odnaleźć zarówno wodę, jak i czerwone wino, a gdyby komuś zabrakło doznań, w tajemniczych woreczkach kryły się różne mieszanki ziół i tytoniu, gotowe do palenia w kadzidłach i fajkach.

W pewnym oddaleniu od strefy biesiadnej znajdował się niepozorny jeszcze stos, mający już wkrótce przeobrazić się w święte ognisko. Więcej uwagi przykuwał wysoki kamień, pełniący zaszczytną rolę ołtarza. Leżało się na nim wiele drobnych przedmiotów, jednak w oczy rzucały się przede wszystkim dwie gliniane misy, zawierające wodę zmieszaną z odrobiną pachnących olejów. Tutaj wszystko zdawało się być gotowe.

- Chodź, zajmijmy już miejsce przy ognisku – stwierdziła Vivian, dostrzegając, jak i inne czarownice decydują się podejść do stosu klonowego drewna. Również ona majaczyła gdzieś w pobliżu – ich Przewodniczka.

Choć wszystkie obecne tu czarownice wyróżniłyby się z tłumu swoim zwiewnym, zdobnym a nawet i skąpym odzieniem, tamta kobieta sprawiała, że reszta wyglądała zwyczajnie. Nie była już młoda, czas odznaczył się na jej twarzy zmarszczkami uśmiechu przy ustach i oczach. Postawna, a jednak jednak w jej ruchach kryła się zwinność i szybkość. Miała długie, kędzierzawe i brązowe włosy, z których część splotła w drobne warkoczyki, chowające się między wolnymi puklami. Nosiła jedynie płócienną, beżową suknię, której spódnica posiadała głębokie rozcięcia po bokach, sięgające ud Przewodniczki. Poza wymalowanymi na skórze znakami i wzorami, jej wygląd dopełniały również ozdoby. Całe mnóstwo ozdób. Dary natury powplatane we włosy i zawieszone na rzemieniach; kamienie i szkiełka, świeże i suszone zioła, a nawet kości. Prezentowała się dziko i niedbale. Nie bez powodu nazywano ją córą lasu.

Skierowała już swoje kroki do stosu, by oficjalnie rozpocząć sabat. W jednej dłoni dzierżyła pochodnię, w drugiej zaś kostur, widocznie wysłużony i ozdobiony równie bogato co sama kobieta. Przewodniczka nie śpieszyła się, dawała szansę, by wszyscy w spokoju zajęli miejsca, co wykorzystała Vivian, wskazując Astaroth szeroką lukę między dwiema kobietami, jednocześnie ruszając w tamtym kierunku.

- Mam nadzieję, że nie zgubiłaś swojego kwiatu – szepnęła z uśmiechem do Ognistej przy pierwszej możliwej okazji. Treserka gdzieś po drodze zdążyła pozbyć się lampy i butów. - Jenica zaraz rozpocznie rytuał.

Ledwie zbliżyły się do kręgu, ledwie zajęły wolne miejsca, a wzrok Vivian już pomknął ku twarzom zgromadzonych, starając się odszukać znajome oblicza. Z łatwością dostrzegła gości, zarejestrowała kilka bliższych znajomych, a wreszcie, gdy przyjrzała się już niemalże wszystkim, ze zdumieniem odkryła, jak niewiele członkiń jej dawnej, przybranej rodziny pojawiło się na sabacie. Poczuła... mimowolne zaniepokojenie. Tak silne, że aż wymalowało się na twarzy treserki, gdy w roztargnieniu odpowiadała na gesty przywitania. Miała świadomość, że przecież rzadko kiedy wszyscy byli obecni, jednak po tak długiej rozłące… To alarmujące. Vivian gorąco obiecała sobie, że wkrótce po zakończeniu rytuału zapyta się kogoś o wieści.

Tymczasem z zamyślenia wyrwało ją lekkie zamieszanie po lewej, ku któremu od razu skierowała wzrok. Dostrzegła oddalające się czarownice, u których nie znalazła odpowiedzi na swoje nieme zapytanie, więc przeniosła spojrzenie na samą Astaroth, która natychmiast wyparła się swojej winy za ten tajemniczy incydent. Vivian zupełnie nie orientowała się, co właściwie zaszło między wiedźmami, nawet nie spodziewała się, że Astaroth będzie kogoś tutaj znać. Decyzja kosztowała treserkę chwilę zawahania, jednak zdecydowała się nie wtrącać. Dopóki obywało się bez magii i rozlewu krwi, dopóty było dobrze. Kiwnęła jedynie lekko głową, by Ognista wiedziała, że nie posądza jej o jakieś wybryki, po czym przeniosła wzrok na Jenicę, która stała już przy ołtarzu i ustalała ostatnie sprawy ze swoją pomocnicą.

- Tak – odpowiedziała szeptem, nie dostrzegłszy nawet, jak przez moment spojrzenie Astaroth zawisło na jej osobie. - Już od wielu, wielu lat prowadzi obrzędy. Przez ten czas zgromadziła wierne towarzyszki, choć zaczynała samotnie.

Nagle rozmowy stopniowo zaczęły cichnąć, a zgromadzone czarownice skupiły spojrzenia już tylko na Jenice. Kiedy cała uwaga należała już do niej, kobieta wzniosła obydwie ręce w podniosłym geście.

- Siostry – zaczęła, a jej głos zabrzmiał melodyjnie, choć chrapliwie. - To radość widzieć was tutaj w tę świętą noc. To zawsze ulga powitać tak liczną grupę. Znajome twarze… Dawno niewidzianych przyjaciół... I gości…

Podczas wypowiadania tych słów wzrok Jenicy wędrował po obecnych wiedźmach, zatrzymując od czasu do czasu na konkretnych osobach. Spoczął nawet na Vivian, która przez moment poczuła nieprzyjemne uczucie niezdefiniowanego wstydu. Nie trwało długo; odeszło, kiedy Przewodniczka odwróciła spojrzenie, kierując je tym razem ku Astaroth. Jeśli cyrkówka nawiązała kontakt wzrokowy, mogła zauważyć pełne przenikliwości, błękitne oczy, dogłębnie, choć krótko przypatrujące się jej osobie.

- Witam was wszystkie raz jeszcze. Dziś sprzyjają nam i niebo, i ziemia; wyczekują naszych tanów i pieśni. Nim to się jednak stanie…

Przewodniczka skinęła lekko głową swojej pomocnicy, na co wiotka wiedźma chwyciła misy stojące na ołtarzu i podała je czarownicom po swoich dwóch stronach. Nadszedł czas na rytuał, mistyczne rozpoczęcie sabatu...

- Natura nas wyróżniła, obdarzyła swoją łaską, z Nią nierozerwalnie złączone są nasze życia. Jesteśmy jednością, splecioną przez odwieczne prawa, których nie pogwałci nawet gniew, zawiść i ignorancja. Będziemy trwać zawsze, tak jak wieczna jest nasza Matka.

Misy wędrowały z rąk do rąk, czarownice subtelnie maczały swoje zioła i kwiaty, by móc podarować je ognisku, gdy tyko zapłonie. Wkrótce i Vivian przejęła naczynie od swojej sąsiadki i delikatnie skąpała w płynie rumianek tak, aby z niego nie kapało. Mieszanka wody i olejków pachniała aromatycznie, z miejsca wprawiając w nieco bardziej niezwykły nastrój. Vivian uśmiechnęła się ciepło, gdy już mogła przekazać misę Astaroth.

- Cieszę się, że jesteś tu z nami – szepnęła w chwili nagłej wylewności, po czym wróciła do czujnego śledzenia przebiegu rytuału.

Kiedy już wszystkie czarownice były gotowe, Jenica zbliżyła się do krawędzi przygotowanego paleniska i przymknęła oczy. Napięcie zdawało się wzrastać, a Przewodniczka doskonale to wyczuwała. Rozłożyła szeroko ręce, odchyliła głowę w tył i… Bum—bum—bum. Miarowy i głęboki dźwięk bębna dobiegł zza pleców kobiety, która na ten znak głęboko odetchnęła.

- Ogień jest święty – rzekła powoli natchnionym głosem, zataczając pochodnią łagodny łuk w powietrzu. – Tak jak gleba, woda i powietrze. Przyjdzie dzień, gdy dobry los wyzwoli go z okowów przemocy, teraz zaś… wykradnijmy go raz jeszcze!

Przytknęła pochodnię do przygotowanego stosu, a drobne gałęzie i suche liście, powtykane między balami drewna, zajęły się niemalże od razu. Ogień tańczył, wspinał się po szczapach i rozjaśniał mrok nocy coraz skuteczniej. Nic nie mogło stanąć na drodze głodnym płomieniom, więc po paru chwilach, wypełnionych hipnotyzującą muzyką instrumentu, ognisko przyjęło właściwą sobie postać.

- Natura to przedwieczna jedność i my dobrze o tym wiemy. Powierzmy teraz dobremu losowi nasze skryte pragnienia!…

Na ten sygnał czarownice jedna za drugą zaczęły wrzucać swoje rośliny do ognia. Każda robiła to na swój własny sposób; jedne przed wrzuceniem szeptały coś do swoich, inne wykonywały jakieś gesty, a niektóre miały bardziej skomplikowane zwyczaje. Vivian po prostu rzuciła; lekko, wręcz… zbyt lekko. Rumianek upadł na skraj ogniska i musiała minąć chwila, nim płomienie go dosięgły.

Przeraziła się. Uważała, że nie potrafi odczytywać znaków, a jednak przeraziła się dogłębnie. Prosiła o coś tak prostego, tak banalnego: o harmonię, o spokój ducha i zrozumienie. Czyżby nawet tego nie mogła doznać?

Potrząsnęła głową nieznacznie, odtrącając od siebie niepotrzebne zmartwienie. Miała ich zdecydowanie zbyt wiele, więc chociaż dzisiejszej nocy powinna odpocząć. Zerknęła na Astaroth, aby zorientować się, czy i ona poświęciła już swój kwiat.

Jenica nie pośpieszała swoich towarzyszek, dając im czas na spokojne wypełnienie rytuału. Obserwowała czujnie, więc gdy tylko zorientowała się, że wszystkie czarownice skończyły, potrząsnęła energicznie kosturem, po raz kolejny zabierając głos:

- Niech zatem rozpocznie się sabat!

Vivian nie zdążyła nic zaproponować - te czarownice, które pozostały na miejscu, niemalże od razu podeszły i zaprosiły dwie cyrkówki do wspólnego tańca wokół ognia. Zaledwie chwilę temu dźwięki bębnów zastąpiła żywa, ludowa muzyka, która skutecznie nęciła, by oddać się beztroskim pląsom. Treserka uznała to za dobry początek zabaw, jednak zerknęła na swoją towarzyszkę pytająco, decyzję pozostawiając jej.

Jeśli Astaroth okazała się chętna, zaraz wszystkie zaczęły okrążać ognisko w tanecznych ruchach. Nie liczyły się umiejętności czy poczucie rytmu, każda mogła tańczyć jak chciała, po swojemu interpretując melodię. Wkrótce do grupki dołączyło jeszcze parę wiedźm, aż w końcu mogły swobodnie złapać się za ręce, by zatańczyć prawdziwie wspólnie. Płomienie rzucały chybotliwe światło na poruszające się postacie, podrygując razem z nimi.

Po chwili dzikich pląsów lub też od razu, jeśli Astaroth nie miała na nie ochoty, Vivian zaprowadziła Ognistą bliżej stołu. Tam również powoli zaczynało się coś dziać. Jedna z czarownic, ciemna blondynka o mocno zaróżowionych policzkach, rozłożyła na chuście przeróżne akcesoria do wróżenia. Vivian dobrze ją znała i wiedziała, że kobieta szczerze marzy o zdobyciu daru swobodnego jasnowidzenia i dąży do tego poprzez praktykowanie i doskonalenie wróżb. Tutaj mogła swobodnie oddawać się swojemu hobby. Jej własna moc była o wiele bardziej przyziemna i materialna, ale to nie zniechęcało młodej czarownicy, która właśnie zaczęła układać komuś pasjansa. Nieco bardziej na lewo dwie inne wiedźmy z pasją rozprawiały o ziołach i wywarach, wymieniając się uwagami i radami, a także wymieniając małe, tajemnicze sakiewki. Nagle tuż przed nosem Astaroth przeleciał kielich wypełniony winem. Trafił prosto do rąk innej wiedźmy, która podeszła i przywitała się, jednocześnie przepraszając za swoją nieuwagę. Widać było, że Ognista wzbudziła w niej ciekawość, bo zaraz zaczęła zadawać uprzejme pytania, które oscylowały wokół magii, opowiadając jednocześnie o sobie. Nie ona jedna zagadywała Astaroth. Poza dawną kochanką, stałe bywalczynie zdawały się być nastawione do niej pozytywnie i zapraszały obydwie cyrkówki do dołączenia do różnych aktywności. Vivian dyskretnie opowiadała swojej towarzyszce nieco więcej o nowo poznanych osobach i ich sabatowych praktykach, dzięki czemu Astaroth nie była już zmuszona, by trzymać się treserki przez cały czas.

Nim zdążyły się rozdzielić, zaczepiła je jeszcze jedna osoba. Pewien znajomy głos znienacka dobiegł zza ich pleców:

- To niesamowite, jak zagadkowo splata się los, prawda, moje drogie?

Vivian odwróciła się natychmiast, stając oko w oko z Jenicą, która przypatrywała się dwóm młodym wiedźmom z delikatnym uśmiechem. W końcu skierowała się głównie do Astaroth:

- Pierwszy raz zdarza się, by Vivian przyprowadziła kogoś ze sobą. - Kobieta zrobiła krótką pauzę, by uśmiechną się jeszcze serdeczniej. - Mam nadzieję, że poczujesz się tutaj jak wśród swoich. Zwę się Jenica, a ty?

Przewodniczka, w przeciwieństwie do innych czarownic, nie pytała o nic. Po wymianie uprzejmości przekrzywiła lekko głowę i widocznie się nad czymś zastanowiła.

- Mam coś pasującego do ciebie... - zaczęła powoli, po czym zaczęła przeglądać ozdoby zawieszone na kosturze. - Tak, chyba tutaj było...

Po chwili wyplątała z tego różnorodnego gąszczu czarny turmalin zawieszony na rzemyku. Przyjrzała mu się uważnie, zerknęła na Astaroth i sięgnęła jeszcze do sakwy przyczepionej do pasa, wyciągając z niej dość regularny hematyt. Obydwa te kamienie podała Ognistej, czemu przyglądała się z zaintrygowaniem Vivian.

- Proszę, przyjmij je. Mogą przysłużyć ci się w życiu.

Jenica pożegnała Astaroth, życząc jej w nieco metaforyczny sposób dobrej zabawy, zaś Vivian kiwnęła jedynie głową z lekkim roztargnieniem. Tak samo jak Ognista, zdążyła już zauważyć spojrzenie Przewodniczki. Przeczucie podpowiadało jej, że do niej kobieta ma sprawę poważniejszą niż podarowanie kamieni czy rozmowa o sabacie.

Przeczucie to nie myliło się ani trochę.

Po wymianie kilku ściszonych zdań, obydwie kobiety oddaliły się nieco od świętujących, by w spokoju dokończyć rozmowę. Nikt nie zwrócił na nie większej uwagi; nie pierwszy raz zdarzało się, by Jenica brała którąś z bliżej znanych czarownic na stronę. Przewodniczka lubiła wiedzieć, co słychać u jej bliskich, a takie rozmowy wymagały spokoju. Zabawa toczyła się dalej, nie czekając na nikogo.

Emily okazała się dość pojętną uczennicą, na dodatek niezwykle entuzjastyczną. Z uwagą słuchała Astaroth, a ich krótki kurs wróżenia prędko przyciągnął widzów: czarownicę, która wcześniej omal nie uderzyła cyrkówki kielichem, a także jej daleką kuzynkę. Wiedźmy nie obserwowały w milczeniu - czasem wtrącały swoje pytania, starając się jednak nie przeszkadzać za bardzo. Cała ich uwaga skupiła się wróżbach.

Do czasu.

Emily, zapatrzona w układ run, nawet nie zauważyła przybycia jeszcze jednej czarownicy. Niezwykle wysoka wiedźma nie zaszczyciła spojrzeniem żadnej z wróżbitek; od razu nachyliła się do Cariny, czarownicy od kielicha, szepcząc jej coś na ucho. Wyraz twarzy telekinetyczki zmieniał się jak w kalejdoskopie, przechodząc od zaintrygowania do głębokiego zdziwienia, by zastygnąć zaraz w zadowoleniu i podnieceniu. Od razu przekazała sekretne wieści swojej kuzynce, która zareagowała identycznie. Nauka wróżenia z run zaraz straciła dla nich na znaczeniu, wszystkie trzy ruszyły z miejsca, wyraźnie kierując się w stronę lasu. Nagle Carina zatrzymała się i obejrzała. Odnalazła wzrokiem Astaroth, spoglądając nań tajemniczo i lekko prowokująco. Przypłaciła to pozostaniem w tyle, jednak subtelnym gestem zachęciła Ognistą, by do niej podeszła.

Emily nie zatrzymywała Astaroth. Oderwała się od interpretowania układu znaków jedynie na moment, by zapewnić, że kamienie cyrkówki są z nią bezpieczne, po czym znów utkwiła wzrok w runach, nie zwracając nawet uwagi na oddalające się kobiety. Carina przez cały ten czas czekała cierpliwie, tylko raz oglądając się na swoje towarzyszki, które wkrótce zniknęły między drzewami. Kiedy Astaroth znalazła się tuż przy niej, uśmiechnęła się zadziornie i pochyliła się tak, by cyrkówka bez problemu mogła usłyszeć szept.

- Powiedz mi... - zaczęła zagadkowym tonem, zerkając kątem oka na Ognistą - ...czy gdybyś miała szansę zemścić się na Inkwizycji, wykorzystałabyś ją bez względu na to, co byś musiała zrobić?

Odsunęła się i nawiązała kontakt wzrokowy, jednocześnie przekrzywiając z ciekawością głowę. Pytanie mogło należeć do tych hipotetycznych, jednak Carina zdawała się być zbyt poruszona jak na zwykłe filozoficzne rozważania. Jeśli Astaroth odpowiedziała jakkolwiek twierdząco, telekinetyczka kiwnęła zachęcająco w stronę skraju lasu, gotowa powieść tam cyrkówkę.

Carina narzuciła dość żwawe tempo, aby choć trochę dogonić inne czarownice. Na jej twarzy wciąż widniał tajemniczy uśmiech, a gdy Astaroth zadała pytanie, posłała cyrkówce przez ramię powłóczyste spojrzenie.

- Zaraz sama zobaczysz, to niedaleko - odrzekła niejasno, lecz zaraz dodała: - Nie musisz się obawiać, nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo.

Wydawała się być niezwykle pewna swoich słów. Nie zdradziła nic więcej, nawet jeśli Astaroth nalegała, choć zapewniła ją, że nie będzie żałować, o ile faktycznie pragnęła zemścić się na Inkwizycji. Szły nieco innym szlakiem niż ten, którym wcześniej prowadziła Ognistą Vivian, jednak i tutaj w końcu natknęły się na barierę.

- Jenica nie toleruje tego, co robimy, dlatego właśnie musimy się trochę oddalić. - Carina spojrzała na Astaroth, chcąc upewnić się, że ta nie zmieniła zdania. - Nie martw się; potem wrócimy, jak gdyby nigdy nic, a jeśli się z niczym nie zdradzisz, one też cię nie osądzą. To taka nasza niepisana umowa, by ustrzec się przed waśniami.

Wcale nie przejmowała się tym, że jej słowa nic nie wyjaśniają, wręcz przeciwnie, widocznie ją to bawiło. Nawet się nie zatrzymując, zaczęła ściągać wierzchnią część swojego stroju (który zresztą nie należał do najbardziej skomplikowanych), aż wreszcie została w samej koszulce i halce. Obecność Astaroth ani trochę jej nie krępowała.

- Nie chciałabym się pobrudzić. - Krótko wyjaśniła swoje intencje, zwijając pośpiesznie suknię. - A tak właściwie... Jesteśmy prawie na miejscu.

Zatrzymała się nagle i zastąpiła Astaroth drogę. Wyjątkowo jej oblicze nieco spoważniało, gdy spojrzała prosto w oczy cyrkówki i przemówiła cicho, lecz stanowczo:

- Jeśli postanowisz się wycofać, po prostu odejdź, niczego nam nie utrudniając, dobrze?

Poważny wyraz od razu zniknął z twarzy Cariny, gdy tylko usłyszała tę nieco uszczypliwą odpowiedź - znowu się uśmiechnęła, przypominając przy tym psotnego chochlika. Nie czekała na więcej; okręciła się wokół własnej osi, a halka zawirowała wokół jej nóg, omiatając leśne runo. Niczym tajemnicza boginka z lasu powiodła cyrkówkę dalej w nieznane. Nieznane, które prędko wyjawiło swe tajemnice.

Po zaledwie kilku metrach wyszły na przerzedzenie między drzewami. Ze swoimi rozmiarami nie zasługiwało na miano polany, szczególnie że ziemia była tu wyschnięta i pozbawiona roślinności, jednak pozwalało na swobodne przebywanie i poruszanie się małej, obecnej już grupki osób.

Dwie czarownice, które pozostawiły Carinę w tyle, przystanęły pod klonem o dość grubym pniu. Poza nimi znajdowały się tutaj jeszcze trzy osoby. Trzy obce osoby, które tej nocy nie zbliżyły się do świętego ogniska Jenicy. Jedna z tych osób zdawała się pozostać w wycofaniu. Okutana szczelnie czarnym płaszczem i obszerną chustą, skryta między drzewami w najciemniejszym miejscu. Niemalże zlewała się z otoczeniem, lecz nie tylko to sprawiało, że ciężko było ją dostrzec. Dwójka pozostałych osób na samym środku przerzedzenia skutecznie ściągała całą uwagę.

Kobieta. I mężczyzna. Oboje ubrani jak wojownicy. Oboje z obrażeniami po ciężkiej walce. Ona miała opatrunek na głowie. On - płócienny worek. Ona okrążała go niczym głodny drapieżnik swoją ofiarę. On klęczał, spętany silnymi więzami, niezdolny do przemieszczenia się choćby o centymetry. Ona była czarownicą, dumną ze swojego pochodzenia. On zaś... inkwizytorem w czarnym płaszczu żniwiarzy. Ów został z niego już wcześniej brutalnie zdarty i szyderczo narzucony na ramiona. Mężczyzna poruszał się gwałtownie, usiłując rozerwać lub chociaż rozluźnić sznury, jednak bezskutecznie. Kobieta zatrzymała się nagle, pogardliwym uśmiechem kwitując jego starania. Grymas nie zniknął z jej twarzy, gdy przeniosła spojrzenie na postać skrytą w cieniu, a potem... z całej siły kopnęła inkwizytora w twarz.

Przewrócił się, jednak wiedźma nie dała mu pozostać w takiej pozycji. Gwałtownym ruchem złapała go za koszulę i pociągnęła z powrotem do klęku. Zaraz po tym odsunęła się i obróciła w stronę dopiero co przybyłych.

- Spóźniłaś się znowu - warknęła do Cariny, ale telekinetyczna wyraźnie nie przejęła się wrogim tonem. Wzruszyła ramionami z beztroskim uśmiechem, spoglądając częściej na inkwizytora niż na nią. - Kto to?

Wojownicza czarownica kiwnęła w stronę Astaroth, na którą zresztą przeniosła zaraz wzrok. Można było wyczuć jej dystans wobec obcych, nie wyglądała też zbyt przyjaźnie. Cała jej aparycja prezentowała się srogo. Miała mocno zmarszczone brwi, usta wygięte w niezadowoleniu i gniewne spojrzenie. Jakby tego było mało, kosmyki ciemnobrązowych włosów w nieładzie opadały na jej twarz, zaś ubranie zabrudzone krwią i ziemią jeszcze bardziej psuło pierwsze wrażenie.

- Przyjaciółka - odparła prędko Carina, poręczając w ten sposób za cyrkówkę.

- Przyjaciółka. - Czarownica prychnęła, ale wszystko wskazywało na to, że nie zamierza podważyć zapewnienia Cariny. - Zatem jak cię zwą, przyjaciółko?

Ta demonstracja pewności siebie wyraźnie przypadła do gustu agresywnej czarownicy. Uśmiechnęła się nagle, nie tracąc przy tym nic ze swojej srogości, i obdarzyła Astaroth spojrzeniem pełnym uznania.

- Witaj, Astaroth - przywitała ją wreszcie jak należy, po czym uniosła lekko brwi. - Możesz nazywać mnie Melva. Pod tym mianem znana jestem wśród magicznych sióstr. - Kobieta odwróciła się nagle w stronę inkwizytora. - A co do naszego honorowego gościa...

Podeszła do mężczyzny szybkim, sprężystym krokiem i nim ktokolwiek zdążył się jeszcze odezwać, gwałtownie zerwała worek z jego głowy. Każda z obecnych wiedźm mogła dokładnie przypatrzeć się obliczu więźnia.

Kuzynka Cariny wydała z siebie okrzyk zdumienia, a sama telekinetyczka pochyliła się do przodu, nie kryjąc zaintrygowania. Twarz inkwizytora szpeciła rozległa blizna po poparzeniu, ciągnąca się od szyi przez policzek, wykrzywiająca kąciki ust i oka. Być może przeklinałby cały wiedźmi ród, lecz powstrzymywał go przed tym szczelny knebel. Wbił spojrzenie pełne morderczej pasji w Melvę, po czym dziko rozejrzał się po otoczeniu. Przyjrzał się niemalże każdej czarownicy w pobliżu, aż wreszcie jego wzrok spoczął na Astaroth.

Wytrzeszczył oczy, jakby nie dowierzał temu, co widzi.

- Losowy czy konkretny... - odezwała się nagle Melva, nie zauważywszy jeszcze intensywności, z jaką inkwizytor wpatrywał się w Ognistą -  ...to nieistotne. Plami go taka sama wina, jak każdego z tych parszywych psów Inkwizycji.

Melva zmarszczyła brwi jeszcze bardziej, gdy Astaroth ruszyła do przodu i kucnęła przy inkwizytorze. Była gotowa do natychmiastowej reakcji, gdyby nieznana jej czarownica odważyła się na jakieś niepożądane posunięcie, lecz jak na razie obserwowała. Jej uwagę przykuł szczególnie ognik majaczący na dłoni cyrkówki. Przekrzywiła lekko głowę i w pewien sposób się rozluźniła, pozwalając trwać tej scenie.

Żniwiarz mógł uciec od dotyku Ognistej, jednak nawet jego żałosna sytuacja nie przeszkadzała mu w żywieniu czystej nienawiści wobec wiedźm, którą wyrażał teraz spojrzeniem ostrym niczym sztylet. Miotał się i próbował przemówić, a w pewnym momencie nawet wpadł na iście szalony pomysł. Naprężył wszystkie mięśnie, chcąc zdobyć się na najprostszą i jedyną dostępną formę obrony - próbę uderzenia czarownicy własną głowę. Nie zdążył jednak wykorzystać okazji; Astaroth odsunęła się zbyt szybko, przez co pozostało mu śledzić ją wzrokiem.

- Nie śpiesz się tak - odrzekła Melva, wznawiając okrążanie teraz już nie tylko mężczyzny. Pozostałe czarownice jak na razie zdecydowały się milczeć, chociaż przypatrywały się całej sytuacji z zainteresowaniem. - To sąd. Kara bez świadomości przewinienia nie ma sensu. Później jednak...

Celowo urwała, obdarzając Astaroth bardzo drapieżnym uśmiechem. Zaraz po tym zatrzymała się za plecami inkwizytora i nacisnęła stopą na jego kark, zmuszając go do pochylenia głowy.

- Zechciałabyś zacząć? - Spojrzenie Melvy zawisło na Ognistej. Nie umknęło jej uwadze napięcie między tą dwójkę i wzburzenie cyrkówki, a nie posiadała tyle empatii, by nie wykorzystać tego faktu. W jej tonie wyraźnie przebijały nuty rozkazu. - Obnaż przed nami winy tego psa.

Melva ani trochę nie przejęła się złością, którą dostrzegła w spojrzeniu Astaroth. Wręcz przeciwnie, w głębi ducha czuła się wyjątkowo z siebie zadowolona, jednak nie pozwoliła sobie na okazanie tej emocji. Nawet nie drgnęła, trwając w oczekiwaniu i nieprzerwanie zmuszając inkwizytora do zachowania poddańczej pozycji. Uniosła jedynie bardziej głowę, kiedy Ognista zaczęła mówić.

Inaczej zachowały się czarownice z sabatu, które zaczęły szeptać między sobą nawet jeszcze w trakcie opowieści Astaroth. Były wstrząśnięte i wyraźnie gniewne, spoglądały na mężczyznę wzrokiem bardziej nienawistnym niż wcześniej. Wokół kuzynki Cariny zaczęła zbierać się subtelna mgiełka magii, jednak czarownica nie ośmieliła podjąć żadnych działań. Chyba każdy obecny wyraźnie usłyszał, jak cyrkówka wyraziła roszczenie co do wykonania kary. Nikt nie ośmieliłby się jej odmówić, nie po tym, co wyznała.

- Śmierć to zbyt wielka łaska dla potwora, który zabrał tak wiele niewinnych istnień - rzuciła patetycznie wysoka czarownica, gdy tylko Astaroth skończyła swoją mowę. - Powinien przed nią zapłacić za swoje grzechy i błagać o przebaczenie!

Kuzynka Cariny prychnęła i skrzyżowała ręce pod biustem, spoglądając krytycznie na towarzyszkę.

- Jesteś zbyt naiwna, Becky - fuknęła pouczającym tonem, a Becky skrzywiła się obrażona. - Mordercy Inkwizycji to zwierzęta, dla których rozkazy tego odrażającego zgrupowania są usprawiedliwieniem ich chorych żądzy. Oczekiwanie skruchy to bezmyślność i głupota! Powinien niezwłocznie zawisnąć.

Carina nie powiedziała nic. Spojrzała na Astaroth poważnym wzrokiem, po czym nagle uśmiechnęła się słabo, choć z jej typową figlarnością.

- Twoja wola jest moją wolą.

Chwilę po jej słowach wszystkie trzy utkwiły spojrzenie w Melvie, jakby to do niej należało ostatnie słowo. Nikt nie zwracał uwagi na postać w cieniu, a ona nie wtrącała się do przebiegu sądu. Melva westchnęła głęboko, nim zabrała głos.

- Pytałaś, czy to ktoś konkretny - zaczęła, opierając dłonie na biodrach. - I odpowiem ci teraz, że tak. Już od dawna szukałam okazji, by go dopaść i ofiarować wszystkim magicznym siostrom dar w postaci jego śmierci. Jednak... -  Melva nagle kopnęła inkwizytora tak, że upadł tuż przed stopami Astaroth - ...tobie bardziej przysługuje prawo do tego zaszczytu. Spal go, siostro. Powoli.

Melva uśmiechnęła się tajemniczo w odpowiedzi, jakby na wylot przejrzała Astaroth i odczytała jej myśli. W rzeczywistości po prostu dobrze rozumiała jej uczucia i nie miała wątpliwości, że gdy kobieta już zacznie, to żadne prośby i upomnienia nie odciągną jej od dopełnienia zemsty. Melva nie miała zamiaru się w to wtrącać, szczególnie że uznała Astaroth za kogoś, kogo korzystniej mieć po swojej stronie. Odsunęła się nieco, stając niemalże naprzeciwko czarownic z sabatu, zapewniając cyrkówce więcej miejsca na działanie.

Obserwowała czujnie wszystko, śledząc każdy ruch i oceniając go pod kątem skuteczności. Podobało jej się, że nie dostrzega zawahania, tylko czystą determinację. Przy tym gniewie i zaciekłości podejmowane przez inkwizytora próby oswobodzenia się wypadały niezwykle mizernie. Miotał się, rzucał nienawistne spojrzenia oraz krzyczał i mamrotał coś nieustannie, chociaż knebel zniekształcał i tłumił dźwięki. Świeże poparzenie jeszcze bardziej zmotywowało go do walki o życie, choć znieruchomiał na moment, gdy Astaroth powaliła go na ziemię i przydepnęła. Melvie wyraźnie spodobał się taki obrót sytuacji; gdy Ognista na nią spojrzała, mogła wreszcie dostrzec pełne zadowolenie, odrobinę łagodzące rysy twarzy czarownicy.

- Nie musisz się hamować. - W głosie Melvy zabrzmiała zachęta. Kobieta sprawnie sięgnęła za poły ubrania, by wyciągnąć stamtąd krótki, ostry nóż w pochwie. Podała go Astaroth rękojeścią skierowaną w jej stronę. - Wyduś z niego wszystko, co tylko zechcesz, a potem...

Nie skończyła, lecz nawet nie musiała. W końcu wszystkie po to się tutaj zebrały.

Wykonanie wyroku.