Teren za namiotem

Pierwsza wypowiedź akrobatki nieco uspokoiła Vivian, która była już skłonna pomyśleć, że faktycznie źle zrozumiała i Rachel wcale nie ma na myśli nic niebezpiecznego. Następne słowa rozwiały wszelkie niejasności. Treserka aż wybałuszyła oczy i zaniemówiła, nie będąc w stanie znaleźć odpowiednich słów.

- To nie jest zabawa – rzekła w nagłym przypływie trzeźwości. - Tu nie chodzi o to, żeby siać strach…

Urwała.

Pożoga, Koszmary i lęk, lęk w najczystszej postaci. Gorąca wiara we własną rację. Przerażenie i odwaga w oczach dziecka. Wojna zawsze sieje strach, bez względu na to, po czyjej stronie stała słuszność.

Zacisnęła mocno usta, próbując odgonić od siebie nieprzyjemne myśli, wspomnienia i refleksje. Tak bardzo wsiąknęła w beztroskie, cyrkowe życie, że aż niemalże zapomniała o powodach, które przywiodły ją do tego miejsca. Alkoholowe zamroczenie nie pomagało jednak czarownicy w rozsupłaniu splątanego światopoglądu, wręcz przeciwnie, gubiła się w tym wszystkim jeszcze bardziej, już wcale nie dostrzegając prawdy. I wtedy władzę przejęły emocje.

Zerknęła na swoją lewą dłoń, okaleczoną tak wiele lat temu. Przypomniała sobie swój własny strach i ból, które wtedy czuła… Wspomnienia rodziły gniew. Mogłaby zebrać Koszmary i...

P O T W Ó R

Nie. Strach za strach. Sprawiedliwość.

- Masz na myśli jakieś konkretne miejsce? - mruknęła, nim rozsądek dał o sobie znać. A wrócił prędko. - Chociaż… To wcale nie jest dobry pomysł. Rozpoczynanie wszelkich akcji, nie posiadając istotnych informacji, jest obarczone wielkim ryzykiem.

”Oni tak robią...”

Tak ciche słowa, a jednak dotarły do uszu Vivian, a potem dosięgły jej serca. Drgnęła nieznacznie i spojrzała Rachel prosto w oczy. Spojrzenie kobiety wyrażało coś.. dziwnego, niepokojącego, jednak niewrogiego.

- Tak… Masz rację.

Odwróciła wzrok. Spirala terroru. Kto raz wkroczył do tego labiryntu, nigdy go już nie opuści. Lekki uśmiech wykrzywił jej wargi.

Z uwagą wysłuchała propozycji Rachel, choć wcześniejsze zainteresowanie wzbudzone przez gniew i żal osłabło. Śmierć nie była łaskawa, nie wybaczała głupcom, którym emocje przesłaniały rozsądek. Vivian musiała jednak przyznać, iż dobrze zorganizowana wędrówka na najbliższe lasu ulice mogła przynieść interesującą wiedzą, przydatną w przyszłości… Byleby nie wplątać się w jakąś niebezpieczną sytuację…

A przysięga?

Zawahała się. Ale… Przecież zwykły zwiad i ewentualne postraszenie jakiegoś inkwizytora nie złamie obietnicy.

Nie mogę przewidzieć, jak zmienią się okoliczności. Czy nie po to tu przyszłam, aby od wszystkiego się odsunąć, póki nie będę pewna?

Już raz otarła się o przeszłość. Wystarczy.

„Nie mów mi, że się boisz...”

Zawrzało w niej.

Rachel dotknęła czarownicę do żywego, posypała solą stare rany, w jednej chwili zdeptała wszystkie wątpliwości. Alkohol był w tym wielkim sprzymierzeńcem, pomagał zerwać łańcuchy pętające emocje. Bo… Vivian nie chciała się już bać. Nigdy więcej. Nie mogła dopuścić, by ktoś widział w niej lęk.

- Nie kpij ze mnie. - Ton głosu czarownicy stał się nagle twardy, poważny, choć powagi odbierała jej lekko niewyraźna mowa. - Miałabym obawiać się pierwszego lepszego patrolu miejskiego?  - Treserce przypomniało się też, jak akrobatka wspomina o młodych inkwizytorach. - Nowicjusze pewnie nawet nie umieją trzymać broni, uciekliby w popłochu, jakby się dowiedzieli, że stoi przed nimi wiedźma.

Rachel pociągnęła za odpowiednie sznurki.

Zemsta. A może gorzka walka o to, co słuszne? Tak ciężko stwierdzić. Sama Vivian nie zastanawiała się, co w tym momencie nią kieruje. Oparła się nonszalancko o pień i utkwiła uważne spojrzenie w Rachel. Kolejne słowa akrobatki przyniosły jej pewne ukontentowanie, jednak zareagowała na nie jedynie kiwnięciem głową.

Tymczasem blondynka ruszyła, zaskakując tym nieco czarownicę. Vivian mogła zostać sprowokowana, jednak wciąż się nie zdecydowała. Szaleńczo wahała się między uległością wobec dzikich uczuć a roztropnością. Punkt równowagi zdawał się być nieosiągalny w tym stanie.

- Wciąż uważam, że to zbyt niedopracowany pomysł – mruknęła nieco łagodniej, wyrażając w ten sposób swoje ostatnie wątpliwości. Nie było już czasu, by się miotać. - Ale nie przekonam cię, prawda?  - Czarownica odepchnęła się rękoma od pniaka i nieco chwiejnie ruszyła w stronę swojej towarzyszki. Dostrzegła idealne usprawiedliwienie swojej decyzji. - Dołączę. Nie pozwolę ci iść samej.

Gdy mijała Rachel, posłała jej krótkie spojrzenie, już nie tak dzikie jak wcześniej. Zaraz po tym wyprzedziła ją, kroki kierując najpierw do swojej przyczepy. Mogla być pijana, jednak pewnych rzeczy się nie ignorowało. W pośpiechu wzięła dwie ciemne chusty, którymi mogłyby zakryć twarze w razie potrzeby. Jedną z nich wręczyła akrobatce.

- Nie możemy wykluczyć świadków – wyjaśniła krótko, owijając czarny materiał wokół szyi. - I nie biorę cyrkowego Koszmara, lepiej złapać jakiegoś dzikiego.

Powoli w jej głowie układał się plan działania, mocno prowizoryczny i wątpliwej jakości, ale zawsze plan. Przyczepiła do pasa sakwę z drobnymi, przydatnymi rzeczami i była gotowa do drogi.

Przewróciła oczami, słysząc tak nieznośnie beztroską odpowiedź akrobatki. No tak. Rachel uwielbiała mieć widzów. Vivian wręcz przeciwnie. Czarownicy pozostało jedynie mieć nadzieję, że jej towarzyszka nie postąpi zbyt lekkomyślnie, gdy już przyjdzie im stanąć oko w oko z wrogiem.

- To nie powinien być problem. - Kobieta przekrzywiła nieco głowę, widocznie nad czymś się zastanawiając. - Aby mieć pewność, możemy zahaczyć o miejsce przyciągające Koszmary. Opuszczone budynki, groby. W głębi lasu żeruje ich całe mnóstwo, jednak nie chciałaś się tam zapuszczać.

Posłała blondynce lekki uśmiech, gdy przypomniała sobie, od czego zaczęła się ta cała dyskusja. Cała ta burza. Teraz czarownica nie wahała się już wcale. Wiedziała, jaki jest ich cel, skupiła się na opracowaniu planu działania i przewidzeniu możliwych scenariuszy, ze szczególnym uwzględnieniem zachowania bezpieczeństwa. Wierzyła też, że gdyby sytuacja uległa niespodziewanej zmianie, dałaby radę podjąć taką decyzję, by nie odbiec od początkowych postanowień. Nie było już miejsca na wewnętrzne rozterki. Alkohol dodał jej kurażu, by w kontrolowany sposób mogła skonfrontować się z tym, przed czym uciekła. Za późno na odwrót.

- Idziemy? - zapytała krótko, opierając dłonie na biodrach.

To szaleństwo.

Uśmiechnęła się lekko. Tak, to było szaleństwo.

Zamrugała gwałtownie, zbita z tropu tym nagłym pytaniem, jednak zaskoczenie nie trwało długo. Vivian rozejrzała się uważnie po swojej przyczepie, nie bardzo pewna, co powinna teraz zrobić. Normalnie stanowczo odmówiłaby spożycia wina przed tak ryzykowną eskapadą, ale lekkie upojenie podpowiadało, że to może nie być zły pomysł. Zawahała się, po raz kolejny. W końcu przypomniała sobie o butelce cydru, który ciężko w sumie nazwać alkoholem. Idealny kompromis. Pozostawiając Rachel bez odpowiedzi, zaczęła grzebać w miejscu, który służył jej za schowek.

I w końcu znalazła! Ciemna butelka, nieco opróżniona… Tak, już go próbowała.

- To jedyne, co mam. Cydr – rzekła, podając znalezisko swojej towarzyszce. - Zatem… Idziemy?

Znieruchomiała na krótki moment, jakby coś jeszcze miało je zatrzymać, po czym opuściła przyczepę razem z Rachel. Poprowadziła ją skrajem lasu w stronę pewnego zrujnowanego miejsca, pierwszego przystanku w ich dzisiejszej wyprawie.

Żaden inny cyrkowiec nie upodobał sobie okolic klatek Koszmarów tak jak Vivian. Czarownica już od kilku godzin siedziała na trawie przy najnowszej cyrkowej zdobyczy i machinalnie wyszywała kwiatowy wzór na koszuli, byleby tylko zająć czymś ręce. Była tak zmęczona, że mogłaby zasnąć nawet z plecami opartymi o pręty klatki, a tego wolałaby uniknąć. Sen oznaczał tylko jedno - koszmary. Złe sny, których nie miała od bardzo, bardzo dawna. Nie wiedziała czemu wróciły, lecz nie wahała się obarczyć winą pewnej osoby. Czyniła to z zimną premedytacją, o którą wcześniej by się nie podejrzewała.

Westchnęła i odłożyła robótkę. Bez krzty lęku czy zawahania włożyła rękę między pręty, układając ją na głowie stwora. Koszmar nie wyróżniał się niczym szczególnym w porównaniu do innych cyrkowych bestii, lecz Vivian od początku poczuła do niego sympatię. Przypominał nieco zdeformowanego wilka, lecz mruczał niczym kot, gdy był w dobrym humorze. Tak jak teraz. Gdy Koszmar poczuł dotyk czarownicy, łypnął na nią badawczo i dumnie pozwolił się drapać za uchem. Treserka nie musiała nawet używać mocy, by go uspokoić. Głaskała go machinalnie niczym zwykłe zwierzątko, wpatrując się bezwiednie w jeden punkt przestrzeni.

Vivian natychmiast ocknęła się z chwilowego zamyślenia, gdy kątem oka dostrzegła zbliżającą się postać. Skupiła na niej uwagę, lecz nie rozpoznała w kobiecie żadnej ze znanych jej bliżej cyrkówek; nie wydawała się również znajoma z widzenia... Mogła być tu od niedawna, choć Vivian skłamałaby, gdyby twierdziła, że postarała się poznać wszystkich dotychczasowych członków trupy.

Początkowo nie miała pewności, czy brunetka zmierza właśnie do niej, lecz gdy zatrzymała się i przywitała, Vivian zdecydowała się wstać. Koszmar prychnął, niezadowolony z przerwania pieszczoty i uderzył ogonem w pręty klatki, ukazując w ten sposób swoją dezaprobatę.

- Dzień dobry. - Vivian odwzajemniła grzeczność, choć dało się wyczuć w jej postawie dystans. - Jeśli mogę wiedzieć, to o jaką pracę chodzi?

Dostrzegała intensywne spojrzenie kobiety i nie czuła się przez to swobodniej. Już miała zapytać ją, czy ma jeszcze jakąś sprawę, gdy ta przemówiła sama z siebie... niezmiernie zadziwiając treserkę.

Nie tym, że znała jej imię. Mogła dowiedzieć się od każdego. Czarownicę poruszył sposób, w jaki nieznana cyrkówka je wypowiedziała. I to pytanie, to spojrzenie...

- Przepraszam... Znamy się? - Treserka nawet nie starała się skryć niepewności przebrzmiewającej w głosie. Zaczęła też intensywniej przypatrywać się rozmówczyni, lecz nie była w stanie dopasować tej twarzy do żadnej osoby, która zapisała się w jej pamięci.

„...jak twoja matka”

Nagły, kłujący ból przeszył jej klatkę piersiową, a zaraz za nim nadeszła fala ciepła wymieszanego z gorzką tęsknotą. Owładnięta emocjami otworzyła szerzej oczy i w bezwiednym geście uniosła dłonie do twarzy.

Nigdy nie potrafiła dokładnie przypomnieć sobie oblicza matki. Miała w pamięci niewyraźny obraz jej postaci, pamiętała uśmiech, słowa i gesty... Lecz nie rysy twarzy. To wspomnienie zatarło się jak wiele innych, dotkniętych przez czas i... tamto. Wbrew temu sięgnęła do nich, wiedziona słowami kobiety.

- Catherine... - powtórzyła automatycznie, jeszcze raz lustrując cyrkówkę wzrokiem. Jakże miałaby zapomnieć... Palące poczucie winy, którego nigdy nie zdołała się pozbyć, powróciło w pełni mocy. Jak zawsze osaczyło czarownicę i zmusiło ją do konfrontacji ze swoim dawnym przewinieniem, ta jednak nie poddała się pokornie. Serce biło jej jak oszalałe, gdy zrobiła krok do przodu, nie skrywając ekscytacji tak dobrze jak brunetka.

- Udowodnij mi. - Spojrzenie treserki, wlepione w jej rozmówczynię, wyrażało niemalże błagalną prośbę. - Jeśli naprawdę jesteś Catherine, udowodnij mi to.

Wyczekiwała, nieruchoma niczym posąg. Chłonęła każde słowo i śledziła każdy ruch; znaki cenne, choć odwlekające ją poznania od prawdy. Napięcie stało się aż psychicznie bolesne; Vivian mimowolnie zacisnęła dłonie i wbiła sobie paznokcie w skórę, lecz nawet tego nie zauważyła. Liczyła się tylko i wyłącznie stojąca przed nią kobieta.

Kiedy oczy Catherine rozbłysły na fioletowo, treserka aż wstrzymała oddech. W milczeniu obserwowała pokaz, po części nie dowierzając własnym oczom, jednak gdzieś w głębi serca czuła, że to nie może być kłamstwo. Usta drgnęły jej prawie niezauważalnie, jakby w próbie wypowiedzenia jakiś słów. Mijały sekundy, a ona wciąż stała w bezruchu.

Z szoku wyrwała się nagle. Ruszyła do przodu i, jeśli Catherine nie odsunęła się w żaden sposób, rzuciła się jej na szyję i przytuliła niezwykle mocno.

- Cathie... - wyszeptała z przejęciem, ani myśląc wypuścić drugą czarownicę z objęć. Nie potrzebowała też kolejnych dowodów. - Na święte gaje, Cathie, to naprawdę ty...