Teren za namiotem

Było w tym coś kojącego. W ciasnym uścisku, w delikatnym dotyku, w gładzeniu po włosach... Nie miała chęci przerywać tej chwili ani nie czuła potrzeby mówić zbyt wiele. Mogłaby tak trwać już zawsze, w pozornym oderwaniu od rzeczywistości, w łudzącym powrocie do szczęśliwych lat dzieciństwa i beztroskich zabaw. Gdy Catherine się odchyliła, Vivian mogła znów swobodnie na nią spojrzeć. Ona sama oczy miała dziwnie zaszklone i często mrugała.

- Na to wygląda - odparła z łagodnym, delikatnym uśmiechem, oceniając na oko wzrost przyjaciółki. - Kto by pomyślał, zawsze byłaś ode mnie wyższa...

Coś ją nagle uderzyło. Specyficzny zapach, na który dotąd nie zwróciła uwagi. Wydawał się dziwnie znajomy, co mogło tłumaczyć pewne nań zobojętnienie, choć nie powinien unosić się tu i teraz. Skutecznie przywrócił Vivian do brutalnej realności. Treserka odsunęła się się jeszcze bardziej niż Catherine, lecz nie puściła jej; dłonie położyła na ramionach przyjaciółki i zacisnęła lekko.

- Co się z tobą działo... przez te wszystkie lata?... - wyszeptała z napięciem w głosie. Obawiała się odpowiedzi Catherine, a serce znów zaczęło mocno łomotać jej w piersi.

Dla niej miało znaczenie. Ogromne. Chciała poznać losy swojej przyjaciółki z dzieciństwa, chciała wiedzieć, co ją spotkało i czy uniknęła złego losu, skoro stała teraz przed nią żywa i zdrowa. Pragnęła usłyszeć słowa, które choć trochę zmniejszyłyby wżarte głęboko w serce poczucie winy; pragnęła przekonać się, że Cath nie doznała cierpienia, nim jednak zdążyła jakkolwiek zareagować i podkreślić wagę owych wydarzeń, druga czarownica przyciągnęła ją do siebie.

Nie broniła się, chociaż zdziwienie i zawstydzenie zdominowały wszelkie inne uczucia. Nie zamknęła też oczu, choć powieki instynktownie opadły nieznacznie w dół, pozostawiając ograniczony obraz długich rzęs rzeźbniarki. Czuła jej miękkie i delikatne usta, a także ciało, niby tak samo blisko, jak podczas wcześniejszego objęcia, a jednak zupełnie inaczej... Gorąco rozpaliło policzki treserki, objawiając się w postaci subtelnych rumieńców na policzkach. Gdy Cath się odsunęła, Vivian spojrzała na nią oczyma szeroko rozwartymi w zdziwieniu.

- Cathie?...

Nie miała pewności, jakie intencje kierowały jej przyjaciółką. Dla niej samej takie gesty już dawno straciły na neutralności, choć gdy dopiero odkrywała swoją odmienność, błędnie utożsamiała je z wyrazami przyjaźni. Teraz, po tym subtelnym pocałunku, zupełnie inaczej odbierała dotyk na plecach i we włosach, jednak... zupełnie nie wiedziała, jak powinna zareagować. Wciąż uważała, że niektóre rzeczy należało zostawić dla wyjątkowo specjalnych osób, ale nie mogła zaprzeczyć, że nawet po tak wielu latach wciąż darzyła Cath głębokim uczuciem. Jednak... Była jej przyjaciółką. Dawną kompanką przy odkrywaniu własnej mocy, towarzyszką magicznych zabaw i powierniczką sekretów, których nie mogła zdradzać własnej matce czy też zwykłym ludziom. Skołowanie zamiast ustąpić, tylko narastało.

- Tamto też ma znaczenie, Cathie. - Wbrew wewnętrznemu rozdarciu zdecydowała się wrócić do tego, co było dla niej najistotniejsze. Do prawdy.  - Muszę wiedzieć, czy byłaś bezpieczna, muszę wiedzieć, czy nic złego cię przez ten czas nie spotkało, rozumiesz?

Zacisnęła mocniej swoje wciąż spoczywające na ramionach czarownicy dłonie. Cath mogła wyraźnie poczuć pewien ubytek w ciele treserki, którego nie zauważyła wcześniej.

Zwykle miała wiele cierpliwości. Lecz nie teraz, nie w tym momencie.

Ona również zacisnęła usta, kwitując w ten sposób uniknięcie odpowiedzi na swoje pytanie. Nie przychodziło jej nawet do głowy, że Catherine mogłaby z jakiegoś powodu nie chcieć opowiedzieć o swojej przeszłości. Niczym kolejnego oddechu potrzebowała zapewnienia, że jej przyjaciółka była bezpieczna. Że zmieniła swój wygląd dlatego że chciała, a nie że musiała. Vivian nawet nie dopuszczała do siebie myśli, że odpowiedź mogłaby brzmieć inaczej.

- To teraz mniej ważne - odparła zgodnie ze swoimi uczuciami, choć dłoń jej drgnęła pod wpływem dotyku Cath. Umilkła też zaraz niespodziewanie, gdy usłyszała następne słowa przyjaciółki. Pomóc?

Posiadała wspomnienia pokazów mocy Catherine, nieco niewyraźne, lecz dostatecznie przejrzyste, by mogła przy ich pomocy rozpoznać w nieznajomej swoją przyjaciółkę. Zorientowała się już, że ta moc rozwinęła się, o czym świadczył chociażby zmieniony wygląd czarownicy. Więc czemu Vivian zdziwiła się tak bardzo, gdy Cath wspomniała o pomocy? Wykiełkowało w niej pewne uczucie, którego jeszcze nie rozumiała w pełni.

- Nie jestem jedyną, którą spotkała krzywda... - zaczęła cicho, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. - Dlatego właśnie chcę wiedzieć, czy chociaż ty byłaś bezpieczna. - Vivian znów spojrzała na Catherine, znów z tą samą prośbą w oczach. Z każdą chwilą niecierpliwiła i bała się coraz bardziej.

- Dobrze, usiądźmy. - Treserka przystanęła na tę propozycję, nie komentując w żaden sposób wcześniejszego zapewnienia. Przeznaczenie i znaki nie obchodziły się z nią ostatnio zbyt łaskawie.

Pierwsza ruszyła się w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca, przez co chcąc nie chcąc musiała odsunąć się od przyjaciółki, choć wciąż trzymała ją zdrową ręką. Rozejrzała się czujnie. Poza sprzętami do występów i paroma klatkami z Koszmarami nie znajdowało się tutaj nic konkretnego.

- Jednak obawiam się, że w tym miejscu pozostaje nam jedynie przysiąść na trawie... - stwierdziła, zerkając pytająco na Catherine.

Usiadła niezwłocznie obok Catherine, instynktownie przesuwając dłoń z jej ramienia na okolice nadgarstka. Całkowite zerwanie kontaktu wydawało się być nie do pomyślenia; nie po tym, jak dopiero co ją odzyskała. Nie popędzała jej już więcej, tylko w milczeniu oczekiwała, aż Cath zacznie swoją opowieść.

I zaczęła. Już pierwsze słowa sprawiły, że żałosne i naiwne przeświadczenie o bezpiecznej przeszłości przyjaciółki rozprysło się niczym kruchy kryształ ciśnięty o ścianę. Vivian nie mogła jej obiecać, że nie będzie się martwić. Zastygła w bezruchu, z twarzą pozornie spokojną, lecz mimo to zdradzającą napięcie, tak samo zresztą jak spojrzenie treserki.

Ciężki głaz pojawił się znikąd w jej piersi, uciskając nieznośnie na płuca, serce, żołądek; odbierając niemalże zdolność do zaczerpnięcia oddechu. Czuła gulę w gardle i subtelne zawroty głowy, lecz co gorsza widziała każdą z tych scen oczyma wyobraźni. Nie chciała, tak bardzo nie chciała, ale nie mogła powstrzymać nieidealnych, groteskowych obrazów, wypełniających jej umysł. Wysokie sylwetki inkwizytorów. Bezbronni rodzice Catherine. Szalejące płomienie i ona... zamknięta w pułapce teoretycznie bez wyjścia.

Vivian nawet nie zauważyła, kiedy ścisnęła mocniej nadgarstek przyjaciółki, a łzy swobodnie spłynęły po jej policzkach. Lecz nie tylko ze smutku, o nie, choć nikt poza nią nie mógł tego wiedzieć. Rozdygotała się wewnętrznie cała, a gniew i czysta nienawiść do Inkwizycji zmieszały się z żalem i gorzkim poczuciem winy. Zrodzony z tego potwór zdawał się drapać od środka we wściekłych próbach wydostania się na zewnątrz. Nawet pozornie kojąca informacja o schronieniu w osadzie czarownic nie pomogła. Treserka miała ochotę krzyczeć, krzyczeć aż do utraty tchu i wyrzucić z siebie to wszystko, co właśnie w tej chwili dławiło ją podstępnie.

Nie mogła.

Czy aby na pewno oddychała przez cały czas trwania opowieści? Wzięła teraz głęboki wdech, chowając w najciemniejsze zakamarki duszy zdradzieckie uczucia. Nie mogła pozwolić im umknąć. W uspokojeniu się pomógł jej nagły lęk. Wyraźnie usłyszała, że Catherine chciałaby złapać osobę odpowiedzialną.

Strach, że mogłaby ją ponownie stracić, zdominował wszystko. Nie musiała wyznawać swoich win, by je spłacić.

Otrząsnąwszy się prawie w pełni, ujęła obie dłonie Catherine w swoje. Nie płakała już, choć na jej policzkach wciąż lśniły mokre ślady.

- Tak, masz rację - szepnęła. Tak łatwiej było jej panować nad głosem. - I obiecuję ci, że teraz już będzie dobrze. Dopilnuję tego. Już nie będziesz musiała obawiać się Inkwizycji.

Odruchowo przekrzywiła głowę w kierunku dłoni Catherine, kiedy ta otarła jej policzek z łez. Ten prosty gest nie wystarczył, aby stłumić cały żal, który wykiełkował w sercu treserki, lecz mimo to przynosił pewne ukojenie. Vivian westchnęła cicho, a gdy Cath zdecydowała się zetknąć ich czoła, nie protestowała i przymknęła oczy.

Powoli uspokajała się już do reszty, gdy dotarł do niej sens ostatnich słów Catherine. Drgnęła lekko. Spodziewała się tego jak niczego innego na świecie, choć i tak poczuła delikatne zaskoczenie. Nie odezwała się słowem, jeszcze chwilę chcąc pozostać w tej pozycji. Oddychała głęboko i zbierała myśli, aż w końcu wyprostowała się, patrząc na przyjaciółkę z powagą.

- Naprawdę chcesz wiedzieć, co mnie spotkało? - zapytała, choć wiedziała, że jest jej winna prawdę. Lub co najmniej część prawdy. Na krótki moment uciekła wzrokiem gdzieś w bok, po czym kontynuowała zadziwiająco spokojnym głosem. A może martwym? - Domyślasz się pewnie, gdzie trafiłyśmy. Ja i moja mama. - Vivian urwała, lecz szybko wznowiła opowieść. - Nie wiem, co się z nią stało. Rozdzielili nas i nie mogłam się nic o niej dowiedzieć. Tylko raz o niej wspomnieli. Że chce wiedzieć, czy żyję. Właśnie wtedy... właśnie wtedy straciłam palce.

Nie wspominała o przesłuchaniu. Nie wspominała o torturach. Chyba każdy wiedział, co czekało czarownice, które trafiały do inkwizycyjnych lochów, a Vivian wolała pozostawić to w domyśle, jakby mgła niedopowiedzenia miała złagodzić jej historię.

- Łut szczęścia sprawił, że nie podzieliłam losu wcześniejszych skazanych. Pomoc przeznaczona dla kogoś innego przypadkiem dotknęła też mnie. I ja również trafiłam po tym między siostry.

Spojrzała nagle w stronę lasu, ze wzrokiem zamglonym przez zadumę.

- ...choć one postanowiły wyplenić ze mnie strach.

Przeniosła wzrok z powrotem na Catherine, czując nagłą blokadę. Być może gdyby spotkały się rok temu, z pasją opowiedziałaby o tych kilku latach spędzonych wśród czarownic, które nie godziły się na tyranię Inkwizycji. Teraz nie była pewna, czy chce się przed nią przyznać, kim się przez to stała.

- A w końcu trafiłam tutaj. Nie sądziłam, że zostanę tak długo, jednak zwłoka wyszła na dobre. - Vivian ścisnęła mocniej dłoń przyjaciółki, uśmiechając się delikatnie i ciepło. Zamilkła też, siedząc po prostu i wpatrując się w Catherine. Mogłaby zapytać ją o tak wiele rzeczy. Przekonać się, jak bardzo się zmieniła lub czy zmieniła się w ogóle. Te wszystkie pytania roiły się w głowie treserki; nie wiedziała, które zadać jako pierwsze, jednak... milczenie w jej towarzystwie również jawiło się przyjemnie.

Catherine znów zaskoczyła ją nagłym posunięciem, które jak dla Vivian wykraczało poza granice przyjacielskich gestów. Poczuła się z tym dziwnie nieswojo; przypomniała sobie też od razu wcześniejsze cmoknięcie, które na moment zupełnie ją skołowało. Miała świadomość, że dla dobra ich przyjaźni nie może tego tak pozostawić. Był tylko jeden problem. Nie wiedziała, jak poinformować Cath o swoim skrępowaniu i jej przy tym nie urazić. Jak na razie postanowiła przyjąć pozycję bardziej wygodną i swobodną, jednocześnie pozwalając przyjaciółce dalej trzymać się za rękę. Kwestię czekającej je poważnej rozmowy intensywnie analizowała w myślach, lecz nim zaplanowała cokolwiek konkretnego, Catherine wróciła do pewnego tematu.

Treserka uniosła lekko brwi, a wcześniej rozbudzone, niezrozumiałe uczucie nagle wróciło. Spojrzała na swoją okaleczoną dawno dłoń, otoczoną palcami rzeźbiarki i...

- Nie musisz - zaczęła instynktownie, zadziwiając samą siebie. - Dziękuję za twą chęć pomocy, jednak... przyzwyczaiłam się. Lepiej będzie nic nie zmieniać.

Była to bardzo ogólna prawda, a Vivian nie chciała rozwodzić się nad motywami, które skłaniały ją do utrzymania obecnego stanu. I nie zamierzała też dyskutować na ten temat, ucinając ewentualne próby zakwestionowania jej decyzji, niezależnie, czy prowadziłoby to do ciszy, czy też do innego tematu rozmowy.

Chwila milczenia zdawała się przeciągać, a Catherine nagle zmieniła pozycję. Vivian spojrzała na nią pytająco, myśląc najpierw, że kobieta zamierza wstać, lecz gdy przyciągnęła jej dłoń do mostka, treserka uniosła brwi wysoko w grymasie zupełnego niezrozumienia.

- To zuchwałe, mówić takie rzeczy w tak niebezpiecznych czasach - odpowiedziała. Słowa Catherine zabrzmiały niepokojąco; nawet jeśli spotkały się po wieloletniej rozłące, nawet jeśli wcześniej obie myślały, że ta druga jest martwa. - Cathie? Co się z tobą dzieje? Zachowujesz się bardzo dziwnie...

Powiedziała to z prawdziwą troską i zaniepokojeniem w głosie, zabierając jednocześnie swoją dłoń.

Nie odpowiedziała nic, wpatrując się w swoją przyjaciółkę z niezmiennym niepokojem. Próbowała przypomnieć sobie, czy dawniej również zwykła się tak zachowywać, jednak wspomnienia zatarte przez czas i bolesne wydarzenia ani trochę w tym nie pomagały.

Ale nagle coś się zmieniło.

Vivian już była gotowa odezwać się, lecz Catherine uprzedziła ją swoim śmiechem i beztroską gestykulacją.

- Ach. Rozumiem. Rozumiem... - odpowiedziała cicho treserka, przymykając lekko oczy. W jednej chwili wyjaśniła sobie całe zachowanie swojej przyjaciółki, usprawiedliwiając je przeżyciami z przeszłości. Poczucie winy znów uderzyło, w jednej chwili przyćmiewając cały niepokój. Czuła się odpowiedzialna za to, co spotkało Catherine. I choć nie mogła tego w żaden sposób naprawić, wciąż mogła zadośćuczynić. A przynajmniej spróbować.

Westchnęła cicho, słysząc, jak Catherine wraca do tematu ubytku w sprawności. Nie przepadała, gdy skupiał aż tak wiele uwagi, jednak ucieszyło ją, że przyjaciółka postanowiła uszanować jej decyzję. Obiecała, że będzie pamiętać, darząc ją przy tym delikatnym, ciepłym uśmiechem. Mimo to, poczuła nagłą potrzebę przełamania ciężkiego nastroju, przez co zaraz przypomniała sobie powód przybycia tutaj Cathie.

- Mówiłaś, że chcesz tutaj popracować... - zagaiła ostrożnie, licząc, że w ten sposób chociaż na jakiś czas oderwą się od tematu przeszłości. Tematu, który przecież sama tak uparcie drążyła.

Z uśmiechem przystała na tę propozycję, rozluźniając się odrobinę, choć gdzieś pod powierzchnią tej pozornej beztroski wciąż krył się mętlik uczuć, jaki wzbudziło w niej spotkanie z dawno utraconą przyjaciółką. Nie chciała ponownie rozwodzić się nad tymi wszystkimi emocjami. Szczerze żywiła nadzieję, że ostatecznie wkrótce wszystko się ułoży.

...nawet nie przypuszczała, iż ów mętlik stanie się jej częstym towarzyszem przy Catherine…

Obserwowała jej oddalającą się sylwetkę, w międzyczasie wracając do głaskania Koszmara. Zdecydowała się pozostać przy klatkach jeszcze jakiś czas, na wypadek gdyby Cath wróciła prędko i potrzebowała pomocy z ujarzmieniem stwora, którego wygląd zlecono jej zmienić. Niestety, wkrótce i dla Vivian znalazło się zajęcie – jeden z cyrkowców zawołał ją, zajmując treserce niemalże resztę dnia.