Ciemna strona Inkwizycji

Siedział sam, w ciszy śledząc tańczący płomień świecy, jednak go nie widział. Skupiony był zupełnie na czymś innym. Nie wiedział, jak długo tkwił w tej samej pozycji, minuty przestały mieć znaczenie, sekundy zdawały się trwać wiecznie. Utknął zawieszony w bezczasie, zamknięty w tym jednym momencie. Kiedy myślał, że zrobił postęp, że cały ten wysiłek przyniósł jakieś rezultaty. Wydawało mu się, że zauważył w jej oczach nić porozumienia, gdy rękę mógł oddać, że ona go słyszy, że rozumie. I dzięki temu teraz w rogu pokoju uformował się rozsypany stos starych, zakrwawionych bandaży, a on ledwie czuł przedramię. Szlag by ich wszystkich trafił. Całą Inkwizycję, cholernych wariatów o przerośniętej ambicji, wiedźmy, gnijące morale tego świata. I jego samego. Najważniejsza rzecz, jak mógłby o niej zapomnieć. Sam miał w tym udział i ze szczerego serca teraz czuł nienawiść do własnej osoby. Mimo tego nie mógł zrezygnować.
Ciepły wiatr wdarł się do pokoju przez otwarte okno, obijając się o policzki mężczyzny i orzeźwiając go nieco. Will podniósł głowę i zdrową ręką przetarł oczy, zmierzwił włosy. Nie pamiętał, kiedy ostatnio je wiązał, mimo ich długości. Skupianie się na codziennych czynnościach przychodziło z trudem. Gdyby ktoś inny nie dbał o jego dietę, pewnie od kilku dni nie miałby jedzenia w ustach. Ubrania zmieniał jedynie z przyzwyczajenia, było mu obojętne, co akurat ma na sobie.
Potrzebował powietrza. Wstał i podszedł do okna, jednak nie wytrzymał długo. Momentalnie zakręciło mu się w głowie i usiadł ponownie na łóżku, by nie upaść. W ostatnich dniach stracił sporo krwi. Jednocześnie powinien być wdzięczny losowi, że nie stracił nic więcej, bo gdyby nie szybka reakcja organizmu i zasłonięcie się ramieniem, teraz byłby lżejszy o żuchwę i połowę twarzy. Czuł bezsilność. Rozpacz. Nie chciał, by tak wyglądały jego dni. Miał być szczęśliwy, z nią u boku. Normalną, a nie porośniętą futrem. Uśmiechniętą, nie wyszczerzoną w wilczym grymasie. Z daleka od całego świata, a nie ze wzrokiem Inkwizycji na rękach.
Rozejrzał się po pokoju. Był mały, dosyć pusty, z jednym biurkiem i łóżkiem w rogu. Surowe ściany, kamienna posadzka. Nieco wystroju dodawały jasne zasłony w oknie i kilka świec, ale to wciąż nie był jego przytulny pokój. Powiedziano mu, że powinien odpocząć pod okiem lekarzy i przeniesiono tutaj, do skrzydła szpitalnego. Być może mieli trochę racji. Tutaj przynajmniej mógł liczyć na pomoc tego małego kurdupla, jak mu tam było, Amon? Amon... Przydzielony niby do sprzątania, niby do nauki, ale pomagał mężczyźnie w wielu innych rzeczach. Jasne, że poradziłby sobie sam, jak właśnie teraz... Próbował chwycić w zęby koniec bandaża, by go jakoś odwinąć i zdjąć, ale miał z tym poważne trudności. Właściwie to powodowało to więcej bólu niż czegokolwiek innego, więc odpuścił. Zrezygnowany ze zbolałą miną ułożył się wygodniej na łóżku, a spojrzenie wbił w sufit. Znów poczuł tę znajomą falę, zamieniającą krew w żelazo, ciążące na klatce piersiowej.
- Ciekawe, czy prędzej mnie zgniecie, czy rozerwie... - mruknął do siebie. Potrzebował chyba jakiejś rozrywki.
Słońce powoli chowało się za horyzont, obdarzając jeszcze ziemię ostatnimi promieniami. O ile Will dobrze kojarzył, kurdupel powinien się tutaj niedługo pojawić.



William, hueheu

Wiele czasu minęło, nim postawił kolejny krok, wchodząc na bardziej uczęszczany korytarz szpitalny. Nim to uczynił, stał ze spuszczoną głową, barkiem wspierając się o ścianę. Wziął głęboki oddech i dopiero wtedy zdobył się na przybranie klasycznego sobie uśmieszku, przepełnionego pewnością siebie. Ruszył zdecydowanym krokiem wzdłuż drogi prowadzącej do dobrze znanego mu już pokoju szpitalnego, wysoko zadzierając głowę. Nie sposób już było doszukiwać się wątpliwości na twarzy chłopaka, jakie jeszcze przed chwilą targały nim, skutecznie zaburzając spokój ducha.
Witał się z lekarzami, uprzejmie kłaniał się siostrom przywdziewającym białe fartuchy, wywołując na ich ustach ciepły uśmiech. Pochlebiało mu to. Wyrazy uznania, zadowolenia, czy sama chęć do toczenia z nim gry zwanej wykazywaniem się dobrymi manierami.
Był stworzony do pracy z ludźmi. Jego pewność siebie i wrażenie, jakby na każde pytanie miał skrzętnie przygotowaną odpowiedź, nie drażniły, gdyż podchodził do pacjenta lub przełożonego z należytą pokorą. I właśnie taki pozór ofiarował również Williamowi. Służył mu jako grzeczny, zwyczajny, a nawet - nudny adept. Posłuszny, hamował się nawet z zadawaniem zbyt wielu pytań, tłumiąc w sobie wrodzoną ciekawość świata. Jeszcze. Z pełną świadomością, że uderzając w odpowiedniej chwili, może zyskać o wiele więcej.
Taką rolę przybrał. Tego dnia jednak nie wypadał zbyt wiarygodnie. Jego nienaganny wizerunek zaburzał siniak pod okiem, odcinający się paskudnym, fioletowym kolorem od dolnej powieki do połowy policzka. Efekt dość niespodziewanej bójki. Jedynym pocieszeniem dla Amona był fakt, że jego przeciwnik po wszystkim wyglądał o wiele gorzej.
Ta drobna zmiana w wyglądzie sprawiała, że zawahał się, nim zapukał do pokoju szpitalnego Williama. Jak miał utrzymywać pozory, gdy na pierwszy rzut oka nie był tym, za kogo się podawał? Był gotów wymyślić ckliwą historię na poczekaniu, w skład której wchodziło stawanie w cudzej obronie, wyzwalanie uciśnionych, ratowanie księżniczek... A zresztą! Za dużo o tym myślał. Czy ktoś równie pochłonięty własnymi sprawami jak William będzie w stanie dostrzec nieistotne zmiany w człowieku, którego traktuje niczym powietrze? Amon uśmiechnął się w duchu.
Nasłuchiwał odpowiedzi pochodzącej zza drzwi i jeśli ją otrzymał, ostrożnie wszedł do środka, witając się cicho. Odkładając szkolną torbę na bok, rozpoczął od standardowego pytania:
- Jak się pan dziś czuje?
Oczywiście, nie pytał z ciekawości. Obchodziło go to tyle co nic, jednak właśnie w ten sposób polecono mu witać się z pacjentami, jednocześnie zmuszając do otwarcia, a jednocześnie - jeśli jednostka wykazywała chęci do współpracy - zyskując kilka cennych dla lekarza informacji. Prędko przeniósł wzrok z zielonych oczu Williama na to, co interesowało go najbardziej, a mianowicie ranną rękę. Powstrzymał kpiący uśmiech, przechylając głowę i tym samym wykazując lekkie zainteresowanie.
- Widzę, że jeszcze trochę i nie będę panu potrzebny... - wypowiedział, obdarzając wcale sugestywnym spojrzeniem zaczęte działania mężczyzny z bandażem na ranie. - Mogę? - zapytał, lecz w jego głosie nie krył się chociażby cień niecierpliwości. Nie, prośbę wypowiedział w iście usłużny, potulny i tak nietypowy sobie sposób.

Znów się zamyślił. Oparty o stos poduszek, w półsiedzącej pozycji po prostu gapił się na powiewającą firankę. Nie przeszkadzał mu także fakt, że niektóre z kosmyków ciemnych włosów w znaczącym stopniu opadały mu na czoło, zasłaniając częściowo oczy. Właściwie to z czynników zewnętrznych nie przeszkadzało mu prawie nic.
Ze świata szarości i wątpliwego światła wyrwało go pukanie do drzwi. Rzucił ostatni raz okiem na wielki zegar, widoczny w oddali, zdobiący dumnie jedną z wież. Nie pomylił się.
Wypowiedział pozwolenie na wejście, według niego głośne i wyraźne. W rzeczywistości traciło nieco na sile, przypominając bardziej mruknięcie niż normalne słowa. Później pozwolił sobie śledzić ruchy chłopaka spojrzeniem intensywnie zielonych tęczówek.
W głębi ducha uważał, że część z formalnościami mogliby pominąć. A w zasadzie nie przeszkadzałoby Willowi nie wymienienie ani jednego słowa z chłopakiem. Wystarczyło, że widział w jego oczach dokładnie to samo, co w oczach wszystkich innych. Zainteresowanie. Ciekawość. Doskonale zdawał sobie sprawę, że gdyby mógł, kurdupel zasypałby go lawiną pytań. A na te właśnie pytania William odpowiadać nie miał zamiaru.
- Mam nadzieję, że lepiej niż na to wyglądam - próbował żartobliwie uniknąć bezpośredniej odpowiedzi, nie spuszczając wzroku. Zmusił się także do niewielkiego uśmiechu, odgarniając włosy z twarzy. Czuł się paskudnie. Rana co prawda goiła się coraz szybciej, jednak na ustanie uciążliwego, promieniującego aż do łokcia pulsowania musiał trochę jeszcze poczekać. No i wewnętrznie był totalnie potrzaskany.
Postanowił także pominąć karcącą wypowiedź, by Amon nie używał zwrotu „pan”. Nie uważał się za kogoś ważnego, wysokiego stopniem, ani tym bardziej starego, ale wolał zachować pozory. Póki co. Chociaż musiał to sobie przyznać, że z każdą wizytą to jedno słowo wydawało się stawać coraz bardziej irytujące. Zwłaszcza używane więcej niż raz w przeciągu kilku minut.
- Postanowiłeś z tej okazji zadbać bardziej o siebie? Poprawa wizerunku? Drastycznie, muszę przyznać. - Rzucił szczerze rozbawionym tonem, przymykając powieki. Zauważył siniec, bądź co bądź należał do tych nieco bardziej spostrzegawczych ludzi, i chciał się podroczyć trochę z kurduplem, zdobyć dla siebie odrobinę rozrywki. Jednocześnie też wyciągnął poszkodowaną rękę, skinięciem głowy dając przyzwolenie. - Jednak nie sądzę, by kolor dojrzałej purpury pasował do twoich blond włosków. Ze skórą też się nie komponuje zbyt dobrze. - Kontynuował, powstrzymując się od uważnego studiowania policzka Amona. Wszak mógłby to odebrać zupełnie inaczej, a wtedy kompletnie minęłoby się to z celem. Oczywiście nie miał na myśli nic złego, nic, co by w jakiś sposób mogło chłopaka urazić. W jego mniemaniu chodziło raczej o niewinne żarty.

Początkowo uśmiechnął się czarująco, nawet spuszczając spojrzenie, jakby w zawstydzonym geście, potwierdzając przypuszczenia Willa skromnym kiwnięciem głowy. Nie dał mu szansy, aby się rozgadać, ucinając rozmowę i zamiast tego, przechodząc do powierzonego mu zadania.
Podwijał oszczędnymi ruchami koszulę swojego pacjenta, gdy ten... zszedł na bardzo nieprzyjemne mu tematy. Nie powstrzymał ostrzegawczego błysku w oczach, mogącego zdradzić jego prawdziwe nastawienie. Przez ułamek sekundy poczuł wątpliwość, karcąc się w myślach, pewny, że jego wizerunek niosącego ulgę w cierpieniu jest już przegrany. A później... To wszystko przestało mieć znaczenie.
Cholera. Że też musiało go wziąć na kpinę! Z dwojga złego wolał już Williama w stanie nieprzytomności lub zwijania się z bólu po doznanych obrażeniach.
Otóż... Amon miał swoją dumę. Wykształcony przez lata honor, który nie pozwalał mu przepuścić niewinnego chociażby przytyku na temat własnych słabości. Serce zabiło mu mocniej, do głowy wróciły wspomnienia... Wspomnienia z czasów, gdy siniaki na jego ciele były codziennością. Wtedy też za każde niefortunne pytanie, za każdy komentarz rzucony chociażby za plecami, gotów był zabić. Odpowiadał agresją, niestłumioną niczym złością. Niestrudzenie, z charakterystyczną mu bezwzględnością. Aż w końcu świat nauczył się, jak należy się z nim obchodzić.
William najwyraźniej nie znał go wcale...
Nic straconego. Jeszcze pozna, że w niektórych kwestiach bezpieczniej jest trzymać język za zębami. Niewinne żarty? Nie wobec osoby Amona.
Wysłuchał go do końca w milczeniu, utrzymując łagodny uśmiech na ustach. Oddal się jednocześnie pracy, jakby rozmowa schodziła na dalszy plan. Pozornie. W rzeczywistości słowa Williama dźwięczały nieustannie w głowie Amona, a samo rozwianie bandaża na ramieniu mężczyzny, odbywało się w sposób mechaniczny, bez cienia pomyślunku. Mimo to, wykazywał się starannością, nie odrywając spojrzenia od rany, a w jego ruchach krył się chłodny profesjonalizm. Doskonale wiedział, co powinien uczynić. I z pełną premedytacją postąpił inaczej.
Oczyszczając ranę z zaschniętej posoki, dotykiem badał ją równolegle przez jałową gazę, Jakby zaogniona faktura jego skóry mogła zdradzić mu cennych informacji na temat gojenia. Z jego palców płynęła nieskazitelna łagodność, do czasu...
Przycisnął mocniej gazę, natrafiając na najbliższy ranie, nabrzmiały krwią punkt. Niby niechcący. Prędko cofnął rękę, wzrok wbijając wprost w oczy mężczyzny naprzeciw.
- Och. Bolało? - zapytał, nie prosząc o wybaczenie. Nie okazał cienia skruchy, ale też nie emanował satysfakcją, więc Will mógł sądzić o przypadku. Oczywiście, gdyby tylko Amon nie brnął dalej w tworzone przez siebie bagno...
- Eksponuję go z pełna dumą, nie chcąc, by czuł się pan samotny w doznanych obrażeniach - odpowiedział mu w końcu na jego zaczepki, nie szczędząc Willowi ciepłego uśmiechu. - Teraz jednak dostrzegam, że płonne są moje starania. Jak nędzny siniak pochodzący z chłopięcej bójki mógłby imać się otarcia o śmierć z powodu furii potwora-eksperymentu?
Choć nieskrycie używał ironii, pod koniec wypowiedzi przywołał drobne wyrazy uznania skierowane dla Williama, jakby jego rana pochodziła ze zwyciężenia nad samym monstrualnym Koszmarem.
Dobór słów był jak najbardziej świadomy, choć wszystkiego mógł się wyprzeć, udając, że nie słyszał plotek kim ów potwór był... jest dla Williama.
Kiedyś musiało to nastąpić. Okazał swoje prawdziwe ja. Nawet jeśli ceną miała być nagana od przełożonych. Bo przecież, z jaką łatwością mężczyzna mógł szepnąć słówko o niesubordynacji... czy też zamierzonej bezczelności Amona.

Nie mógł nawet przypuszczać, do jakiego piekła miał dopuścić kilkoma niewinnymi zdaniami. Nie mógł nawet podejrzewać, jak zły wpływ na zachowanie chłopaka będą miały jego słowa. Co taki krótki i niewinny przytyk miał obudzić w Amonie. A zrozumienie kardynalnego błędu miało przyjść szybko i niespodziewanie, przypominając Willowi jego własną pieśń rozpaczy, układaną misternie z taką starannością i uwagą przez ostatnie dni. Miało przywołać w mężczyźnie zapomniane przez moment ukłucie w sam środek klatki piersiowej.
Zauważył zmianę w oczach blondyna, ułamek sekundy, który zmusił bruneta do zastanowienia. Być może nie powinien tak mówić. Wszyscy zauważyli, że Karen się zmieniła. Nie można było tego w żaden sposób ukryć. Ale... To spowodowało, że zmienił się także Will. Zabawne, był tak skupiony na własnym wnętrzu, że nie zauważał skutków walącego się mu na głowę świata. Faktycznie, jego wypowiedzi stały się nieco bardziej kpiące, ostrzejsze. Nabawił się bezpośredniości, tak obcej jego osobie w poprzednim świecie.
Zareagował krótkim skrzywieniem i syknięciem na uknute działanie chłopaka. W małym stopniu z powodu bólu, bardziej zwykłego zaskoczenia. Potrząsnął przecząco głową, uznając to za zwykły wypadek. A później przyszły kolejne słowa chłopaka.
Początkowo chciał odpowiedzieć na zaczepkę, ale nawet nie zdążył. Kolejne zdanie obudziło ciemność.
William momentalnie spochmurniał. Wiedział, że prędzej czy później ten temat wypłynie. I tak jak przypuszczał - nie był przygotowany.  Każda wzmianka na temat tej jednej, konkretnej osoby wybuchała tępą falą najpierw w głowie, przytłumiając wszystkie zewnętrzne bodźce, by później rozrosnąć się i przejść lodowato zimnym chłodem po całym ciele. Złapał się na tym, że chciał wyszarpnąć rękę spod dłoni chłopaka, zupełnie jakby każde dotknięcie bolało żywym ogniem. Przez ułamek sekundy miał ochotę odsunąć się jak najdalej, by tylko nie mieć z nim żadnego kontaktu. Ale się nie poruszył.
- Tak o niej mówią? - Spytał mechanicznie. - Potwór-eksperyment?
Dostrzegł sposób, w jaki Amon wypowiedział te słowa. Jak zaakcentował, ironicznie wyrażając uznanie. Dla kogo, do jasnej cholery?! Za co, dlaczego... Dlaczego zrzucił na siebie tak wiele...
Doskonale wiedział, jakie plotki chodzą po siedzibie. Słyszał je zbyt wiele razy. Swoją drogą zabawne, jak bardzo ludzie nie zdają sobie sprawy z głośności własnego głosu. Nie chcąc, by ktoś ich usłyszał, zdają się krzyczeć, otrzymując  odwrotny skutek. A najgorsze w tym wszystkim było to, że mieli rację.
Karen była potworem.
- Ona... - próbował coś powiedzieć, obronić ją w jakikolwiek sposób. Nie wiedział, jak. Znów. Kolejny już raz. - Ona wcale nie...
Co chciał powiedzieć? „Ona nie chciała tego zrobić”?
Wszystko brzmiało płytko i nic nie miało w sobie mocy, by poskładać do kupy rozsypane kawałki jego świadomości.
Ponownie poczuł wściekłość, każącą wstać, pójść i roznieść cały budynek w proch.
Ponownie się nawet nie poruszył.
Pozwolił spokojnie płonąć temu piekłu wewnątrz niego.
- Co jeszcze o niej mówią? - Spytał, doskonale zdając sobie sprawę, że nie będzie w stanie znieść odpowiedzi.

W ich sercach szalał sztorm, tak nieadekwatny do martwej ciszy zalewającej pokój po wypowiedzianych słowach mężczyzny. Obserwował zachodzące w nim zmiany. To sprawiło, że zawahał się, świadom spustoszenia, jakiego był sprawcą. Czy kara pozostawała adekwatna do popełnionego czynu?
Nie... Przez ułamek sekundy poczuł palący wstyd, zmuszający go do poddania się. Czymże był jego kompleks niższości, niechęć do przyznania się błędu, w stosunku do tego, co działo się wewnątrz Willa? On... Stracił wiele więcej. W jaki sposób śmiał porównywać swoje upokorzenie do tego, co doświadczał ranny mężczyzna?
Otóż, nosił do tego pełne prawo. Obaj mieli do czynienia z potworami.
Wyprostował się, spoglądając na niego z góry. Wyrzuty sumienia prędko odeszły, lecz brak przeprosin, których Amon nigdy nie doświadczył, nie były ku temu powodem. Dostrzegł szansę. I z pełnym brakiem zahamowania, zamierzał ją wykorzystać. Opatrywanie rany, którego nie przerywał, zeszło na dalszy plan, odgrywało się jakby w innej sali szpitalnej. Dla Amona liczyło się tylko utrzymanie kontaktu wzrokowego z siedzącym naprzeciw mężczyzną. Dopieczenie mu do żywego, a jednocześnie... Zaspokojenie swojej ciekawości, skrupulatnie obserwując jego reakcje. Najwyraźniej nie miał już żadnych skrupułów.
Przywołał zasłyszane na korytarzach szepty. Wspomniał najbardziej absurdalne obawy, plotki i przypuszczenia, skupiając się na ich najmroczniejszych stronach. Zebrał je w jedno, nie szczędząc własnej inwencji, ściszając ton do tajemniczego półgłosu.
- Słyszałem wciąż padające w eter pytania... Jakim człowiekiem trzeba być, by dobrowolnie zgodzić się na przeistoczenie w demona? - zaczął niewinnie, udając, że nie dostrzegł zawahania się Williama. Zamierzał dzielić się brutalnymi szczegółami, co w obecnej chwili zdawało się nawet nieludzkie. Dlatego Amon z czystą satysfakcją podjął się wyzwania. - W imię czego? Inkwizycyjnych ideologii? Przeobrażając się w mechanizm potrafiący wyłącznie niszczyć? - cytował, a raczej udawał, że to czyni.
- Mówią, że bóg pokarał jej nadmierną pychę. Mówią, że już oszalała, nie odróżniając zła od dobra. Stworzona, by łowić wiedźmy, lecz gotowa by rozszarpać na kawałki wszystko, co żyje, rusza się i... Przypomina jej o tym, że niegdyś była człowiekiem - wypowiedział spokojnie.
Udał głupiego, nie wiążąc nazwania Willa potwora „nią”, nie przypisując temu ogromu emocji, jakie wprost wylewały się z mężczyzny. Brnął dalej, lecząc jedną z ran, ale pogłębiając inną, prawdopodobnie niemożliwą do zabliźnienia.
- Inkwizycja nie jest wdzięczna. Żywili wobec niej wielkie nadzieje, jednak gdy przekonali się, że demona nie sposób trzymać na smyczy... Krążą plotki o utylizacji nieudanego eksperymentu - ostrożnie stwierdził, podsycając w nim niepewność i wypatrując reakcji. Z pełną premedytacją grał na jego emocjach, ciekaw odzewu, wybuchu, do którego musiało dojść po przekroczeniu bezpiecznej dawki żalu. Dolewając oliwy do ognia, szepnął jeszcze:
- I pan na tym traci, choć nikt nie wątpi w szlachetność pańskich czynów. Plotki zawędrowały dalej. A zresztą... Nie powinienem - urwał gotowy do rozwinięcia wątek, udając zawahanie i fakt, że posiada jeszcze jakiekolwiek zasady moralne, niepozwalające mu na kopanie leżącego.

Świat pękł na pół w chwili, gdy Will zadał swoje pytanie. Właściwie to drobne szczeliny zaczęły pojawiać się wcześniej, kiedy Amon zaczął go odwiedzać. Już wtedy mężczyzna podejrzewał, że doprowadzi to do katastrofy, czuł, że uczestniczy w grze, w której zasad nie mógł być do końca pewien. A jednak postanowił w nią zagrać.
Ta właśnie gra waliła się teraz efektem domina, pociągając za sobą oba ich światy. Nie zastanawiał się, dlaczego tak to się musi kończyć. Nie miał czasu. Zapomniał nawet o obietnicy danej sobie jakiś czas temu, że nigdy nie straci nad sobą kontroli. Nigdy nie pozwoli, by ten chaos zwyciężył.
Nie odezwał się ani słowem. Nie mógł. Nie był w stanie. Nawet nie próbował. Tkwił w milczeniu, a każde kolejne zdanie wbijało mu się w kręgosłup, paraliżując wszystkie kończyny.
- Inkwizycja nic o niej nie wie - powiedział głucho po długiej chwili milczenia. - To oni powinni być wdzięczni jej, że poszła tą drogą, z której niewielu wraca, że nie bała się im zaufać. Nie mają pojęcia... - przerwał. Patrzył pustym spojrzeniem gdzieś daleko poza rzeczywistość.
Znów przywołał w myślach obraz z dawnych lat. Z czasów starego świata.
- Nie mają pojęcia, do czego doprowadzili. A teraz nikt nie kiwnął palcem, by coś zrobić. Potrafią jedynie gadać. Potrafią jedynie się bać, toną w strachu, robią pod siebie na samą myśl. Z tobą jest tak samo, prawda? Modlisz się w duchu, by nigdy jej nie spotkać. By nigdy nie stanęła na twojej drodze. By po prostu przestała istnieć. Jesteś taki sam jak wszyscy inni. Przyznaj, ile razy miałeś mokro w gaciach na samo wyobrażenie?
Był zły. Wściekły. Nie wahał się już przełamywać barier, rozstrzaskał wszystkie w milion kawałków. Zbyt wiele słów cisnęło mu się na usta zbyt wiele razy. Nigdy nie wypowiedział żadnego z nich.
- Demon? Nikt nie zostaje demonem z własnej woli. Oni go z niej zrobili. Zrobili z niej bestię w chwili, gdy przestali w nią wierzyć. I oczekują, że magicznie zacznie się ich słuchać. Ich, którzy widzą w niej jedynie narzędzie. A teraz okazuje się, że nawet tego nie. Przerosła ich. Skurczyli się pod wizją, że stworzyli coś, nad czym nie są w stanie panować. Skurczyli się jak tchórze, zasmarkane dzieciaki pod kieckami matek mają więcej odwagi niż oni. Zdychające psy na ulicy więcej rozumu.
Nie przejmował się, że właśnie bluźni na najświętszą organizację w samym jej sercu. Miał gdzieś, że ktoś może go usłyszeć. Wiedział, że wciąż jest potrzebny.
- A ty? Jak mocno wierzysz w Inkwizycję? Chcesz zobaczyć ich „geniusz”? Za co wszyscy ich tak wychwalają? - W tym momencie złapał go za przedramię. Uścisk był mocny i lodowaty. Powrócił wzrokiem na chłopaka, wbijając w niego obłąkane spojrzenie szaleńca. - Chodź, pokażę ci. Zobaczysz ich arcydzieło. Może uda ci się nad nim zapanować. Zostaniesz bohaterem. Nie chciałbyś? Będą ci rzucać kwiaty pod nogi, padać na kolana. Pokonasz Demona. Pokonasz to, przed czym sra ze strachu cała Inkwizycja.
Gwałtownym ruchem zszedł z łóżka. Puścił mimo oczu fakt, że Amon nie skończył bandażować mu rany. Miał to w dupie, nie czuł bólu. Niech patrzą, niech widzą. Dwie szramy po pazurach na lewej ręce. Swoisty symbol postępu technologicznego.
Nie puścił chłopaka. Robił sztywne kroki naprzód, ciągnąc go bezlitośnie za sobą.
To nie są moje ręce.
Otworzył drzwi.
To nie jest moje ciało. To nie jestem ja.
Szarpnął blondyna, wypychając go przed siebie. Wciąż nie puścił. Zatrzasnął drzwi.
- Powiedz mi więcej. Zawahałeś się wcześniej. Powiedz mi wszystko. Jak daleko zawędrowały te plotki, hm? Jak daleko sięga głupota ludzka? Nie krępuj się, chętnie posłucham.
Nie odwracał się do niego, zmuszając go do trzymania tempa. Nie panował nad głosem, łamał się wyraźnie w wielu miejscach. Nad ruchami też nie panował. Trząsł się w szale, ledwo utrzymując pion. Musiał w pewnym momencie przytrzymać się ściany, sunąc wzdłuż niej, jednak nie tracąc prędkości. Mógł iść z zamkniętymi oczami. Za dobrze znał drogę. Za często tam bywał.

Milczenie było równie wymowne, co najgłośniejszy krzyk. Obserwował go z ledwie ukrywaną ciekawością, przygryzając wnętrze warg z rosnącego w nim podniecenia. Stłumił w sobie pierwsze, gorejące oznaki satysfakcji. Rozpalone zainteresowanie i zadowolenie z własnych poczynań nie odbijało się na twarzy Amona, lecz gdyby Will przytknął ucho do klatki piersiowej chłopaka, z pewnością poczułby szaleńcze bicie jego serca. Uwielbiał stworzony przez niego chaos. Z żywą przyjemnością patrzył, jak świat płonie.
Gotów był mu przytakiwać, entuzjastycznie powtarzać wszelakie wypowiedziane tezy, jednocześnie podsycając w nim rosnącą niepewność i pierwsze oznaki szaleństwa, jakich się dopatrzył. W ten sposób mógł się dowiedzieć więcej, nie dając od siebie tak naprawdę wcale. Układ idealny.
- A pan nie odczuwa strachu? - odbił piłeczkę, nie odpowiadając na zadanie pytanie. - Sądząc po tych obrażeniach, nie świadczyłoby to dobrze o pańskim instynkcie samozachowawczym... - kiwnął głową na ranę, obdarzając ją znaczącym spojrzeniem.
Podobało mu się. Kochał ten moment, krawędź, do jakiej zaprowadził Williama z dziecinną łatwością. Czy będzie on w stanie postawić krok dalej, zatracając się zupełnie?
Naciskałby dalej, czyniłby to aż do złamania którejkolwiek ze stron. Gdyby nie tylko gest ze strony Williama, na który nie był w stanie zareagować spokojem. Strach, jaki niewątpliwie odczuwał wobec legendarnego potwora był niczym, w porównaniu do tego, co odczuwał do pochłoniętego szałem mężczyzny. To co czuł było realne, działo się teraz, kruszyło jego dumę i chęci do dalszej walki. Niezależnie od konsekwencji, nie zamierzał dłużej na to przyzwalać.
Szarpnął się silnie, a w szeroko otwartych oczach Amona błyszczało najszczersze ostrzeżenie. W ułamku sekundy utracił wizerunek ułożonego adepta, gotowego pójść na spore ustępstwa. O nie. Amon nie znał słowa „kompromis”. Przez zaciśnięte zęby warknął:
- Spierdalaj. - Oho, kolejny etap, z brutalnym pominięciem formy per „pan”. Tylko stan Williama sprawił, że nie ruszył się z miejsca, wybierając ucieczkę. Choć jego uchwyt był silny, Amon zamierzał się bronić, do kiedy starczy mu tchu. - Nie waż się mnie dotykać - ostrzegł go, zupełnie innym tonem, niż tym, którym obdarzał go dotychczas. - Posłuchaj siebie. Do reszty postradałeś zmysły - wydyszał jeszcze, w końcu sprawiając sprawę w szczerym świetle, wypowiadając to, co siedziało mu w głowie, od kiedy poruszyli temat Potwora.
Owszem, niegdyś pragnął na własne oczy ujrzeć to, o czym wszyscy mówią. Chciał mieć szansę, jednak gdy w końcu ją otrzymał... Nie spieszył się, by opuścić bezpieczny pokój szpitalny. Niestety, był również zdania, że duma jest ważniejsza od życia. Ale, do cholery, nie chciał tracić go w tak idiotyczny sposób...
Obdarzył go twardym spojrzeniem, zamierzając ponad wszystko utrzymać kontakt wzrokowy.
- Pójdę z tobą - oznajmił niespodziewanie, a jego głos dźwięczał stalą. - Pójdę, bo chcę zobaczyć, jak kolejny raz jej pazury rozorzą ci inną część ciała, podczas gdy ty będziesz pokazywał mi, jak wiele wciąż zostało w niej człowieka - rzucił mu wyzwanie, przywołując na wargi paskudny uśmiech.
Po wszystkim, targała nim złość. Chciał zobaczyć, jak Will cierpi za wymierzoną przeciwko niemu zbrodnię. Na obecną chwilę nie obchodziły go już kwestie moralne i rzeczywiste zachowanie człowieczeństwa przez Bestie. Ba, miał nawet nadzieję, że zasłyszana opinia jest zgodna z prawdą. Chciał, by go zabolało, a ewentualne skutki uboczne w postaci własnych obrażeń, paraliżującego strachu i możliwego poniżenia.
Zgodził się na podróż, lecz niezbyt dobrze znosił jego siłowe rozwiązania. W drodze pochwycił szkolną torbę, z którą zawitał u Williama, wyrywając się aż do drzwi. Został niemal wypchnięty, na co warknął wściekle, obiecując sobie, że jeszcze trochę i pokaże mu swoje miejsce. Miał najszczerszą ochotę udusić go własnymi rękoma, nim jeszcze dojdą do klatki Potwora, aby tam dokończyć żywota.
Na zadane pytanie miał już przygotowaną odpowiedź. Chciał mu dopiec, tym razem nie hamując się, a wyrzucając z siebie cała złość, jaką tylko nosił.
Niestety, nagle przeszkodził mu cichy głos dobiegający zza ich pleców:
- Przepraszam? Nie za wcześnie na spacery?
Gdy odwrócili się, mogli dostrzec młodego balsamistę, odpowiedzialnego za inny oddział, ale najwyraźniej kojarzącego przypadek Williama. Doskonale wiedział, że ten nie powinien się nadwyrężać.
Amon skamieniał. Nie chciał dostawać nagany. Wyprostował się, własnym ciałem przysłaniając odsłoniętą ranę mężczyzny. Jego twarz natychmiast złagodniała, a on obdarzył starszego balsamistę czarującym spojrzeniem. William mógł być doprawdy przerażony jego umiejętnością zmiany nastawienia.
- Pacjentowi przyda się odrobina świeżego powietrza. Wkrótce wrócimy - oznajmił zdecydowanym, ale pokornym tonem, wyjątkowo zbliżając się do Willa, jakby służąc mu za podporę. Skinął na lekarza, najwyraźniej ukontentowanego taką odpowiedzią.
Dlaczego to uczynił? Natychmiast pożałował, mogąc się ratować, gdy tylko była na to okazja. Rzucił wściekłe spojrzenie Willowi, natychmiast ukazując, co o tym myśli. Mimo wszystko, spór toczył się wyłącznie pomiędzy nimi. Nie było sensu mieszać w to osób trzecich.
- Chcesz wiedzieć? Głupota ludzka sięga krańców noszenia w sobie wiary, tam gdzie nie ma już cienia nadziei. Liczą się efekty. Pożytek. Zwierze, które kąsa swojego pana, nie zasługuje na nagrodę, nie uważasz? - zapytał, szczerząc zęby w pełnym złośliwości uśmiechu.

Nie słyszał słów Amona. A może po prostu nie chciał ich słyszeć, stawiając wszelkie możliwe bariery. No cóż, któraś z nich jednak musiała zawieść. Nie odezwał się jednak. Przez dłuższy czas nic nie mówił.
Nie chciał wielu rzeczy. Nie chciał teraz nic czuć, nie chciał opuszczać swojego pokoju. Nie chciał wychodzić i udowadniać sobie, że pomieszane kawałki przeszłości z rzeczywistością mogą jeszcze zostać poskładane. Nie chciał okłamywać siebie, że to wszystko ma jakiś sens. Robił to zbyt często, mówił to do siebie niemal codziennie przez zbyt długi czas. Podobno kłamstwo powtarzane wiele razy w końcu staje się prawdą. Nie wierzył nawet w to.
Nie powinien stawiać kolejnych kroków naprzód. Mógł zawrócić, mógł przyznać się do słabego stanu, wrócić do łóżka. Tak byłoby bezpieczniej i dla niego samego, i dla... chłopaka. Dopiero teraz jedna, rozsądna myśl przedostała się przez huragan ciemności i rozpaczy. Karen mogła zranić Willa. Ba, nawet to zrobiła, ale mężczyzna nie miał prawa nikogo za to obwiniać. Starał się doprowadzić ją do zdrowia na własne ryzyko i, mimo wszystko, z własnej woli. Nikt nie zabronił mu użyć wyrażenia, że to Inkwizycja wymusiła na nim takie działanie, ale siebie nie zdołałby tym oszukać.
Natomiast Amon... gdyby został skrzywdzony, byłby za to odpowiedzialny tylko jeden człowiek. Człowiek, który właśnie teraz w zimnym uścisku ciągnie go ku zgubie. Szaleniec, który w jednej chwili zdołał postradać wszystkie zmysły.
Zatrzymał się.
- Człowiek, który porzuca zwierzę, bo nie jest w stanie sprawić, by było przydatne, nie zasługuje na miano „pana” - odpowiedział chłodno, a echo jego głosu rozeszło się cichą falą po wielkich, kamiennych korytarzach. Stali teraz na schodach, na ostatnim zakręcie przed prostą, prowadzącą do miejsca, z którego uciekali wszyscy.
- Pewnie mają rację. Pewnie jedynie pomyleniec, zniewolony przez swoje wyobrażenia, jest w stanie twierdzić, że to się może udać. - Mówił o sobie. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Pamiętał słowa blondyna, pamiętał je doskonale. Każde zdanie, wypowiadane po zdaniu.
Rozpaliło go nowe uczucie. Chciał udowodnić, że to nie on się myli, że to cały świat jest w błędzie.
Wściekłość zelżała, drżenie ustało. Puścił rękę chłopaka, odwracając się w jego stronę.
- Koniec przedstawienia. Możesz zawrócić.
Nie przejmował się jeszcze swoim stanem, nie brał pod uwagę faktu, że to nie Amon powinien się wycofać, tylko on sam.

Wyczuwał pewne załagodzenie między nimi. Dostrzegał wątpliwości pojawiające się na twarzy Williama, co sprawiło, że i on stracił odrobinę czujności, pozwalając napiętym mięśniom odpocząć. Jak sądził, nastąpiła teraz ta przykra chwila, w której obaj mogli sobie uświadomić, jak nieracjonalnie i nieprzemyślenie postąpili. Odetchnął nieznacznie, zwalniając kroku, wciąż jednak utrzymując dystans, aby balsamiście nie wpadło do głowy ponowne nawiązanie dotyku. Zatrzymał się tuż za nim, obdarzając go poważnym, ciężkim spojrzeniem, zupełnie niepasującym do jego, wciąż dziecięcych, rysów twarzy.
- Nie jesteś szalony - oznajmił nagle, wydając diagnozę z pewnym zdziwieniem, jakby samemu ledwie w to dowierzając.
Uspokoił się wyraźnie, lecz nie wracał do dawnych form grzecznościowych. Nie miało to najmniejszego sensu, jeśli już raz pokazał mu swoje prawdziwe oblicze. I tak odnajdywał się w nowej relacji całkiem sprawnie.
- Staram się zrozumieć, w jakiej sytuacji się znalazłeś... - zaczął bardzo ostrożnie, utrzymując poważny ton, spoglądając wprost w oczy rozmówcy. - I pomimo prób... nie jestem w stanie tego uczynić - dodał po chwili ciszy, z bezpośrednią szczerością.
- Nie wszystko, co wypowiedziałem jest zgodne z moimi przekonaniami - wyznał, przyznając się do kłamstwa, rzuconego w imię rozrywki; podłego sprawdzenia reakcji Willa. - Ale jeśli... poczujesz się przez to lepiej, możesz mi udowodnić, że się mylę - powiedział cichutko, zaraz przełykając ślinę. Nie wiedział jeszcze, w co się pakował. Czyżby dobrowolnie wchodził do paszczy potwora, chcąc dowieść, że jest on tylko niegroźnym psiakiem?

Pożar wewnątrz Willa, sięgający dna rozpaczy i szaleństwa, dodatkowo skutecznie podsycany przez Amona, zdawał się wreszcie dogasać. Mężczyzna odetchnął chwilę, pozwolił sobie pozostać jeszcze moment w bezruchu. Czuł rozluźnienie mięśni, wracający do normalnego tempa oddech, jednak mentalne rany wciąż emanowały bólem gdzieś w środku klatki piersiowej.
Zamarł. Na moment nawet zapomniał, jak się oddycha.
Ktoś... ktoś chciał go zrozumieć? Chociażby spróbować? Do tej pory spotkał trójkę takich ludzi. Nigdy by nie pomyślał, że kurdupel, przydzielony z przypadku do pomocy, mógłby się znaleźć w tej grupie.
Zaraz jednak kolejna wypowiedź blondyna sprowadziła mężczyznę na ziemię. Bawił się. Oczywiście. A William dał się prowadzić, jak trącana za sznurki marionetka. No świetnie, fantastycznie.
Poczuł, jak znów rośnie w nim wściekłość, jak zaciska twardo pięści. Miał ochotę mu przywalić. Ścisnąć dłoń jeszcze mocniej, unieść i po prostu wymierzyć cios prosto w twarz. Czy poczułby się lepiej? Być może. Czy to było rozsądne? Nie.
Nie poruszył się więc, patrząc chłodnym spojrzeniem zielonych tęczówek. Amon już miał jednego sińca pod okiem, a Will mimo wszystko nie sądził, że drugi poprawi sytuację. Byłby głupcem, rozpalając kolejną pożogę, gdy nie ostygły popioły poprzedniej.
- Nie mam powodu, by ci wierzyć. - Postanowił być z chłopakiem szczery. Wyczuwał zmianę w jego zachowaniu, jednak nie był w tej chwili niczego pewien. Wolał uniknąć zdobycia płonnej nadziei, by później nie została brutalnie rozszarpana na kawałki. - Jednak powiedzmy, że w pewnym sensie dam ci szansę, byś nie musiał powtarzać słów innych. Nie chciałbym udowadniać, że się mylisz, wykreuj swoje własne zdanie. Być może będzie zgodne z powszechną opinią, być może nie. - Widział, że Amon się bał i w tym momencie dawało to Williamowi dziwne poczucie satysfakcji.
Poruszył się po raz pierwszy od dłuższej chwili. Adrenalina przestała działać, rana na ręce odżyła na nowo. Dopiero teraz zwrócił na nią uwagę. Niezawiązany bandaż zwisał smętnie, odsłaniając poszarpane krawędzie. Zaklął cicho, widząc delikatne, zaschnięte już strużki krwi.
- Jestem szaleńcem i tak zostanie, cokolwiek by się nie stało, bo... Bo... - Chciał jeszcze dodać, ale zostawił to dla siebie. Był słaby, nie umiał nawet przed sobą przyznać, że... że ona jest dla niego ważna.
Zszedł po ostatnich stopniach w dół, w wilgoć i ciemność, oświetloną jedynie bladymi punkcikami świateł.

Wzruszył ramionami. Spodziewał się podobnej reakcji. Brak wiary był naturalną odpowiedzią w stosunku do kłamstw i wymuszonego zachowania, jakim wcześniej go obdarzał. Jedyne czego pragnął, to wyjść zwycięsko z sytuacji. Jeśli bez jednej kończyny, to chociaż z pełni zachowanym honorem.
- Nie musisz wierzyć w moje współczucie - mruknął, a usta drgnęły mu w zalążku uśmiechu, który zdradzał, że w sercu Amona nie było miejsca na tak błahe uczucie. - Uwierz w moją ciekawość. To wystarczająco silna intencja, by na własnej skórze chcieć przekonać się, ileż różnicy kryje się w słowach twoich, a reszty świata... - wypowiedział, będąc szczerym jak nigdy wcześniej.
Ciekawość. Tyle wystarczyło, by wejść do klatki potwora, który przykuł Wiliama do łóżka na długi czas. Tylko tyle, by narazić własne zdrowie, reputację i życie drugiego człowieka. Wciąż uważał to za cenę godną zapłacenia.
W świadomych słowach określił stojącego przed nim mężczyznę jako jednostkę stojącą naprzeciw wszystkim. Ostatnią, która wierzy we własne przekonania. Amon zaś nie znajdował się po żadnej ze stron. Dostrzegał w Willu niemożliwą desperację, jednak nie potrafił określić, czy nie jest ona spowodowana rzeczywistymi oznakami ludzkości Karen - nędzną nadzieją, która, mimo wszystko, dawała podstawy, by upierać się przy swoim. Tyle wystarczało mu, aby chcieć dokonać oceny we własnym zakresie.
- Po prostu prowadź - zachęcił go jeszcze, dość twardym tonem. Uniósł głowę, chcąc mu pokazać, że jest gotów na wszystko.
Dopiero krocząc za nim w gąszcz mroku korytarza, poczuł ukłucie strachu. Strachu? A może zdrowego rozsądku, który kazał mu zawrócić?

Nie odezwał się już słowem do końca ich wędrówki. Szedł w ciszy, przerywanej jedynie przez stukot butów o kamienną posadzkę. Wielu się obawiało samego korytarza, a zaledwie kilku nim przechodziło. Oboje z Amonem znajdowali się teraz w jednej z najniższych kondygnacji budynku, niemalże w piwnicy, lochach... Nie było tutaj okien, nie były potrzebne. Cokolwiek mogło się znajdować w tutejszych komorach, nie potrzebowało światła dziennego. Co za tym szło, mężczyznom cały czas towarzyszył ciężki zapach stęchlizny i lekkiej wilgoci.
William nie odczuwał strachu, ani nawet niepokoju. Jego nastrój całkowicie się ustabilizował, wyrażając teraz całe nic. Wściekłość zniknęła, zostawiając za sobą pustkę. Nie mógł się nawet skupić, głowę wypełniały mu krótkie urywki z przeszłości, jak zawsze, gdy tędy szedł. Atmosfera ciasnych ścian sprawiała, że czuł, jakby świat zmierzał ku końcowi, a on, mały człowiek, mógł jedynie na to pozwolić.
Zatrzymał się tylko dlatego, że mięśnie zapamiętały położenie drzwi. Pięćdziesiąt trzy kroki naprzód, skręt w prawo, następne cztery.
Wbił nieobecne spojrzenie w ciężkie drewno, okute żelazem. Nie odwrócił się nawet, by sprawdzić, czy kurdupel za nim stoi. Sam nie wiedział, czy go to obchodziło.
Wraz z dotknięciem zimnego materiału coś do niego dotarło. Wcale nie chciał tam wchodzić. Wcale nie chciał jej widzieć. Zawahał się. Mocno się zawahał.
- Nie musisz się przygotowywać, nie będziesz gotowy - powiedział głucho, bardziej do siebie niż do chłopaka.
Wyciągnął z kieszeni stary, zardzewiały klucz, zabrany z pokoju przy gwałtownym wyjściu. Z donośnym chrzęstem kłódka puściła, gruby, żelazny łańcuch opadł. Zostały jeszcze dwa. Uśmiechnął się drwiąco, naprawdę, łatwa do skruszenia nadzieja tych, którzy wierzyli, że to może ją powstrzymać.
W końcu pchnął drzwi. Ustąpiły z przeciągłym skrzypnięciem. Przez chwilę chciał zadrwić z Amona, pozwalając mu pójść przodem, jednak nie zrobił tego. Wszedł pierwszy, wstrzymując oddech. Znaleźli się w dużym pomieszczeniu, oświetlonym jedynie kilkoma pochodniami. Tutaj znajdowało się niewielkie okno, usytuowane pod wysokim sufitem, jednak przez żelazne kraty i przybite deski nie można było liczyć na promienie słoneczne.
Ponownie stał przed grubymi prętami, wyrastającymi z kamiennej podłogi, oddzielającymi połowę pomieszczenia. Oddzielającymi ją od niego. Kolejna bariera, mająca na celu chronienie „pana” przed „bestią”.
Przymknął powieki, powróciły wspomnienia z poprzednich wizyt. Zaraz pewnie znów podejdzie bliżej, spróbuje odnaleźć jej spojrzenie. Ona się nie odezwie, nigdy tego nie robi. To on coś powie. Będzie pleść kolejne bzdury, by przypomnieć jej, kim była w starym świecie. Zawsze miał nadzieję, że sobie przypomni, ile dla niego znaczyła. To się jednak jeszcze nie stało. Wolałby chyba myśleć, że nigdy się nie stanie, być może wtedy by mniej bolało. Zniknęłyby te malutkie igiełki, wbijające się w każdy centymetr jego ciała.
Coś było nie tak. Coś się stało.
Poruszyła się. Inaczej. Gwałtowniej.
- Will..iam...?

Nadaremno usiłował zapamiętać wszystkie zakręty i zawiłe korytarze, by w razie konieczności móc samemu zawrócić. Nie, wszystkie one wyglądały identycznie. Surowo i nieprzyjaźnie człowiekowi, jawnie mówiąc, że nie powinno ich tu być. Szedł za nim, podtrzymując ciężką ciszę, obserwując każdy ruch Williama.
Koniec wędrówki nastał niespodziewanie. No tak, stalowe drzwi, wyglądające, jakby miały zatrzymać wewnątrz oddział Koszmarów, czego innego mógłbym się spodziewać? — pomyślał, obdarzając mężczyznę zniechęconym spojrzeniem. Sam nie wiedział, dlaczego poddawał mu się tak łatwo. Chciał mu coś udowodnić? Czy do samego końca wierzył, że to wszystko jest żartem, a jemu nie stanie się krzywda?
Po prostu puści go przodem. W każdej chwili Amon był gotowy do dania nogi. W końcu w obecnym stanie Williama, powinien biegać od niego szybciej. Przy odrobinie szczęścia, bestia zajmie się tym wolniejszym.
— Gotowy? — powtórzył za nim z udawanym rozbawieniem. — Nie muszę być gotowy. Ważne, byś ty był, zachowując zdrowy rozsądek — wypowiedział niemal natchniony, jakby powróciła mu wiara w mężczyznę. Nie na długo. — Choć nie wiem, czego mogę oczekiwać po osobie, pragnącej udowodnić losowemu chłoptasiowi, że psina, która niemal pozbawiła go życia, w rzeczywistości chciała się tylko pobawić... — zaświergotał złośliwie, jak nic mając na celu sprowokowanie go.
Był gotów na cios, w końcu, z dwojga złego wolał oberwać od Williama niż tego, co czekało go w środku zaryglowanego pomieszczenia.
Mężczyzna jednak jakby zdawał się go nie słyszeć. Wpadł w swój trans, jakby zapominając po co i z kim tu przybył. Amon wychylił głowę, zaglądając do środka.
Pomieszczenie wyglądało na puste. Czyli to wszystko było żartem? Nie dostrzegał wiele przez nikłe światło przebijające się przez brudną okiennicę, ale zaczynał mieć nadzieję, że to wszystko jest głupim żartem ze strony Williama, a on nie dał się nabrać do samego końca. Odpowiadało mu takie wyjście. Kontynuował swój prowokacyjny monolog:
— Wspaniale. Jesteśmy na miejscu. Och... Jesteś pewny, że dasz radę? Widzę, że ledwie stoisz na nogach — wypowiedział zdanie z troską. Will mógł już wiedzieć, ile było w nim szczerości.
Amon pomimo swojego wieku był dobrym aktorem. Zbyt często musiał udawać, aż weszło mu to w krew, nawyk, którego nawet nie chciał się pozbywać. Swoim zachowaniem miał na celu wzbudzenie w mężczyźnie niepewności - pragnął, by ten skupił się na własnej osobie, swoich ranach, obrażeniach, fakcie, że jeszcze niedawno nie mógł ustać na nogach. Wolał, by zajął się sobą i swoimi myślami, nie zwracając uwagi na to, co w tej chwili przeżywał Amon. Nie chciał, by William odczytał jego strach tłumiony w głośnych słowach i odważnych wypowiedziach.
Chłopak nie zapomniał, jak wyglądała jego rana, gdy ten wylądował w szpitalu. Gdyby nie szybka pomoc balsamistów, Will z pewnością utopiłby się w kałuży własnej krwi.
Amon wstrzymał oddech. Serce podeszło mu do gardła, gdy usłyszał nieprzyjemny dla ucha zgrzyt, układający się w imię. Czyli to prawda...? Starał się trzymać za plecami mężczyzny. W tym wszystkim zrozumiał gorycz WIlliama lepiej niż kiedykolwiek. Przedstawienia były zbędne; jego zachowanie przemawiało samo za siebie. Jak na dłoni widział, że mężczyźnie zależało bardziej niż powinno. Bardziej niż potwór na to zasługiwał.
Ciekawość Amona już dawno została zaspokojona. Czy potrzebował dalej widoku demona, o którym mówiła całą Inkwizycja?

Dopiero teraz, gdy stanął na środku ciemnego pomieszczenia, zdał sobie sprawę, co właściwie zrobił. Za to, że tak prosto dał się omamić Amonowi, skarci się później. Obecna sytuacja odebrała mu oddech. Nie mógł się nawet poruszyć.
Dogasające popioły wściekłości i pustka po nich zniknęły, nie pozostawiając po sobie nawet śladu. Czas zamiast w sekundach i minutach, odmierzał się w uderzeniach serca. A było ich boleśnie mało.
Przesłyszał się? Zmęczony umysł zaczął podsyłać mu kolejne, wymyślone bodźce, by podsycać cierpienie? Zapewne cofnąłby się, gdyby nie obecność kurdupla, dziwnym trafem, po tych wszystkich odważnych odzywkach, chowającego się za plecami Willa. Balsamista nie chciał trząść się zbyt mocno przy Amonie. Z tą różnicą, że u Williama nie chodziło o sam strach. Owszem, bał się. To nic nowego. Jednak teraz, gdy usłyszał ten głos, tak różny od tego, co znał, a mimo wszystko wypowiadający właśnie jego imię... Poczuł za dużo w jednym momencie. Amon miał rację - ledwie stał na nogach, które dodatkowo jeszcze mocniej się pod nim ugięły. Nie chciał tu być. Dusił się. Kurz wdzierał się w niego, utrudniając oddychanie. Coś ciężkim kamieniem zwaliło mu się na klatkę piersiową. Tępy ból równomiernie wbijał się pulsowaniem gdzieś z tyłu głowy. Miał ochotę paść na kolana i zacząć krzyczeć, by cały świat dostrzegł jego szaleństwo. Bo właśnie zwariował, prawda?
Raz. Po raz tysięczny powróciły wspomnienia z akademii. Gdy oboje balansowali na linie, której żadne z nich nie chciało przekroczyć, by nie stracić tej drugiej osoby.
Dwa. Po raz tysięczny przypomniał sobie, o co walczył. Nie umiał i nie chciał wyrzucać z głowy obrazu jej uśmiechu. Każdego trzymała na dystans, z chłodnym spojrzeniem i twardą postawą. Słyszał, jak żartowali z niej chłopcy, którzy nie mogli jej mieć. Nie znalazł się wśród nich.
Trzy. Po raz pierwszy tak naprawdę dotarło do niego, że to, co chciał odzyskać, już nigdy do niego nie wróci.
Dziś potworem jesteś ty.
Decyzję podjął szybko. Nie mógł. Zawiódł.
Szybkim krokiem opuścił pomieszczenie, by osunąć się w niemym szlochu po zimnej, nierównej ścianie na korytarzu.
Wszyscy mieli rację. Wszyscy. Tylko on jeden się mylił.

* * *

Trwała, zawieszona w przestrzeni, nie odróżniając, kim są sylwetki wokół niej. Świat ubrany został w obrazy, mieszające się ze sobą w dziwnej, nierównej kompozycji, zmieniając uczucia, doznania i czas w jeden, zbity chaos. Większość z nich przestała mieć już znaczenie, jednak ciało reagowało samo, bez udziału umysłu. Wysunęła zęby, kłapiąc gdzieś w przestrzeń, by złapać zjawę, która rozpłynęła się chwilę później, zostawiając ją znów samą pośród ciemności. Z charkotem wypuściła powietrze nozdrzami, powracając na swe dawne miejsce. Zadzwoniły kajdany. Wyjątkowy, osobisty rodzaj biżuterii. Któraś z tych kukiełek ze światła uznała, że żadne nie powstrzymają bestii, więc zebrano najlepsze żelazo i rozkazano wykuć nowe, silniejsze. Nie wiedzieli, że te również nie wytrzymają. Ale to jeszcze nie teraz, jeszcze nie czas. Czekaj, dziecko. Bądź cierpliwa, bądź czujna. Kiedyś zapłacą.
Potrząsnęła łbem, słysząc nadchodzące kroki. W ciemności rozbłysły delikatne płomienie żółtych ślepi.
- Nadchodzą. - Usłyszała głos gdzieś z tyłu głowy. Nie był realny, ale dotrzymywał jej towarzystwa. Tak samo jak niegdyś ból.
Wiedziała, że idą. Wyszczerzyła kły na to spotkanie. Jeden z nich był szczególnie gadatliwy. Młody. Szedł tu pierwszy raz? Zastygła, rozpoznając drugą osobę.
Nie poruszyła się, gdy weszli. Nie mogła. Przytrzymały ją kajdany o wiele skuteczniejsze od tych srebrnych, hałaśliwych zabawek. Uniosła łeb, pochłaniając zachłannie powietrze. Zapach. Znała go. Jeden z głosów pragnął go, powtarzając wciąż i wciąż jedno słowo.
Z wielkim trudem odepchnęła wszystko, co zdawało się nie być realne. Ten jeden raz wywalczyła drogę ku rzeczywistości. Uniosła uszy, wyostrzyła wzrok.
Znalazła źródło.
- Will..iam? - Chciała krzyknąć jedyne imię, którego nie potrafiła zapomnieć. Zamiast tego z gardła wyrwał się tylko warkot, ledwie przypominający słowa. Podniosła zmęczone kończyny, naprężyła łańcuchy podchodząc powoli do krat.
Krew.
- Will! - Zawyła rozpaczliwie, ale dźwięk nie ułożył się w żadne słowo.
Wyszedł. Zostawił ją.
Zwróciła oczy ku stojącemu na środku Amonowi. Mimowolnie ogarniała ją wściekłość.
- Ty! - Charknęła. - Kto... Kto go zranił?!

Obrócił się gwałtownie, gdy William bez słowa pożegnania wybiegł z pomieszczenia. Serce podeszło Amonowi do gardła, a on w ułamku sekundy nabrał pewności, że zostanie tu sam, rzucony bestii na pożarcie. Przestąpił kilka kroków za starszym inkwizytorem, pewny, że wpadnie na zatrzaskujące się drzwi. Wiedział, że było za późno. Jednak...
Nic się nie wydarzyło. Na miejscu zapadła cisza, a on sam znalazł się w potrzasku pomiędzy chęcią gonienia Willa, a przyjrzeniu się stworzeniu, które zdecydowało się przemówić ludzkim głosem. Kroki mężczyzny zatrzymały się. Zdawało mu się, że pojął prawdziwy powód jego ucieczki, lecz zachował milczenie, nie mając zamiaru się nad nim pastwić. Jeszcze nie.
Powoli zbliżył się w stronę przeciwną od drzwi. Oczy powoli przyzwyczajały się do mroku. Dostrzegał kształt czający się za kratami, aż ten z pełnym impetem przyległ do nich, prezentując się w całej okazałości. Ciekawość zwyciężyła. Nie powstrzymał błądzącego spojrzenia, zatrzymując się na porośniętych futrem odnóżach stworzenia, których nie sposób było już określić mianem ludzkich nóg.
Uprzejmość sugerowała, by odpowiedział na zadane pytanie, lecz Amona pochłonął jej widok, na krótki moment przenosząc go do zupełnie innego wymiaru, w którym istniał wyłącznie on i ten przerażający potwór. Nawet gdy doszedł do siebie, umiejętność składania zdań nie przyszła mu łatwo. Po chwilach ciszy, spojrzał wilkowi w oczy.
— Widzę między wami pewnego rodzaju... Napięcie? — zapytał, choć odpowiedź była oczywista. — Czyżby wspólna przeszłość? — brnął dalej, chcąc usłyszeć to od niej, jeśli tylko była w stanie podzielić się złożoną wypowiedzią przez swój zwierzęcy pysk.
Nie miał żadnych wątpliwości, że coś ich łączy. Plotki to jedno, lecz ociekające pewnością wypowiedzi Williama o jej człowieczeństwie i jego wymowna reakcja... Wszystko było jasne jak na dłoni. I nie sprawiło to jednak, że nie chciał usłyszeć jej wersji.
— Hmm? — zastanowił się na głos, zastanawiając się, jak ją poinformować, że odpowiedzią na zadane pytanie jest ona sama. — Nie pamiętasz? — uśmiechnął się uprzejmie, jak lekarz do pacjentki, która ledwie przebudziła się z długotrwałej śpiączki.
Cała sytuacja zakrawała o komedię. On sam, niewielki chłopiec, stojący naprzeciw bram do samej otchłani, trzymających w sidłach najprawdziwszego diabła. Wiedział, że widok ten będzie śni mu się po nocach, a jednak... Jego gadulstwo odbierało sytuacji odrobinę mroku, pozwalając mu zachować dumę.
Musiał dużo mówić. Czuł się wtedy pewniej. Tak tuszował swój strach. Jeśli przeżyje to spotkanie Will zapamięta go jako wyszczekanego gówniarza, a nie jako sikającą ze strachu po kątach ofermę.
Amon był jak dziecko, które przemierzając okryty mrokiem korytarz mówił głośno, by czające się na niego demony wiedziały, że się ich nie boi. Jak przyspieszone bicie serca i panika w głosie mogły zdradzić przerażone dziecko, tak i Amona mogły zdradzić szczegóły.
— Kto mógł to zrobić? — udał, że rozwiązuje tę zagadkę razem z nią, choć wiedział, że może ją tym sprowokować. — Trzy głębokie szramy na przedramieniu, z pewnością niepochodzące od człowieka. Niegojące się przyzwoicie, sączące się posoką aż do dziś — powoli zbierał szczegóły, podając je na tacy potworowi. — Wiesz? Nigdy nie widziałem, by człowiek utracił tyle krwi. Jak to powiedziałaś? Zranił, tak? — zadawał jej pytania, świadomie naciskając na odcisk. — Pięknie ujęte. Zranienie. Ja bym jednak nazwał to chęcią przerobienia na gulasz — ukłonił się lekko, dając jej kolejną wskazówkę.
Czemu chciał dopiec temu stworzeniu? Czyżby życie przestało być mu miłe? Nie... Ramy krat wraz z łańcuchami wyglądały na solidne. Stworzenie go nie obchodziło. Interesował go wyłącznie William i jego reakcje, których Amon był niemal spragniony.
— Zastanówmy się... Musi istnieć powód, dla którego jesteś zakuta w łańcuchy od stóp do głów, mylę się? — przechylił głowę, mając nadzieję, że stoi na wystarczającą odległość.