Skaliste Tereny

Cytat :

Skaliste tereny które można ujrzeć po przekroczeniu gęstego lasu. Niedaleko jest niewielki wodospad z którego dalej idzie niewielka rzeczka, która wpada w głąb wspomnianego lasu. Teren wydaje się dosyć górzysty i w miarę obszerny. Tutaj raczej nie ma za dużo odkrytej żyznej ziemi, więc niewiele cokolwiek tutaj rośnie. To dosyć niespodziewane miejsce, które choć jest na widoku, to jednak zasłania go las i nie sposób go normalnie spostrzec od zewnątrz.

Dzień był niewątpliwie piękny, co słusznie zauważył Trzepot, chwaląc go przed zachodem słońca. Bawił się we własnym towarzystwie tak doskonale, aż szkoda było przerywać mu tę chwilę uciechy. Tak oto mogła minąć mu znaczna część dnia, a o reszcie świata przypomniało mu w końcu dopadające go zmęczenie, nieuniknione po tak wymagającej zabawie. Całe szczęście, nie zdążył obrócić okolicy w drobny piach, ani nawet zwrócić na siebie niepożądanej uwagi. Poza...
Istniały na tym świecie stworzenia, które nie zraziły się niekończącymi się wybuchami. Nie straszne były im hałasy. Przyglądały się mężczyźnie z zainteresowaniem, kryjąc się w cieniu drzew. Za dnia pozostawały niemal niezauważalne, jednak wraz z chylącym się ku horyzontowi słońcem, ich niebieskawy blask stawał się coraz żywszy, bardziej widoczny. Stawały się coraz bardziej odważne. Unosząc się nad ziemią o ładne kilka stóp, migotały wdzięcznie, oddalając się od swojego miejsca zamieszkania - głębokiego lasu, zbliżając się coraz bardziej ku jedynej żywej osobie znajdującej się na skalistych terenach.
Dziwne to były stworzenia. Przypominały wyglądem świetliki, lecz ich niecodziennej barwy blask kusił swoją tajemniczością; sprawiał, że nabierało się ochoty zgłębić ich sekret. Cechowała je jednak swoista nieśmiałość - gdy Trzepot w końcu dostrzegł ich obecność, zachowywały bezpieczną odległość. Jeśli postanowił się zbliżyć, wracały do swojego leśnego domu, jakby sugerując, aby podążył za nimi.

Intrygujące. To dobre określenie. Gdy tylko podszedł bliżej, mógł przyjrzeć się im niemal w pełnej krasie. Przez moment, bo wkrótce tajemnicze stworzenia zafalowały w niespokojnym tańcu, ponownie oddalając się na stała odległość, kierując go wgłąb lasu, choć znajdowali się już na jego skraju. Swoim urokiem nie wróżyły niczego złego, wręcz przeciwnie - mogły kojarzyć się śledzącemu je mężczyźnie z najprawdziwszą magią. W czystej postaci. Zapomnianymi legendami, zasłyszanymi w dzieciństwie baśniami.
Stworzenia były niemal niemożliwe do uchwycenia, nawet gdyby Trzepot odważył się za nimi pobiec. Nieustannie kusiły go, na ułamki sekund podlatując niemal na wyciągnięcie ręki, aby chwilę później skryć się w mroku lasu. Zjawiskowe. Powoli zbierał nowe wrażenia. Poza intensywnym już zapachem lasu, niemal mógł dosłyszeć cichy - ledwie dosłyszalny - chichot, wyraźnie pochodzący od tych dziwnych, niebieskich istot.
Jeśli przeszedł kilka kroków dalej, rozglądając się wgłąb lasu, mógł dostrzec również błysk przy jednym z drzew. Wyraźny, gdyż dokładnie w to miejsce padał promień słoneczny, przekradający się przez gęstą koronę drzew. Nie byłoby niczym dziwnym, gdyby zupełnie zignorował ten znak, pochłonięty tańcem niebieskich świateł. Nic nie stało jednak na drodze, aby podejść bliżej, sprawdzając co znajduje się w gąszczu mchu.
Niezależnie od tego, co uczynił, wkrótce powietrze przeciął krzyk. Wysoki, kobiecy. Zdecydowanie nienależący do okrzyków przyjemności, a prędzej tych towarzyszących zdziwieniu lub... cierpieniu? Dobiegał on z przeciwnej strony od blasku przy drzewie, czyli po prawej stronie mężczyzny, jednak sądząc po wytłumieniu, źródło głosu nie znajdowało się blisko. Nawet niebieskie stworzenia dosłyszały ów dźwięk, co wyraźnie dostrzec można było w chwilowym niepokoju, jakie je ogarnął. Poruszały się nerwowo, oddalając się od Trzepota, jakby tracąc resztki pewności i ciekawości, które pozwoliły im wychylić się zza bezpiecznego dla nich lasu.

Wybrał więc ratunek damy. Ach, ten nasz nieustraszony bohater, obrońca zagubionych niewiast, nieugięty poszukiwacz przygód! Dobrze. Bardzo dobrze. Szlachetność jest dzisiaj w cenie, zwłaszcza, że to wartość praktycznie na wymarciu. Niestety, ogniki jakby nie podzielały tej opinii, ba - sprawiały wrażenie niezadowolonych z dokonanego przez niego wyboru. Jednak za późno było już na zmianę decyzji i powrót. Gdyby Trzepot odwrócił się, nie dostrzegłby już niczego zwyczajnego. Ścianę lasu. Drzewo za drzewem. Jednak cofając się, nagle pojawiłyby się pewne problemy - ścieżki, które dotychczas wybierał... jakby zarosły, zniknęły z pola widzenia. Nie mógł już z pewnością dostrzec błysku tajemniczego przedmiotu; z pewnością nie odnalazłby go, nawet gdyby próbował.  
Ogniki falowały wokół mężczyzny, przerzedzając się, cichnąc, jakby markotniejąc. A może wręcz przeciwnie? Były usatysfakcjonowane zakończeniem swojego zadania? Nie towarzyszyły mu przez całą drogę. Oddalały się, aż w końcu zniknęły, gdy Trzepot dobrnął w końcu do celu, gdzie przed swoimi oczyma ujrzał...
// Zmiana miejsca --> Zagajnik zt x2