Mniejszy salon

Dochodziła godzina siedemnasta.

Ananke westchnęła cicho i zapieczętowała kopertę z odpowiedzią na ważny list. Miała dzisiaj tak wiele pracy, że niemal straciła poczucie czasu. Od paru godzin czytała pisma, notki i raporty, odpisując na część z nich i podejmując decyzje co do przyszłych rozkazów i zadań. O ile niektóre sprawy przyniosły jej ukontentowanie, tak inne wymagały nowych, przemyślanych działań. To jednak nie był problem na tę konkretnie chwilę. Czarownica schowała dokumenty do szuflady zamykanej na klucz i wstała, kierując się do wyjścia z gabinetu.

Korytarzem już kroczyła Liza, która skłoniła się nisko, gdy tylko dostrzegła królową.

- Pani - zaczęła, prostując się, lecz nie unosząc wzroku. - Czy przygotować podwieczorek?

- Tak. Dzisiaj jednak pragnę spędzić czas wolny w mniejszym salonie. Zadbaj proszę o wszystko.

Służąca kiwnęła głową i skłoniła się raz jeszcze, nim pośpieszyła wykonać swoje zadanie. Ananke odprowadziła ją wzrokiem, po czym sama spacerowym krokiem skierowała się w to samo miejsce. Celowo obrała taką drogę, by przejść przez główne korytarze, a nie tajne skróty jak Liza. Nosicielka potrzebowała czasu, by wszystko przyszykować; na dodatek królowa była szczerze zainteresowana znalezieniem towarzystwa do wspólnej herbaty. Gdyby zależało jej na samotności, nie opuszczałaby gabinetu.

Gotowa była przypuszczać, że los miał dzisiaj plany całkowicie odmienne od jej własnych. Korytarze w tej części zamczyska nie należały do tłumnie uczęszczanych, jako że użytkowała je głównie Korona lub co ważniejsze interesantki. Ananke nie spotkała do tej pory żywej duszy. Widocznie tak musiało być.

...lub nie. Dostrzegła postać siedzącą na parapecie, w której szybko rozpoznała Fanny Morland, lojalną i odpowiedzialną czarownicę, którą nie tak dawno wyróżniła tytułem Szmaragdu. Los ciężko doświadczył ją w ostatnim czasie. Spotkanie klejnotu poza jej komnatą było dla królowej miłą niespodzianką.

- Fanny - odezwała się niezbyt głośno, tonem lekkim i subtelnym. Nie chciała wystraszyć kobiety, jeśli ta jeszcze nie zdążyła zauważyć jej obecności. - Jakże pomyślnie, że dane mi było spotkać cię tutaj.

Zatrzymała się w rozsądnej odległości i obdarzyła drugą czarownicę delikatnym uśmiechem. Przyjrzała się jej uważnie spod lekko przymkniętych powiek, doszukując się wszelkich niepokojących znaków. Dla królowej Fanny nie wyglądała jak ktoś, kto czuje się dobrze.

- Moja droga, wiem, że to dość nagłe, lecz czy nie zechciałabyś spędzić ze mną paru chwil przy herbacie? - zapytała, nawet nie dopuszczając do siebie myśli o odmowie. - Tylko my dwie. Przykażę Lizie, aby zadbała o naszą prywatność.

Nie pytała o nic więcej, oczekując odpowiedzi. Nie chciała poruszać wrażliwych spraw w takim miejscu jak korytarz. Uśmiechnęła się raz jeszcze, tak samo delikatnie, jednak coś w tym uśmiechu kusiło, jakby obiecywało emocjonalne ukojenie.

Powiadają, że oczy są zwierciadłem duszy. Potrafią zdradzić to, co pragnie skryć mowa i tuszują gesty. Ananke nie miała powodów, by zaprzeczać tym przekonaniom. Skrzyżowała swój wzrok ze spojrzeniem Fanny, szukając więcej przejawów prawdziwego samopoczucia czarownicy.

- Czasem ludzie potrafią wyczuć subtelne pragnienie samotności - odrzekła spokojnie, wciąż z tym samym, delikatnym uśmiechem. - A czasem mylnie odczytujemy ich sygnały.

Nie dopowiadała nic więcej; przeczuwała, że jawny protest w żaden sposób nie zmieni fałszywego przekonania Fanny. Usłyszawszy zgodę, dostojnie kiwnęła głową i wznowiła wcześniejszy spacer, prowadząc swój Szmaragd do już nie tak odległego salonu. Nie odczuwała konieczności zapełnienia ciszy kurtuazyjną rozmową, tak typową dla dworów, lecz jeśli druga czarownica tego potrzebowała, Ananke odpowiadała uprzejmie i jak najbardziej neutralnie, by nie poruszać czułych strun w miejscu tak niedogodnym. Nawet jeśli po drodze nie napotkały żadnej innej żywej duszy.

Przed wejściem do salonu już czekała na nie Liza, która skłoniła się, gdy tylko obydwie kobiety się zbliżyły. Bez zbędnych poleceń ze strony królowej otworzyła przed nimi drzwi, ukazując pomieszczenie ogrzane ciepłem kominka, w pobliżu którego znajdowały się fotele z dostawionym stolikiem. Służąca nakryła go wcześniej dla dwóch osób, wybierając kremową, wyglądającą delikatnie porcelanę. W skład zastawy wchodziła ozdobna etażerka, zachęcająco prezentująca ciasta i inne przekąski, przygotowane specjalnie do herbaty. Całość zwiastowała przyjemny i relaksujący podwieczorek.

- Twojej pieczy powierzę nasz spokój, Lizo - rzekła Ananke, gdy razem z Fanny zajęły już miejsca, a służąca napełniła filiżanki naparem. - Nie życzę sobie, by ktokolwiek nam przeszkadzał.

Służąca skłoniła się nisko, opuszczając salon bez zbędnej opieszałości. Gdyby nastała potrzeba, królowa mogłaby wezwać ją w każdej chwili za pomocą posrebrzanego dzwoneczka. Nie planowała robić tego prędko; jej uwaga skupiła się tylko na Fanny. Ananke nie uśmiechała się już, lecz jej twarz wciąż pozostawała spokojna i nieodgadniona.

- Powiedz mi, moja droga, czy czas w samotności choć trochę uzdrowił twoje rany?

Słuchała jej uważnie, nie chcąc uronić ani słowa. Każde niosło ze sobą wiele, więcej nawet niż samo znaczenie wyrazów. Nie spuszczała jednocześnie oka ze swojej podwładnej, cały czas przypatrując jej się badawczo spod lekko przymkniętych powiek.

- Nadzwyczajną właściwością pustki jest to, że przyjmie wszystko, czym zapragniesz ją wypełnić - odparła tonem neutralnym, jednak kąciki jej ust uniosły się prawie niezauważalnie. - Lecz niech nic cię nie nagli. Wszystkie rany potrzebują czasu, by się zabliźnić. I te na ciele, i te na duszy.

Ananke sięgnęła po swoją filiżankę, jednak wieść o nadchodzącym pytaniu sprawiła, że znieruchomiała na ułamki sekund. Uniosła w tym momencie wzrok znad naczynia, chwilowo kierując go na Fanny, po czym jak gdyby nigdy nic chwyciła herbatę i zbliżyła ją do ust.

A pytanie padło.

Nie odpowiedziała na nie od razu. Upiła aromatyczny napar, zastanawiając się jednocześnie nad właściwymi słowami. Było to zaiste intrygujące pytanie.

- Cóż przyszłoby mi z karania wiernej czarownicy, która dotychczas nigdy nie wystąpiła przeciwko swoim siostrom? - odparła enigmatycznie, odstawiając filiżankę i wzrok skupiając już tylko na Szmaragdzie. - Uczucia bywają potężne niczym magia, kpią z rozumu na każdym kroku. Ja jednak nigdy nie zwątpiłam w głębię twojej lojalności, Fanny. Wiem, że nigdy otwarcie nie dopuściłabyś się zdrady, ściągając niebezpieczeństwo na siostry.

Prawda jawiła się nieco bardziej skomplikowanie, jednak Ananke nie czuła potrzeby, aby zwierzać się Fanny z całej otoczki otulającej tę sprawę. Z zaintrygowaniem przyjmowała wieści od szpiegów, którym udało się być świadkami zadziwiającego obrotu misji Szmaragdu. Brała pod uwagę, że pozornie wadzącą sytuację może jeszcze obrócić na korzyść całej społeczności. Gdyby zaś miejsce mieć miała odwrotna sytuacja... Ktoś zawsze miał parę na oku. Ananke zawsze słuchała.

- W zamczysku tym są jednak czarownice, które bez krzty zawahania i wedle własnej myśli ukarałyby cię za jawną zdradę, nim wieść ta zdążyłaby choćby dotrzeć do mych uszu - napomknęła, nie chcąc bynajmniej straszyć drugiej czarownicy. Wśród szeregów wiedźm nie brakowało tych żyjących tylko nienawiścią do Inkwizycji. Gotowe do walki w każdej chwili, zapatrzone tylko we własną dumę. Ananke doceniała ich zaangażowanie, lecz większy plan wymagał nie tylko przelewu krwi, który zresztą w niektórych sytuacjach mógł bardziej zaszkodzić. Jeśli ta wojna miała się zakończyć, ludzie prędzej czy później z własnej woli musieli pokłonić się przed czarownicami. Właśnie tak zapisane było przeznaczenie.

Kąciki ust królowej drgnęły lekko ku górze, zaś powieki opadły nieznacznie, osłaniając wachlarzem bladych rzęs badawcze spojrzenie, jakim czarownica wciąż obdarzała swój Szmaragd. Pomijając ostatnie tygodnie, królowa nigdy nie miała wątpliwości, że w obronie własnej Fanny podjęłaby wyzwanie rzucone przez inną czarownicę, zaś gdyby ta była wystarczająco silna, walka stałaby się urzeczywistnieniem czystej destrukcji. Destrukcji, która byłaby królowej nadzwyczaj niemiła. Nie każdy zdrajca w oczach Ananke zasługiwał na śmierć. Osąd ten należał tylko do niej. Śmierć czarownicy, za którą nie szło dobro dla sióstr, przepełniała tylko przykrość.

Na komentarz Fanny, poza lekkim uśmiechem, odpowiedziała ten cichym mruknięciem, które oznaczać mógło zadowolenie z nagłego przejawu ożywienia Szmaragdu. Kolejne słowa młodszej czarownicy nie zmieniły zanadto wyrazu twarzy królowej. Ananke, choć do tej pory co i raz przyglądała się Fanny, odwzajemniła bezpośrednie spojrzenie, odsuwając wcześniej od ust filiżankę.

- Mów, proszę, moja droga - zachęciła gładko, nie przedłużając chwili zbędnymi formułkami.

Ananke przekrzywiła nieznacznie głowę, pozwalając sobie na chwilę milczenia, nim zdecydowała się odpowiedzieć na prośbę Fanny.

- Twoje ciało wciąż potrzebuje odpoczynku - stwierdziła łagodnym, cichym głosem. Bladość skóry drugiej czarownicy nie uszła uwadze królowej. - Ale widzę, że twoja dusza szuka wytchnienia o wiele rozpaczliwiej.

Urwała, ponownie spoglądając na Fanny tym badawczym spojrzeniem, jakby dopiero teraz zastanawiała się, jaką decyzję podjąć. Nie była to prawda. Znała już całą swoją odpowiedź, nim w ogóle zaczęła mówić.

- Jeśli jesteś gotowa, ofiaruję ci to, czego potrzebujesz.

Oderwanie się od wspomnień. Zatracenie się. Zapomnienie.

- W gabinecie wyjaśnię ci wszystkie szczegóły - dodała, wracając do spokojnego kosztowania swojej herbaty.

Lecz Szmaragd miała jeszcze jedną prośbę.

Porcelana szczęknęła cicho, gdy Ananke zdecydowała się odstawić na moment filiżankę. W tym akurat momencie kobieta nie spoglądała na Fanny, choć na jej ustach wciąż błąkał się ten sam, nic nie zdradzający uśmiech. Wiele odwagi miała w sobie druga czarownica, by wysuwać tak śmiałą, a i nastawioną przeciwko innemu klejnotowi prośbę. Ktoś mógłby pomyśleć, że kryła się w tym złość, chęć odegrania się za doznaną krzywdę. Ananke jednak aż za dobrze zdawała sobie sprawę z tego, co ostatnio miało miejsce.

- Dziękuję ci, że postanowiłaś się ze mną podzielić swoimi spostrzeżeniami - odparła gładko, spoglądając prosto w oczy Fanny. - Ucieszy cię zapewne wieść, że na chwilę obecną kontroluję sytuację, zważywszy na incydent, który miał miejsce.

Ananke nie określiłaby mianowania Fanny Szmaragdem misją w pełni udaną. To, że zajęła się tym Umbra i to na dodatek poza murami zamczyska, było pewnego rodzaju testem. Testem, którego Rubin nie zdała. Objęcie dziewczyny aktywnymi poszukiwaniami przez Inkwizycję było w oczach królowej porażką. Ananke nie miała żadnych skrupułów, by podjąć pewne kroki, nieznane jeszcze szerszemu gronu.

- Nie chcę podejmować żadnych decyzji pochopnie - przyznała, poprawiając kwiat, który wysunął się z ozdobnego bukieciku. - Wierzę, że wykażesz się cierpliwością. I wyrozumiałością co do przyszłości.

Tak wiele musiała przeanalizować. Tak wiele musiała wysłuchać. Nie przypadek kierował jej poczynaniami dawniej i nie przypadek plótł obecne wydarzenia. Właśnie dlatego niemalże nigdy nie traciła spokoju.

- Dziękuję ci - odparła i uśmiechnęła się subtelnie do Fanny. - Zaufanie najbliższych towarzyszy jest prawdziwie bezcenne.

Gdy kończyła swoją herbatę i przekąskę, nie omieszkała zręcznie skierować rozmowy na dalsze tory i opowiedzieć Fanny krótko o wieściach, które mogły ją w ostatnim czasie ominąć. O podróżujących czarownicach zbiegłych z zasadzki, które schroniły się w murach zamczyska. O udanym polowaniu na psa gończego, który terroryzował przedmieścia i wsie. O nawiązanym sojuszu z partyzantkami znad morza. Wiele wydarzyło się w ostatnim czasie, rekompensując poprzednio narastającą stagnację. Lecz wraz z pozytywnymi wydarzeniami nadeszły i te gorsze. Złe. Te, o których królowa nie chciała mówić w przytulnych ścianach saloniku. Omówią je razem w zaciszu gabinetu. Omówią, rozważą, poddadzą zadumie. Zrównana z ziemią osada, spalone do cna domy, wymordowane wiedźmy, które łudziły się, że z dala od granic miasta nie grozi im nic. Nikt nie dostrzegał nadejścia tej burzy. A może to z tym wiązało się zaginięcie oddanego szpiega? Inni zatarli po sobie ślady, aby uniknąć podzielenia jej losu, jednak nikt nie zdążył wysłuchać, jakie wieści ze sobą niosła. Nikt też obecnie nie wiedział, czym jeszcze poskutkuje to nieszczęście.

Po zakończonym podwieczorku nie pozostało nic innego, jak udać się do gabinetu, gdzie ciąg dalszy miała mieć ich rozmowa. Ananke wstała pierwsza, gotowa powieść swój klejnot za sobą, jeśli ta była gotowa.