Ważne miejsca Wishtown i okolic

Nie była to pierwsza gospoda w Wishtown, jednak przystępna lokalizacja i obrotność karczmarza, założyciela miejscówki, sprawiły, że stało się ono najpopularniejsze w mieście, przynosząc spore zyski. Gospoda w ciągu wielu lat powiększyła się, a jej sława była głośna nawet po sąsiednich miastach. Serwowano tu najlepsze potrawy i własnej produkcji alkohol. Miejsce podupadło na sławie dopiero po nadużyciach ze strony Inkwizycji oraz powtarzających się zbyt często bójkach. Niemniej jednak, jest to miejsce, które warto odwiedzić, oddając się słodkiemu relaksowi. Po prostu trzeba wiedzieć, kiedy należy po angielsku czmychnąć tylnym wyjściem...


Dąb o wyjątkowo grubym pniu, znajdujący się na wzniesieniu, z którego widać panoramę na całe Wishtown. Idealne miejsce na randki, o czym świadczy drewniana ławka pod koroną drzew, w całości pokryta wyrytymi inicjałami zakochanych.
Legenda głosi, że dąb został zasadzony przez wiedźmę, będącą matką zmutowanego genu; jedną z pierwszych czarownic, jakie nosił ten świat. Odkrywszy swoją moc, zapragnęła ona podzielić się jej dobrodziejstwami ze swoimi siostrami. Wtajemniczyła ona swoje najbardziej zaufane przyjaciółki. Dlatego, jakże wściekła była, odkrywszy, że jej sekret wyszedł na jaw, a magia wpadła w niepowołane ręce. Drzewo przez pełne chciwości i zawiści życzenia, ale i przez upływ czasu, straciło swoją moc. Matka dębu umarła z żalu, że jej dar nie został wykorzystany tak, jakby sobie tego życzyła. Wraz z ostatnim tchnieniem przeklęła całe Wishtown, mówiąc: „wszyscy zgnijecie w tym mieście!”.
Ile w dawno zapomnianej legendzie kryje się prawdy? Zapewne niewiele. Ale wciąż zdarza się, że pod dębem pojawiają się ludzie, przytulając się do jego kory, szepczący swoje najskrytsze życzenia. Gdy się spełni, zawdzięczają swój los magii drzewa, a gdy dziwnym trafem, ich ucieczka poza granice miasta skończy się fiaskiem... Przeklinają je, wiedząc już czyja była w tym zasługa.


Czyli najpopularniejszy (bo jedyny) dom publiczny w Wishtown. Według oficjalnej wersji jest on omijany szerokim łukiem przez persony z wyższych warstw społecznych. A przynajmniej za dnia. A po trzecim razie się kasuje, pamiętajcie! W całej Anglii nie doświadczy się tak szerokiej palety urodziwych kobiet o każdym odcieniu skóry i rozmiarach wdzięków. Poza pokojem gościnnym, korytarzem i sypialniami, miejsce podzielone jest na trzy główne części, do których udają się ludzie w zależności od ich majątku. W najbardziej ekskluzywnej części spełnić można swoje wszystkie (nawet te nie do końca pochwalane społecznie i legalne) fantazje.

//Do opisania: Drzewo Wisielców, Drzewo Życia, Bramy Wishtown



Ogromne pomieszczenie w Inkwizycji, na co dzień pełniące funkcję sali audiencyjnej. Jednak raz do roku, w okolicach początku lata organizowane są tam bale dla ostatniego rocznika adeptów Akademii im. Św. Rozalii na ostatnie tygodnie przed nich egzaminami i uzyskaniem inkwizycyjnych święceń. Ławy obrad są wtedy rozsuwane i przykrywane ozdobnymi obrusami, na które stawiane są potrawy i miski z ponczem. Jest to również jedyny dzień w roku, gdy w murach Inkwizycji rozbrzmiewa grana melodia, pochodząca z instrumentów sprowadzanych muzyków. Pomiędzy piętrzącymi się w sali, potężnymi kolumnami w ten dzień tańczą adepci, ich towarzysze oraz mistrzowie i nauczyciele.


Przestronne miejsce, zajmujące znaczną część zamczyska Inkwizycji. Oświetlone jest wyłącznie naturalnym, dziennym światłem, co jest spowodowane zakazem wnoszenia do środka wszelakich źródeł ognia. Bowiem, wszystkie kartoteki członków Inkwizycji, wielu mieszkańców, wiedźm i osób spoza Wishtown znajdują się właśnie w tym miejscu, spisane oczywiście na papierze przez niestrudzonych grabarzy. Poza kartotekami, przechowywane są również rejestry z przesłuchań, raporty oraz zapiski naukowe balsamistów.
Miejsce to jest pilnie strzeżone i nikt nieupoważniony nie powinien kierować tam swoich kroków. Strażnicy przy wejściach do archiwum nie są jednak rozstawieni, aby nikt nie wykradł tajemnic Inkwizycji. Nie, pełnią oni wyłącznie funkcję porządkową, zapobiegając zniszczeniom dokumentów. Tajemnice Inkwizycji w archiwum są bezpieczne, ponieważ nikt poza uprawnionymi grabarzami nie odnajdzie się pośród tysięcy szuflad, półek i przegródek, nieoznaczonych zupełnie żadnymi etykietami.Tylko specjalnie wyszkoleni ludzie są w stanie znaleźć kartotekę człowieka o danym nazwisku, znając specjalny szyfr, według którego rozmieszczone są inkwizycyjne papiery. W ramach bezpieczeństwa, szyfr ten zmieniany jest co miesiąc, co wymaga od grabarzy sporego ćwiczenia pamięci, gdyż nie może być on spisywany na papier.
Podobno wszystkie dokumenty mają swoje wierne kopie aktualizowane co pewien czas w innym miejscu, znanym wyłącznie mistrzom i radzie.

Ha, tu nic nie ma.



Przed wieloma laty tajemna twierdza ekstrawaganckiego szlachcica, opuszczona i powoli popadająca w ruinę, obecnie zaś niezdobyte schronienie czarownic, które nie chcą godzić się na warunki dyktowane przez Inkwizycję. Zamczysko Królowej Czarownic z oddali zdaje się nie odcinać od otaczającej je przyrody: zewnętrzne mury przypominają posplatane pnie drzew z wyrzeźbionymi nań dekoracjami, zaś cała budowla opiera się o stromą ścianę góry Wish, co pozwala wewnętrznej architekturze wnikać w skałę, na zawsze spajając twierdzę i masyw. Wnętrze zamczyska nie odbiega wyglądem od innych tego typu rezydencji, choć nie można odmówić mu wyjątkowego kunsztu. Cała twierdza otoczona jest mocnymi murami, w których znajduje się główna brama, kilka tajnych wejść i jeszcze więcej fałszywych, prowadzących prosto do lochu zamczyska.

Więcej informacji w tym temacie.


Dom dla wielu posiadaczek zmutowanego genu, bezpieczny pomimo niewielkiej odległości od samego centrum wojny - pomiędzy Zamczyskiem Królowej a siedzibą Inkwizycji. Mieści się on nieopodal Polany Wiedźm, tuż u wejścia do Ponurego Boru. Pomimo otoczonej przez drzewa lokalizacji, wioska nie wyróżnia się od samych obrzeży Wishtown, nie ustępując budownictwem ani miejscowym obiektom małej architektury. W wiosce bowiem, poza terenami zielonymi, przerażają ceglane, niskie domostwa, rzadziej drewniane chatki.
Wioskę nazywano różnie, w zależności od grupy, do której się przynależy. Miejscowe wiedźmy szczególnie upodobały sobie nazwę „Tir na Nog” pochodzącą od mitycznej krainy, do której trafić było można za sprawą przewodnika. Oczywiście nie bez powodu. Lokalizacja ta jest zabezpieczona przed oczyma niechcianych gości. Legendy głoszą, że pakt z miejscowym Koszmarem zapobiega wszelakim wtargnięciom niewtajemniczonych osób, plącząc ścieżki i drogi w Ponurym Borze. System ochronny wioski dość złożony, a każda mieszkanka jest silnie związana z tym miejscem.
Nowoprzybyła osoba w wiosce, gdy zostanie sprawdzone jej zaufanie, jest poddawana rytuałowi wtajemniczenia. Na jej ciele, w wybranym miejscu, tatuuje się specjalny symbol półksiężyca, widoczny jedynie w nocnym świetle. Sprawia on, że ta osoba zostaje pełnoprawną mieszkanką i może ona wejść do Wioski Czarownic, bez obawy, że złośliwy Koszmar poplącze jej drogę. Jest to pierwszy etap wtajemniczenia. Jeśli jednak osoba ta będzie chciała przyprowadzić kogoś spoza wioski, nigdy jej się to nie uda, a drogi, które znała dotychczas jak własną kieszeń, nagle staną się dla niej zgubne.
Obcy ludzie mogą być sprowadzani do wioski jedynie przez osoby o wyższym stopniu wtajemniczenia, posiadające tatuaż przedstawiający półksiężyc z połączonym księżycem w pełni. Te osoby tkwią już w wiosce pewien czas oraz są darzone zaufaniem.
Wiele mieszkańców wioski nosi na swoim ciele trzy księżyce, łączące się w symbol:
Oznacza on, że osoba z takim tatuażem funkcjonuje w wiosce już wiele lat, a jej działania znacznie przysłużyły się wiosce. Zazwyczaj są to wiedźmy pełniące określoną rolę, również posiadające przywilej sprowadzania obcych do swojego domu.
Istnieje również czwarty, ostatni poziom wtajemniczenia. Jest on zarezerwowany wyłącznie dla członków rady wioski, czyli zgromadzenia podejmujących najważniejsze decyzje, dbających o ochronę tego miejsca oraz paktujących z tajemniczym Koszmarem, podtrzymującym ich bezpieczeństwo. Są to zazwyczaj ludzie, którzy uczestniczyli w powstawaniu Tir na Nog. Jak pozostali mieszkańcy, noszą oni tatuaż na ciele, jednak różni się on typowym dla danej osoby wzorem wypełniającym środkowy księżyc.

Podsumujmy stopnie wtajemniczenia w punktach:

• Pierwszy stopień - nowi mieszkańcy, nie mogą przyprowadzać obcych.
  
• Drugi stopień - osoby z niewielkim stażem, ale zaufane. Mogą przyprowadzać, kogo chcą.
  
• Trzeci stopień - długoletni mieszkańcy, w pełni zaufani, zasłużeni i pełniący pewną funkcję w wiosce.
  
• Czwarty stopień - członkowie rady, posiadają wszystkie przywileje, decydują o losach Wioski
  

Warto wspomnieć, że bycia mieszkańcem Tir na Nog można się wyrzec lub zostać z niej wykluczonym. Wtedy symbol na ciele byłego mieszkańca znika bez śladu, a osoba ta nie może już powrócić bez przewodnika. Proces ten jest odwracalny i może zostać powtórzony.

Głównym celem Wioski Czarownic jest zapewnienie spokoju i bezpieczeństwa czarownicom i czarownikom (nie jest to więc miejsce dla nosicieli czy ludzi), którzy nie chcą uczestniczyć w wojnie Korony Królowej i Inkwizycji. Zasady w wiosce są surowe - każdy musi spełniać swoją rolę, przysługując się wspólnocie, jednak w podzięce otrzymuje się ciepły kąt, gdzie można na chwile zapomnieć o toczącej się na zewnątrz walce.
Rada Tir na Nog nie pochwala czynów Inkwizycji, jednak zabrania się mieszkańcom wdawania w konflikty z członkami organizacji w obawie przed wydaniem i odkryciem. W sprawie świętej wojny wioska wykazuje się absolutną biernością.
Bramy wioski otwarte są dla wiedźm i czarowników spoza granic Wishtown, ukrywających się mieszkańców oraz członków Cyrku, jeśli ci będą gotowi się ustabilizować. Tak silne zgromadzenie osób obdarzonych zmutowanym genem nie mogło zostać przeoczone przez radę Królowej Wiedźm. Wioska pozostaje z królową w stałym kontakcie, podlegając je i w razie problemów licząc na jej pomoc, ale wiecznie zastrzegając sobie jedno - brak udziału w walce, gdy będzie ona do uniknięcia.

//Do opisania: Drzewo Koszmar

//temat w trakcie edycji - można podrzucać pomysły, błędy i sugestie.