Aesc Road

First topic message reminder :



Aleje ciągnące się wzdłuż Wish River po obu jej stronach, począwszy od jednych obrzeży aż do przeciwległych, idealnie nadają się do odprężających przechadzek, a dzieląca je droga wodna o szerokości ok 20 m do spokojnego przepłynięcia jej łódką.
Na większej części długości przyrzeczne ścieżki przedzielone zostały pasami zieleni, na których zasadzono drzewa i drobne rośliny ozdobne, aby podkreślić odprężający charakter tego miejsca. Nietrudno też tutaj się dostać, ku alei wychodzi mnóstwo uliczek z obu części Wishtown, od tych lepszych, po te mniej zadbane na przedmieściach.

Często drażniła ją niepoważność Charity. Selene była przekonana, że pewnego dnia jej i tak niezbyt wielki zasób cierpliwości pęknie w szwach, a ona sama autentycznie skrzywdzi dziewczynę o zbyt lekkim podejściu do życia. Ale czemu miałaby to robić, skoro los najwyraźniej zrobi to za nią?
Obdarzyła ją potępiającym spojrzeniem za głupią odpowiedź. Najlepszym rozwiązaniem byłoby zbycie jej milczeniem, lecz po ciężkim westchnieniu, zdobyła się na kontrę:
— A może dlatego, że nie mam najmniejszej ochoty obcować z twoimi poturbowanymi zwłokami, gdy już skończą z tobą wiedźmy z Cyrku? — również posiliła się pytaniem. Po pewnym czasie obcowania ze spinką, nauczyła się omijać i naginać jej zasady.
Oczywiście, że założyła najczarniejszą z opcji. Ale też innej nie widziała. Charity była za młoda. Nieodpowiedzialna. A co najgorsze, jak sama stwierdziła - jej motywacją była chęć poczucia dreszczu emocji. Już na samo wspomnienie, w rudowłosej kat gotowało się.
Inkwizycja, owszem, potrafiła zgotować niejednej kobiecie piekło. Ale wiedźmy odwdzięczały się pięknem za nadobne. I w takim miejscu... Nie byłoby dla Char żadnej litości. Od początku nie mogła pozbyć się tej myśli... Co nie przeszkodziło Selene w kontynuowaniu swojego dziwnego, tanecznego kroku na samej krawędzi kamiennego podwyższenia.
Przestępowała ona z nogi na nogę, stając na palcach, piętach, obracając się i zataczając, jak baletnica u początku swojej kariery, próbująca sił w dość wymagającym przedstawieniu.
— Nie chcesz się przekonać? — zapytała, w tym samym momencie tracąc równowagę i zataczając się lekko, wychylając głowę i stając oko w oko z czarną tonią rzeki. Wstrzymała oddech, w ostatniej chwili odzyskując stabilny grunt pod butami.

Zasłoniła dłonią usta, pozwalając sobie na lekkie zawstydzenie słowami Selene. Właściwie, słowa kobiety troszkę zbiły ją z tropu, mimo iż starała się nie dać po sobie tego poznać. Miała tylko nadzieje, że ta, nie domyśli się że ta reakcja wcale nie była udawana.
- Obcować... nie wiedziałam że patrzysz na mnie w ten sposób Selene - Mruknęła niewinnie, przestępując z nogi na nogę i obserwując ją czujnie. Od pewnego czasu obecność towarzyszki dziwnie na nią działała. Nie umiała się pozbyć dobrego humoru, który towarzyszył jej za każdym razem gdy chociażby się mijały w siedzibie inkwizycji. Ciekawe czy Selene miała tak samo, skoro tak się o nią troszczyła?
Prychnęła cicho z nutką rozbawienia w głosie.
- Trzeba było powiedzieć że wolisz ciepłe ciałko, tobie bym nie odmówiła, zbereźnico - Chwile się nagłowiła, jak ubrać to w słowa by jednocześnie nie zabrzmieć jak napalona kotka czekająca by oddać się inkwizytorce. W ten sposób, miała kilka drogi ucieczki. A może tylko tak jej się wydawało bo alkohol zmącił jej zmysły Nigdy nie była dobra w piciu. Zwłaszcza w towarzystwie osób, którym ufała, pokazując tą stronę siebie, której wolała nie pokazywać, cichą, pełną wątpliwości, niepewną... w skrócie słabą.

Westchnęła lekko, próbując uspokoić myśli. Co było znacznie łatwiejsze, niż uspokojenie szalejącego serca, zwłaszcza w tej chwili, gdy jej rozmówczyni zaczęła się chwiać w swym pijackim tańcu na krawędzi murku. Gdy wyglądało jakby kobieta miała zaraz spaść, młodej żniwiarz serce chwilowo zamarło. Ręka sama się poruszyła, łapiąc kasztanowowłosą za nadgarstek.
- Złaź - Mruknęła cicho, z zaskakującą jak na siebie dozą stanowczości, zaciskając palce odrobinę mocniej. Most może i nie był szczególnie wysoki, jednak wystarczyło to by przy niefortunnym upadku, źle się to skończyło.
Szarpnęła delikatnie dłoń kobiety w swoją stronę, jakby chcąc ją pośpieszyć.
- Chyba że to twój chytry plan byśmy się potem rozgrzały. Jeśli tak, to głupi - Mimo iż próbowała zażartować, nie umiała ukryć tej nutki troski i strachu, które wwiercały się w jej umysł na samą myśl o tym że Selene mogła by spaść. Ciekawe, czy kobieta miała tak samo na myśl o Charity w cyrku?

Warknęła wściekle, zamiast odpowiedzi, po raz kolejny dostając kompletny brak powagi. Zacisnęła prędko pięści, by powstrzymać gest zaciśnięcia palców na szyi Charity, lecz uczyniła to z największym trudem.
— Nie patrzę na ciebie w żaden sposób, ty wredna, zadufana w sobie małpo! — zaprzeczyła wściekle jej sugestiom, po raz kolejny chcąc postawić ją do pionu. Choć chęci miała szczerze, to wiedziała, że wybuchy złości prędzej rozbawią świeżo upieczoną cyrkównę, niż trafią w sedno.
Uspokoiła się i swoje pijackie wygibasy, pozwalając ująć swój nadgarstek i również zaciskając palce na ręce dziewczyny. Patrzała na nią uważnie, dostrzegając w końcu jakby cień powagi w oczach Charity. Na jej szarpnięcie zareagowała jak rasowa skała - ani drgnęła, okazując swoją nieprzeciętną siłę.
— Charity, skarbie... Czy nie widzisz jak ja o ciebie dbam? — zaczęła słodkim tonem, który nigdy, w żadnym z przypadków nie zwiastował niczego dobrego.
Szarpnęła ją gwałtownie do góry, by nogi Charity mogły przez chwilę zawisnąć w powietrzu, a później znaleźć się na murku. Siła, z jaką postępowała Selene, zwiastowała, że najwyraźniej pragnęła ich wspólnego lądowania po drugiej stronie murku, lecz gdy wychyliły się już wyraźnie poza jego granice, rudowłosa inkiwzytorka zaparła się nogami, obracając całym ciałem Charity, by to właśnie ona znalazła się po stronie wody. Pchnęła ją lekko, jednak nie zamierzając puszczać. Wychyliła jej ciało możliwie poza bezpieczną linię.
— NUTKA RYZYKA? TAK!? WYSTARCZYŁO SIĘ ZGŁOSIĆ DO MNIE, KRETYNKO! ZAPEWNIĘ CI JEJ W NADMIARZE, OBIECUJĘ CI, CHARITY — wrzasnęła na nią, wracając do słów, które najwyraźniej zapadły Selene w pamięć.
Była nieobliczalna. I najwyraźniej szczera w swoich groźbach.

- PAMIĘTAJ O GOSPODZIE, SELENE. PAMIĘTAJ! - Znienacka rozległ się głośny okrzyk, a jeśli obie inkwizytorki rozejrzały się po otoczeniu, mogły dostrzec znikającą w ciemnej uliczce postać w kapturze. Mogły rzucić się w pogoń albo zignorować to zupełnie.

Selene rozejrzała się w popłochu, omyłkowo wrzucając niczego winną Charity do rzeki. Kątem oka dostrzegła skraj falującego płaszcza, w ułamku sekund znikającego za winklem.
Wtem przeniosła wzrok na horyzont, a jej spojrzenie stało się puste.
— Ja... Nigdy nie zapomniałam... — wyznała prosto z duszy w akompaniamencie bulgotania topiącej się Char.