Skraj lasu

First topic message reminder :



Ot, granica Ponurego boru, do którego tak niespieszno żadnemu mieszkańcowi Wishtown. I nic dziwnego! Nie od dziś wiadomo, że cały ten drzewostan jest siedliskiem potwornych kreatur rodzących się z głów czarownic. Wysokie drzewa i cień pod nimi przytłaczają, zwłaszcza że każdy krok wzmacnia świadomość, że po tej samej ziemi mógł kroczyć Koszmar, a nawet być gdzieś w pobliżu. Koszmar albo niebezpieczna czarownica dybiąca na śmiałka. Już nie mówiąc o oczywistej oczywistości, jaką są dzikie zwierzęta. Dosyć liczne przez wzgląd na to, że w lasy niewielu się zapuszcza. Niekiedy jednak wychodzą na teren pastwisk otaczających Wishtown i wtedy łatwo im stać się zdobyczą człowieka.

Stała na gałęzi i patrzyła na dziwnego mężczyznę. Jego twarz była inna, niż dotąd, które napotkała na swojej drodze. A widziała już nie jedno. Szczerze mówiąc, wydał się jej istotą bardzo interesującą. Na jego prośbę, runeła z gałęzi na ziemię. Nie ciężko lecz lekko. Podeszła bliżej niego. Chwyciła dwoma rękami sidła mówiąc spokojnym głosem ; - Mam nadzieję, że to nie sprawiło Ci zbyt wiele bólu. - zauważyła, że jego skóra była czymś pokryta. Na pierwszy rzut oka wyglądało jej, to na łuski z metalu. Jednak nie pokazywała tego po sobie. Ostrza sideł były tak ostre, że musiały zostawić nie tylko ślady, ale normalny człowiek ryczał by nie tylko z ogromnego cierpienia, ale tak że kulałby na nogę. - Wybacz mi. Nie wiedziałam, że ktoś tutaj chodzi. Poluję na nie zwykłe zwierzę, które występuję w tych lasach - uśmiechnęła się. Mężczyzna wzbudzał w niej niezwykłą ciekawość.
- Mam na imię Saja. Miło mi poznać. -trzymała nadal rozszerzone sidła w ręce i czekała, aż wyciągnie z niej nogę. - Nie przejmuj się. Mam ich sporo.

Nie wystraszyła się jego krzyku. Raczej zrobiła lekki uśmiech, po czym sięgał szybko prawą dłonią do lewej kieszeni płaszcz i wyciągnęła maść w niewielkim słoiczku i bandaż. Maść była specjalnie zrobiona do gojenia się ran, oraz działała przeciw zakażeniu. Bandaż natomiast był elastyczny, co powinno pomóc w łagodzeniu bólu, przy stawianiu stopy. Dziewczyna położyła obok siebie. Następnie wyciągnęła kilka gazików z lewej kieszeni płaszcza w razie zatamowania krwawienia.  trzymając je w ręce. Spojrzała na niego łagodnym spojrzeniem, po czym rzekła opanowanym głosem:
- Wybacz, to moja wina. Jeśli pozwolisz? Opatrzę Ci teraz ranne do której przyczyniły się moje sidła. - przymarszczyła brwi, ale nie traciła z niego oczu. Na temat butów dziewczyna wiedziała naprawdę sporo. Zawsze wybierał najlepsze i najwytrwalsze, które jeszcze nigdy jej, nie zawiodły. But na nodze mężczyzny, wyglądały na bardzo solidnie wykonany, jednak to tylko but, który nie uchroni nikogo przed sidłami. Ostre jego krawędzie przebiją nawet najtwardszą skórę, dodatkowo siła uderzenia robi swoje. Było jej nieco głupio, bo patrząc nie patrząc, to są jej sidła, ale kto mu kazał do nich wchodzić? Trzeba przyznać, że dobrze je zamaskowała. Mimo to Saja była dobrze wychowania i zanim wzięła się za jakikolwiek opatrunek, zaproponowała obcemu spędzenie z nią czasu w obozie, aby mógł odzyskać sił, o ile to możliwe i sidła nie uszkodziły mu kości?
- Zapewne będzie bolało, ale jak widać jesteś dzielnym mężczyzną?Przynajmniej na takiego wyglądasz. Mam nadzieję, że nie będziesz krzyczał, bo spłoszyłbyś mi zwierzynę na, którą właśnie poluję. Teraz zajmę się nie tylko uwolnieniem Twojej nogi z sideł, ale też opatrunkiem. O ile będę wstanie mu zaradzić? - wzruszyła z lekka ramionami, po czym, przykucnęła obok jego nogi. Z całej siły nacisnęła na bok metalowych sideł, które po woli zaczęły się otwierać i wypuszczać z metalowego uścisku jego nogę. Nie wyglądało, to zbyt groźnie, jeśli chodzi o wygląd samego buta. Co do dalszego opatrunku wolała zaczekać na jego decyzję. Może sam zechce opatrzyć sobie nogę? Kto wie? Może należy do tych twardych jak ona? I sam się tym zajmie? Saja podsunęła bliżej zawartość maści uśmiechając się:- Nie masz się czego obawiać, to nie trucizna, tylko dobry lek na różnego typu rany. To prawda Twoja jest głęboka i pewnie trzeba będzie szyć, ale nie przejmuj się też ma odpowiednie nici w razie czego.No to jak zdejmujemy buta i działamy dalej? czy może chcesz sam, to zrobić?.
Nie ukrywała, że zależy jej na czasie. Jedna pułapka zniszczona i tyle hałasu, że lepiej będzie założyć kolejne nieco dalej. Tym bardziej, że jego słowa przy ciągły jej uwagę.
- Mówisz zwierzę? Nie daleko? Ciekawe, czy to ten sam zwierz na, którego poluję? Przydały by się kolejne sidła...Ale najpierw zaopiekujemy się Tobą. Zdecydowałeś już, co dalej?[/b][/b]

Saja czuła, że obcy stara się ją obrazić, lecz jego słowa nie miały dla nie żadnego znaczenia. Dosłownie miała gdzieś, to co się stało. Mogła go zostawić i sobie pójść. Zależy jej tylko i wyłącznie na zwierzynie. To nie jej wina, że był na tyle głupi i wszedł prosto w jej sidła. Trzeba być totalny idiotą, żeby ich nie zauważyć. Tracę tu tylko swój cenny czas na kretyna, dla którego nie wiadomo czemu? Chcę być miła. Spojrzała na niego z całą surowością, kiedy wspomniał o swoim bucie.
- Słuchaj mnie uważnie dziwaku pozbawiony manier, co świadczy, o Twoim niskim pochodzeniu, niczym z kamienia łupanego. Nie jestem Twoją krawcową. Sam sobie zeszyj tego śmierdzącego bezwartościowego buciora. Widzę też, że nic Ci nie jest. Sądząc po Twoim godnym po żałowaniu zachowaniu.- chwyciła rękojeść miecza schowanego pod płaszczem. Dłoń kobiety spoczywała na nim, tak delikatnie, ale to zawsze myliło przeciwników. Jednym szybkim ruchem mogłaby pozbawić tego delikwenta głowy.
-Widać, że nie wiesz z kim masz do czynienia? Zapewne nie posiadasz nikogo bliskiego? Prawda? Włóczysz się samotnie? Zresztą to nic dziwnego, bo kto by chciał zadawać się z takim typem człowieka? Który potrafi ino wyśmiewać się z tych z którzy chcą mu pomóc, nie naruszając przy tym Twojej godności czy prywatności. Żaden najlepszy but nie miał prawa zatrzymać tego ostrza na tyle by na ciele, nie pozostawić najmniejszego śladu? No chyba, że nie jesteś człowiekiem? A ciało masz pokryte metalem wtedy ostrza zostałyby skrzywione i tępe. W tym momencie kusiło ją, żeby bardziej skupić się na sidłach, lecz nie miała zamiaru użerać się z kimś, kto nie był godzien jej pomocy, mało tego gardził nią. Co bardziej ją rozwścieczyło. Wyglądał jej na takiego, który ma zero mózgu, a kupę mięśni. Nagle na ustach czarnowłosej, pojawił się szyderczy uśmiech, a wzrok przypominał bardziej szaleńczy, niż wcześniej. Z jej oczu teraz, można było wyczytać, jedynie  rządzę mordu i chęć przelania cudzej krwi. Saja patrzyła w jego kierunku, jak na zwierzynę, którą ma właśnie upolować i oberwać żywcem ze skóry. Nie było w nich deka litości czy szacunku. Szkoda było ostrza na taką padlinę jak teraz odlała się od niej, ale jeśli ją zmusi, to z pewnością odetnie mu ten wstrętny jęzor. Stała spokojnie. Gdyby chciał ją zakatować, to Saja i tak miała nad nim ogromną przewagę, bo rozłożyła wiele rożnych pułapek mało widocznych miejscach. Zresztą zręczność dziewczyny i szybkość uderzenia robiły nie tylko wrażenie, ale też były niespodziewane. Patrzyła spokojnie, wyczekiwała momentu, jednak coś nadal ją powstrzymywało..co to było? Sama na razie nie mogła tego ocenić.
-Nie obchodzi mnie, co zrobisz ze swoimi butem i gdzie się z nim udasz. Dosłownie nie interesuje mnie to, ani trochę. Wolę polować na mojego zwierza, niż zawracać sobie Tobą głowę. Nawet dobrze, że Ci się nic nie stało. Szkoda mojego cennego czasu na kogoś, kto myśli, że nikogo nie potrzebuje i ocenia tak szybko po zachowaniu. To czysta ironiczna głupota. Myślisz, że sam sobie poradzisz ze wszystkim, niech tak będzie. Nie mam zamiaru Cię powstrzymywać. No bo po co? Do niczego mi się nie przydasz ino nie potrzebny zamęt wprowadzasz w moje polowanie. A o polowaniu mało co wiesz najdrobniejszy szelest może spłoszyć zwierzę, a Ty robisz go zbyt dużo. Zresztą po co ja Ci to tłumaczę. Wątpię żeby coś do Ciebie dotarło. Jednym słowem nie potrzebuję kogoś takiego jak Ty. Nie masz mi nic do zaoferowania. A teraz Wracam do swojego bardziej wartościowego zajęcia.-uśmiech szyderczy nadal nie schodził jej z twarzy. Jednym szusem dziewczyna znikła z jego oczu i pojawiła się na powrót pierwszej lepszej gałęzi drzewa. Miała dość takiego towarzystwa. Przez chwilę mógł ją jeszcze dostrzec, ale po minucie znikła w konarach drzew. Jednak nie wiedział czy nadal tam pozostała? Czy po prostu się oddaliła od skończonego kretyna. Myśląc, że  może się zarazić jego głupotą? A może po prostu che go sprawdzić czy jest człowiekiem? I czeka na jego pierwszy lepszy błąd by móc w spokoju zaatakować ?Kto wie co jej teraz w głowie siedzi?

//pozwolę sobie przerwać powyższą sesję~
Zaraz miało zmierzchać. A ona błądziła w gęstych zaroślach, niemalże na kolanach. Była bliska płaczu. Po raz pierwszy w życiu zgubiła się w tym lesie. W lesie, który znała jak własną kieszeń. To niemal jak zapomnieć drogi z własnego pokoju do łazienki. Polowała tu niezliczoną ilość razy, odnajdując się wśród tych gęstych drzew wprost doskonale.
Tego dnia nie wszystko szło zgodnie z jej planem. Choć dzień zaczynał się rozkosznie... Miała przetestować nową strzelbę, prezent od ojca, wciąż spoczywającą jej dzielnie na ramieniu. Nie zdążyła upolować ni jednego królika. Nim wybrała dobrą lokalizację, dostrzegła w oddali blady blask, za którym uwiedziona podążyła. Ogniki.
To właśnie one sprawiły, że zabłądziła. Poplątały jej drogę, zsyłając do czarnego, groźnego lasu, z pewnością pozostawiając na śmierć. To one sprawiły, że niemal zapomniała o świecie, a kompas, który nigdy wcześniej nie był jej potrzebny, wypadł z wprost z bocznej kieszeni torby Selene.
Gdy spostrzegła się, że nie może odnaleźć drogi powrotnej, zdecydowała się chociaż na poszukiwania tegoż narzędzia nawigacyjnego. Błądziła po zawiłych, niekończących się i wyprowadzających ją w jednakowe miejsce ścieżkach. Była brudna, uwalona ziemią, a jej ubrania przetarte trawą i mchem. Za nic nie mogła znaleźć kompasu.
Na domiar złego, brodząc w dzikich zaroślach, wpadła w niewielkich rozmiarów norę, wrzeszcząc w głos. Boleśnie obtarła sobie nogę i częściowo porwała spodnie, ale wyglądało na to, że nie spotkały ją większe obrażenia. Zaklęła pod nosem, zastanawiając się, co ten okropny las jeszcze dla niej szykuje.
I wcale nie musiała czekać długo. Na planie pojawiła się kolejna osoba. Dokładnie wtedy, gdy było już niemal szaro, a wkrótce miał zapaść mrok.
Poderwała się gwałtownie, nerwowo, od razu wyciągając broń. Odruchowo sięgając do sejmitara u pasa, mimo strzelby wciąż przewieszonej przez jej ramię. Była pewna, że śmierć w końcu po nią przyszła. Wyglądał przerażająco, szczególnie w tym świetle. I ona nie potrafiła hamować swojego strachu.
- Nie zbliżaj się! - krzyknęła na niego ostro, celując samym czubkiem broni. Gdy odrobinę ochłonęła, zdecydowała się na kolejne z pytań, w jednakowym tonie. - Kim jesteś?!

Tyle strachu o nic. Myślała już, że sama Śmierć zajrzała jej w oczy. I najwyraźniej było to sporym niedopowiedzeniem, bo ta sama postać, która winna być dumna i tajemnicza, zaraz wykonała kosmicznie niezgrabną akrobację, lądując na własnych czterech literach. Tuż przed końcówką ostrza Selene. Oczywiście, w pierwszej chwili odebrała to za dziwaczną próbę ataku, cofając się o krok i szykując do walki... Jednak z każdym fikołkiem dostrzegała, że największym zagrożeniem ze strony jegomościa będzie ból brzucha ze śmiechu, jaki może ją wkrótce spotkać.
Przytrzymała broń, przyglądając mu się czujne zza zmrużonych oczu. Doprawdy, nie wzbudzał jej zaufania. Sam podsunął się pod czarne ostrze, niczym pod topór kata. Zachowała powagę i ostrożność, choć nie sądziła już, aby obrona była konieczna w zaistniałym przypadku.
- Mówiłam ci, abyś się nie zbliżał - oznajmiła mu wyniośle, ignorując przywitanie. - Nieważne - prędko machnęła ręką, odsuwając się nieco i dopiero wtedy opuszczając broń. Skoro jednak los zesłał jej tegoż mężczyznę, zamierzała wykorzystać swoja szansę na wyjście z tego lasu w jednym kawałku.
- Jakim cudem tu trafiłeś? Pamiętasz drogę powrotną? - dopytywała, czując jak mocno bije jej serce. Nie uśmiechało się jej rozmawiać z jegomościem, jednak... była naprawdę zdesperowana. Chciała znaleźć się już za progiem własnego mieszkania. Skurczyła się jakby w sobie, opierając się o pień największego drzewa w okolicy, aby odciążyć zranioną nogę.
Drgnęła, słysząc lekkie poruszenie kilkanaście metrów od nich. Las żył własnym życiem. A ona nie dostrzegała już szczegółów w ciemniejącym z każdą chwilą mroku.

W obecnej sytuacji nie czuła się zobowiązana zachowywać chociażby minimum kultury. Jak się jej zdawało - walczyła o przetrwanie. Dlatego też nie zaoferowała mu herbaty, ani nie dodała ani jednej grzecznościowej formułki. Jedyne, czego pragnęła od tego mężczyzny to informacja, jak opuścić ten przeklęty las. Niemal cała podskoczyła, gdy z taką lekkością oznajmił jej, że zna tę drogę. Chwilowo nawet mu uwierzyła.
- N-naprawdę? - Z wrażenia aż się zająknęła. Jej spojrzenie ożywiło się, a ona sama podeszła odrobinę bliżej. Oczywiście, wciąż zachowując bezpieczną odległość. - Potrafisz odnaleźć drogę do miasta? Nie... Nie zabłądziłeś...? - dopytywała, właściwie niepewna, czy ufając temu przypadkowemu mężczyźnie, nie pogrąży się jeszcze bardziej.
Zadarła głowę do góry, gdy się podniósł, na powrót wracając do bezpiecznej ostoi w postaci drzewa.
- O... O czym ty bredzisz? - jęknęła z brakiem zrozumienia wymalowanym na twarzy. Zaczęła podejrzewać, że stojąca przed nią postać jest również jakimś wytworem tych szatańskich ogników. - I czemu się tak cieszysz? - zapytała podejrzliwie, węsząc spisek, próbę zamachu i bóg wie co jeszcze.
Zapewne pogrążyłaby się w swoich spekulacjach do głębi, gdyby nie dźwięk, jaki wkrótce rozległ się wokół nich. Wycie wilka. Odpowiedziało mu kolejne wycie. Odgłosy dochodziły z oddali i nie były niczym nienaturalnym w lesie, jednak Selene zbladła na twarzy, przybierając naturalny kolor kredy.
- Słyszałeś to? - pisnęła, rozglądając się za najlepszym miejscem do ucieczki. Cholera, z tą nogą na pewno za daleko nie pociągnie.

Po pierwszej części wypowiedzianego zdania miała ochotę go zamordować, a następnie popełnić samobójstwo, jednak całe szczęście, dała mu dokończyć wypowiedź, a to już wszystko zmieniało. Przez sekundę jej oczy zalśniły i pojawiła się w nich nadzieja, do kiedy tylko nie przypomniała sobie, że podobne mniemanie miała o sobie. Przecież sama bywała w tym lesie niezliczoną ilość razy. Dlatego stwierdziła, że na tym etapie przyda się drobne sprostowanie:
- Och, słuchaj mnie ty... jak ci w ogóle na imię? - zaczęła, w porę spostrzegając się, że nie wymienili podstawowych uprzejmości. Niezależnie od odpowiedzi, wkrótce przeszła do kontynuacji. - Znam ten las jak własną kieszeń. Polowałam na tutejszych terenach niezliczoną ilość razy. I w normalnych okolicznościach, zapewniam cię, mogłabym przewidzieć, co znajduje się za pobliskim drzewem - machnęła żywo ręką na przypadkowe drzewo (za którym swoją drogą, znajdowało się kolejne drzewo), chcąc potwierdzić swoje słowa. - Ale to nie są normalne okoliczności, zapewniam cię - zakończyła twardo, wyrzucając z siebie całą frustrację, jaka zebrała się w niej podczas błądzenia.
Nie chciała zdradzać mu szczegółów przygody z ognikami, bo uznała to za zbyt żenujące. Ona, poważna kobieta, dała się nabrać na jakieś dziecinne sztuczki lśniących żyjątek! Żałosne, ot!
- Ten las jest przeklęty... To robota wiedźm, jak nic - jęknęła żałośnie. Rozgadała się. Właśnie zamieniła z tym strasznym mężczyzną z lasu tyle słów, co rzadko kiedy z innym mężczyzną. Albo po samotnej wędrówce poczuła potrzebę otworzenia do kogoś ust, albo zwyczajnie zaczęła odbijać jej palma. - Jeśli jednak masz jakikolwiek pomysł... wiedzę, która pozwoli mi się stąd wydostać... Potowarzyszę ci - oznajmiła, oczywiście nie pytając o zgodę. Nawet jeśli odmówiłby, uczepiłaby się jego nogi, do kiedy nie odrzuciłby Selene siłą.
- Zrozumieć. Tak... - potwierdziła dość sceptycznie, zerkając na niego jak na szaleńca. Prędko potrząsnęła głową, postanawiając mu zaufać. Przecież próbowała już wszystkiego... Poza zrozumieniem lasu. - Tu naprawdę dzieją się dziwne rzeczy... Od kiedy zabłądziłam, spotkała mnie seria nieszczęść - mruknęła pod nosem, tym również nie chcąc się dzielić, o ile nie zapyta. Porażki wolała zostawiać dla siebie.
Wokół nich chwilowo zapadłą cisza, tak dotkliwa po wyciu wilków. Nasłuchiwała, bojąc się chociażby drgnąć. W końcu powoli odetchnęła.
- Doceniam twój optymizm, doprawdy... - westchnęła. - Od czego proponujesz zacząć? Bo, doprawdy, nie uśmiecha mi się tu spędzić nocy, ani reszty życia... - powiedziała, odważnie spoglądając mu w oczy.

Selene była zdesperowana. Chyba pozostało jej więc zmusić się do szczerości, skoro mężczyzna najwyraźniej znał się na rzeczy i mógł jej pomóc. Nim zaczęła zbierać słowa w możliwie zgrabną historię (aby nie wziął jej za wariatkę), postanowiła odwdzięczyć się przedstawieniem swojego imienia:
- Mi z kolei mówią Selene. - Nie rozgadywała się. Nie dodała, że tylko odważni decydują się na nadanie jej pseudonimów i zdrabnianie imienia. - Nie o tym jednak chciałam... - mruknęła pod nosem, spostrzegając się, że traci już wystarczająco wiele czasu. - Dobra. Powiem ci. Ale zabiję cię, jeśli się zaśmiejesz, przysięgam - zaczęła od drobnego wstępu, mającego uprzedzić Trzepota o absurdalności tematu. - Tuż przed twoim przybyciem... Spotkałam gadającego kosa. Tak. Wróżył mi, że zostanę w tym lesie na zawsze i nikt nie odnajdzie moich zwłok. Śmiał się ze mnie, dziad jeden... W normalnych okolicznościach przerobiłabym go na obiad, ale nie zwykłam strzelać do  gadającego ptactwa, więc wzięłam nogi za pas - tłumaczyła zaciekle, obserwując jego reakcje i ewentualne próby ucieczki. Jeśli został na miejscu, podzieliła się ostatnim z komentarzy. - I to nie była jedyna anomalia. Ten las jest przeklęty, mówię ci.
Zniżyła głos do teatralnego szeptu, jakby cały las był jednym, wielkim organizmem, który mógł ich usłyszeć. Nie zdziwiłaby się, gdyby w rzeczywistości tak było.
- Co...? Nie wierzysz w wiedźmy? - jęknęła głucho, nie sądząc, że takie przypadki jeszcze stąpały po świecie. - Przespałeś ostatnie dwadzieścia lat? Nie wyściubiałeś nigdy nosa poza ten okropny las?
Wytrzeszczała oczy, kręcąc głową i gestykulując. To po prostu było poza jej wyobrażeniami. Mężczyzna wyraźnie urwał się z kosmosu. Chyba że... Doznała właśnie olśnienia. Spojrzała na niego zaskoczona.
- Cholera, przecież nie mam pewności, czy też nie jesteś wymysłem tego lasu albo kolejnym z moich zwidów...
Złapała się za głowę, jakby to miało jej pomóc w rozstrzygnięciu wewnętrznego sporu. Zwariowała? Czy jeszcze trochę jej do tego brakowało?

Bynajmniej nie uspokoiła ją łagodna reakcja Trzepota na abstrakcyjne rzeczy, które opowiadała. Coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że stojący przed nią jegomość jest wytworem jej wyobraźni. Myśli Selene zdradzało wyraźnie podejrzliwe spojrzenie. Naprawdę, nie wiedziała już w co ma wierzyć. Tymczasem, wraz z kryciem się słońca za horyzontem, z każdą minutą ciemność wokół nich pogłębiała się.
Po plecach kobiety przebiegł dreszcz. Fatamorgana czy nie, jeśli mogła jej pomóc wydostać się z lasu, zamierzała z tego skorzystać! Dlatego więc po raz kolejny (z wielkim bólem i trudem) zdobyła się na szczerość:
- Jeśli chodzi o ścisłość... Kos wyśmiewał moją naiwność, bo... dałam się zwieść tańczącym, ekhem... świetlikom. Jak dziecko. Nie zrozumiesz - urwała, machając ręka. Zaczerwieniła się, czując, że osiąga szczyt głupoty. - Nieważne! To długa i zawiła historia, która przekonała mnie, że nic w tym miejscu, nie funkcjonuje tak, jak powinno! - prychnęła, zawstydzona oraz oburzona, że musi tłumaczyć się z tak oczywistych spraw.
Nie dzieliła się z Trzepotem informacją, że na co dzień lubuje się w wyrywaniu wiedźmich paznokci, jako dumny ze swojej fuchy kat. Pozostawiła go w słodkiej nieświadomości jeszcze przez pewien czas. Zamiast tego, nie mogła powstrzymać się od drobnej propozycji...
- Polecam ci więc zajrzeć na egzekucje w sercu miasta. Stosy nie płoną przecież bez powodu - wzruszyła ramionami, już mając się rozgadywać, jako że lubiła ten temat, gdy nagle, tuż za plecami mężczyzny ujrzała bardzo niepokojący element wystroju lasu.
Żółte oczy. Lśniące, osadzone blisko metr nad ziemią, wpatrujące się wprost w nią. Zbladła wyraźnie, tłumiąc pisk. Właściciel oczu znajdował się na tyle daleko, że w leśnej ciemności nie mogła już rozszyfrować do kogo one należą. Cofnęła się o krok, silniej chwytając się kory drzewa, o które dotychczas się opierała. Syknęła z bólu, gdyż ciężar ciała przeniosła na ranną nogę. Dawno nie czuła się równie bezbronna. Jeszcze tylko chwilę miała nadzieję, że obraz ten jest złudzeniem, jednak porzuciła te myśli, gdy do krajobrazu dołączyła kolejna para identycznych ślepi.
Wtedy otworzyła usta, chcąc krzyczeć, lecz zamiast tego wydobyła z siebie wysoki pisk, celując dłonią z wyciągniętym palcem, chcąc wskazać mężczyźnie, co wzbudziło w niej takie przerażenie. I tyle. Teraz przyszła pora na ewakuację. Tylko... z tą nogą!?
- Podsadź mnie - rozkazała niemal płaczliwie, zbliżając się do niego, jawnie dając Trzepotowi do zrozumienia, że zamierza wspiąć się na pobliskie drzewo, ratując się przed tym, cokolwiek czaiło się w oddali.
Drzewo, swoją drogą, wyglądało bardzo solidnie. Jego najgrubsze gałęzie z pewnością mogły udźwignąć kogoś o nadzwyczajnej masie... trzystu kilo?

Mruknęła, obdarzając go pytającym spojrzeniem, wyraźnie nie rozumiejąc, co Trzepot miał na myśli. Z chwilowego zamyślenia i mimo wszystko - braku czasu, nie dopytywała, dopuszczając pomysł, że ten tajemniczy mężczyzna jest stwórcą ognia wszelakiego, łącznie z świętym ogniem płonącym na stosach. Cóż, naiwna była.
Za to wizja walczenia na arenach z wiedźmami początkowo przypadła jej do gustu. A właściwie w tej wersji, w której wiedźmę będzie zrzucało się do koryta z lwami. Najlepiej ze związanymi rękoma. I workiem na głowie. Pokiwała z uznaniem głową, mając wrażenie, że choć w tym temacie odnaleźli wspólny język. Może jeśli wyjdzie z tego cało podpowie przełożonym ten wspaniały pomysł?
Całe szczęście, nie odezwała się, bo została zajęta przez... no właśnie, cóż to było?
Początkowo ślepia po prostu przyglądały się temu ciekawemu zjawisku, a mianowicie beztroskiej pogawędce w ciemnej otchłani lasu. Robiły to jednak na tyle intensywnie, że oboje mogli stwierdzić, że to nie przewidzenia, a faktycznie, ładne kilkanaście metrów dalej coś się na nich czai. Mrok okrywał ich ciało, jednak stworzenia były za wysokie, aby przypisać je do grupy wilków.
Na jakże uprzejme powitanie mężczyzny, z ust jednego stworzenia wydobyło się warknięcie, nie zwiastujące wcale pokojowych zamiarów. Selene zaś nie była zadowolona, że jej rozmówca w tak dosadny sposób zignorował rzucone polecenie, odwracając się do niej tyłem. Musiała więc poradzić sobie sama.
- Dobry-kuźwa-wieczór - powtórzyła z niedowierzaniem, poprawiając broń na ramieniu i odwracając się przodem w kierunku drzewa. Zadanie wcale proste nie było, bo najniższa gałąź znajdowała się gdzieś na wysokości ramion Selene. - Mam nadzieję, że dobrze się bawisz - bredziła jeszcze, choć nie siliła się, aby mężczyzna ją dosłyszał - pochłonięta była próbą wspinaczki.
Połamała sobie resztki paznokci na palcach, obtarła poharataną nogę i spodnie (które oczywiście wciąż nie odsłaniały nic ponad łydkę Sel), ale udało jej się zaczepić nogami o kolejną gałąź, podnosząc się i nabierając odrobinę stabilności. Jeśli chciała poczuć się naprawdę bezpiecznie, powinna wspiąć się o chociaż 2 poziomy bliżej.
- Słuchaj, poczekam tutaj, ty tymczasem się rozpraw z tym... tym, cokolwiek tu idzie! - zarządziła, niemal szczękając zębami ze strachu. Jego wybór, że wolał zakolegować się z wcale przyjaznymi stworzeniami. Ona jednak wolała dożyć jutra. Ewentualnie miała nadzieję, że stworzenia zajmą się osobą Trzepota.
Rozległo się ponowne zwierzęce warknięcie. Stworzenia zbliżały się, lecz nie po prostej, a zmieniając łagodnie tor, zachodząc ich od boku. Z mroku pierwsze wyłoniły się ich srebrzyste zęby. Wyglądem w rzeczywistości przypominały wilki, lecz byle amator mógł dostrzec, że wcale nimi nie były. Na pierwszy rzut oka różniły się rozmiarem - zwierzęta (a może Koszmary?) miały dłuższe od wilków nogi, były wyższe, a przy tym przeraźliwie chude, jakby ledwie utrzymywały się na nogach.

Wspinała się na wyższe gałęzie w iście żółwim tempie, czego zasługą była obolała noga. W końcu usadowiła się wysoko, uznając pozycję za bezpieczną. Usiadła okrakiem na drewnie, wypatrując swojego dziwacznego towarzysza z przypadku. Nie rozumiała, dlaczego po prostu nie ukrył się z nią. Nie zasługiwał na zostanie pożywką dla drapieżników, nawet jeśli niespecjalnie się dogadywali. Cóż, Selene obiecała sobie docenić po wszystkim jego heroiczne poświęcenie, kopiąc mu przyzwoity grób, jeśli okoliczności na to przyzwolą.
Zmrużyła oczy, wypatrując tajemniczych stworzeń, ledwie widocznym w zapadłym mroku, a również przez zwiększoną odległość. Zdjęła karabin z ramienia, ustawiając się wygodniej w pozycji półleżącej.
- Cholera, nic nie widzę... - mruknęła sama do siebie. Zamierzała strzelać tam, gdzie pojawi się dowolne poruszenie albo gdzie dostrzeże złote ślepia stworzeń. - Przepraszam, skoro jesteś już ewidentnym samobójcą, czy mógłbyś chociaż mi czymś poświecić? Wolałabym widzieć, co czego strzelam... - poprosiła go rzeczowym i donośnym głosem. Empatia u Selene stała jak zwykle na wysokim poziomie.
Wychyliła się jeszcze bardziej, ale uważając, aby nie spaść i o nic nie zahaczyć, by nie pogłębić swojej drobnej dziurki w spodniach, przez która, swoją drogą, nie było widać niczego interesującego.
Zwierzęta albo Koszmary oczywiście nie próżnowały, ani nie czekały aż Selene spokojnie skończy swoja wypowiedź. Jako że Trzepot był bardziej dostępnym kąskiem, zaczęły od niego, otaczając go, zbliżając się z każdą chwilą bardziej. Warczały, nie zwiastując pokojowych zamiarów. Była ich para, dopiero teraz mężczyzna mógł się im lepiej przyjrzeć. Wyglądami przypominały chude i wysokie wilki, lecz w zachowaniu nie do końca im odpowiadały.
Czekały na odpowiednią chwilę. Na okazję, którą przyniesie im los albo brak czujności u mężczyzny. Poruszały się bokiem, nie zbliżając się po prostej linii. Każdy ich krok zdradzał skupienie. Może krążyłyby tak bez końca, gdyby nie....
Powietrze przeciął strzał, wyjątkowo donośny. Wszystko działo się w jednej chwili. Z wyższych partii drzewa dobiegł głos:
- Trafiłam!?
Nie widziała rezultatu, ale miała nadzieję, że Trzepot ją o tym poinformuje. Albo i nie, jeśli niechcący trafiła w niego.
Strzał sprowokował pierwsze ze stworzeń do ataku. Rzuciło się ono na mężczyznę, usiłując zatopić zęby w pierwszej z kończyn, na jaką natrafi - a z pewnością była to jedna z nóg Trzepota wraz z niezbyt wytrzymałym materiałem jego spodni.

//przepraszam, musiałam X"D

Samobójca skrzętnie ignorował próby przyświecenia pola widzenia Selene z całkiem dobrego punktu strzeleckiego, a dochodzące ją odgłosy nie zapowiadały nic dobrego. Po strzale padł okrzyk bólu, ale natychmiast wykluczyła opcję postrzelenia Trzepota. Na pewno nie mogło być tak źle. Mrużyła więc oczy dalej, w nadziei, że dane jej będzie dostrzeżenie szczegółu, który pozwoli Selene wyjść z opresji cało.
- Żyjesz jeszcze? - ponowiła serię pytań, w nadziei, że tym razem dostanie odpowiedź twierdzącą.
Całe szczęście nie znała myśli Trzepota o jej ewidentnym braku manier, który swoja drogą, w tej sytuacji, był jak najbardziej zasadny. Oczywiście i tak nie zaprzątałaby sobie tym głowy dłużej niż ułamki sekund.
Była właśnie na etapie wypatrywania chwilowych przebłysków w mroku, gdy całą okolicę dosłownie zalała fala światła. A jej wkrótce po tym towarzyszył huk, jakiego nie słyszała nigdy wcześniej, w całym swoim krótkim życiu. Uderzenie było na tyle potężne, że odrzuciło otaczające mężczyznę stworzenia o ładne kilkadziesiąt stóp. Na pierwszy rzut oka ciężko było określić ich stan, gdyż zniknęły im z oczu, ginąć gdzieś w gąszczach lasu.
Selene oczywiście krzyczała. Tym bardziej krzyczała, im bardziej było pewnie, że drzewo, na którym się skryła, ma się zawalić. Runęła w krzaki, twarzą do dołu, a wkrótce po tym spadło na nią kilka gałęzi. Nic nie zapowiadało się na jej powrót na równe nogi.

Kilka niecenzuralnych słów przemknęło przez umysł dziewczyny, gdy zdała sobie sprawę, że w niektórych momentach powinna bardziej uważać na swoją skłonność do podejmowania złych decyzji. Wystarczyło kilka dodatkowych chwil na zastanowienie się, by dojść do prostego wniosku: ten dzień zdecydowanie nie należał do sprzyjających spacerom po lesie. Jednak z drugiej strony... Nic nie trzymało blondynki w miejscu. Nic nie było w stanie. Czuła niepokój i, nie potrafiąc sobie z nim poradzić, po prostu wędrowała. Gdy zwiedziła wszystkie uliczki w mieście, mimowolnie skierowała się w stronę lasu. Nie miała wielkiego celu w swojej wędrówce, co być może było błędem. Tonąc wciąż i wciąż w swoich myślach, nie zwracała zbytniej uwagi na drogę, którą się kierowała. Co znaczyło mniej więcej tyle, że nie była pewna, gdzie znajdował się dom.
Mijając dziesiąty raz ten sam zaschnięty konar zaczęła powoli tracić nadzieję. Słońce było coraz niżej, ustępując miejsca rosnącym cieniom. I właśnie owe cienie budziły w cyrkówce największy niepokój. Od kilku dobrych chwil Rachel miała wrażenie, że coś ją obserwuje. Odwracała się i rozglądała kilkukrotnie, jednak nic nie mogła dostrzec, a ślady na śniegu należały tylko do niej. Naciągnęła mocniej kaptur na głowę, chroniąc się przed przenikliwym zimnem. Zdecydowanie ta pora roku nie należała do jej ulubionych.
Wzdychając ciężko, uniosła po raz kolejny wzrok przed siebie, niestrudzenie brnąc dalej. Niepokój rósł i rósł z każdym krokiem.
Docierając w miejsce, w którym chyba jeszcze nie była, zgrabnym ruchem wskoczyła na zwalony pień, blokujący drogę. Zatrzymała się i wyprostowała, lustrując okolicę. Przez jedną krótką chwilę w serduszku zatańczyły iskierki ciepła. Rozpoznała kamień, który zwykła mijać podczas wcześniejszych wędrówek. Uśmiechnęła się mimowolnie i wesołym ruchem zeskoczyła na ziemię. Skoro wiedziała, gdzie iść, nie było więcej powodu do zmartwień.
Wtedy stanęła przed czymś, co momentalnie zmusiło ją do przypomnienia sobie znaczenia słowa „strach”.
Zamarła, wstrzymując oddech, zdając sobie sprawę, że spojrzenie dwóch czerwonych oczu skupione było na niej. Nie drgnęła, gdy połamana humanoidalna sylwetka wyszczerzyła kły w krwiożerczym uśmiechu. Nie poruszyła się, gdy wydłużone, powykręcane stawy rozpoczęły powolną wędrówkę. Cofnęła się, natrafiając plecami na szorstki materiał zwalonego drzewa. Jedynie zryw instynktu uratował ją przed czarnymi pazurami, bezlitośnie rozrywającymi konar z dziecinną łatwością. Rachel odskoczyła w bok. Boleśnie ściśnięta klatka piersiowa wołała o powietrze, a kolana ugięły się w panice.
„Tylko nie teraz...” przemknęło jej przez myśl.