Annie

Wygląd NIE PATRZ JEJ W OCZY! Za późno, teraz będą cię nawiedzać — mroczne, niczym węgiel, podkrążone oczodoły i te świdrujące na wskroś błękitne ślepia. Jakby chciały powiedzieć: DOŚĆ. ZEJDŹ MI Z OCZU. MAM JUŻ DOŚĆ TEJ TWOJEJ SZKARADNEJ OSOBY; mimo że widzą cię pierwszy raz. Usta, nosek, uszka — wszystko to chowa się przy wyrazistości jej spojrzenia, delikatnie zanurzonego u nasady szerokiego czoła. Cała na czarno, tak można by określić jej drobną osóbkę. Bladość skóry, która nigdy nie widziała słońca, silnie kontrastuje z jej mrocznym stylem ubioru. Ciało, które nigdy nie zaznało ciężkiej pracy i ciuch, którego materiał nigdy nie był wystawiony na próbę; to mogłyby być jej cechy szczególne. Jak porcelanowa lalka zawsze starannie odkładana w to same miejsce, lecz także nieotarta z kurzu i zapomniana. Chociaż nie, bo lalki zazwyczaj ubrane są szykownie, a Annie nosi tylko prostą, grubą jak bluza, sukienkę z podwiniętymi rękawami, cienkie leginsy i na platformach, podobne do Leshico'wych, kozaki z zawiniętymi końcówkami. (patrz obrazek obok)

Dźwięk – a konkretniej manipulacja falami akustycznymi:

Posiadanie tak rozbudowanej mocy niesie ze sobą sporo wad, a jednym z nich jest wrażenie, jakby ktoś wiecznie krzyczał ci prosto do ucha. Dlatego, mimo tendencji człowieka do aklimatyzacji, Annie zdążyła na przestrzeni swojego życia nieco zbzikować. Na boskie nękanie najczęściej odpowiada będąc zirytowaną nastolatką. Potrafi „ugryźć” z byle powodu, ale też zasnąć w najmniej oczywistym momencie. Gdyż wieczne „wzmocnione hałasy” miasta najzwyczajniej nie pozwalają jej spokojnie spać w nocy. Zaburzenia rytmu dźwięków otoczenia potrafią doprowadzić ją do szaleństwa, sprawiając, że staje się nadpobudliwa a niekiedy nad wyraz dowcipna (ze zirytowania).

Codzienna Annie to cicha Annie. Siedząc całymi dniami w jednym pokoju, dziewczyna z pewnością poznała sposób jak się skutecznie wyciszyć — mówi zazwyczaj cicho i spokojnie, gdyż nadmierna ekspozycja jej głosu jest dla niej jak dodawanie oliwy do ognia z jej słuchem. Cały jej sposób bycia jakby woła: „ciszej…”.

Muzyka i dźwięki głównie budują nasze emocje; dodajmy jeszcze do tego okres dojrzewania i BUM… mamy mieszankę wybuchową. Podminowana potrafi robić rzeczy irracjonalne takie jak wykorzystywanie mocy do krzyków, przedrzeźniania lub wyciągając na głos niektóre posłyszane tajemnice, które czasem nie powinny zostać ujawnione. Niestety świetnie to komponuje się z jej ciekawską naturą, która wykształcona została u młodej dziewczynki z braku własnego życia towarzyskiego, a mając dostęp do tegoż u wszystkich wokół. Znaczy, że chętnie wtrynia nochala w nie swoje sprawy.

Jaka by była Annie bez swoich mocy? Zwykła, mała strachliwa marzycielka, które wciąż małymi kroczkami próbuje przeć na przód. Zawsze wybiera drogi na skróty i pragnie dotrzeć najdalej jak tylko zdoła. Chociaż uśmiech na jej twarzy nie ma zarezerwowanego miejsca to jej marzeniem jest, by kiedyś uśmiechać się tak, jak to potrafił tylko jej brat — zawsze i wszędzie.