Pokój przesłuchań

Jej lęk jedynie mile połechtał ego strażnika. Mężczyzna uwielbiał wzbudzać strach, nawet we własnych sojusznikach. Skinął głową z nieco nadmierną kurtuazją, przez co ów gest wydał się mniej szczery.

- Brant Bone, kat - powiedział, nie czując żadnych oporów przed zdradzeniem swoich personaliów w obecności wiedźmy. Wiedział, że jeśli kiedykolwiek opuści mury Inkwizycji, to tylko po to, by spłonąć na stosie. Ta pewność nie miała jednak żadnego wpływu na to, że zdecydował się zataić pewien fakt przed Selene. Już od dłuższego czasu nie służył czynnie. Został zawieszony.

Hope nie interesowało ani trochę jego miano. Dygotała z nerwów, a obecność Selene za jej plecami ani trochę nie działała kojąco. Gdyby mogła, wraz z krzesłem poderwałaby się do przodu. Niestety, było ono przytwierdzone do podłogi lub po prostu za ciężkie. Nie powinna marnować sił na takie głupstwa, szczególnie przy tak niepomyślnym obrocie sytuacji. Mężczyzna zdawał się pożerać ją wzrokiem, jakby była kawałkiem dziczyzny, przeznaczonym do oprawienia przed przygotowywaniem kolacji.

Pozornie nie zareagowała. gdy poczuła dotyk kata na swoim karku, choć wezbrał w niej nagły lęk, mieszający się z szeptem zdrowego rozsądku. Selene w każdej chwili mogłaby skręcić jej kark i to właśnie przerażało Hope. Lecz czy nie tego wcześniej pragnęła? Szybkiej śmierci i zabrania swoich tajemnic do grobu. Wiedziała jednak, że inkwizytorka nigdy by się na to nie zdecydowała. Nie teraz, nie po przerwaniu marnych prób wzbudzenia w niej gniewu.

Wydała z siebie nagły dźwięk i wytrzeszczyła oczy, gdy tylko Selene zacisnęła dłonie na jej szyi. Instynktownie wierzgnęła, lecz duszenie skończyło się szybciej, nim zdołałaby przeanalizować sytuację. Suchy kaszel wydarł się z gardła czarownicy, lecz mimo to doskonale słyszała słowa inkwizytorki.

Mężczyzna tak samo. Na moment odwrócił uwagę od Hope, skupiając się na nikim innym jak Selene. Wpatrywał się w nią uważnie, spojrzeniem nieprzeniknionym, ale i w pewien sposób mrocznym. Kto wie, jak zareagowałby, gdyby kobieta wyraźnie nie przekazała mu swojej woli. Niedbałym, bardziej przeznaczonym dla samego siebie uśmiechem zareagował na zgodę i od razu ruszył do torby z narzędziami. Hope ani trochę nie spodobała się decyzja inkwizytorki; od razu wyraziła swoje niezadowolenie, ani na moment nie spuszczając strażnika z oczu:

- Ty suko! Nic wam nie powiem, nic! Prędzej mnie piek...

Mężczyzna zareagował natychmiast, odwracając się i wymierzając bolesne uderzenie w twarz wiedźmy. Ta umilkła od razu, a sekundę później zaczęła pluć krwią, która obficie zabarwiła jej usta. Nie wybił jej zębów, o nie. Nie miał tego jeszcze na celu. Traf chciał, że Hope bardzo mocno przygryzła policzek w momencie otrzymania ciosu.

- Nie będę tolerował najmniejszej obrazy Inkwizycji i jej członków, wiedźmia kurwo - wysyczał, po czym już ze spokojem zerknął na Selene. - Jak ten śmieć się nazywa, co o nim wiadomo?

Uważnie słuchał słów Selene, w tym samym momencie przeglądając dostępne narzędzia. Niektóre fakty kwitował kiwnięciem głową, a inne szerokim uśmiechem. Gdy inkwizytorka skończyła mówić, oderwał się od przedmiotów tortur, widocznie zadowolony.

- Jakże klasycznie - stwierdził, brutalnie ujmując podbródek wiedźmy. Hope, która po wcześniejszym ciosie znieruchomiała na dłuższą chwilę, ożywiła się na powrót, znów szarpiąc się i prychając wściekle. - Znam ten typ. Wydaje im się, że mogą kogoś ochronić, jeśli tylko będą trzymać swoje brudne mordy na kłódkę. Ha! Co, wydaje ci się, że czyjś los od ciebie zależy? Poświęcasz się dla kogoś? - Brant przybliżył się nagle do czarownicy, niemalże tak samo jak Selene wcześniej. Ściskał jej twarz z niesamowitą siłą, uniemożliwiając jej wyartykułowanie choćby słowa. Hope miotała się bezskutecznie, mrużąc wściekle oczy i unikając spojrzenia mężczyzny za wszelką cenę. - A komu zależy na tobie? Kto poświęca się dla ciebie? Jesteś tu sama, zdana na naszą łaskę. Nikt nie wyruszył ci z pomocą. Sądzisz, że te dziwki, z którymi przestawałaś, wierzą w ciebie? Pewnie gdy tylko zorientowały się, że zostałaś pojmana, zaczęły zacierać za sobą ślady, aby uniknąć tego samego losu. Na próżno. - Ostatnie słowa dodał bardziej do siebie, choć uśmiechnął się do czarownicy paskudnie.

Odrzucił głowę wiedźmy tak, że uderzyła potylicą w oparcie krzesła. Skrzywiła się, lecz nie z bólu, a z wściekłości, która zaczęła opanowywać ją jeszcze w trakcie przemowy mężczyzny.

- Są rzeczy, dla których warto się poświęcać - wysyczała, obrzucając Branta piorunującym spojrzeniem, które zaraz przeniosła na beztroską Selene. Były kat nie zareagował w żaden sposób na ów wybuch. Bardziej zainteresowało go to, co inkwizytorka wtrąciła, nim przeszedł do konkretów.

- Słuszna uwaga - odezwał się rzeczowo, ważąc w dłoni obcęgi pokaźnych rozmiarów. - Jednak nie ma sensu marnować bandaży na wiedźmie ścierwo. Przypal rany, żelastwem albo olejem.

Hope zbladła od razu, mimowolnie zerkając w kierunku ognia płonącego w kominku.

Odetchnął głęboko, rozkoszując się ponurą atmosferą lochu. Zatęchłym powietrzem, mdlącą wonią krwi. Trzaskającym ogniem, szczękaniem łańcuchów, ciężkim oddechem wiedźmy, przechodzącym w rzężenie. Rozkoszował się, mogąc znów odegrać swoją sztukę. Gdy Selene zajęła się rozgrzaniem ostrza, zaszedł od tyłu czarownicę, mocnym szarpnięciem za włosy podrywając jej głowę do góry.

- Łaskawie założę, że jeszcze nie rozumiesz, w jakiej sytuacji się znalazłaś - wymruczał do jej ucha, przesuwając po jej policzku płaską stronę noża. Selene doskonale zaczęła. Brakowało jeszcze odrobinę nacisku, prosto w najsłabsze, najwrażliwsze punkty... Wiedział, jak ich szukać. Jak łamać nie tylko kości, ale i ducha. - Twoje poświęcenie nie ma żadnej wartości w tym miejscu. Wkrótce zrozumiesz, że powinnaś była przystać na układ na samym początku...

Odrzucił jej głowę, a Hope warknęła wściekle, uciekając rozbieganym wzrokiem gdzieś w kąt. Mężczyzna odetchnął głęboko, pozwalając, by otrzeźwiający tlen wypełnił najmniejsze zakamarki jego płuc.

Trochę się zapędził, czyż nie?

Gdy niósł wieści dla grabarza, ani przez moment nie rozważał, by wtrącić się w przesłuchanie. Nagły impuls zatrzymał go w lochu i kazał mu rzucić propozycję młodej kat, która, o dziwo, zgodziła się. Teraz nie miał już odwrotu, stare zwyczaje zaczęły się budzić, jednak cichy szept rozsądku podpowiadał mu, że musi uważać. Nie dać się przyłapać, nie popełnić błędu, skorzystać i odejść, nim wróci Felix. Zaspokoić głód dominacji siłą.

- I jak? - zapytał, odwracając się w stronę Selene.

W milczeniu obserwował, jak dziewczyna wprawnie rozgrzewa oręż. Kiedy zaczął rozmowę, nauka była jedynie pretekstem, by dostać się w pobliże wiedźmy. Teraz, im dłużej myślał, tym bardziej chętny się stawał, by faktycznie podzielić się z inkwizytorką swoją wiedzą. Tymczasem jednak, póki rany wciąż nie były przypalony, przesunął się w stronę biurka grabarza, by samodzielnie zapoznać się z raportem o wiedźmie.

Ciszę przerwało nagłe sapanie, zduszone jęki, brzęczenie łańcuchów. Brant natychmiast oderwał się od papierów i spojrzał na czarownicę. Hope miotała się w więzach, cała napięta od wysiłku, niemalże purpurowa na twarzy. W porywie desperacji usiłowała...

...odgryźć swój własny język.

Mocowały się ze sobą sekundy, które przeciągały się w nieskończoność. W końcu powietrze przeszył wyjątkowo nieprzyjemny zgrzyt, a Hope drgnęła gwałtownie, szarpnęła raz jeszcze, aż wreszcie zwiotczała, odpuszczając całkowicie. W następnej chwili Brant był już przy nich, zaalarmowany szamotaniną. Bez wahania mocno chwycił szczękę wiedźmy i sprawnym ruchem wygarnął wszystko, co zdążyło zebrać się w jej ustach. Nie byłoby im na rękę, gdyby wiedźma w trakcie przesłuchania zadławiła się własną krwią.

- Diabelski pomiot - warknął Brant, odrzucając głowę czarownicy, jednak na tyle lekko, by nie zrobić jej żadnej dodatkowej, niepotrzebnej teraz krzywdy. - Pilnuj jej, bo nie ręczę za siebie, jeśli spróbuje jeszcze jakiś sztuczek.

Wytarł ręce o pierwszą lepszą szmatę w pobliżu i podszedł do paleniska, byleby tylko się czymś zająć. Jak wielu innych katów, uwielbiał uparte wiedźmy, które za wszelką cenę strzegły swoich tajemnic, ale teraz... Czas naglił. Grabarz mógł wrócić w każdej chwili. Drobna zuchwałość Hope, którą w normalnych warunkach by wyśmiał, teraz wyprowadziła go z równowagi. Czy to lekki ukłucie strachu przed konsekwencjami?

Tymczasem owa czarownica, pozostawiona pod czujnym okiem Selene, osunęła się bezwładnie na krześle, przynajmniej na tyle, na ile pozwalały łańcuchy. Nie zwracała uwagi na czyny młodej pani kat, nawet jeśli ta zdecydowała się na ponowienie tortur. Wcześniejsza szamotanina skutecznie oszołomiła Hope. Straciła wszelkie siły i determinację, które pchnęły ją do desperackiego kroku. Teraz, nie pozostało jej już nic... Nic? Wciąż miała gniew, ten sam, który rozgorzał w niej w momencie rozpoczęcia przesłuchania.

Pozostał jej już tylko gniew.

- I po co to wszystko? - zaczęła kpiąco, bełkotliwie, ale jeśli Selene się postarała, mogła zrozumieć, co Hope stara się wypowiedzieć. -  Masz nadzieję, że wydobędziesz ze mnie nazwiska. Myślisz, że coś ci to da? Wiem, ile czasu już tu jestem. Nocami krzyki są rzadsze... Widać nawet potwory potrzebują snu. - Przerwała, dając sobie chwilę na odpoczynek. Nawet jeśli Selene jej coś odpowiedziała, czarownica nie przerywała monologu, który narodził się w jej umyśle, choć, tak samo jak wcześniej, mówienie przychodziło jej z trudem. - Do tej pory wszystkie są już w kryjówkach, których nie wyjawiłyby nawet własnej matce. Naprawdę łudzisz się, że mam ci coś do powiedzenia?

Kolejna przerwa, tym razem o wiele dłuższa. Brant, który zrozumiał ostatnie zdania, wtrącił się ochoczo.

- Że też jeszcze ma siły łgać. Zaraz się nagrzeje, pozwolę ci czynić honory.

Hope prychnęła, choć brzmiało to bardziej jak parsknięcie. Uniosła ostrożnie głowę, którą dotychczas opierała o ramię mniej obolałym policzkiem. Poszukała spojrzeniem oczu Selene, a gdy je znalazła, uśmiechnęła się nagle.

- Biedna. Biedna, biedna panna kat. Taka młodziutka - szeptała niemalże, jakby nie chciała, by jakiekolwiek słowo trafiło do strażnika przy kominku. - Próbujesz znaleźć sobie miejsce wśród mężczyzn, a ja tylko ci wszystko utrudniam. - Czarownica umilkła na chwilę i lekko pochyliła głowę w kierunku Selene. - Skoro tak bardzo kochasz cudze tajemnice, to zdradzę ci jedną, moją własną. Chcesz?