Sophie kolekcjonuje znajomości

Sophie widziała sukcesy starszej koleżanki po fachu. Sama chciała się piąć w hierarchii, szybko więc dostrzegła, że nie inaczej rzecz ma się w przypadku Fiony. Nic nie wskazywało jednak na to, jaki charakter przybierze ich relacja w przyszłości. Inicjującą wszystko iskrą był spryt pewnej wiedźmy, która przybierała różne tożsamości. Tak, obie Męczennice rozpracowywały tę samą osobę. Choć po odkryciu tego faktu wkradła się rywalizacja, Fiona i Sophie musiały połączyć siły, by ująć wiedźmę. Zobaczenie siebie nawzajem bez masek i udana praca zespołowa przypieczętowały ich los: to była dopiero pierwsza sprawa, którą rozwiązały wspólnie. Im samym, mimo uprzedzeń do siebie nawzajem, pozostało stosować się do odgórnych poleceń.

Każdy chociaż raz słysząc o czymś, uznał to za niezwykle interesujące, po czym dopadła go szara rzeczywistość. Były Inkwizytor, pastor, ukrywający wiedźmy w kościele, może nawet przemycający je pod nosem świętej organizacji? Toż to brzmiało zbyt ciekawie, by nie podjąć się zadania sprawdzenia pogłosem! Niestety Sophie pisała kolejne nudne raporty z coraz mniejszym zapałem. Czując, że wpadła w ślepą uliczkę, postanowiła spróbować wspiąć się na ścianę i ją przeskoczyć. Wdała się z Eliasem w rozmowę.

Levine widzi dwie możliwe opcje. Pierwsza: Rosie to osóbka niegrzesząca intelektem na tyle, że po prostu nie może być wiedźmą, bo inaczej dawno by wpadła. Druga: jej intelekt jest nieprzeciętny w drugą stronę i głupiutka, urocza dziewczyna to jedna z najlepszych przykrywek, z jakimi Sophie miała do czynienia. Niezależnie od prawdy i irytacji przemieszanej z rozbawieniem, jaką arystokratka często czuje w obecności Rosaline, nie może odmówić jej uroku i zdolności, w skutek czego jest klientką krawcowej.