Zapomniany staw

Podróże pociągiem nie zaliczały się do rzeczy, których Demetre wyczekiwał z niecierpliwością. Wręcz przeciwnie, nienawidził pociągów, szumu, hałasu, innych pasażerów – chociaż nie, nienawiść to za duże słowo. Podróżowanie pociągiem i cała towarzysząca temu otoczka niemiłosiernie go denerwowała, jednak nie spędzała mu jeszcze snu z powiek. Jeszcze, bo zapowiadało się jeszcze kilka konferencji naukowych dla lekarzy w Londynie i to jeszcze w tym kwartale. Konferencja błyskawiczna, dwudniowa, poświęcona zwalczaniu śmiertelności noworodków w szpitalach. Wszyscy się zgodzili, że się ze sobą nie zgadzają.

Zmęczony i wypluty przez pociąg odniósł walizkę do mieszkania, odświeżył się i po chwili siedzenia na fotelu bez ruchu postanowił, że nie wysiedzi dłużej, potrzebuje świeżego powietrza. Był zmęczony, niewyspany, ale nie zamierzał rozwalać sobie rytmu snu, kładąc się spać w południe. Liczył więc, że odrobina ruchu i spacer go otrzeźwi i pozwoli dotrwać do wieczora.

Przed wyjściem schował jednak do kieszeni wiosennego płaszcza pudełko z zakupionym dla kogoś prezentem w Londynie. Nic szczególnego, ale jednak… Drobiazg, który od razu mu się z tą osobą skojarzył. Przyjacielski podarek, na wypadek, gdyby jakimś niespotykanym zrządzeniem losu na nią wpadł. Mało to prawdopodobne, ale ci. Nigdy nic nie wiadomo, a prawdopodobieństwo przypadkowego spotkania jest zawsze większe niż zero.

Może trochę na przekór temu poszedł do mało odwiedzanego parku, jednak najpierw chciał sam odpocząć. Dopiero po wejściu na teren zielony poczuł, jak bardzo jest zmęczony. I do tego obolały. I jak ciężko mu się nawet oddychało po londyńskim powietrzu. Usiadł na ławce i rozpiął dwa najwyższe guziki koszuli, pozwalając sobie na złapanie pełnego oddechu. Gdzieś w tle kwakały kaczki, śpiewały ptaki, a cała przyroda budziła się do życia. Wiosna… Przyszła tak nagle, a cały świat flory i fauny przestawił się do nowego rytmu płynnie i bez potknięcia. Miło było być tego świadkiem.

Jest różnica między cichym oczekiwaniem, że się kogoś spotka, a faktycznym spotkaniem. Nieplanowanym, ale jednak. I może Demetre od razu nie zorientował się z obecności towarzyszki, poczuł, że coś jest nie tak, jak było wcześniej – no bo skąd wziąłby się cień, jak wcześniej go nie było, a dookoła nie ma żadnego drzewa. No logiczne! Z początku nie bardzo miał siłę się rozejrzeć, ale po kilku minutach zdobył się na odrobinę wysiłku i kątem oka zerknął w stronę, z której cień się pojawił.

Mimowolnie uśmiechnął się pod nosem, ale nie drgnął ani odrobinę, mając nieco złośliwy zamiar siedzenia nieruchomo, czekając, kto pierwszy pęknie i się odezwie – on czy Sophie. Jednak czego nie można byłoby o nim powiedzieć, lubił ją. Była chyba jedyną osobą w tym mieście, za którą szczerze przepadał, uznał więc, że taki psikus, chociaż nieszkodliwy, byłby zbyt bezczelny. I trochę za mało uprzejmy.

Zresztą, gdyby jej nie lubił, to by się nie fatygował z prezentem, to powinno być przecież oczywiste.

– Chyba ściągnąłem panią myślami – odezwał się, odwracając w stronę Sophie. Wstał, by uprzejmie się ukłonić. Po zwyczajowej wymianie grzeczności wrócił do siedzenia na ławce i może nie patrzył się bezpośrednio na Sophie, siedział wciąż zwrócony w jej stronę, starając się przekazać kobiecie, że perspektywa wspólnej wymiany zdań wcale nie brzmi źle w jego uszach.

– Proszę mi wybaczyć, że jestem odrobinę nieposkładany, dopiero co wróciłem z Londynu. Proszę nie traktować tego jako niegrzeczność, ale po twarzy wnoszę, że i pani ma dość nadmiaru ludzi na najbliższe kilka dni?

Pewne znajomości były dziwne. I to nie dlatego, że w drugiej stronie było coś, co można by opisać jako dziwne właśnie. Dla Demetre’a specyfika pewnych relacji wynikała nie z nich samych, ale ze sztywnych zasad społecznych, które nimi rządziły. Sophie uważał za naprawdę dobrą znajomą, jednak zwykle, ilekroć spotykali się w towarzystwie, każda ich rozmowa musiała przebiegać według ustalonych przez panującą moralność schematów. I dopiero w takich sytuacjach, bez świadków, mógł się bardziej skupić na swojej rozmówczyni z należytą uwagą.

– Ciężko byłoby mieć inne niż dobre myśli o pani, pani Levine – odparł. – Jest pani solą tej ziemi, proszę o tym nie zapominać.

Podążył za jej spojrzeniem na taflę wody, spoglądając na odbijające się na niej niebo. Pokiwał ze zrozumieniem głową.

– Cóż… – westchnął, czując, że Sophie przenosi wzrok na niego. Odruchowo zrobił to samo, przyglądając się przez chwilę uważnie jej twarzy. – Jeśli mogę pozwolić sobie na przypływ szczerości, to myślałem, że oszaleję. Ale… – urwał. – Na szczęście cały wyjazd nie poszedł na marne. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko małej niespodziance?

Wyciągnął pudełko z kieszeni i wręczył je kobiecie. Wewnątrz znajdowała się spinka do włosów, którą wypatrzył na witrynie jednego z londyńskich sklepów. Z jakiegoś powodu w pamięci utkwiło mu to, że Sophie zbierała motyle – a przez zdobienia w postaci motylich skrzydeł właśnie uznał, że byłaby to idealna pamiątka dla pani Levine. Nie znał się w zasadzie na modzie damskiej, ale sprzedawczyni zapewniała, że na pewno prezent się spodoba. Hm. No to właśnie się okaże.

Demetre uniósł brew, uśmiechając się lekko na słowa kobiety.

– Nie wydaje mi się, aby przesadne schlebianie pani osobie było w jakimkolwiek stopniu możliwe, ale jeśli uważa pani, że bardzo się zapędzam, proszę to zakomunikować. Zdecydowanie nie chcę, aby czuła się pani przy mnie niekomfortowo – zapewnił ją, poważniejszym już tonem, mając nadzieję, że Sophie wyłapie tę subtelną zmianę w jego głosie. Nie, poważnie. Zależało mu na tym, aby czuła się – jakby to najlepiej ująć, lepiej niż komfortowo – bezpiecznie w jego towarzystwie?  Coś w ten deseń. Nie żeby chciał coś z tego mieć. Po prostu przepadał za jej towarzystwem i chciał, aby i jej ta znajomość kojarzyła się jak najlepiej.

– Może i faktycznie nie musiałem, ale widzę, że było warto – skwitował, uśmiechając się pod nosem. – Mam nadzieję, że znajdzie pani dla tej ozdoby zastosowanie.

Nie dał po sobie tego poznać, ale w głębi ducha był z siebie zadowolony, że posłuchał się rady uprzejmej sprzedawczyni i faktycznie zdecydował się na zakup tej ozdoby. Wydawała się być bezpiecznie przyjacielska – nic zbyt osobistego, ale też jednak w pewnym sensie dedykowana dla konkretnej osoby. Gdyby pewnie miał żonę, kupiłby jeszcze mniej personalny prezent, dla zwykłej przyzwoitości i uspokojenia potencjalnie zazdrosnej współmałżonki.

– Cóż, pamiętałem, że chyba kiedyś widziałem kilka okazów z pani kolekcji i fakt, że przepada pani za motylami, musiał mi zapaść w pamięć.

Uśmiechnął się pod nosem i zerknął na kobietę z ukosa.

— Niezmiernie mnie to cieszy — odparł, splatając dłonie. Siedział tak, z zadumą słuchając słów Sophie, potakując od czasu głową, jakby chcąc ją zapewnić, że wcale nie odleciał nigdzie myślami i skupia się wciąż na tym, co ma do przekazania. Jednak odrobinę spochmurniał, kiedy monolog Sophie zszedł na tematy około religijne. Zmrużył brwi i jakby w przypływie zdenerwowania, które chciał zatuszować, podrapał się lekko po brodzie. Nie żeby był zły na Sophie. Bardziej na siebie. Każdy ma pewne tematy, które wprawiają go w rozdrażnienie. W przypadku Demetre’a była to szeroko pojęta religijność.

— Nie bardzo lubię myśleć o takich rzeczach. Bóg, przeznaczenie, determinizm. Wolę żyć w przekonaniu, że mam mniejszy lub większy, ale jednak wciąż jakiś wpływ na swoje życie, nawet jeśli miałoby się okazać ono błędne — odpowiedział po chwili namysłu. — Rozumiem jednak, że czasami przekonanie o istnieniu jakiejś siły, od której zależy nasz los, może przynosić ukojenie i nie zamierzam nikogo z takiego sposobu myślenia nawracać. Sama pani przyzna, że wizja nas jako motyli, a boga jako dzieciaka, który jest gotowy wyrwać nam skrzydła, może jednocześnie pomóc z pogodzeniem się z kolejami losu, jednak z drugiej strony, czy nie odbiera nam motywacji i satysfakcji z własnych osiągnięć?

Czasami sam z chęcią przedrzeźniał osoby, które podejrzewał o pewną religijność, aby wykorzystać ich poglądy przeciwko nim. Ot, żeby celniej wbić szpileczkę, skoro sami zaczęli temat. Tutaj jednak nie miał żadnej korzyści, która mogłaby mu w pewnym stopniu wynagrodzić zaprzątanie sobie głowy religijnymi bzdurami, i nie bardzo wiedział, jak się w takiej sytuacji odnaleźć.

Zamyślił się, słysząc jej pytanie.

— Za trzy tygodnie muszę pojechać do Yorku, muszę wziąć udział w szkoleniu z medycyny sądowej, jeśli nadal zamierzam ubiegać się o licencję z tej dziedziny. Pewnie potrwa to z tydzień lub pół, ciężko mi w tej chwili sprecyzować. Więc można powiedzieć, że to nieco dłuższa przerwa przed kolejnym wyjazdem — odparł z bladym uśmiechem. — Proszę się jednak nie martwić, będę o pani pamiętał dokonując zakupów przed powrotem do Wishtown — dorzucił, niby pół żartem, pół serio, ale jednak nieco bardziej na serio, a jego uśmiech przez krótki moment zaczął wyglądać dziwnie, wręcz nienaturalnie, pogodnie.

Pogoda jednak uznała, że skoro Demetre się szczerze uśmiechnął, to należy nieco zepsuć panującą przytulną atmosferę. W ciągu niespełna minuty niebo pociemniało, a słońce zasłoniły bure, gęste chmury. Ot, kapryśna brytyjska pogoda.

— Nie chcę psuć przyjemnej atmosfery, ale chyba zbiera się na dość obfity deszcz. Może odprowadzę panią w miejsce, które nada się na schronienie przed deszczem? Źle bym się ze sobą czuł, jakbym pozwolił pani zmoknąć, nie daj losie się przeziębić.