Sala balowa

Rachel mogła być zdziwiona. Krok Vivian, choć chwiejny, był lekki i swobodny, jakby spożyty alkohol wcale nie zaszkodził czarownicy. Treserka miała mocniejszą głowę niż akrobatka, dlatego nie należało się dziwić, iż krzaki omijała dość sprawnie. Szła za to nieco wolniej niż zwykle, jednak wciąż dość energicznie. Okrzyk Rachel sprawił, że zatrzymała się i obejrzała na nią. Upewniwszy się, iż nie stało się nic groźnego, ruszyła w dalszą drogę, uśmiechając się lekko pod nosem.

- Jesteśmy już prawie na miejscu – odezwała się cicho. Zwolniła bardziej, by w razie czego podtrzymać swoją towarzyszkę, choć to miało nie być potrzebne. Czarownica również dostrzegła ruiny.

Ostatnie metry przemierzyły znacznie szybciej. Kiedy znalazły się już w sali balowej, Vivian ochoczo przysiadła na posadzce, przymykając w skupieniu oczy. Spotkała tu kiedyś kilka naprawdę wspaniałych Koszmarów. Miała nadzieję, że nadal kręcą się po okolicy. Uwolniła wici swojej mocy, na ślepo próbując coś uchwycić…

Pustka…

Poruszała się po omacku…

Nie trafiała na nic, zupełnie nic…

Och, Koszmar! Jednak o tak słabym umyśle, że aż miała wrażenie, że pęta jej mocy mogłyby go zmiażdżyć… Wypuściła bez żalu.

Może to nie był dobry pomysł?

Westchnęła i cofnęła swoją moc. Sprawy komplikowały się. Może jednak powinna wejść głębiej w las? Postanowiła przedyskutować to najpierw z Rachel. Odnalazła akrobatkę wzrokiem, akurat gdy ta uczyniła to samo.

- Hmm? - mruknęła, podpierając brodę rękoma. - Dawałam ci, pamiętasz?

Tak, zdecydowanie trzeźwiały. Rozsądek znów szepnął Vivian, iż powinny odpuścić.

Obserwowała Rachel spokojnie, pozwalając jej przetrawić tę wieść. Co prawda Vivian miała wrażenie, że kątem okna widziała, jak akrobatka chowa butelkę z trunkiem do swojej torby, jednak nie zdradzała się z tą wiedzą. Czemu? Ot tak. Teraz, kiedy usiadła, złapało ją pewne rozleniwienie.

Przekrzywiła głowę z zainteresowaniem i uśmiechnęła się, gdy Rachel zaczęła nieporadnie wyciągać szkło z torby. Prawie jak na samym początku ich spotkania. Nie zauważyła zdenerwowania blondynki, nagłe pytanie odebrała jako zwykłe zainteresowanie ich pierwotnym celem.

- Brak Koszmarów – mruknęła z niezadowoleniem, po czym jeszcze raz użyła mocy, tak dla pewności. Być może gdyby sprawdziła każdy cal swojego otoczenia, natrafiłaby na jakiś interesujący okaz, jednak do tego potrzebowała czasu i skupienia, a akurat tych dwóch rzeczy jej brakowało.

Spokojnie obserwowała, jak Rachel upija cydru, cierpliwie czekając na swoją kolej. Trzeźwienie nigdy nie było miłe, więc Vivian jak najbardziej poczuła się chętna do rozkoszowania się delikatnym, jabłkowym trunkiem. Jakże się zdumiała, gdy akrobatka nagle zaczęła kaszleć i krzywić się. Czarownica zerwała się i zabrała jej butelkę, podejrzewając jakąś niezidentyfikowaną postać o zatrucie alkoholu. Podtrzymała blondynkę, jakby ta miała zaraz upaść, i powąchała ostrożnie płyn…

- Och…

Wszystko stało się jasne.

- Z-zapomniałam… - Vivian zaczęła się jąkać, nagle zawstydzona swoją pomyłką. - Wendy schowała u mnie bimber tego starego pijaka, bo wiedziała, że tam nie będzie szukał... Przepraszam, Rachel, ja naprawdę myślałam, że to cydr…

Powąchała raz jeszcze. Od samego zapachu mogłaby się upić.

Skrzywiła się, słysząc krzyk Rachel tuż przy uchu. Cóż, w pewien sposób sobie na to zasłużyła. Mogła sprawdzić zawartość butelki przez podarowaniem jej akrobatce. Teraz było już za późno na zaradzenie tej pomyłce, żal też w niczym nie mógł pomóc. Jedyne co im pozostało, to jakoś dostosować się do sytuacji.

- Obawiam się, że to nie do końca tak działa – odparła już spokojniej i puściła blondynkę, widząc jej stabilną postawę. - Możemy zawsze wejść głębiej w las…

Intrygowała ją zawartość butelki, choć miała świadomość mocy trunku. Zakołysała płynem, przyglądając mu się pod blade światło księżyca. A może by tak… Tylko raz.

Łyknęła znienacka, jednak znacznie ostrożniej niż Rachel. Bimber zapiekł ją w gardło, łzy stanęły w oczach, lecz powstrzymała kaszel. Faktycznie, mocne jak cholera. Prędko zakorkowała butelkę, planując już więcej jej nie otwierać. To nie skończyłoby się dobrze.

- Na święty dąb… - wydyszała, krzywiąc się niemiłosiernie. - Jak można to pić...

Vivian w milczeniu i z uwagą obserwowała poczynania Rachel, nie śmiąc jej przerwać. W głębi ducha naprawdę czuła, iż to nie najlepszy pomysł, szczególnie… że plany miały przecież zupełnie odmienne. Zacisnęła mocno dłonie na butelce i w popłochu rozejrzała się po otoczeniu, jakby upewniając się, że okolica jest bezpieczna.

- Jesteś pewna? - mruknęła, utkwiwszy w końcu wzrok w jedzeniu. W sumie dawno nie jadła, a jej żołądek płonął właśnie żywym ogniem.

Wzruszyła ramionami i usiadła nieopodal Rachel. Wciąż trzymała mocno butelkę bimbru, jakby była skarbem, który przyrzekła chronić, jednak gdyby akrobatce zależało, nie miałaby problemu, by znienacka wyrwać czarownicy trunek.

- Naprawdę chcesz to pić? Jak potem wrócimy do Cyrku?

Skierowała na nią spojrzenie poważne, lecz zarazem pełne niezdecydowania. Mogła zacząć trzeźwieć, lecz wciąż czuła się na tyle pijana, by dać się skusić do nierozsądnego.

- Tam. - Vivian bezbłędnie wskazała kierunek, z którego przybyły. W końcu to ona prowadziła, nie mogła ot tak zapomnieć trasy. - Nie to mnie martwi… No wiesz...

Zamachała bardzo sugestywnie butelką, niewerbalnie wyrażając swoje obawy przed nadmierną nietrzeźwością. Co im przyjdzie ze znajomości drogi powrotnej, skoro nie byłyby w stanie ustać na nogach?

Drgnęła, gdy usłyszała sowę, bardziej ze zdziwienia niż ze strachu. Teraz miała pewność, że nie są tu same, choć wolałaby, aby towarzystwo ograniczyło się do tych niegroźnych zwierząt. W najgorszym przypadku wespną się na jakieś podwyższenie… Albo na drzewo. O czym ona w ogóle myślała? A tymczasem jej towarzyszka już knuła dalej niecne plany.

- Jesteś szalona. - Czarownica krótko podsumowała zamiary akrobatki, jakby zapominając, że jeszcze chwilę temu sama z ciekawości napiła się bimbru. - Mam… Mam wodę. Może to rozcieńczymy?

Niezależnie od decyzji Rachel, potrzymała butelkę jeszcze przez chwilę, aż w końcu z ciężkim westchnięciem przekazała ją w ręce blondynki. Niech się dzieje.

Vivian zamrugała, nie mniej zaniepokojona niż przed chwilą. Gdyby tylko wiedziała, że ludzie nie są tak domyślni, jak uważa!

- Niech ci będzie… - Czarownica niespodziewanie skapitulowała. Była dzisiaj taka uległa wobec akrobatki, że aż sama siebie nie poznawała. Gdzie się podział jej uparty charakterek?

W milczeniu oczekiwała dalszego rozwoju sytuacji, na wszelki wypadek wyciągając z sakwy manierkę. Nawet jeśli blondynka nie zdecydowała się rozcieńczyć alkoholu, zawsze można było użyć wody do popijania. Zaraz… Czy to w ogóle dobra taktyka? Rachel tymczasem realizowała już swoją.

Wkrótce czarownica odebrała od towarzyszki trunek, nawet nie próbując dopatrzeć się jakiejś słabości na jej twarzy. Teraz już nie mogła zostawić akrobatki samej. Upiła alkoholu ostrożnie, w przeciwieństwie do Rachel dając wyraz swoim odczuciom, po czym szybko poprawiła wodą. Błeeech. Ani trochę nie pomogło. Poratował ją kawałek kiełbasy.

- Rachel… - mruknęła, podpierając głowę ręką. - Zawartość twojej torby uratowała nam życia...

Nie dziwota, że Rachel miała problem ze zlokalizowaniem Vivian, gdyż jej tam po prostu nie było. Czarownica zdecydowała, że potrzebuje zaczerpnąć świeżego powietrza (jakoś umknął jej fakt, że sala balowa nie stanowiła żadnego zamkniętego pomieszczenia), więc postanowiła przejść się na drugą stronę murów, swoje zniknięcie ogłaszając jedynie niewyraźnym mruknięciem. Zaledwie przeszła przez wyrwę w ścianie, a przysiadła od razu, spojrzenie wlepiając w niebo. Jeśli Rachel podążyła w jej kierunku, mogła usłyszeć, jak czarownica… śpiewa. Cicho, spokojnie, po francusku.  Gdy tylko skończyła, westchnęła głośno.

- Même la berceuse ne peut pas nous mettre à dormir*… - szepnęła, podciągając kolana do klatki piersiowej.

Trwała tak, w zadziwiająco podniosłym nastroju, gdy nagle wszystko zepsuła niespodziewana, pijacka czkawka.

Drgnęła lekko, gdy usłyszała głos Rachel, po czym przeniosła na nią zdziwione, nieco nieobecne spojrzenie. Dopiero gdy po chwili jakby zorientowała się w czasie i przestrzeni, nieco nieporadnie uśmiechnęła się do towarzyszki.

- Nie pamiętam – mruknęła równie cicho, chichocząc pod nosem.

Przymknęła powieki, a potem… potem jej głowa delikatnie opadła na ramię akrobatki. Wciąż czkała, nucąc jednocześnie pod nosem tę samą melodię. Czarownica wydawała się być teraz niesamowicie zrelaksowana.

- Czy my… nie miałyśmy czegoś zrobić? - zapytała nagle, ociężale próbując zebrać myśli. Miały jakiś plan, ale… Nie pamiętała. Otworzyła oczy. - Spójrz… Ćma.

Wyciągnęła przed siebie ręką, nieśmiało próbując dosięgnąć niepozornego owada. Uciekł. Niemalże musnął nadgarstek czarownicy, przeleciał przed oczami blondynki, a następnie zniknął gdzieś w szarości przedświtu…

- Ach...

To było niesamowite. Spotkało ją w przeszłości tak wiele złych rzeczy, które wyryły trwały ślad w jej pamięci, na zawsze piętnując przyszłe lata jej życia, a jednak czuła się teraz doskonale. Jakby jakiś ciężki welon odgrodził to wszystko od chwili teraźniejszej, umożliwiając chwilę wytchnienia. Znów zaczęła coś nucić, tym razem w języku ojczystym, rozluźniając się całkowicie i rozprostowując nogi. Przyjęła bez krzty wątpliwości odpowiedź Rachel na swoje nagłe pytanie. To już nie miało znaczenia.

- Tak?… - mruknęła cicho, wcześniej znów czkając. Kępka trawy pod palcami zdawała się być niesamowicie wyczuwalna, a zarazem jakby odległa. Tak zabawnie. - Za namiotem?

Nie potrafiła sobie w pełni jasno przypomnieć, jednak cichy głosik w głowie mówił jej, że cokolwiek zrobiła Rachel, na pewno jej się podobało. Bo niby czemu miałoby być inaczej?

- Tak – odparła lekko, wisząc w świecie, gdzie wszystkie doznania zlewały się w jedność, a pojedyncze bodźce zdawały się być jedynie muśnięciami. Później się zorientuje, jak bardzo bolały ją plecy od opierania się o twardy, nierówny mur.

- Est-ce un rêve?* - niemalże szepnęła, przymykając na moment oczy.

...moment wydłużył się do paru godzin. Nawet nie zauważyła, kiedy przysnęła, lecz gdy się obudziła, słońce było już wysoko na niebie. Vivian zerwała się gwałtownie, przez co przeraźliwy ból przeszył jej głowę. Musiała przytrzymać się muru.

- Najświętszy dębie... - mruknęła, rozglądając się po otoczeniu. - Rachel, skąd my się tu wzięłyśmy?

Strzępki wspomnień z minionej nocy zaczęły powoli wracać do czarownicy, nim akrobatka zdążyła jakkolwiek odpowiedzieć. Vivian ani trochę nie była zachwycona ich wspólnym wybrykiem; to cud, że nie zakończył się tragicznie. Teraz zaś czuła się źle zarówno psychicznie, jak i fizycznie.

- Musimy wracać do Cyrku - zawyrokowała i ruszyła w kierunku drzew, oglądając się tylko, czy Rachel podążyła za nią.