Pijalnia piw, innych trunków i czekolady

Wśród karczm znajduje się taka oto niewinna pijalnia praktycznie wszystkiego, co zdatne do picia. Atmosfera panuje tutaj naprawdę różna, jakby zależała od tego, co się w danym dniu sprzedaje najbardziej. Nie trzeba chyba zgadywać, że dominuje zapach alkoholu, zwłaszcza w godzinach nocnych. Na słodkości przychodzi się tu do południa, by nie musieć użerać się z upierdliwymi smakoszami procentów.

Zanim przekroczyła próg pijalni, rozejrzała się dokładnie wkoło. Miała na pieńku z tyloma osobami, że wolała dwa razy przemyśleć, nim postawi kolejny krok. Liczba miejsc, w których nie była zadłużona albo do których nie miała dożywotniego zakazu wstępu, drastycznie malała, a Jacqueline najzwyczajniej na świecie nie miała gdzie się podziać. Szczerze? Nie podobało jej się tu. Rozchodzący się wszędzie zapach czekolady może i był urzekający, jednak ona wolała bardziej swojskie klimaty, gdzie w ramach rozrywki można było dostać po ryju. Cóż, Jack. Kiedyś trzeba było się odchamić, czyż nie?
W końcu weszła do środka, nie przestając się rozglądać. Uśmiechała się do każdego, z kim tylko załapała kontakt wzrokowy, a każda osobistość zdawała jej się wybitnie nudna, nawet niewarta uwagi. Banda snobów. Miała ochotę urządzić im żywe piekło na ziemi, sprezentować zabawę, jakiej długo nie zapomną. A później spojrzała na ceny. I omal nie zeszła na zawał.
Czego się spodziewała? Czyżby miała nadzieję, że ciągle istnieją niepoznane przez nią wcześniej miejsca, w których piwo jest nie tylko tanie, ale i nierozwodnione? Och, co za naiwność! Fakt, faktem – uzbierało jej się trochę grosza i jeszcze nie miała okazji go wydać, jednak wedle szybkich kalkulacji wynikało, że jeśli spędzi tu noc, nie szczędząc sobie żadnych udogodnień, przez kolejny tydzień nie będzie miała co jeść. Chociaż… To przecież tylko tydzień… Nie, nie mogła sobie na to pozwolić.
Jeszcze żywiej zaczęła się rozglądać za ludźmi, tym razem w nadziei na łatwy zarobek. Namierzyła paru bogaczy, którzy jak na jej oko mieli za dużo pieniędzy, aż nawet nie zauważyliby różnicy w drobnym ubytku, przez myśl przeszło jej nawet targować się z mężczyzną za ladą – mogłaby umilać innym gościom czas przy pomocy gry na harmonijce, jeśli ten tylko zapewniłby jej całonocny zapas piwa.
A później dostrzegła (aż dziw, że dopiero teraz!) fioletową czuprynę, znacznie wyróżniającą się na tle zwyczajnych, szaro-burych barw. I dosyć spontanicznie, bez większego pomyślunku, postąpiła o krok do przodu, znajdując się tuż przy niej. Z profilu wyglądała na całkiem majętną, więc zaczęła:
- Dobry wieczór, witam, ahoj – Powitała ją dosyć typowo jak na swoją osobę, a gdy już zwróciła na siebie uwagę dziewczyny, natychmiast tego pożałowała. Źle ją oceniła, fioletowłosa okazała się być zupełnie młoda, a to niekoniecznie szło w parze z zasobem pieniędzy. Nawet szkoda było rąk, by taką okraść. Nie spodziewała się też wielkich efektów w wyłudzaniu, ale spróbować nie zaszkodziło. – Ja panią skądś kojarzę, o tak. Jest pani tą sławną harfistką, czyż nie? Chwila… - Gdy rzucała bezsensownymi słowami, tylko po to, by zacząć rozmowę, spostrzegła, że chyba naprawdę widziała wcześniej tę twarz. Czyżby w cyrku, gdy zdarzało jej się spędzać tam bezsenne noce? – Już wiem! Tresuje pani lwy w cyrku! – Wykrzyknęła, co może nie było zbyt mądre. Dla ich dobra, lepiej, aby żaden z Inkwizytorów nie znajdował się w pobliżu, cyrk nie był organizacją (jeśli tylko tak można nazwać ten brak zorganizowania) nieprzysparzającą im problemów.
- Nieważne. Słyszałam, że chce pani kupić… - Zastanowiła się chwilę. – Kompas. I to nie byle jaki. – Pokiwała głową, ściszając głos, jakby uczestniczyła w tajnej misji, a dziewczynie właśnie zdradzała informacje, od których cały świat może się załamać.
/wybacz, nie wiem co tworzę XD

Chęć zrównania tego miejsca z ziemną chwilowo została okiełznana, ale tylko z powodu zajęcia myśli innymi. Miała przecież ważniejsze sprawy na głowie, chociażby opchnięcie kompasu w dobrej cenie, aby wyjść stąd w dowolnym stanie upojenia lub najlepiej nie wyjść wcale. Na zewnątrz panował siarczysty mróz, więc ze wszystkich opcji musiała skreślić tą, która mówiła o spaniu na zewnątrz w rynsztoku.
Na tym etapie konwersacji nie była do końca pewna czy jej rozmówczyni jest na tyle naiwna, aby uwierzyć w to, co się do niej mówi, czy może sama się z niej nabija. A może zwyczajnie jest ciekawa rozwoju sytuacji? W końcu nie na co dzień można spotkać takie osobliwości, udające wiedzę na temat, o którym mówią. Kontynuowała swą szaleńczą wypowiedź:
- Proszę mi zaufać, mam lata doświadczenia w rozpoznawaniu ludzkich pragnień, dodatkowo także potrafię sprecyzować, czym ono jest. Wie pani, przysłowiowy szósty zmysł. Jestem nieodłącznym towarzyszem dam na zakupach, tak zwanym doradcą. To ostatnio szalenie modne na południu kraju. – Jako że wszystko wypowiedziała na niemal jednym tchu, na moment zatrzymała się na głębszy oddech, tylko po to, aby zaraz znów nadawać jak katarynka. – Proszę nie brać tego do siebie, to nic osobistego. Jestem ekspertem. Widzę te drobne iskierki w oczach tak dobrze, jak pani widzi mnie w całej okazałości. – Żywo gestykulowała, nie tylko kończynami, ale także za pomocą swojej głowy. O tańczących brwiach nawet nie wspominając.
- To nie tylko takie tam pudełeczko. Niezbędny element każdej podróży, ratunek zgubionych, zbawienie poszukujących. O, proszę spojrzeć – Wygrzebała z torby całkiem stylowe drewniane pudełeczko, z którego natychmiast strząsnęła okruszki – resztki jej posiłku. Odwróciła się do kobiety, z szacunkiem i teatralną delikatnością, wysuwając na swoje dłonie małych rozmiarów, niemal kieszonkowy kompas, złoty na obręczy, z cienkim wisiorkiem i lekko ozdobną pokrywką. Jego posrebrzana igła z końcem, który powinien wskazywać północ zawirowała, lądując gdzieś w okolicach wschodu, drgając lekko.
Cały przedmiot oczywiście od wielu lat na nic się jej nie przydał, nie tylko przez to, że od dawna nie miała okazji postawić nogi na prawdziwym statku, ale bardziej z powodu kompletnej nieprzydatności kompasu, który żył własnym życiem, cały czas wskazując inny kierunek. Jacqueline nigdy nie była specjalnie sentymentalna, więc mogłaby go sprzedać bez większych wzruszeń, mimo że owy przedmiot był światkiem kilku ważniejszych w jej życiu chwil.
- Proszę się przyjrzeć uważnie. Igła wskazuje miejsce tego, czego nieraz podświadomie, w głębi duszy chcemy – Zaznaczona końcówka, jak na życzenie odwróciła się w inną stronę, chwilę się kołysząc i zatrzymując się tuż w kierunku baru i karczmarza. – Sztuką jest tylko właściwa interpretacja naszych życzeń. Niech się zastanowię... Ma pani ochotę na herbatę? Och, to nie było trudne. Gdy zrealizuje pani to pragnienie, można użyć tego do wyższych celów. – Kiwnęła głową, wcale nie mogąc mieć pewności, czy dziewczyna przyszła tu napić się herbaty. Ale wszystkie wybory Jacqueline opierały się na ryzyku. Ona jednak z dosyć dużym doświadczeniem potrafiła ocenić ludzi. Przydawało się to nieraz w fachu, jakim się trudniła. A fioletowłosa wcale nie wyglądała na taką, co by podzielała cel wyprawy Jack.

No i masz, babo! Musiała trafić na osobę, która najwyraźniej znała się na rzeczy? Jacqueline zazwyczaj trafnie potrafiła rozpoznać człowieka już po samej obserwacji, jednak tym razem los naprowadził ją na bardziej rozumną dziewczynę, niż mówił to jej wygląd. Sama nawet unikała używania mądrych słów (chociaż sama miała ograniczony ich zasób), by nie zawstydzić swojej potencjalnej klientki i jak najszybciej dobić targu. Róża wiatrów!? No kto by pomyślał, że dziewczę zna takie zaawansowane słownictwo i dodatkowo używa go w dobrym kontekście, a nie jako... nazwę dziwacznej, kolczastej rośliny, powiedzmy.
- Odpowiedź jest prosta, o pani. Ze względów czysto estetycznych. Proszę wyobrazić sobie igłę... nie, patyk! Patyk, który wskazuje cel, ot tak na gładkiej powierzchni. Niezbyt zachęcające, prawda? Albo przejdźmy w drugą skrajność – przepiękne kolorowe pudełko, zrobione malowanymi pąkami kwiatów, gwiazdami i mydlanymi bańkami. Coś takiego wzbudziłoby zainteresowanie bardziej. A może i pożądanie. A to już prawie niezdrowe. Lepiej dla wszechświata było umieścić ten cud w niepozornym urządzeniu, sprawiającym wrażenie... zepsutego kompasu. - Ponownie wyrzuciła z siebie wszystko, biorąc zaledwie krótkie przerwy na oddech. Nie lubiła marnować czasu, jak zwykle mówiła wszystko szybko, jak zwykle nad wyraz żwawo i zamaszyście. Użyła nawet niebezpieczniej zagrywki, zdradzając czym przedmiot jest naprawdę, w nadziei, że nie będzie wzięta na poważnie.
Zdawać by się mogło, że traciła stabilny grunt pod stopami, za bardzo zbiegając w niebezpieczną strefę, po przekroczeniu, której już nikt jej nie uwierzy. Chociaż...? Gdy wszystko będzie nieprawdopodobne, dlaczego by nie uznać istnienia pudełka kierującego do życzeń? Zwłaszcza na tle tego, co działo się w świecie obecnie. Setki czarownic, zaklętych przedmiotów, koszmarów przebiegających przed ulicę, cały ten tajemniczy cyrk...
Nie zamykała się chociażby na moment, wręcz przeciwnie; mówiła coraz to więcej:
- Rozumiem pani wątpliwości, mi też cały czas ciężko uwierzyć w działanie tego, co leży w moich dłoniach. Proszę jednak spróbować. Jeśli chwyci pani ten cud we własne dłonie i wypowie swoje życzenie, pragnienie lub cel na głos, przybierze ono na mocy, nakierowując, niemal ciągnąc do owego miejsca. Najlepiej zapomnieć o herbacie na krótką chwilę, o proszę. – Wyciągnęła ku niej dłonie z tym jakże cennym przedmiotem, który na zwykłym targu nie byłby wart miski kaszy.
Przy odrobinie szczęścia uzna owe życzenie za ciekawe i zdecyduje się je spełnić. Dla rozrywki. Dla prostej chęci zaznania odrobiny chaosu i niecodzienności w tejże zapomnianej przez bogów karczmie.

//Bryndziu, ależ nie szkodzi nic, a nic! Odpisy co parę-paręnaście dni też mi pasują. Najważniejsze byś w ogóle odpowiadała albo chociaż mnie ostrzegała, gdy wyjedziesz na sto lat, czy coś xD

Doprawdy, nie wiedziała, co się z nią dzieje. Już wieki temu powinna dać sobie spokój z młodym dziewczęciem i wcisnąć kompas komuś, kto wyglądał na mniej rozgarniętego. Ale za to bardziej majętnego. Atmosfera z każdą chwilą gęstniała, ludzie pili coraz więcej i stawali się coraz głośniejsi. Zabawne, ale Jack zaczynała czuć się jak w domu, którego oczywiście nigdy nie miała.
Przypuszczała, że długość tejże rozmowy zawdzięcza swojej niecodzienności. Ona grała jak potrafiła, a fioletowłosa sprawiała wrażenie naturalnie uprzejmej, ciekawej świata i w całej swojej dziecinności nieco naiwnej. Ale Jack nie wierzyła jej do końca. Kobiety rodziły się chyba z naturalną gracją w grze aktorskiej, w celu zdobycia określonych celów. Dlatego też, zawiodła się, gdy nie usłyszała jej życzenia. A mogło być tak pięknie! Może ożywiłyby to miejsce, ciągle nudne jak szachy emerytów.
- Nie namawiam – Musiała odrzec, aby cały czas utrzymywać pozory. – Rozumiem, co się będzie panna zwierzać pierwszej lepszej osobie! Sama nie wiem, czy bym skorzystała, och, zwłaszcza tak nagle… - Mówiła, ale była wielce niezadowolona. – Nie wierzę jednak, że nie ma panienka w głowie nawet najmniejszego pomysłu. Zawsze się znajdzie jakieś pragnienie, choć często tak skryte, że aż wstyd wypowiadać na głos… - Kiwnęła głową z udawanym zrozumieniem, sama już nie wiedząc, czy ją namawia, czy usiłuje już zmienić temat. Chyba była gdzieś pomiędzy, a dodatkowo – jak to ona, nie potrafiła się zwyczajnie zamknąć.
- Jednak miejscem, ani okolicznościami proszę się nie przejmować… Kto by nam chciał nas słuchać pośród tych… - Przez ułamek sekundy nie wiedziała jak nazwać ludzi, którzy zachowują się całkiem przyzwoicie, w przeciwieństwie do tego, co zwykła zastawać w innych karczmach. Chęć pokazania się w jak najlepszym świetle wygrała. – Pijaczyn. Najciemniej pod latarnią, rozumie panienka. A kompas… tak to nazwijmy, z braku innego, godnego go mienia, bywa i czasami złośliwy. Przynajmniej może się tak zdawać na pierwszy rzut oka. Potrafi zaprowadzić do dawnej miłości, mimo że będziemy się zarzekać, że wcale nie tego pragnęliśmy. Ale on wie najlepiej. I na wszelki wypadek lepiej jest sprecyzować życzenie, oszukać go i może samego siebie, kto wie? – Zastanowiła się na głos. – Widzę, że panienka zna się na rzeczy. Dawno tak rozumnej istoty nie spotkałam, o nie. Szkoda tylko, że nie interesuje się panienka takimi cudami techniki. Proszę się jednak nie martwić i nie brać tego do siebie, zaoferuję kompas w innym czasie, komuś innemu, gdy tylko znajdę kogoś tak wartego uwagi jak pani. – Komplementowała ją jak leci, od góry do dołu, właściwie stosując nową taktykę. Jak to jej nie przekabaci, to już nie widziała dla nich nadziei.
Odebrała od niej pudełeczko, prędko chowając ją w odmętach skórzanej torby. Może teraz zatęskni…? Jeśli nie, to Jacqueline zawsze miała plan B, a mianowicie kradzież. Z miejsca, w które dotychczas patrzyła – z jej oczu – przeniosła się na strój dziewczyny, wypatrując wszelakich miejsc, gdzie ta mogłaby trzymać swój wątpliwy majątek.
/Jej, teraz ja Cię bardzo, bardzo przepraszam ;-; Za nic na świecie nie mogłam się zebrać do napisania tego posta... Wyyybacz >___<

MISTRZ GRY

Istotnie, czas nigdy nie stawał w miejscu, biegł ile sił, nigdy się nie zatrzymując, a jedynie zamieszkujące ten świat istoty, poświęciwszy całą swą uwagę jakiemuś zajęciu, potrafiły zastopować go dla siebie. Później zaś orientowały się, jak wiele długich minut czy godzin śmignęło im przed nosem.
Szare, smutne niebo ściemniało już o kilka tonów, a to oznaczało, że część ludzi już pokończyła prace, dzięki którym mieli możliwość jako tako się utrzymać, a swe rozterki, nierzadko zatopić w kilku kuflach trunku. Tak działo się choćby i tutaj, w tej niepozornej pijalni, nieco lepszej od tych, gdzie serwuje się maksymalnie rozwodnione, ale za to tanie jak diabli, trunki. Więc jak to bywało prawie dzień w dzień, wraz z odpowiednią godziną, uwolnieni od obowiązków ludzie, w większości panowie, z rozkoszą porozchodzili się po różnej maści tawernach. Część z nich przybyła tutaj, a wtedy co porządniejsi goście, którzy dotąd korzystali z uroków przebywania w mniej rozhukanym towarzystwie, zaczęli żegnać się z ostatkami tego, co mieli w kubkach, kieliszkach lub kuflach i stopniowo opuszczali kulturalnie lokal, ustępując miejsca nowo przybyłym gościom.
Zdawać by się mogło, że nikt nie zwracał szczególnej uwagi na dwie, prowadzące osobliwą rozmowę dziewczyny. Chcący rozluźnienia po pracy mężczyźni bardziej interesowali się kwestią, co do picia wybrać i na ile porcji starczy im pieniędzy. Rozważali, czy zaszaleć i uraczyć się czymś wyjątkowym, czy może zamówić coś tańszego, lecz w większych ilościach, po czym raczyć się tym do zamknięcia pijalni. Właśnie tak było z początku, bo kiedy już nowi klienci rozsiedli się na wolnych miejscach, a tu i ówdzie rozbrzmiały rozmowy, niektórzy w końcu poczęli zerkać na konwersujące dziewczyny i posyłać czasem uśmieszki w stronę tej, która nie robiła tajemnicy ze swojej płci, do Bryn. Acz owych uśmiechów mogły nie dostrzegać, zajęte sobą.
Jednak żaden z nich nie zdobył się na zagadanie do chyba jedynej piękności w lokalu. Z pewnością nazbyt się obawiali utraty trunku, na który ciężko zarobili. Z pewnością jakiś sąsiad ze stolika wychłeptałby takiemu delikwentowi ukradkiem zawartość kufla!
Do gawędzących bohaterek podbił "niedobitek" z poprzedniej ekipy gości, na którego do tej chwili nie zwracano w ogóle uwagi. A przecież znać po nim było, że nie należy (lub nie należał) do najbiedniejszych. Mężczyzna z zadbanymi bokobrodami nosił dobrej jakości odzienie, acz jegomość był nieco rozchłestany, a przy tym sprawiał wrażenie wstawionego. Wstał ze swojego niepozornego miejsca i podszedł do dziewczyn, niemalże zachodząc Jacka od tyłu.
– Och, dziewczęta, czy ja dobrze słyszałem? Czy tu się rozmawiało o czymś niezwykłym? – powiedział tuż nad głową ochoczo reklamującej swój towar "sprzedawczyni". Jego oczy przez jakiś czas były jednak bardziej zainteresowane niezwykłymi włosami Brynhildr.
– Tak niechcący was podsłuchałem!

Temat z kompasem uznała za zakończony, żałując, że nie udało się wcisnąć go dziewczynie i teraz będzie musiała radzić sobie z pieniędzmi w inny sposób. Ach, że też trafiła w tak burżuazyjne miejsce! Cena piwa aż raziła ją w oczy, za jej wartość mogłaby wykupić sobie czynsz do końca tygodnia. I co najdziwniejsze – nikt nie wyglądał jej na przesadnie bogatego. Dodatkowo nie potrafiła sprecyzować, gdzie dziewczę trzyma swój majątek. Westchnęła lekko, nie przykładając się, aby ukryć swój zawód.
- Święta prawda. Czyni z ludzi zwierzęta, odkrywa na światło dzienne najpodlejsze cechy. Ale skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie ułatwia mi to momentami pracy… - udawała szczerą w swojej obłudzie, gotowa zrzucić kogoś ze schodów, byleby „przypadkiem” sięgnąć po portmonetkę z marnymi groszami. Och, co ona dałaby, aby mieć pieniądze na sponiewieranie się, aż do nieprzytomności. Póki co musiała zaspokoić się rozmową zupełnie na trzeźwo. – Nie sprzedaję tu często, a właściwie jestem tu pierwszy raz. I coraz bardziej nabieram przekonania, że moja noga więcej tu nie postanie – było to akurat prawdą, choć nie ze względu na hałas i nadmiar alkoholu. – Aż dziw, że spotkałam tu panią. To jak znaleźć fiołki w gąszczu mleczy. – Obdarzyła znaczącym spojrzeniem włosy dziewczyny, co nie leżało do końca w charakterze Jacqueline. Stroniła od sugestii, nie wspominając już o komplementach, a przynajmniej nieprowadzących do uzyskania pewnych względów. Chyba za bardzo pogrążyła się w kłamstwie, aż nie mogła machnąć na nią ręką i odejść; musiała doprowadzić sprawę do końca. – Och, właśnie… Czy ja pani nie zatrzymuję? Z pewnością jest pani umówiona. A może na kogoś pani czeka? Nie widzę innego powodu, dla którego mogłabym natrafić na panią w tym miejscu… - biadoliła jak potłuczona, powoli wkraczając w wymówki, aby dać wkrótce drapaka od tej – co jak co – czarującej damy.
Nie ruszyła się jednak z miejsca, słysząc za swoimi plecami głos, wyraźnie skierowany do nich. Powstrzymała się od kolejnego westchnienia. Zachowała zimną krew, gdyż widok pianych w szpadel mężczyzn bywał dla niej niegdyś codziennością, ba, mało tego – wyprostowała się dumnie, nawet osłaniając fioletowowłosą własnym ciałem niczym rycerz… chociaż nie miała jej jeszcze przed niczym chronić, o ile tylko nie liczyć oddechu przybysza.
- Miły panie, zdecydowanie źle usłyszałeś. Jedyną niezwykłością tutaj jest fakt, że utrzymuje się pan na równych nogach – Uśmiechnęła się czarująco, trzepocząc rzęsami, aż przez ułamek sekundy można było rozpoznać jej płeć. Albo co bardziej prawdopodobne – wziąć za zniewieściałego jegomościa, zachowującego się nieco osobliwie. – I nie będę sobą, jeśli pana nie uświadomię – niemożliwością jest podsłuchanie kogoś „niechcący”. Jeśli był pan zainteresowany, nie było potrzeby czaić się niezauważonym, to przecież się nie godzi. – Powtarzała na głos te wszystkie banały, jakich zdążyła się nauczyć w swoim krótkim życiu, oczywiście nie stosując się do nich na co dzień. – Sprawa jest już zamknięta – Podsumowała, wzruszając ramionami.

Najemniczka nastawiała się na trochę spokoju. Chciała wstąpić do lokalu na coś co pomogłoby jej zapomnieć o chłodzie, w jakim spędziła kilka ładnych godzin, gdy pilnowała magazynu z kilkoma znajomymi "po fachu". Mróz przenikał przez ściany i nic a nic, prócz własnych płaszczy lub kurtek, czapek i rękawiczek, nie chroniło ich przed warunkami pogodowymi, jakie zgotowała im świeżo przybyła pora roku.
Większy obłoczek pary wydobył się z ust kobiety, gdy ta odetchnęła z ulgą, kiedy w końcu znalazła się przed właściwymi drzwiami. Wystarczyło tylko je otworzyć, aby zmysł węchu mógł zasmakować aromatów wielu rodzajów napojów, jak kawa czy też przyjemnie ciepła i słodka płynna czekolada. Veilore chciała tam wejść i chociaż chwilę się ogrzać, zanim wznowiłaby wędrówkę do domu, do samotnie stojącej chatki w lesie. Lecz przerwano jej akt naciśnięcia klamki.
– Veilore!
Gdzieś z prawej nadszedł znajomy głos, więc zawahała się i odwróciła się w tamtą stronę.
– Veilore! Z nieba mi spadłaś!!! – krzyknął młody mężczyzna, który wychynął z zaułka. – Potrzebuję pomocy! Jestem w cholernej kropce!
Blondynka uśmiechnęła się. Mężczyzna wyglądał na wzburzonego czymś, najwidoczniej wyszedł, żeby ochłonąć. Czuć było od niego tytoń.
– No co tam? Co się stało? – zapytała. Choć była nieco zmęczona, przecież nie odmówiłaby pomocy. W dodatku miała wrażenie, że chodzi o coś ważnego, coś co do czego mężczyzna nie mógł ścierpieć zwlekania i gdyby go postawić na dłużej w jednym miejscu, na pewno nie mógłby tego wytrzymać.
– Szef nie chce mnie wypuścić z pracy. Cholera, nie będę owijał w bawełnę. Żona mi dziecko rodzi!
– Kiepska sytuacja, mam go spróbować jakoś przekonać?
– Nnie... co ty. Nie chcę stracić tej pracy. Ale nie wiem co zrobić.
– Hej, przecież nie miałam na myśli niczego innego jak rozsądnej rozmowy! – Kobieta zaśmiała się. Groźby czy inne takie pokrewne rzeczy nie były raczej w jej stylu. Choć pewnie przyszłemu ojcu chodziło o to, że jego szef może po prostu się wystraszyć, że ten nasyła na niego kogoś z bronią u boku.
– Nikt nie może mnie zmienić, dlatego rozumiem go.
Kelner zamilkł na chwilę.
– Mam cię zastąpić? – zaproponowała Vei. To wydawało się najlepszym rozwiązaniem, na który właściciel interesu mógłby ewentualnie się zgodzić. Wszak na pewno nie widziało mu się osobiste skakanie między klientami i dlatego odmówił swojemu pracownikowi wolnego w wyjątkowej chwili.
– Właśnie chciałem to zaproponować. Głupio mi, Vei... Weźmiesz moją dniówkę. Może uda nam się go przekonać do tego pomysłu?
...I w ten właśnie sposób znalazła się w pijalni, aczkolwiek po tej drugiej stronie barykady. Ale cóż... przynajmniej było ciepło! Dave tymczasem mógł uniknąć frustracji wywołanej bezsilnością. Mężczyzna przekazał najemniczce ostatnie zamówienia, wyjaśnił co dla kogo jest przeznaczone. Przy okazji opowiedział o jednej dziewczynie, żeby na nią uważać. W końcu każdy pijący, nawet kobieta, może narobić problemu, a ta podobno już trochę wypiła i jeszcze co jakiś czas alkohol domawiała. Jednak Vei jeszcze nie była świadoma o kogo dokładnie chodzi.

Miała mętlik w głowie, którego nie potrafiła sobie uporządkować. Nie chciała o tym wszystkim myśleć. Nie chciała pamiętać o Chris. Wolała nawet już nic nie pamiętać, by mieć całkiem czystą kartę. Cóż to by była za ulga... Wiedziała jednak, że nie jest w stanie tego zrobić. Mogła co najwyżej sprawić, aby ból, żal i wszystkie negatywne uczucia zniknęły chociaż na chwilę. Nawet jeśli miała to być słaba alternatywa.
Takim o to sposobem wylądowała przy kuflu, a raczej kilkunastu kuflach z piwem. Z początku chciała pójść do innego lokalu, ale miała wrażenie, że tamten będzie przywoływać zbyt wiele wspomnień. Siedziała przy jednym ze stolików, który był w kącie baru, a raczej już przysypiała na nim. W przy zwyczajnych okolicznościach tego typu pewnie szukałaby zaczepki, aby sprać komuś tyłek. Tym razem jednak do tego nie doszło. Nie miała na to całkowicie chęci. Z resztą alkohol sprawił tylko, że była śpiąca. Bez większego zainteresowania wodziła wzrokiem po sali. Mimo wszystko starała się przez jakiś czas spróbować walczyć ze sennością. Wiedziała, że powinna zapłacić i zabrać się do wynajętego wcześniej pokoju. Jednak całkowicie nie miała na to ochoty. Obawiała się, że gdy zostanie sama wszystkie wcześniejsze myśli powrócą. Nie było trzeba czekać jakoś długo na to, aby Hawke przysnęła z głową na stoliku.

No dobra... Veilore skazana na stanięcie nie po stronie klienta, jak początkowo zamierzała, ale po stronie obsługi, powtórzyła sobie w myślach ostatnie zalecenia Dave’a, który uwinął się raz dwa i zniknął z lokalu biegnąc do żony.
Całe szczęście, kiedy zerknęła przez okienko w drzwiach zaplecza, okazało się, że ludzi zbyt wielu nie ma, choć oczywiście mogło się to zmienić w każdej chwili. Czas się ogarnąć – kobieta ściągnęła płaszcz jeszcze przesiąknięty na powierzchni chłodem, podwinęła lekko rękawy koszuli, okrytej, brązową, kraciastą kamizelką i związała włosy w kitkę, po czym przystąpiła do przygotowywania dwóch herbat.
Zostawiona przez Dave’a woda w czajniku wrzała już nagrzana od żaru kuchenki, w której tliły się węgielki, więc zalała susz i gdy woda przejęła od niego barwę, przelała go do filiżanek. Później już tylko zaniosła klientom ich zamówienie. Nieco zdziwili się, że obsługa nagle się zmieniła, ale postanowili zachować to dla siebie. Na ten moment tyle z atrakcji – a przynajmniej tak początkowo sądziła, bowiem goście dyskretnie zwrócili uwagę na innego gościa spośród sześciu, którzy obecnie spędzali czas w lokalu. To było tylko ukradkowe spojrzenie. Veilore zainteresowała się, i gdy odwracała się, by ruszyć w drogę powrotną, zerknęła w tę samą stronę. To musiała być osoba, o której wspomniał Dave. Ale na boga... Czy to Hawke!?
Uniosła wysoko brwi. Dziewczyna robiła sobie z blatu łóżko i spała w najlepsze.
Westchnęła i zmierzając z powrotem zmieniła kurs w stronę stolika, przy którym siedziała Erin. Kto pije o tej porze? I to jeszcze tyle, aby Dave polecał mieć kogoś na oku.
– Hej, Haw... – Vei dotknęła jej ramienia. – Hej, obudź się.

Jedna rzecz była dobra w tym śnie. Nie było nic, było tylko błogie zapomnienie. Pewnie spałaby tak dalej, dopóki ktoś by jej stąd nie wyrzucił, albo sama nie otrzeźwiała do tego stopnia, aby po prostu podnieść się, zapłacić za swoje picie i nie wyjść.
Jednak życie nie jest na tyle piękne, aby pozwolić jej zapomnieć na dłużej. W pierwszym momencie nie zareagowała na dotyk. Dopiero po chwili wymamrotała coś niezrozumiałego, a następnie podniosła lekko głowę, uchyliła powieki i spojrzała na Vei. Spojrzenie miała zamglone od alkoholu, nie wyglądała na taką co zbyt dużo do niej w tym momencie docierało. Zmarszczyła lekko czoło. Osoba, która przed nią stała, zdawała się w jakiś sposób bardzo znajoma, ale Hawke nie była w tym momencie na tyle trzeźwo myśląca, aby stwierdzić kim jest osoba przed nią.

Veilore westchnęła zrezygnowana. Dziewczyna musiała porządnie przekroczyć swoją granicę stężenia procentów we krwi, bo jej czas reakcji dłużył się i dłużył tak, że Vei nie widziała końca tego oczekiwania.
Zmierzwiła jej opiekuńczo włosy.
– Dobra, zdrzemnij się jeszcze – powiedziała. Kaca (po tym maratonie picia, jaki wyobrażała sobie pod wpływem słów Dave’a, jak i obrazu stanu, w którym dziewczynę zastała) wróżyła jej srogiego, oj bardzo... Już jej współczuła.
Nikt jej nie zaczepiał, ani ona nikogo nie zaczepiała, więc w sumie nie było żadnego problemu, toteż miała zamiar wrócić do odgrywania roli kelnerki.
– Daj znać jak się trochę ogarniesz.
Stan dziewczyny... był niepokojący. Musiała przyznać, że ją zmartwił, bo sama nie wychylała tyle kufli w czasie jednego posiedzenia, w przypadkach kiedy nic się nie działo; nie piła tyle, żeby niedomagać i nie móc się dalej bawić. Coś musiało być na rzeczy, żeby przesadzić.

Spodziewała się mimowolnie, że zaraz zostanie stąd wyproszona, albo wręcz wyrzucona z na zbity pysk. To jednak nie nastąpiło. Co jej mocno zamglony mózg alkoholem zaskoczyło. W końcu wiedziała, jak gospodarze reagują na pijanych klientów.
Myślała i myślała nad tym kogo tak naprawdę ma przed sobą. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niej, że to Veilore. Przymknęła lekko powieki, gdy została poczochrana, po czym położyła z powrotem głowę na blacie. Nie było to najwygodniejsze miejsce do spania, ale nie miała siły szukać innego. Z resztą gdzie miała iść? Na wieżę? Powrót tam raczej nie skończył się dobrze, a nie miała gdzie indziej wracać. Louis jej nie chciała. Chris wykorzystała. Selene chciała z niej zrobić tylko Inkwizytorkę.
Nie czuła potrzeby czegokolwiek mówić. W końcu po co? Położyła więc głowę z powrotem na blacie, aby już po chwili znów pogrążyć się w śnie. W tej chwili nie potrzebowała nic więcej.

Klienci ciągle się zmieniali. Jedni, ledwie usiedli, wypili to, co zamówili i niemal od razu znikali; inni przesiadywali w lokalu i sączyli bez pośpiechu. Veilore, gdy tylko była potrzeba, dbała o zaspokojenie ich gardeł. Zanosiła im zamówienia, przyjmowała, ogarniała stoliki po nich etc. Ale nie zapominała o obecności Erin – od czasu do czasu zerkała w jej kierunku, licząc na to, że właściciel lokalu nie zjawi się niespodziewanie, aby skontrolować jak kręci się interes. Nie dość, że przecież zastałby w pracy inną osobę, niż się spodziewał, to jeszcze zobaczyłby otumanioną alkoholem personę, której nikt nie pozbył się sprzed oczu pozostałych gości. Na szczęście, jak na razie, nie było po nim ani widu, ani słychu.
W pewnym momencie zrobiło się luźniej, jakby ludzie zmówili się gdzieś indziej. Ulice nieco opustoszały. Do lokalu weszły tylko jakieś dwie dziewczyny, a potem przez dłuższy moment nikt. Kiedy Vei zajęła się nimi, i nie miała już nic do roboty, postanowiła ponownie podejść do Hawke. Wzięła szklankę z wodą (nie zamierzała jej dać ani kropli więcej trunku, nawet jeśli ta miała przy sobie jeszcze jakieś pieniądze, oj nie!) po czym stawiając ją na blacie przed dziewczyną, usiadła naprzeciwko, zawieszając na niej zmartwione spojrzenie.

A ona spała dalej i choć przez chwilę nie zawracała sobie niczym głowy. Była otoczona błogą nicością, która dawała chwilę odpoczynku.
Rozbudziło ją to uczucie bycia przez kogoś obserwowaną. Mruknęła po raz kolejny coś niezrozumiałego. Poruszyła nieco ociężale głową na boki, aby po chwili podnieść wzrok na Vei. Skrzywiła się lekko z powodu światła, które uderzyło ją w oczy. Zamknęła z powrotem oczy, zasłaniając twarz przedramieniem. Z opóźnieniem, ale jednak doszło do niej, że naprzeciwko niej siedzi Veilore. Niezbyt wiedziała co powinna zrobić, jak się zachować.
- Hej, Vei – powiedziała, tylko nie podnosząc nawet głowy. Rany boskie, czuła się okropnie źle. Mięśnie jej zdrętwiały, światło przeszkadzało, a organizm domagał się wody i odpoczynku. Zastanawiała się czy wyciągnąć dłoń w poszukiwaniu jeszcze chociaż odrobinie pełnego kufla.

Blondynka założyła nogę na nogę, a potem skrzyżowała ramiona na piersi i w ten sposób czekała, aż Hawke się zbudzi, co jedyne odwracając wzrok czasem, aby się rozejrzeć, czy ktoś czegoś nie chce domówić. Machała nieznacznie stopą w powietrzu, próbując przyspieszyć sobie czas, aż w końcu się doczekała.
– Witaj wśród żywych, śpiąca królewno.
Vei uśmiechnęła się delikatnie, a odczytując z miny dziewczyny pewne potrzeby, poruszyła palcem szklankę, przesuwając ją jeszcze bliżej Erin. Choć kobieta miała pewne podejrzenia, że tamta będzie nieco zawiedziona zwykłą wodą, to no... trudno. To w tej chwili było dla niej najlepsze. Poza tym Veilore wolała uniknąć sprzątania jej wymiocin, a sama Hawke raczej na pewno nie chciała siedzieć w miejscu publicznym cała zarzygana jak pospolity chlejus, jakich pełno co noc w podrzędnych knajpach. W przeciwieństwie do tej, tam jeszcze był to naturalny krajobraz, tutaj niekoniecznie.
– Powiesz mi, co się dzieje? – zapytała wprost, opierając dłonie na stole oraz nachylając się w jej kierunku.

Skrzywiła się lekko, gdy usłyszała pierwsze słowa Veilore. No, dobra, chodziło jej zwłaszcza o jeden zwrot, a dokładnie o końcówkę. Nigdy nie lubiła być w ten sposób nazywana. „Królewną”, nigdy nią nie była i nie miała zamiaru.
Zastanawiała się tak co zrobić, a natomiast odpowiedź postanowiła do niej przyjść sama w postaci szurającego o drewno szkła. Hawke podniosła lekko wzrok do góry, aby zobaczyć przed sobą szklankę z wodą. Z niechęcią podniosła głowę z blatu i wypiła na raz całą zawartość szkła, po czym odstawiła je z powrotem na swoim miejscu, a sama położyła głowę na blacie, starając się przysłonić oczy przedramieniem, aby nie raziło światło.
- Nic się nie dzieję – odparła.

Kobieta westchnęła ciężko.
– Czyli mam rozumieć, że upiłaś się do takiego stopnia, że okradliby cię, a byś się nie spostrzegła, to tak o, z nudów, tak? – zapytała, swoimi słowami zdradzając od razu, że niezbyt wierzy w zapewnienie dziewczyny. Nie była z byt przekonująca. Najpewniej też nie oszukałaby nosa Veilore, nawet gdyby Hawke nagle wstała cudownie ozdrowiała i wyszła z pijalni. Coś tu śmierdziało – i nie, nie chodziło o zapach trunku z ust. Najemniczka po prostu czuła, że coś jest nie w porządku.
Ludzie, którzy byli zadowoleni z siebie, nie pili w ten sposób. Hej, przecież Hawke rozmawiała z kimś, kto całkiem często spędzał noce przy alkoholu. Kobieta wiedziała jak sama się zachowuje w różnych okolicznościach, a przebywając w gwarnych miejscach, widywała też innych. Łatwo było odróżnić tych, którzy chcą się dobrze bawić od tych, którzy chcą zapomnieć, otępić zmysły, aby uciec rzeczywistości.
– Haw...

Milczała dłuższą chwilę, a przez jej głowę przeszło masa myśli. Widziała, że Veilore jej nie wierzy. W końcu sama by sobie pewnie nie uwierzyła. Wyglądała, jak siedem nieszczęść. Zmęczona, niewyspana, w ewidentnie złym stanie.
Jej życie było jedną wielką porażką. Czy chciała się z tym z kimkolwiek dzielić? Z tym jak bardzo wszystko spierdoliła i jak wszystko straciła? Nie, to nie był dobry pomysł. Nie chciała o tym rozmawiać. Nie potrafiłaby tak otwarcie mówić o tym wszystkim.
- Widocznie na nic więcej mnie nie stać – powiedziała.

– Przyniosę ci jeszcze wody – powiedziała. Blondynka była pewna, że dziewczynie nadal było mało, skoro opróżniła szklankę od razu.
Vei wzięła naczynie, a po drodze kilka kubków przy pustym stoliku. Chwilę potem znów siedziała przed Hawkę, postawiwszy na blacie ponownie pełną szklankę.
– Martwi mnie twój stan – ...zmarnowane, pełne smutku spojrzenie. Tymczasem twarz Veilore wyrażała troskę.
– Jeśli coś cię gryzie, coś potrzebujesz, możesz mi powiedzieć... oczywiście jeśli darzysz mnie wystarczającym zaufaniem. Inaczej zrozumiem – mówiła spokojnie. Kobieta nie chciała jej zbyt mocno naciskać. To często kończy się przyjęciem postawy obronnej.