Przecznica Kolejowa

First topic message reminder :

Szeroka ulica przecinająca jedną z głównych arterii miejskich ścieżek. Znajduje się ona jeszcze w granicach miasta, ale niespełna 400 metrów od już pozbawionych domostw pustki... co oczywiście nie musi trwać wiecznie – wszakże Wishtown powoli się rozrasta, więc niezamieszkane, naturalne przestrzenie z pewnością stopniowo będą się oddalać od torów biegnących wzdłuż tej przecznicy i ciągnących się hen daleko po sam horyzont.
Od czasu do czasu przy niepozornym, ledwo odznaczającym się od reszty placu rozładunkowo-załadunkowym zatrzymuje się buchająca parą lokomotywa prowadząca szereg wagonów wypełnionych surowcami i towarami. Te konkretnie tory stanowią specjalną linię handlową. Nie zatrzymują się tutaj składy osobowe, co jednak nie przeszkadza "kieszonkowcom" w szukaniu w tym miejscu cennych rzeczy, nie tylko pośród towarów, ale również w kieszeniach handlarzy, pracowników fizycznych czy w końcu urzędników nadzorujących cały proces rozładunku i załadunku.
Nie należy zapominać o innym ważnym elemencie tego krajobrazu – na przeciwko placu znajduje się kilka magazynów należących do tych bardziej liczących się biznesmenów.

Uparte to dziewczę było, Veilore musiała przyznać, ale niestety ciemnowłosa trafiła w ręce osoby równie stanowczej, co nieustępliwej, która jeśli na coś się zaweźmie, to do tego doprowadzi, a wszelkiej maści sprzeciwy tylko opóźniały nadejście rozwiązania problemu i chwili spokoju.
– O nie, słońce, to twój problem, że sięgnęłaś po to, co nie twoje. Dlatego ciesz się, że nie każę ci oddać tego bezpośrednio tym osobom, którym ich własność odebrałaś i przy okazji je przepraszać za swoje lepkie rączki. A uwierz mi, jeśli miałabym taki kaprys, doszłabym do tego, co to za persony. Pójdziesz ze mną i oddasz to w odpowiednim miejscu jako rzecz znalezioną – powtórzyła. Koniec kropka, jak to się mówi. – A może chcesz, żebym i ja skorzystała z okazji i oddała cię w ręce władz? – Przemieliła jej własne słowa na swoją wersję.
Najemniczka spoglądała na zamyśloną dziewczynę. Już sama decyzja o pozostaniu na miejscu zdarzenia oraz dalszym na nim trwaniu świadczyła o tym, że nie zamierza zrezygnować z planów, jakie sobie ułożyła pod tą złotą czupryną. Bo jeśli złodziejka nie chciała zostać zaprowadzona prost odo celi, musiała chociaż w części cofnąć swą zbrodnię. Jedyne rozsądne i sprawiedliwe wyjście, jakie mogła złapanej na gorącym uczynku zaproponować.
– Ręce są od uczciwej pracy i odrobiny rozkoszy – stwierdziła dodając do tego ów ostatni element, jakiego nie mogła pominąć, choć większość ludzi, z przyzwoitości oraz przez wzgląd na zasady, których powinno się przestrzegać w konwersacjach, z pewnością nie przepuściłaby takich słów przez gardło. Ale Vei bez skrępowania je wypowiedziała z lekkim drgnięciem kącika ust w półuśmieszku.
– Kradzież to dla nich ujma. Hańbisz je swą niewiarą w ich możliwości.
Veilore zmrużyła powieki. Jej dłoń w aż do tej pory trwała wyczekująco w powietrzu, ale kobieta nie zamierzała czekać w nieskończoność. Jeszcze jej owo nieznane dziewczę zamarznie, a wtedy już nic nie będzie się liczyło, gdyż wybór przestanie dotyczyć martwego, pozbawionego ducha ciała.
– Skoro tak bardzo nie chcesz iść... – Najemniczka zamilkła na moment, lecz nie pozwoliła sobie na bezczynność. Wyciągnęła wytartą wstążkę, którą związała rozrzucone fale włosów, a kiedy zawiązała ostatni węzeł, wróciła do poziomu złodziejki, przykucając i sięgając następnie ku niej rękoma. Mimo sprzeciwów, podniosła ją niczym pannę młodą przeprowadzaną przez próg. Kobieta musiała poświęcić wiele sił na utrzymanie jej i siebie w pionie, zwłaszcza w najbardziej "dramatycznych" momentach, miała jednak nadzieję, że energia ta szybko się skończy, więc jeszcze nie ruszyła w drogę.
– Jeśli nie chcesz iść, ja cię poniosę.

Oczywiście, że była uparta. Z tego właśnie słynęła z upartości i zawziętość. Hawke strzelała, że Selene nieraz miała dość tego szarpania się z nią pod tym względem. W końcu ile można wytrzymywać z takim człekiem jak Hawke? Cud, normalnie cud, że rudowłosa jeszcze nie dała jej takiego porządnego kopa w tyłek i nie zostawiła. Ciekawe na ile starczy cierpliwości tej o to tu złotowłosej kobiecie. Hm… Chyba zostało tylko przyjmować o to zakłady.
- Nie mów do mnie słońce. Nie jestem twoją koleżaneczką. Chrzań się - warknęła zaraz. Cóż, może Hawke w tym momencie nieco przesadziła, ale prawda była taka, że nie miała się ochoty spoufalać z kim popadnie, a tym bardziej nie z typem, który chce ją wpierdzieli do wiezienia. Zacisnęła dłonie w pięści i nic już nie powiedziała, gdy ta przekręciła jej własne słowa. No cóż, Hawke nadal nie chciała iść do więzienia.
Nie on, ciemnowłosa nie wierzyła własnym uszom, gdy ta postanowiła wygłosić swoją mądrość. Głupota, czysta głupota! Och, i tu właśnie też poczuła się obrażona przez Vei. Jak ona mogła powiedzieć, że Hawke nie docenia swoich rąk? Skandal normalnie. Ta zniewaga krwi wymaga! Szkoda tylko, że w tym momencie jakoś nie mogła się odpłacić blondynce pięknym za na dobre.
- Pierdol się! Mam zwinniejsze palce niż większość tych posrańców z miasteczka. Ty pewnie też możesz sobie o takiej wprawie pomarzyć - wyrzuciła z siebie zdenerwowana. Ona nie doceniała swoich rąk? Żart jakiś? Ciemnowłosa bardzo ceniła swoje zwinne palce. Przecież były jej głównym narzędziem pracy. Dzięki nim mogła grać na lutni, kraść i trzymać w dłoni rękojeść ostrza. Erin nie rozumiała jak można nie doceniać taki zwinnych palców. No ale cóż, Hawke była wychowana w środowisku w którym liczyły się całkiem inne rzeczy niż to co uważała Veilore.
Nie, nie miała zamiaru złapać za dłoń blondynki. Miała nadal stać uparcie przy swoim jak osioł. Może to było i głupie, ale pomysł najemniczki w ogóle jej się nie podobał. Nawet jeśli drżała delikatnie z chłodu i mokrych ciuchów. Na początku nie zrozumiała co kobieta ma zamiar zrobić. Zaraz się jednak skrzywiła, gdy kobieta przykucnęła znów przy niej. Próbowała się stawiać przeciwko wzięciu na ręce przez Veilore, ale słabo jej to wyszło. Już po chwili była w powietrzu. W tym o to momencie przestała się stawiać i zwyczajnie wczepiła się w blondynkę. Zrozumiała, że jak teraz będzie się szarpać to może upaść, a to na bank się źle skończy. Strzelała, że jak upadnie to już nie wstanie, a tego nie chciała.
- Zostaw… Nie chcę nigdzie iść… Zostaw… - wymamrotała, drżąc dalej. Tak, zimno robiło coraz bardziej swoje, ale nie chciała być przez nikogo niesiona, a już tym bardziej nie przez kobietę. Zwyczajnie źle się z tym czuła i było jej zwyczajnie głupio. Choć też zostawało pytanie czy taka pobijana i zmarznięta to by daleko doszła...

Och, czyżby trafiła w czuły punkt? Zręczne palce, choćby i zasługujące na medal za swój talent i wytrenowanie, złodziejskimi czynami już inną opinię sobie budowały – opinię opartą na odbieraniu ludziom tego, co sami sobie wypracowali. Ów natomiast fakt zaraz prowadził do stwierdzenia, że mniemanie właścicielki kończyn jest zawyżone i albo oszukuje samą siebie, albo szczyci się swą przestępczą działalnością.
Tego drugiego Veilore zrozumieć nie potrafiła, ponieważ dla niej różnica między utrzymywaniem się własnymi siłami a odbieraniem komuś efektów jego pracy była tak duża, jak odległość z Wishtown do Chin. Dokonanie kradzieży, to jak zasugerowanie swoim dłoniom, że są zbyt słabe, aby mogły zabrać się za zajęcie wymagające większego wysiłku i zaangażowania. Wyciąganie brudnych pieniędzy z kieszeni wypatrzonej ofiary, to właśnie uznawała za słabość i pójście na łatwiznę.
– Bijesz takim jaskrawym światłem swych głośnych sprzeciwów, że niedaleko ci do tego określenia. Pobudzisz wszystkich dokładnie jak słońce – rzuciła w odpowiedzi, przywołując półuśmieszek na usta. – A może raczej piejący kogut? – Po krótkim namyśle dodała równie drażniącym się z nieznajomą tonem, co przed chwilą.
Veilore obrzuciła ciemnowłosą nieodgadnionym spojrzeniem.
– Być może i masz zwinniejsze palce niż wielu tutejszych, ale posługujesz się nimi w sposób dla nich niegodny. Masz zdrowe, młode ręce, które mogą cię utrzymywać pracą. A wolisz degradować je do roli pasożytów. Z tego jesteś taka dumna?
Słowa, jakim dała życie, może i były wredne i dosadne, ale niektórym ludziom trzeba otwierać ślepia, bo sami tego nie zrobią, zaprzeczając temu, że popełniają błędy. Blondynka zamilkła, jednak nie z ich powodu. Musiała wytężyć wszystkie mięśnie i uwagę, aby zachować równowagę z dziewczyną na rękach, której wcale nie podobało się podnoszenie i trafienie w jej ręce. Na szczęście, gdy tylko stanęła wyprostowana, nieznajoma uspokoiła się na tyle, żeby nie sprawiać jej problemu w przeniesieniu jej z jednego miejsca w inne. Gdyby jej rozmówczyni nie przestała się stawiać, z całą pewnością obie wylądowałyby na ziemi, twardo lądując na oblodzonej drodze, lekko tylko pokrytej warstewką śniegu. A jak najemniczka sądziła, złodziejce tym bardziej byłoby to niemiłe przez wzgląd na dzieło Selene, już i tak stłuczony tyłek i wszystko inne.
– No... – Uśmiechnęła się lekko. – Ty nigdzie nie idziesz, jesteś niesiona.
Veilore ruszyła powoli. Nie zamierzała odpuścić, o nie. A poprzednia wypowiedź rodziła przekonanie, że kobieta wyznaje określone zasady, a jej poglądy są mocno zarysowane. Przy czym warto rzec, że w tej kwestii jednym z ich "utwardzaczy" była utrata prawej dłoni. W przeszłości sprawiło to, że osłabła, a jednak nie zaczęła uciekać się do niecnych sposobów na przetrwanie. Nawet po operacji włączenia do kikuta protezy, sztuczna, mechaniczna kończyna miała mniejsze możliwości ruchowe niż zdrowa lewa ręka, na którą z czasem się przerzuciła. Każdym zaś zajęciem, które podejmowała, udowadniała sobie, że mimo wszystko jest w stanie dać sobie radę. To nie takie trudne. Wystarczy odrobina wysiłku i pomyślunku!
– Ciesz się, przynajmniej nie zamarzniesz, a raczej jesteś tego bliska. Mam nadzieję, że mój szalik chociaż trochę pomaga – powiedziała, kątem oka zerkając na twarz nieznajomej.

A ona dalej wierzyła w swoje zwinne palce. Dla jej ważny był fakt, bo przecież dłonie wykorzystywała do różnych rzeczy, co nie? Kradzież nie była tą jedyną i najważniejszą pracą. Przecież Hawke na przykład grała jeszcze na lutni, a znalazłoby się kilku takich co by bez wahania pochwaliły ciemnowłosą za jej umiejętność gry.
W pierwszym momencie zmarszczyła brwi, nie podobało jej się ta odpowiedź. Zaraz jednak prychnęła, chcąc pokazać, że nie ma zamiaru bawić się w te głupie zabawy słowne. No bo po co miałaby się tak z nią droczyć? Tym bardziej, że jakoś nie miała ochoty na takie coś. Hm, raczej nie było co jej się dziwić w tym momencie. Zwyczajniej by sobie pewnie nie darowała wrednych odgryzek skierowanych w stronę najemniczki. Hawke rzadko przepuszczała takie okazje bokiem. Cóż, była lekko złośliwą osóbką, ale tym razem ta cecha zeszła na bok, bo przecież i sytuacja była dość niecodzienna.
Była zła. Była zwyczajnie wściekła, że próbuje ją oceniać osoba, która w ogóle jej nie znała. Nie lubiła czegoś takiego, nienawidziła wręcz. No bo jak tak można oceniać człowieka jak się go nawet trochę nie zna? Uch... Hawke miała coraz większą ochotę przywalić swojej starszej towarzyszce. Zazwyczaj takie rzeczy ją nie ruszały, ale w tej chwili jakoś się tak stało, że nie było jej to obojętne. Sama zbytnio nie wiedziała dlaczego.
- Nie wiesz jak postępuję, więc się pieprz, nie mądruj i się zamknij. Nie wiesz co robię w swoim życiu. I dla twojej świadomości ja je wykorzystuję do grania na lutni - warknęła.
Może bywała uparta i zawzięta, ale nie zawsze głupia. Wiedziała, że takie szarpanie nic dobrego nie da, a może jedynie przynieść bolesny upadek, więc chyba było jasne, że już woli się poddać niż znów poczuć cholerny ból. Choć nie można było zaprzeczyć, że ciemnowłosa mimo wszystko się delikatnie krzywiła, gdy Vei ją niosła. W końcu była cała pobijana, a dotyk jednak sprawiał jakiś ból. Może nie taki ogromny, ale był. Hawke mimo to nie narzekała, wiedziała, że to nie jest najgorszy rodzaj bólu. Nie raz, nie dwa bywało gorzej po tych morderczych treningach rudowłosej inkwizytorki.
Nie miała ochoty i siły na dalsze kłócenie się z złotowłosą najemniczką. Nie ma się co oszukiwać, było jej zimno i źle się czuła. Postanowiła, więc darować sobie dalsze wykłócanie. Za to po prostu spróbowała się wtulić w Veilore, by choć trochę się ogrzać o kobietę. Mało to dało, dalej drżała z zimna, ale jakby trochę się uspokoiła. Nawet delikatnie przymknęła te swoje burzowe ślepia. Tak, zmęczeni dawało o sobie coraz bardziej znać.
- Gdzie idziemy...? - spytała tylko cicho po dłuższej chwili milczenia. Wolała wiedzieć, gdzie dokładnie idą. No i rozmowa dawała możliwość zajęcia czymś myśli i nie zaśnięcia.

Łażenie po oblodzonym chodniku nie było może najłatwiejszą rzeczą na świecie, zwłaszcza gdy obie ręce oddawały się zajęciu utrzymywania ciężaru równemu masie innego człowieka, ale Veilore nie miała problemu ze stwierdzeniem, że lepsze to od wystawiania się na mróz. Najemniczkę czekało parę nocnych godzin na zimnie, dlatego po zdobyciu towarów, po które zaszła w te okolice, rada byłaby udać się w miejsce, gdzie temperatura okazałaby się milsza dla zmysłów. A tymczasem... została świadkiem sytuacji i to takim, który pozwolił sobie na interwencję. Mogłaby przecież, choćby i po tym wtrąceniu, realizować swoje pierwotne plany, jednak nie zdecydowała się na nic podobnego. To nie byłaby prawdziwa Vei, kobieta o silnym poczuciu obowiązku, sprawiedliwości i – wbrew pozorom – również chęci udzielenia pomocy.
– Zabronisz mi? – zapytała, nie oczekując w tym przypadku odpowiedzi. Jeśli coś chciała powiedzieć, czemuż by miała milczeć przez wzgląd na obcą osobę, która nie dała jej żadnych powodów, aby zmienić zdanie i wyrazić się inaczej. Każdy człowiek buduje sobie opinię własnymi czynami, niestety dziewczyna swymi postępkami sama doprowadziła do tego, że przed oczyma blondynki malował się obraz młodej dziewczyny prostą drogą zmierzającą ku upadkowi.
– To prawda, nie wiem, co jeszcze robisz w życiu – przyznała jej rację, aczkolwiek nie zapowiadało się na koniec wypowiedzi. Nastąpiła lekka pauza, która została poświęcona na wybranie odpowiedniej uliczki... czy raczej ścieżki, bo po oddaleniu się od placu, drogi stawały się coraz gorszej jakości, aż w końcu przekształciły się one w okrytą śniegiem, ziemistą trasę, w niektórych miejscach nabijaną niewygodnymi kamieniami.
Całe przedmieścia! To co najważniejsze, utrzymywano w doskonałym stanie. Ulice, zmierzające w głąb Wishtown – te, którymi transportowano różnorakie towary z magazynów i kolei prezentowały się nieźle. Ale najemniczka szła raczej w przeciwnym kierunku, najwyraźniej pragnąc jeszcze pozostać na obrzeżach miasta.
– Niemniej jednak to, co robisz poza tym, nie wymazuje kradzieży, jakich się dopuściłaś. A i rzekłabym, że tym gorzej wypadasz, bo umiejąc coś więcej poza opróżnianiem czyichś kieszeni, nadal decydujesz się na kimś żerować.

Wybrała wydeptaną przez cudze stopy ścieżkę, w lekkim zamyśleniu kierując się do mieszkania, otulona grubą warstwą zimowego płaszcza i szalem wykonanym ze zwierzęcego futra. Dźwięki dopływające ją ze świata zewnętrznego w końcu stawały się na tyle wyraźnie, że nie potrafiła ich dłużej ignorować, wlepiając wyłącznie spojrzenie w poszarzały od brudu śnieg. Podniosła głowę, obnażając zaróżowione policzki na kolejną falę mroźnego wiatru, szukając źródła przyjemnego dźwięku, choć doskonale wiedziała, co ujrzy.
Świat odżył, wbrew pozorom, że o tej porze roku powinien zapaść w głęboki sen zimowy. Śmiech - lekki, dziecięcy, któremu wkrótce zawtórowały inne odgłosy, zwiastujące chwilę beztroski, tak absurdalnie niepasującej do ogarniającego ją zmęczenia i natłoku minionych wydarzeń. Miasto szykowało się do święta, sama już nie kojarzyła jakiego; ludzie pomimo później pory wyszli na uliczki, wykładając wszelakiej maści i rodzaju towary, zdobiąc obskurne budynki i pozbawione wyrazu magazyny. Zwolniła kroku, wzrok zawieszając na gromadce dzieci nieopodal, głośnych i ucieszonych z niezrozumiałego jej powodu, otaczających zaprzężonego konia i dotykając go drobnymi dłońmi, chcąc doświadczyć zeń nieco ciepła.
Przez nieuwagę spowodowaną oczarowaniem tym powszechnym zjawiskiem, potknęła się lekko, w porę jednak odzyskując równowagę. Nieoczekiwane poruszenie sprawiło, że ścisnęła mocniej papierową torbę z zakupami niesionymi do domu, co spowodowało, że dorodny owoc, pomarańcz, znajdująca się na szczycie konstrukcji zbudowanej z przedmiotów spożywczych, wydobyła się na wolność, upadając i turlając się wzdłuż zamarzniętej uliczki… wprost w kierunku wspomnianych wcześniej dzieci.
Przeklęła swoją bezmyślność, otrząsając się i stawiając pierwszy krok w pogoni za utraconym owocem. Dłoń obleczona rękawiczką drgnęła jej lekko, gdy napotkała zainteresowane spojrzenie jednej ze zgromadzonych w pobliżu dziewczynek będącej najwyraźniej świadkiem potknięcia Selene. Widziała, jak się schyla – pomarańcz wylądowała tuż pod jej przemoczonymi trzewikami. Obserwowała jej rozpogodzone, ufne oczy i przyozdobioną szczerbatym uśmiechem twarz, co u inkwizytorki spowodowało przyspieszone bicie serca. Zatrzymała się, dostrzegając jak dziewczę do niej podchodzi, pragnąc oddać upuszczony skarb. Cofnęła w przerażeniu wysuniętą dłoń, wytrzeszczając oczy, jakby desperacko szukała wyjścia z sytuacji.
Nie dała rady i tym razem. Pokręciła głową, spuszczając wzrok, a następnie ruszając prędko naprzód, wyraźnie przyspieszonym krokiem, nie dostrzegając już zdezorientowanego spojrzenia dziewczynki, trzymającej wciąż w lekko wyciągniętych rączkach owoc pomarańczy.

Z namiętnością wpatrywał się w wystawę magazynu z jakimiś importowanymi krawatami, chustami i innymi dodatkami dla mężczyzn. Wraz z westchnieniem spod jego ust wydobyła się również chmurka ciepłego powietrza. Mimo iż mróz dawał mu we znaki w postaci niemalże karmazynowego już koniuszka nosa, on dalej dzielnie przyglądał się dobrocią materialnym zza szyby. Nie wiadmomo w sumie po co, i tak ich nie kupi. Możliwe jest również, że tak naprawdę dyskretnie obserwował świat odbity w oknie.
Dziwne… O ile nie przepadał za tą porą roku, to musiał przyznać, że w tym okresie zawsze ogarniała go jakaś niespotykana nostalgia, może nawet i tęsknota, w szczególności przyglądając się beztroskim dzieciom, skaczącym radośnie wokół konia. Przypomniało mu się jak to on mając z jakieś piętnaście lat mniej, tak samo wesoło przygotowywał by się do świąt, kiedy go to jeszcze obchodziło i nie był to dla niego po prostu kolejny dzień. Pamiętał przesiadywanie w ciepłym domu z rodziną, oraz to jak pewna szarooka kobieta przygrywała przyjemne melodie na fortepianie. Zrobiło mu się jakoś tak cieplej w środku, lecz gdzieś jeszcze głębiej odczuwał smutek. Jakby świadomość, że to wszystko już przeszłość i na zawszę z wiekiem stracił umiejętność odczuwania radości z takich rzeczy.
Wszystko to wpędziło go w jakąś nieprzyjemną melancholię.Jeszcze przez chwilę przyglądał się gromadce dzieci, gdy nagle kątem oka przyuważył znajomy płaszcz. Natychmiast wybudził się ze swojego małego transu. Czyżby to naprawdę była ona? Równie dobrze mógłby to być jakikolwiek inny kat przechadzający się tą drogą. Poza tym tak dawno jej już nie widział, nie daleko odbiegającym stwierdzeniem by było że nawet miesiącami, ciągle jednak o niej myślał, zawsze natrętnie była gdzieś z tyłu jego głowy i nie dawała mu spokoju.
Obrócił się w końcu. Był właśnie świadkiem przedziwnej scenki w której brała udział jedna mała dziewczynka, owa niezidentyfikowana persona, oraz jedna pomarańcza. Nagle rozwiały się wszystkie jego wątpliwości. Tylko Selene mogła zareagować w tak pokraczny sposób. Uśmiechnął się pod nosem, z tym że… co teraz? Dawno już planował z nią rozmowę i spotkanie, lecz teraz wszystkie plany rychły w piach, gdyż musiał działać szybko. Na szczęście jak na razie (o dziwo) los mu sprzyjał.
Matthew przedarł się przez warstwę śniegu na ulicy, by dotrzeć na drugą stronę do jeszcze wstrząśniętej dziewczynki, trzymającej w dłoni cytrusa. Sam wyciągnął swoją spod mufki i wziął ją sobie od dziecka, po czym rzucił coś w stylu, “ja to wezmę”, bądź “dziękuję”, albo równie coś niezręcznego i ruszył za kobietą, próbując dotrzymać jej kroku.
Nie od razu się do niej zwrócił. Czekał, aż nie będzie tyle ludzi w pobliżu (albo też i się wahał), a kiedy stwierdził już, że jest dostatecznie prywatnie, zawołał do niej. - Czyżbyś przypadkiem czegoś nie zgubiła, Selene? - Jej imię wypowiedział bardzo wyraźnie, tak aby go słyszała, a po chwili dodał jeszcze. - Jak widać nawet poza pracą muszę sprzątać po tobie bałagan… - Wyszło mu to dość spontanicznie. W sumie po prostu sam docenił absurd tej sytuacji.

Odeszła, jeszcze przez długi czas poruszona prze owo wydarzenie, zawiedziona swoim zachowaniem z jednoczesnym, głębokim wrażeniem, że nawet gdyby miała możliwość cofnięcia czasu, zareagowałaby identycznie. Nie zdążyła się otrząsnąć, nim usłyszała za swoimi plecami głos, który najchętniej zignorowałaby.
Ileż uczuć na raz uderzyło ją w tym samym momencie, gdy odwróciwszy się, ujrzała dobrze znane jej oblicze! Kolejne tyle poczuła, gdy usłyszała pierwsze zdanie mężczyzny, bynajmniej nie stojące w pobliżu powitania. Ile to już minęło? Zbyt wiele, aby próbować to naprawić, niewystarczająco, aby zapomnieć.
Nieco zbyt długo zatrzymała spojrzenie na jego ręce, aktualnie wyciągniętej, ściskającej zaginiony owoc, przywołując mimowolnie wspomnienia, których przez ten cały czas próbowała się wyzbyć. Odetchnęła, choć ulga była chwilowa. Jego zdrowie, sprawna ręka, niezbędna w pracy grabarza, nie zastąpiła jej w całości wypowiedzialnych słów przy ich ostatnim spotkaniu. Czyżby już zdążył o nich zapomnieć i pragnął jej powrotu? Nie, niemożliwe. Zresztą, ona pamiętała je doskonale, gotowa wspomnieć o nich w dowolnym momencie rozmowy, którą jak miała nadzieję – wkrótce zakończą. Znała go już jednak na tyle, aby móc stwierdzić, że nie zatrzymał jej bez powodu. Czegoś od niej chciał, jak zwykle, gdy się do niej zwracał. A ona, w całym swoim żalu i zawiści nie miała zamiaru mu tego oddawać, ani nawet zagłębiać się w szczegóły.
Wyciągnęła dłoń, ale nie odebrała owocu, a gwałtownym ruchem wytrąciła mu go z dłoni, aż pomarańcz wylądowała z powrotem na ziemi, tym razem zatrzymując się na warstwie śniegu, nie poniesiona przez nikogo. Miała jeszcze swoją godność, aby nie dać się przekupić za głupiego cytrusa!
- Nie musisz. Nigdy cię o to nie prosiłam i nigdy nie poproszę – rzuciła tonem tak lodowatym, że pomimo ujemnych temperatur, mógł on wywołać u niego dodatkowe, nieprzyjemne dreszcze. Wiedział, jak ją sprowokować. Tylko… czy właśnie to chciał osiągnąć, skoro już zadał sobie trud podążania za nią? Nim odwróciła się na pięcie, spojrzała na niego po raz ostatni. – Radzę sobie bez ciebie – dodała, tym samym kończąc rozmowę i stawiając na nowo kroki w drodze do domu.
Musiał się bardziej postarać, jeśli miał zamiar ją zatrzymać.

Zamurowało go, kiedy ich oczy się spotkały. Tak dawno jej przecież nie widział. Na korytarzach budynku Inkwizycji omijali się szerokim łukiem, nic dziwnego więc, że widok jej twarzy tak nim wstrząsnął. Przez chwilę poczuł się naprawdę ciężki, a jego język zawiązał się na supeł. Widział w jej wzroku całą swoją winę za to co się stało (nawet jeśli to nie była prawda) i jego wyrzuty sumienia za to co powiedział chyba nigdy nie były większe.
Nie był w stanie nic zrobić, kiedy wytrąciła mu pomarańczę z dłoni, nawet nie pisnął słowa. To wszystko przytłoczyło go tak, że po prostu stał przez dłuższy moment w milczeniu. Jej głos był teraz wyjątkowo nieprzyjemny, a treść jej wypowiedzi dotknęła go bardziej, niż wszystkie dotąd obelgi jakie w jego kierunku rzucała. Naprawdę czuł się jakby miał zaraz dostać gorączki. Już od dawna przez nikogo się tak nie czuł. A jeszcze do tego zaczęła się oddalać!
Nie miał wyboru. Musiał się otrząsnąć, wziąć w garść i nie dać jej tak po prostu odejść. Nie wybaczyłby sobie, gdyby teraz stchórzył. Stawka była za wysoka. Nie potrafił zapomnieć o tej sprawie tak samo jak to miał w zwyczaju robić z trudnymi sprawami, lecz to nieporozumienie z każdym dniem stawało się dla niego coraz gorsze. W jego głowie nonstop kłębiły się wspomnienia z ich spotkań, przez które o ile wcześniej zaznawał spokoju, to teraz przyprawiały go wręcz o nieprzyjemne dreszcze, normalnie jak alkoholik, tylko że jego gorzałą było bezprecedensowe, dominujące spojrzenie Selene, oraz co najmniej 10 nowych blizn na plecach. Nawet wolał nie myśleć o tym jakim robakiem się przez nią stał. Ale tak to jest, kiedy chodzi jedynie o popędy seksualne, nieprawdaż? Gdzieś w środku miał szczerą nadzieję, że to tylko o to chodzi.
Podniósł ponownie pomarańczę i schował ją do mufki, po czym nie zastanawiając się długo pognał za nią. Tak łatwo się dziś ona go nie pozbędzie. Szybko wybiegł przed nią i zagrodził jej dalszą drogę, jakby serio myślał, że to mogłoby ją w jakikolwiek sposób powstrzymać. Mimo że ten gest był iście desperacki i głupkowaty, to nie mógł sobie pozwolić, by chociaż przez chwilę jego kuzynka wyczuła jak bardzo jest to dla niego ważne, dlatego postanowił dalej ciągnąć to w “naturalny” dla niego sposób.
Przybrał swój charakterystyczny wyraz twarzy i był gotów nawet stanąć na palcach, by tym razem to on ją zdominował.
- Ależ Selene, ja nigdy w to nie wątpiłem - zaświergotał. - Aczkolwiek... nie sądzisz, że akurat w naszym wypadku jesteś...my sobie winni więcej niżeli tylko dwa zdania na krzyż? - Ciągnął dalej. Postanowił wprowadzić w życie plan, który już kiedyś uknuł, ale nie miał okazji go wykorzystać. - Naprawdę, odchodzenie teraz w takiej sytuacji, jest co najmniej niestosowne, nie wspominając o tym, że niezwykle infantylne… - Uśmiechnął się szeroko, najśliczniej jak potrafił.

Potraktowała swoje ostatnie słowa jako zakończenie rozmowy, ale jednocześnie nie była do końca pewna, jak mężczyzna się zachowa; najwyraźniej wciąż, po latach spędzonych razem, nie znała go wystarczająco. Nasłuchiwała jego kroków, gotowa, że nigdy ich nie usłyszy.
A jednak, stało się. Ten chwilowy przejaw desperacji, tak widoczny gołym okiem, zwyczajnie ją rozczulił. Jak dziecko, chwytające matkę na skraj płaszcza, aby poświęciła mu odrobinę uwagi. To sprawiło, że przystanęła, nie wymijając go, ani nie próbując więcej ucieczki. Poświęci mu chwilę, idąc na kompromis z samą sobą. Nieczęsto przecież widziała, jak mu zależy, przygnieciona wiecznym wrażeniem, że to ona daje od siebie zbyt wiele, podczas gdy on nie kwapi się, by kiwnąć chociażby palcem. Pierwszy objaw człowieczeństwa należało wynagrodzić, czyż nie?
Zdołała jednak odtrącić myśli pojawiające się w jej głowie, na nowo przekonując się o jego braku bezinteresowności. Spodziewała się już, dlaczego ją zatrzymał. Przybrała więc groźny wyraz twarzy, wolną rękę ułożywszy na biodrze, a drugą ściskając mocniej zakupy do domu.
- Czego jeszcze ode mnie chcesz, Matthew? – zapytała, przybierając zmęczony ton głosu. – Dwa zdania na krzyż? Powiedziałabym prędzej, że padło o słowo za dużo. Och... Śmiało. Powiedz, że jestem infantylna; nazywaj to, jak ci się rzewnie podoba, wedle uznania. Proszę cię tylko o jedno – nie mieszaj mnie więcej w swoje sprawy – zacisnęła zęby, z lekkim trudem wbijając w niego spojrzenie. Najchętniej uciekłaby wzrokiem w okolice swoich butów, jednak nie sądziła by wziął wówczas jej słowa na poważnie. Musiała mu dać do zrozumienia, że wszystko, czego się dopuścili było błędem, którego nie wolno więcej powtórzyć. Byli świadomi nieuchronnych konsekwencji, mimo wszystko dążąc aż do cierpkiego końca.
- Zejdź mi teraz z drogi. Po dobroci… jako że użycie przemocy w twoim przypadku mogłoby zostać niewłaściwie odebrane… kuzynie. – Ostatnie słowo wypowiedział po krótkiej przerwie, zadziwiona z jakim trudem przeszło jej przez usta. Użyła go celowo, choć nie robiła tego od wieków, jakby chciała przypomnieć mu o chłodnym dystansie, jaki zwykł ich dzielić przez większość życia.
Drgnęła lekko, gotowa do podjęcia dalszej wędrówki. Zamierzała jednak czekać na jego przyzwolenie i błogosławieństwo, w nadziei, że udało jej się przemówić mu do rozsądku. Jak uważała – wszystko zostało wyjaśnione. Na tym etapie potrafiłaby rozstać się bez większego żalu.

Zaczął powoli żałować tego, że nie wybrał po prostu olania jej i wrócenia do swoich spraw, zapominając o wszystkim. Robił wszystko w swoim życiu, by unikać takich sytuacji, lecz teraz jak zwykle, kiedy dawał zapanować nad sobą swoim emocjom, słono za to płacił. Nie mógł teraz jednak postąpić inaczej, to było silniejsze od niego.
Z każdym jej słowem jego chamski uśmieszek słabł, a widząc jej pełne znużenia i chłodu oblicze, miał wrażenie jakby się kurczył. Co się tu do cholery jasnej działo? Przecież miał ją zdominować, pokazać że on jest tutaj panem sytuacji, a jak na razie to chciał się jedynie zapaść pod ziemię. Widział teraz to wszystko, jej żal, rozgoryczenie, wręcz niechęć do jego osoby, nie był aż taki głupi by tego nie zauważyć, a w szczególności teraz widział to wyjątkowo dobrze. Chciał stąd zniknąć, jednakże opcja ucieczki odpadała… bo tak! Jeszcze większego desperata z siebie nie zrobi, o! Wiedział jednak o tym, że jak tu zostanie to również będzie spalony w jej oczach na zawsze. Sam się usytuował na przegranej pozycji.
Jego poczucie winy sięgnęło zenitu. Oniemiał. Pragnął jej odpowiedzieć, wytłumaczyć, że to będzie dobre, lecz jedyne na co jego ciało pozwalało mu robić to niemarwe, lekkie uchylanie ust i powrotne ich zamykanie, jakby chciał coś powiedzieć, ale przez te parę sekund zapomniał mowy ludzkiej. Denerwowało go to tylko jeszcze bardziej. Brakowało jeszcze, by zaczął się trząść jak to kiedyś miał w zwyczaju.
Nie wiedział teraz całkowicie co robić. Wszystko wskazywało na to, że to już koniec, że go nienawidzi i najlepiej byłoby gdyby puścił ją wolno, lecz nadal był uparty jak osioł i stał w miejscu, chociażby tylko po to, by go mieszała z błotem.
Ostatnie jednak jej słowa, były jak cios nożem, zadane prosto w brzuch, aż jego twarz przybrała niezmiernie osobliwy wyraz, jakby przerażenia. Ścisnął w dłoni pomarańczę tak, że prawie się zgniotła. To był idealny moment, aby spuścić głowę i odejść, lecz wbrew wszystkiemu, jakby na przekór sobie wypalił. - Selene…
I co? To wszystko? Po chwili znowu milczał, ale jak widać tym przełamaniem się zmusił siebie samego do dalszej kontynuacji rozmowy.
- Selene, to nie… W sensie ja… - Kontynuował niezgrabnie, jak za młodu, kiedy był kaleką w kontaktach międzyludzkich, po czym złapał się za łuk brwiowy i westchnął głośno, marszcząc brwi. - Nie chodzi mi teraz o to, by jakkolwiek ciebie teraz nazywać. - Zasłaniał się dłonią na wszelki wypadek, jakby się niekontrolowanie zaczął czerwienić. Postanowił całkowicie nie grać z nią w żadne gierki, to było zbyt ważne.
Wziął głęboki oddech i tonem innym niż zwykle mówił nie patrząc jej na razie w oczy. - Nie chodzi też o to, by znowu cię w coś mieszać, lecz są sprawy, których nie można zostawić bez komentarza. - Sam nie wierzył w to, że takie rzeczy wychodziły z jego ust. - Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym to zostawić, uwierz mi, ale… - Milczał przez jakiś czas, po czym w końcu na nowo spojrzał jej w oczy. Niepewnie. Zupełnie nie jak on. - Nalegam, abyśmy udali się do mojego mieszkania i tam wszystko… byśmy sobie
wyjaśnili.

Zmarszczyła brwi, rozumiejąc coraz mniej. Stał przed nią, nie potrafiąc się wysłowić, a ona przyglądała mu się w milczeniu, ani myśląc mu pomóc. Przecież… wiedział, po co ją zatrzymał, czyż nie? Czekała więc na sedno, ale klasycznie, w swoim stylu – niezbyt cierpliwie, wkrótce zaczynając się denerwować. Rozwiązanie nie nadchodziło, a i ona nie czuła się na siłach, aby roztrząsać sprawę bardziej niż było to konieczne. Gdyby tylko mogła, skrzyżowałaby ręce na piersiach, jawnie okazując swoje sceptyczne nastawienie
- Co? – wyjąkała i bynajmniej nie była to prośba o powtórzenie z powodu niedosłyszenia. Komentarz? Dlaczego miałaby tracić czas na coś równie bezsensownego? – Potrzebujesz jakiegoś podsumowania? Nie żartuj – prychnęła na niego, już mając go wymijać, gdy dosłyszała kolejne słowa.
O tak, teraz już wszystko było jasne. Jakże umiejętnie to ukrywał! W pozornej niepewności, w uroczym zażenowaniu, jakie było zwykłą grą. Jak mogła dać się na to nabrać, znowu! Była wściekła. Nie miała zamiaru po raz wtóry poddawać się jego sugestiom, tańczyć jak jej zagra. Dlatego, za nic na świecie nie mogła pojawić się w jego mieszkaniu. A więc mieli skończyć tak jak zawsze? A nawet… gorzej? Gabinet był miejscem nastręczającym ograniczeń, a jeśli wylądują tam, na ulicy Niedzielnej… O nie! Nie mogła na to pozwolić! Co za stary zboczeniec! Jak on śmiał po wszystkim co przeżyli, proponować jej coś takiego?!
- Nigdzie z tobą nie pójdę. Nie mam zamiaru tego powtarzać, jasne? Jeśli wciąż masz do mnie żal o to, co się wydarzyło… daruj mi. Nie powtórzę tego błędu więcej – wypowiedziała twardym tonem, tracąc swoje opanowanie i wbrew temu, co mówiła, trąciła go ramieniem, odchodząc wzdłuż drogi, nie do końca tego świadoma. Była wściekła; jeśli nie zamierzała go skrzywdzić, musiała natychmiast stąd odejść. Bóg jeden wiedział… przecież mogła zacząć, a skończyliby tak jak zawsze, prawda? Nie potrafiła się tego wyzbyć, przez cały czas.
Nie zamierzała się dawać dłużej zatrzymywać. Musiała odejść, nim powie o słowo zbyt wiele.

Mówiąc swoje ostatnie słowa jawnie spanikował. Czuł jak jego oddech przyspiesza. Kiedyś nie pozwoliłby sobie na takie jawne nie kontrolowanie swoich emocji, a teraz co? Nawet nie chciał nazywać to co z siebie w tym momencie robił. Było trochę podobnie jak podczas ich “zabaw”, ona prowokowała go do przekraczania swoich granic, lecz tym razem rzeczy i uczucia zawarte w tych granicach, były trochę bardziej skomplikowane.
Widząc jej reakcje denerwował się coraz bardziej. Znowu kompletnie go nie rozumiała! Już miał to wszystko prostować i dalej robić z siebie ostatnią kluchę, kiedy powiedziała ostatnie słowa i… ODCHODZIŁA?! Przez chwilę stał wpatrzony w nicość. Teraz oprócz kolejnego noża wbitego w brzuch, czuł jeszcze jak ktoś wylewa mu wiadro lodowatej wody na głowę. Ale jak to? Nie o to mu chodziło, przecież był szczery! Grunt zaczął mu się osuwać spod nóg. Za żadną cenę nie mógł do tego dopuścić.
Całkowicie lekceważąc jakiekolwiek wołania zdrowego rozsądku, zerwał się jeszcze szybciej za nią, niż ostatnim razem i zawołał: - NIE! SELENE, NIE IDŹ!!! - Po czym znowu stanął przed nią murem, lecz teraz przytrzymał ją jedną ręką, opierając ją na jej ramieniu i zaciskając palce. W niedalekiej przyszłości mógł tego bardzo, ale to bardzo żałować, ale w tej chwili potrzeba całkowicie przyćmiła jego umysł.
Kobieta miała w tym momencie jak największe prawo do tego, by się go wystraszyć. Mężczyzna świdrował ją dzikim, a zarazem przerażonym wzrokiem, był miejscami czerwony na twarzy (co pewnie później będzie tłumaczył mrozem) i milczał. Zdążyło do niego dotrzeć zażenowanie i prawdopodobnie świadomość, że mogą mieć widzów, co na pewno go nie uspokajało. Jego waleczny zryw jak na razie kończył się na milczeniu.
- Ja nie chcę niczego powtarzać. - Mówił, póki miał jeszcze w sobie trochę werwy, później było tylko gorzej. - Selene… Ech… Ja wiem doskonale, że nie chcesz o tym mówić, ale uwierz mi! To jest… - Tu niemalże zapomniał po raz kolejny jak wysławiają się ludzie. - W sensie… Są rzeczy, o których muszę z tobą pilnie pomówić i nie cierpią one zwłoki, ale nie mogę tego zrobić tutaj! - Przełknął ślinę.
Zaczął mieć już zawroty głowy od tego wszystkiego co się działo. Nie miał już więcej oporów, by się przed nią płaszczyć, jakby kompletnie już oszalał i gotów byłby zrobić wszystko tylko dlatego, by z nim poszła.
- O-obiecuję… - Głos zaczął mu się łamać. - Przyrzekam, że pragnę tylko i jedynie rozmowy! Nic więcej! - Jeszcze chwila, a zaczną mu drżeć ręce. To był jego koniec.
- Selene… - Ciągnął dalej już kompletnie obcym tonem, jakby wręcz błagając. - ...proszę cię, pójdź ze mną...

Jeśli go prowokowała, czyniła to w sposób zupełnie nieświadomy, chociaż otrzymane efekty były dla nich krokiem milowym; czymś znacznie trudniejszym do okazania, niż zmuszeniem do fizycznej czynności. Tu chodziło o obnażenie swojej duszy, pozwolenie na dostęp do swoich najskrytszych myśli, w całym pakiecie z niedoskonałościami. Tylko to sprawiało, że wciąż się wahała. Potraktował ją inaczej niż zwykle: nawet gest uściśnięcia jej ramienia, którego jawnie sobie nie życzyła, uświadomił Selene, że mu zależało. Albo… naprawdę wybitnie grał.
Szarpnęła się mocno, oswobadzając z uścisku i stając natychmiast w bezpiecznej odległości, aby nie mógł powtórzyć tego zuchwałego czynu. Śnieg na nowo zaskrzypiał pod jej stopami, aż ponownie mogła sobie uświadomić, że poza osobą Matta i ich rozmową wciąż istnieje świat zewnętrzny, na który również powinna zwracać uwagę.
- Nie dotykaj mnie! – warknęła wściekle, krzywiąc wargi w grymasie. – Nie masz prawa mi rozkazywać, ani zwracać się do mnie w ten sposób – upomniała go, będąc przy tym śmiertelnie poważna. Po dłuższej chwili emocje zdążyły z niej opaść. Nie przerywała mu, zaczynając powątpiewać, czy nie oceniła go przedwcześnie. Był poważny. Może… właśnie w ten sposób pragnął przeprowadzić ich pożegnanie? A może chciał ją przeprosić…? Zrozumiała jedno – byli już poza gabinetem, na tym samym poziomie, jako równi sobie. Zasłużył na odrobinę szacunku, jednocześnie przez ostatnie wydarzenia i pomimo ich.
Wszystko wskazywało na to, że naprawdę miał do niej jakąś sprawę. Wyglądał, jakby wiedział o czym mówił. Nie domyślała się jeszcze, co mogło być na tyle istotne, aby musiał się przed nią płaszczyć… w miejscu publicznym! Jedynym rozwiązaniem, jakie nachodziło Selene na myśl, to kolejna próba oszukania jej po raz kolejny. Wspomniała słowa, jakimi ostatnio raczyła Lanę… „I mi przestało zależeć”. Była wtedy taka pewna siebie! Jak może być tak naiwna, skoro daje się zwieść mu po raz kolejny, wiedząc, jak potoczyły się ich poprzednie spotkania?
- Ech… - westchnęła, nie mając więcej argumentów na jego żądania. Miała wolny wieczór. Oczywiście, nie uważała za najlepsze spędzanie go na czynności, po której będzie czuła obrzydzenie sama do siebie. Pozostało jej tylko żywić nadzieję, że tym razem był zupełnie szczery. – Dobrze, pójdę z tobą. Ale lepiej dla ciebie, aby było to coś ważnego – zagroziła mu, mrużąc oczy. Wciąż była wobec niego oziębła i zachowywała dystans, nie mając zamiaru ułatwiać mu sprawy. – I poniesiesz moje zakupy – dodała, wciskając mu w ręce papierową torbę z produktami spożywczymi, jakby było to jej jedynym warunkiem, ceną, dla której podąży za nim. Czuła się z tym źle, jakby nie zdołała wytargować się odpowiednio dobrze… jakby sprzedała swoja duszę za niezbyt dorodną pomarańczę.
Ruszyła, tym razem czekając na niego i kierując się wzdłuż uliczek, na których nie pojawiała się już od wieków.

/zt x2?

Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc odpowiedź już-nie-do-końca-nieznajomej, lecz nic nie odpowiedziała, skupiając się na ucieczce. Biegła, ile miała sił w swoich krótkich nogach. Wkrótce złapała rytm i zaczęła miarowo oddychać. Jednakże, chociaż miała dobrą kondycję, po pewnym czasie zaczęło jej dokuczać zmęczenie. Gdy poczuła kłucie w boku, zwolniła. Obejrzała się za siebie. Stanęła i oparła ręce na kolanach, ciężko oddychając.
- Dobra... nie znajdą... nas - wysapała. Kiedy mogła oddychać już w miarę normalnie, wyprostowała się. - Wybacz za to... porwanie, ale to nie był dobry moment na kulturalne "Dzień dobry". Za to teraz jest. Witam, jestem Merveille. - Zrobiła krótką pauzę, licząc na to, że pozna imię kobiety. - Mam nadzieję, że więcej się nie nadziejesz na tamtego jakże uroczego pana. Raczej nie miał ci się jak przyjrzeć, a Wishtown jest na tyle duże, że przy odrobinie szczęścia już więcej siebie nie zobaczycie, ale wiesz, wszystko jest możliwe.
Rozejrzała się. Tory, magazyny... Tak, chyba kiedyś ktoś powiedział jej o tym miejscu. Przecznica kolejowa, istny skarbiec ciekawych i mniej lub bardziej wartościowych przedmiotów, a tak przynajmniej słyszała od pewnego nie do końca trzeźwego osobnika, który się chwalił, jak to niepostrzeżenie skradł w pojedynkę zawartość całego wagonu.
Chyba trafiły tu o idealnej porze. Po placu rozładunkowo-załadunkowym kręciło się sporo ludzi, głównie mężczyzn. Większość z nich wyglądało na zwykłych pracowników, ale bardzo łatwym zadaniem było zauważenie kilku zadbanych urzędników i handlarzy. Merveille z pewną ulgą zauważyła rodzinę z kilkuletnią dziewczynką. Pewnie rodzice chcieli pokazać swojemu dziecku pociąg. Dla panny Ambler ich obecność była dobrym znakiem - dziewczyna nie będzie aż tak się wyróżniać ze swoim wyglądem. Przy odrobinie szczęścia uznają, że przyszła po prostu popatrzeć na pociąg, ktory najwyraźniej miał wkrótce przyjechać.
- Powiedz... - zwróciła się do zakapturzonej z uśmiechem na ustach. - Interesują cię tylko listy bogatych ludzi czy również... ich inne... rzeczy? - zapytała niewinnym tonem.

Kiedy już dobiegły do bezpieczniejszego miejsca pochyliła się sapiąc, jednak zmęczenie wywołane było głównie śmiechem, a nie samą ucieczką. Gdy już się uspokoiła uśmiechnęła się wesoło do towarzyszki ocierając łzy z kącików oczu.
- Ech... heh... Dzięki za pomoc! - Zrzuciła z głowy kaptur i wyciągnęła dłoń do dziewczyny - Jestem Imoen. Być może właśnie uratowałaś mi życie Merveille. - Puściła do niej oko. Jak zwykle niepoważna. Nawet w nowym mieście, w którym powinno się przecież dbać o dobre pierwsze wrażenie. Jednak... to tylko żarcik, prawda?
- Cóż... można powiedzieć, że to moje małe zboczenie. - Odpowiedziała nieco ściszając przy tych słowach głos. Jej policzki zaczerwieniły się nieco bardziej niż po samym biegu. Nie przejęła się tym jednak zbytnio. Po chwili jednak w jej głowie zapaliła się lampka. Przyjrzała się nowej koleżance dokładnie i od razu poszerzyła uśmiech, tym razem jednak spoglądając w jej kierunku z dużo większym zainteresowaniem. - To zależy od tego... kto pyta. - Dobrze już wiedziała, że ma do czynienia z kimś swojego pokroju, jednak chciała poznać więcej szczegółów.

Merveille ochoczo ścisnęła dłoń Imoen, w myślach powtarzając sobie jej imię. Pamiętanie innych było bardzo ważne, zwłaszcza w fachu panny Ambler.
Zadarła głowę do góry i uświadomiła sobie, że nie ma opcji, by zapomniała kogoś takiego. Pomijając to, że według dziewczyny Imoen była całkiem ładna, pomijając już nawet bliznę, która w towarzystwie, w którym zazwyczaj obracała się Merv (aż dziw, że sama jeszcze nie miała ani jednej) nie uchodziła za nic niezwykłego... Takich włosów się nie zapomina. Nastolatka mimowolnie uśmiechnęła się szerzej, zastanawiając się, czy może trafiła na czarownicę... a potem uświadomiła sobie, że nietypowy kolor nie musi być naturalny, a jeśli nawet... Kiedyś Mer spotkała białowłosą osobę, a powód takiego wyglądu nie miał nic wspólnego z magią.
Gdy Imoen puściła do niej oko, Merv mimowolnie parsknęła śmiechem.
- Życie może nie... Ale okazję do pośmiania się na pewno - odparła, pamiętając, że różowowłosa miała jeszcze inne listy.
Czyli jednak się nie pomyliła. Bała się, że Imoen po prostu chciała się za coś zemścić na mężczyźnie, ale wyglądało na to, że wzmianka o jego pieniądzach to nie był blef.
- Handlarka, która jednak musi skądś wziąć nowy towar, by mieć czym handlować. Bardzo otwarta na współpracę, jednorazową lub dłuższą - oznajmila półgłosem, kładąc nacisk na słowo "bardzo".

Słuchając jej wciąż się uśmiechała. A więc ta urocza, młoda dama to handlarka kradzionym towarem? Proszę, jak pozory czasem mylą. Ona jednak nie miała nic przeciwko temu, a współpraca mogłaby się opłacić.
- To brzmi ciekawie. Rozumiem, że będę miała z tego jakiś udział. Chciałabym wiedzieć ile proponujesz. - Również nie unosiła głosu. Może i w okolicy nie było wielu przechodniów, ale ostrożność nie zaszkodzi.  - Moje magiczne dłonie uwielbiają pracować, więc chętnie Ci ich użyczę. - Stwierdziła, by Merveille wiedziała, że najprawdopodobniej nie będzie musiała jej długo przekonywać. Ten zawód był przede wszystkim dobrą zabawą, a zaraz po tym pracą dzięki której miała pieniądze na chleb. Poza tym jak na człowieka miała cholernie dużo szczęścia. Więcej niż rozumku. Ale to w końcu dzięki temu spotkała Merv, prawda?

Patrząc na uśmiech nieschodzący z twarzy Imoen, Mer czuła, że polubi tę pozytywnie zakręconą osobę. Teraz pozostawało jeszcze tylko przekonać ją do swojego pomysłu.
- To oczywiste, że nie będziesz narażać się na darmo. Nie chcę też, byś czuła się uwiązana. Choć może to śmiesznie brzmieć w ustach kogoś, kto wygląda tak jak ja - dodała rozbawionym tonem, na chwilę stając na palcach niczym dziecko, które chce udać, że jest wyższe niż w rzeczywistości. - Moja propozycja przedstawia się dosyć typowo: połowa kwoty, którą dostanę od klienta za zdobyty przez ciebie przedmiot, a gwarantuję ci, że jak mi zależy, potrafię być przekonująca i wcisnąć absolutnie wszystko. - Co prawda czasami dlatego, że brano ją za irytującego dzieciaka bawiącego się w sprzedawcę i chciano jej się pozbyć, ale o tym Imoen nie musiała wiedzieć. - Możemy się spotykać w ustalonym wcześniej miejscu i czasie. Na pewno na początku nie będziesz mi ufać, to naturalne, dlatego nie będę się gniewać, jeśli... będziesz się upewniała, że jestem szczera - oznajmiła, dumna z siebie, że udało jej się uniknąć takich słów jak "śledzić" czy "szpiegować". To by brzmiało dziwnie: "Wyrażam zgodę na szpiegowanie mnie"... - Dodatkowo, w ramach bonusu, oferuję informacje maści wszelakiej i pomocną dłoń w kryzysowej sytuacji, w końcu zależy mi na bezpieczeństwie moich wspólników... i znajomych. - Uśmiechnęła się. - A jak już mowa o informacjach, to za jakieś parę minut przyjedzie tu pociąg z towarem i ci wszyscy ludzie skupią na nim całą swoją uwagę - dodała, niby mimochodem.
Zadbani panowie wyglądali na ożywionych, dziecko z rodzicami na zniecierpliwione, a pracownicy, choć znudzeni, również patrzyli zgodnie w kierunku, z którego miał nadjechać wkrótce pociąg. Nie wyglądało na to, by ktokolwiek słyszał rozmowę dziewczyn, wszyscy mieli co innego na głowie.

Słuchała uważnie jej propozycji, choć tak naprawdę nie miało to aż tak dużego znaczenia. Tak na prawdę weszła w to nim tamta cokolwiek jej zaproponowała. Choć prawdę mówiąc to co oferowała za współpracę było naprawdę kuszące, o ile faktycznie jest tak dobra w opychaniu towaru. Tak na prawdę na sprawdzian ich umiejętności przyjdzie jeszcze czas. Każda z nich musi się przekonać czy ta współpraca będzie opłacalna.
- Jest coś, co sprawia, że ci ufam. Może to przez ten uroczy gwizdek. Sprawiasz wrażenie profesjonalnej! - Zażartowała znowu, choć w odczuciu mniejszej mogło to zabrzmieć jak lekceważenie jej osoby. Cóż, Imoen nie była z tych osób, które się zbytnio przejmują. - Najlepiej będzie, jeśli powiesz mi na czym mam się skupić. Po co miałabym zbierać dla ciebie niepotrzebne śmieci? Choć kto wie... moje listy też mogą się przydać. Może urządzimy aukcję, hę? - Poklepała kieszonkę w płaszczu. - Ciekawe kto zapłaci więcej, właściciel, czy może jakiś kolekcjoner, jak myślisz?
Doskonale wiedziała, że błyskotki mają swoją wartość, lecz czasem do ręki nie wpadało to co trzeba. Nieraz ludzie trzymają w kieszeniach pieniądze, czasem zaś jest to tylko zasmarkana chusteczka, bądź przedmiot mający wartość jedynie sentymentalną. Ludzie rzadko noszą coś cennego przy sobie, dlatego jako kieszonkowiec nie zarabiała wiele. Być może informacje Merv faktycznie zapewnią lepszy zarobek niż dotychczas. Słysząc jej kolejne słowa zerknęła dyskretnie na ludzi, a jeden kącik ust uniósł się ku górze w cwanym uśmieszku.
- Och, nie marnujesz czasu. Więc współpraca od teraz... Mewko? - Upewniła się nieco zniżając głos, przez co w końcu zabrzmiała poważnie.

Nieważne, ile już razy przeprowadzała taką rozmowę, zawsze czuła się trochę zestresowana. W końcu do samego końca nie wiedziała, jaką odpowiedź otrzyma.
Słysząc pierwsze zdanie, ledwo się powstrzymała od odetchnięcia z ulgą. A potem parsknęła śmiechem, mimowolnie biorąc w dwa palce gwizdek. Tak, wygląd Merveille nie raz i nie dwa uratował jej skórę, ale jednocześnie był powodem lekceważenia jej. Mało kto brał na poważnie dziecko. Czasami było to zbawienne - na przyklad wtedy, gdy wpakowała się w kłopoty - lecz na co dzień uciążliwe i denerwujące... No, a przynajmniej do czasu, aż prawie się nie pogodziła z tym, że wygląda jak wygląda. Może jak dobije do dwudziestki, podrośnie i inni będą ją brali chociaż za starszą nastolatkę...
- Mało rzeczy ma u mnie status śmieci - przyznała. - Przeciętny zjadacz chleba w końcu stawia na praktyczność tego, co kupuje. Choć nie przeczę, że paru bogatszych mieszczan może pozwolić sobie na, przykładowo, biżuterię, która swoje kosztuje, zaryzykuję stwierdzenie, że w swoim życiu najwięcej zarobiłam na zegarkach, dobrych cygarach... - Zaczęła wyliczać na palcach. - ...ale listów jeszcze chyba nie sprzedawałam. Gdybym była dziennikarką, ewentualnie kolekcjonerką, być może by mnie to zainteresowało... Właściciel? - Zrobiła krótką pauzę. - W przypadku tego konkretnego dopuszczam dwie skrajności: albo dałby najwięcej, albo by... przeszkodził w aukcji razem z jego czarującymi pracownikami.
Ponownie spojrzała na zebranych. Wydało jej się, że słyszy charakterystyczne, rytmiczne stukanie.
- "Mewko"? Jeszcze nigdy nikt mnie tak nie nazywał - przyznała, uśmiechając się pod nosem. - Ta, od teraz. Lubię konkrety - oświadczyła, czując się w swoim żywiole. Widziała już kłęby dymu z lokomotywy.

z/t x2