Zagajnik

Jeśli chodzi o Freyę to dzień zdecydowanie nie należał do udanych. Korzystając z dużej ilości wolnego czasu jakimś cudem znalazła i odwiedziła wędrowny zamtuz, o którym usłyszała od właściciela gospody w centrum miasta. Jak zwykle narobiła sobie zbyt dużo nadziei. Od pracownic w tym niechlubnym miejscu nie dowiedziała się niczego co posunęłoby poszukiwania jej matki choćby o krok. W dodatku wychodząc ze środka wozu przypadkowi przechodnie – w głównej mierze mieszkańcy najbliższego małego miasteczka – obrzucili ją takimi spojrzeniami jakby co najmniej przenosiła dżumę. Najwyraźniej w tych okolicach nie ma sensu dawać koncertów bo na bank znajdzie się ktoś kto skojarzy rudowłosą z tym zamtuzem. Co za kicha.
Pogoda dopisywała, słoneczko wisiało wysoko na niebie w nielicznym towarzystwie chmur a wiatr buchał w twarz muzykantki przyjemnym ciepłem. Od razu do głowy przyszło jej jedyne miejsce, w którym zawsze odpoczywała lub ćwiczyła, nie będąc nękana przez nikogo. Cóż, mało kto miał w ogóle pojęcie o jego istnieniu. Z odrobiną otuchy w sercu ruszyła do zagajnika.
Jakieś było jej zdziwienie gdy nie dość, że znalazła tam bardzo wysokiego mężczyznę, to w dodatku najwyraźniej rannego. Początkową irytację spowodowaną intruzem w jej ulubionym miejscu zastąpiła panika. Fakt jedzenia przez niego kory drzewa póki co nie został dostrzeżony.
Upadła na kolana obok leżącego nieznajomego, z ogromną troską i delikatnością dotykając dłońmi jego twarzy. Swoją drogą - rany jakie on miał długie włosy!
– MÓJ BOŻE CO CI SIĘ STAŁO? – krzyknęła, zdrowo przestraszona. Po krótkiej chwili cofnęła szybko ręce, najwyraźniej uświadamiając sobie, że być może go coś boli. – Wszędzie masz powbijany metal… Kto ci to zrobił? – spytała ze zmartwieniem, dopiero teraz dostrzegając rzecz, którą jadł.
Freya, mówiąc kolokwialnie, dostała mindfucka.

Przez dłuższy moment Freya po prostu stała, wbijając w nieznajomego tępe spojrzenie. Nie miała pojęcia co powiedzieć lub zrobić, to wszystko było takie... dziwne, inne, nienormalne. Magiczne. Jakby ktoś chwycił ją za ramiona i wrzucił do jakiejś baśni, które Bruno opowiadał jej do snu gdy była dzieckiem.
Był szalenie wysoki. Ponadto jego skóra była gorąca, przywiodło jej to na myśl rozgrzane drewno, gotowe do obróbki. Gorączka? Czy on po prostu nie jest zwyczajnym człowiekiem? A może te bajki były prawdziwe? To naprawdę jakaś magia. Czarownik? Ale papa rzadko opowiadał o czarownicach i to bardzo nielogiczne historie. Co do kur...
Zęby też miał dziwne. Srebrne...
Freya poczuła się znowu dzieckiem, wprowadzanym opowieściami w świat swojej bujnej wyobraźni. Na twarz wstąpił jej ciekawski, podekscytowany uśmiech.
O, uśmiechnął się!
Powoli, żeby go nie przestraszyć, klęknęła obok niego, nie przestając szczerzyć zębów w szczeniackiej radości. Jej tolerancja na rzeczy dziwaczne była najwyraźniej nieograniczona. Delikatnie, opuszkami palców, dotknęła jego policzka, szybko cofając dłoń.
Gorące! pomyślała z zaskoczeniem, co tylko wzmogło ciekawość dziewczyny. Na jego słowa zareagowała ogromnym zdziwieniem, unosząc wysoko brwi.
- Czego mam się bać? Albo brzydzić? - powiedziała niemalże z oburzeniem, siadając przed nim po turecku. Wciąż badawczo obserwowała wszystkie metalowe elementy jego twarzy. - Jesteś niesamowity! - rzekła z zachwytem. - Kim jesteś? Co potrafisz? - spytała z zaciekawieniem, wskrzeszając w sobie dziecko, które ma iść spać i oczekuje na bajkę na dobranoc.



//Freya pachnie kwiatami xd

Rudowłosa postać w długiej, jasnej sukience przedzierała się przez las, dzierżąc w dłoni słomiany koszyk przykryty pięknie zdobioną, wyszywaną chustą. I chociaż była sama jak palec, nie wyglądała na zgubioną czy przestraszoną. Dziarsko kroczyła po wydeptanej w lesie ścieżce u podnóża wielkiej góry wznoszącej się tuż obok. Chociaż widok człowieka, a zwłaszcza młodej kobiety, mógł być w tych rejonach niecodzienny, tak w tym wypadku dziewczyna wyglądała tak, jakby po prostu była stałym elementem tutejszej fauny i idealnie się z nią zgrywała.
- Vo sadu li, v ogorode?
Devitsa gulyala,
Nevelichka, kruglolichka,
Rumyanoye lichko - śpiewała, lekko machając koszykiem do przodu i tyłu, kiedy zobaczyła zbliżające się przerzedzenie drzew. Uśmiechnęła się. Zagajnik był jednym z jej ulubionych miejsc - zawsze ciche, spokojne, nietknięte ręką człowieka. Od czasu do czasu nawet spotykała tu rozmaite zwierzęta, niektóre nawet dawały się przekupić jedzeniem i podchodziły bliżej, prawie na wyciągnięcie ręki. Ruda czuła się wtedy jak jakaś mityczna postać z baśni, kochana przez dzikie, leśne zwierzęta. A teraz, kiedy nastała wiosna i świat powoli rozkwitał na jej oczach po długiej i srogiej zimie, nie mogła ot tak nie skorzystać z danej jej szansy i nie spędzić popołudnia na świeżym powietrzu, wypatrując wygłodniałych po wspomnianej zimie stworzeń, aby podzielić się z nimi tym, co zostało w jej spiżarni.

Nie była świadoma obecności kogokolwiek w okolicy - podnóża góry jak zawsze pozostawały ciche i spokojne, nieskalane obecnością kogokolwiek prócz niej samej. Nie licząc oczywiście prawdziwych mieszkanców tych terenów. Od czasu do czasu zobaczyła jakiś drobny ruch w ściółce, coś przemykającego między źdźbłami trawy. Ptaki przekrzykiwały się, który z nich najgłośniej roztoczy swoją piękną serenadę, co jakiś czas przerywaną głośnym krakaniem kruków. Nie mówiąc już o wszystkich mniejszych stworzeniach, dzięki którym ten las naprawdę żył. Wszystko w idealnej harmonii, niezburzonej przez setki lat.
Ponownie do jej uszu doszło krakanie, ale tym razem znacznie donośniejsze, połączone z trzepotem wielu par skrzydeł przebijających się przez liście. Obróciła się powoli i zobaczyła chmarę kruków wzbijających się do góry, uciekających z drzewa, które do tej pory okupowały. Coś musiało je spłoszyć, ale co? Logika nakazywałaby raczej powoli się wycofać - w końcu nie dość, że w lesie grasowały dzikie zwierzęta, to jeszcze te Koszmary. Nie wiadomo co gorsze. No i byli też ludzie, a po tych tym bardziej ciężko było określić, czego się spodziewać przy bliskim spotkaniu. Mogli nie mieć żadnych złych zamiarów i po prostu zbierać grzyby lub jagody, a mogli też dzierżyć śmiercionośną broń i chcieć jej użyć na wszystkim, co wyjrzało zza krzaka.
Mimo to ruda uśmiechnęła się i powoli zaczęła iść w stronę tego drzewa, z którego wcześniej umknęły ptaki.
- кто там? - zapytała ciekawsko, chociaż nie spodziewała się odpowiedzi. Mimo wszystko, wnioskując po okolicy, podejrzewała, że krył się tam jakiś lis, może kuna lub borsuk - koniec końców nie słyszała, żeby coś za nią szło, a rogacze zwykle nie podchodziły tak blisko. Z drugiej strony, zaczynał się sezon na małe warchlaczki, a tam gdzie małe warchlaczki, tam też zaborcza maciora. A że ruda z doświadczenia wiedziała, że lepiej z nimi nie zadzierać, to trochę jej mina zrzedła i przystanęła w miejscu. Jeśli będzie musiała jednak uciekać, wolała startować z lepszej pozycji, potencjalnie dającej jej czas na przybranie szybszej i zwinniejszej formy.

Zrobiła pół kroku do tyłu, nie spuszczając wzroku z tego felernego drzewa. Cokolwiek to było, było zdecydowanie większe, niż jej się wydawało. I zdecydowanie nie był to borsuk, tylko... młodzieniec? A przynajmniej człowiek w wieku niewiele odbiegającym jej. Widząc jego uniesione dłonie bardzo powoli sięgnęła wolną ręką do góry, ku swoim włosom, które przeczesała palcami. Nie było między nimi nic, co mogłoby przerazić przeciętnego śmiertelnika. Żadnych wypustek, rogów, futra. Więc jego ostrożność musiała wynikać z czegoś innego, cokolwiek by to było. Ale udało mu się, a ruda opuściła gardę. Skoro był człowiekiem, w dodatku nieuzbrojonym i raczej nie chcącym zrobić jej krzywdy (a przynajmniej póki co zdecydowanie dementował takie zamiary), nie miała powodu do lęku. Nie wyglądał na kogoś, kto w ogóle mógłby zrobić jej coś złego, nie licząc dosyć rosłej postury. Nawet, jeśli miałby być Inkwizytorem, to przecież nie zrobiła nic złego! Tylko szła lasem. Chociaż czy to przypadkiem nie była już na tym zakazanym terenie...? Ale powiedział, że jest nieuzbrojony, a gdyby ktoś chciał ją stąd wykurzyć, zapewne zacząłby machać jakąś bronią i kazałby się wynosić z lasu. Więc to nie mogło być to.
Słysząc jego tłumaczenia, odstawiła koszyk obok stóp i zaplotła ręce na piersi, przyglądając się mężczyźnie z rozbawieniem. To była bardzo dziwna wymówka, ale czy właśnie sama przypadkiem nie zrobiła tego samego i nie ruszyła w stronę dziwnych dźwięków, które ją zainteresowały? Nie miała prawa go oceniać. Tak samo jak nie mogła go oceniać po kolejnym pytaniu, bo przecież faktycznie słyszał z jej ust jedynie dziwny, śpiewny bełkot, często obcy dla tubylców. Niemniej jednak rozbawiło ją to na tyle, że zaśmiała się cicho.
- I do, sir - odpowiedziała krótko w żołnierskiej niemal manierze, chociaż zaraz zreflektowała się i postanowiła jeszcze coś dodać, jakby na potwierdzenie swoich słów. - Czy szuka pan kogoś konkretnego, skoro tak zainteresowała pana moja obecność, panie...? - spojrzała nań sugestywnie, wyczekując zarówno odpowiedzi na swoje pytanie, jak i chociażby zdawkowego przedstawienia się, żeby chociaż wiedziała, z kim ma do czynienia. Wbrew pozorom posługiwała się płynną angielszczyzną, chociaż z lekką naleciałością bardzo miękkiego akcentu dalekiego od któregoś z brytyjskich.

W odpowiedzi skinęła lekko głową. Alistair Reacher - powtórzyła w myślach, próbując zapamiętać godność mężczyzny. Nawet jego nazwisko brzmiało tak, jakby był Anglikiem z krwi i kości. Absolutnie nie była to jednak wada. Zaleta też nie, ot, stwierdzenie faktu.
No tak, zamknięty szlak skutecznie utrudniał jakiekolwiek wędrówki górskie. A szkoda. Chociaż ona miała tą przewagę, że mogła przemknąć niepostrzeżenie na górę tak, żeby nikt nawet nie zorientował się, że na górze w ogóle był człowiek. Ale wyglądało na to, iż Alistair takiej umiejętności nie posiadł.
- Wygląda na to, że nie tylko pana skusiły dzisiaj piękne widoki, panie Reacher. Też kiedyś, tak jak pan, chciałam wejść na górę, ale z braku możliwości zeszłam tu. I to był strzał w dziesiątkę - uśmiechnęła się, patrząc na zagajnik. Ciężko było oprzeć się jego urokowi i częściowo rekompensował brak widoków z góry.
Słysząc to pytanie, uniosła nieco głowę. Ach, no tak, zapomniała się przedstawić.
- Nadia Vinogradova - również skłoniła się lekko, z należytą elegancją, ale bez przesady. Byli w środku lasu, nie na bankiecie u Królowej. - I ma pan rację, urodziłam się daleko stąd. Za siedmioma morzami i siedmioma lasami, w kraju gdzie bezwzględny car trzyma w garści prosty robotniczy lud. Ale od ładnych paru lat mój dom jest tu, w Wishtown - przyjrzała się swojemu rozmówcy uważniej. - A pan, panie Reacher? Jest pan stąd czy też przyjechał pan tutaj z jakiejś dalekiej krainy? - zapytała z wyraźną ciekawością. Bo może i prawie na pewno był Brytyjczykiem, ale przecież Królestwo sięgało całkiem daleko, więc może również miał coś ciekawego do opowiedzenia w tym temacie.

- Prawda. Górski szlak bywa zwodniczy, nawet dobrze przygotowany wędrowiec mógłby zrobić sobie krzywdę - tu spojrzała wymownie na ubiór pana Reachera, niekoniecznie dobrze dostosowany do takich wycieczek. - Jak w przypadku większości gór zresztą, chociaż w tym przypadku dochodzi jeszcze dreszczyk emocji związany z ludźmi w ciemnych płaszczach patrolujących teren, niezbyt przyjaźnie nastawionymi do kogokolwiek, kto chciałby pozwiedzać okolicę - dodała. Oczywiście doskonale wiedziała, skąd ich nadmierna troska o akurat ten kawałek ziemi. W wiosce się wiele mówiło na temat wiedźm, które upodobały sobie Wishmountain do uprawiania różnych rytuałów. Ile było jednak w tym prawdy, nie wiedziała. A biorąc pod uwagę dbałość Inkwizytorów, aby nikt niepożądany nie przedarł się na szlak, mogło być w tym ziarnko prawdy.
- Pana również, panie Alistarze - również lekko skinęła głową, uśmiechając się do mężczyzny. I nie kłamała - rzadko było jej dane poznać tak miłego człowieka, w dodatku skłonnego do niewinnej wymiany zdań.
Słysząc jak mężczyzna próbuje się tłumaczyć, machnęła ręką, jakby chciała uciąć wszelkie domysły, jakoby takie stwierdzenie mogło ją jakkolwiek obrazić.
- Proszę się tym nie przejmować, rozumiem co miał pan na myśli - podkreśliła to jeszcze słownie. Kiedy jej mało subtelna aluzja co do swojej narodowości została podłapana, pozostało jej jedynie pokiwać głową. - Da. To nasz odpowiednik cesarza, ponieważ zwyczajne słowo "król" zdawało się nie oddawać potęgi rosyjskich władców - powiedziała z wyraźnym rozbawieniem. Nie trudno było wyłapać jej dystans do Mateczki Rosji i ciężko było jej się dziwić - biorąc pod uwagę rodzinę, w której dane było jej się wychować, można powiedzieć, że sceptycyzm co do władz państwowych miała wyssany z mlekiem matki. Car napsuł im krwi, ale co do zwykłych obywateli czy samej kultury miała swoisty sentyment. W końcu to nie ich wina, że mieli monarchę jakiego mieli.
Opowieść Alistaira absolutnie nie należała do nudnych. Nawet jeśli był Anglikiem, to z tego co wiedziała, hrabstwo Yorkshire było ładny kawałek od Wishtown. Ale to nie odległość była istotna, lecz to, co zrobiło się po drodze. A jeden szczegół dotyczący drogi mężczyzny wyraźnie zainteresował rudą.
- Armia? - zmarszczyła lekko brwi, ale bynajmniej nie z dezaprobatą: ot, musiała rozważyć w głowie jedną rzecz. - Czym zajmuje się armia w tych pozornie spokojnych czasach? - zapytała całkowicie szczerze. Nie miała pojęcia o wojskowości, nie śledziła wielkiej światowej polityki, bo i nie miała po co. Na co dzień bardziej liczyło się dla niej tu i teraz, życie jej rodziny i małej społeczności. A skoro miała możliwość zapytać kogoś obeznanego o detale, nie omieszkała tego zrobić.
Spojrzała jednak na swój koszyk i nagle przypomniała sobie, po co tu właściwie przyszła. Przeniosła wzrok na Alistaira, a potem znowu na koszyk. Zanim cokolwiek zdążył odpowiedzieć na temat jakichkolwiek wojen, w jakich miał okazję brać udział, skutecznie mu przerwała:
- Albo wie pan co? Planowałam usiąść na polanie i zjeść mały lunch w towarzystwie przyrody, ale jakby chciał pan się dołączyć i wymienić historiami z podróży, byłabym zaszczycona - zaproponowała, wskazując dłonią na pozbawiony drzew spory fragment terenu. Skoro i tak już rozmawiali, nie widziała przeszkód, żeby robili to siedząc na kocu, jedząc orzechy i suszone śliwki.

Widziała zmieszanie mężczyzny i nie była nim jakoś bardzo zaskoczona - wszak taki obrót wydarzeń nie był szczególnie promowany w ich społeczeństwie, gdzie to mężczyzna powinien proponować kobiecie wyjście. Im bardziej wystawne tym lepiej. Tymczasem oto ona stała przed nim, proponując nic ponad niewinny, skromny piknik w otoczeniu przyrody. Gdyby chociaż poznali się dawniej niż pięć minut temu, zapewne miałoby to większy sens. Przynajmniej dla Alistaira, bowiem Nadia absolutnie nie widziała w tym wszystkim niczego złego. Dlaczego przez jakieś tam konwenanse miałaby nie zaprosić tego miłego młodzieńca do spędzenia razem czasu w sposób, który potencjalnie mógłby się im obojgu spodobać?
- Wręcz przeciwnie, skoro widział pan ładny kawałek świata i posiada opowieści ze swoich podróży, to zdecydowanie ma się czym pan podzielić - odpowiedziała, podnosząc koszyk z ziemi. Dlaczego miałaby oczekiwać czegokolwiek więcej? Mało co było ważniejsze niż wspomnienia z dalekich stron, które można było opowiedzieć w mniej lub bardziej szerokim gronie. Dlatego też Nadia zazdrościła wszelkim bardom i podróżnikom, którzy nie dość, że sami przeżywali niezwykłe przygody, to jeszcze mogli się nimi podzielić z innymi. A że jej aktualne możliwości wojaży były w tym momencie raczej ograniczone, nie zamierzała zaprzepaścić tak dobrej okazji do gadaniny. - Nie uważam tego za dług, ale jeśli ma pan silną potrzebę odwdzięczenia się, to być może warto będzie zachować część przygód na kolejne spotkanie - uśmiechnęła się szeroko, wszak nie mogła mu przecież tego zabronić. Być może ich drogi znowu się zejdą, prędzej czy później. A wtedy będzie mógł odkupić swój rzekomy dług.
Skłoniła się lekko i podążyła przed mężczyzną w stronę zagajnika. Przyjemnie było czuć miękką trawę pod podeszwą butów. I ten zapach lasu. Nic nie działało na nią lepiej. Kiedy wreszcie znalazła dobre, w miarę płaskie miejsce pokryte trawą, odstawiła koszyk i zdjęła z niego wyszywaną chustę, odsłaniając niewielkie, owinięte w papier pakunki. Obok nich leżał równo złożony koc, który ruda wyciągnęła.
- Pomożesz mi? - nieświadomie zeszła z formalnego tonu, do którego nie do końca przywykła, ale nawet tego nie zauważyła, zajęta próbą rozłożenia materiału na ziemi, z pomocą lub i bez pomocy Alistaira.

Fascynowało ją to. Nie znała osobiście nikogo, kto w mundurze zawierzał życie słusznej sobie sprawie - ani wojaka, ani Inkwizytora, ani nawet zwykłego stróża prawa. Nie rozumiała, jak można było żyć w ten sposób, tak bez własnego zdania, którym można się kierować i wydawać na jego podstawie osądy, rzucając się w ogień dla kogoś, kto stał wyżej. Jej papa miał dosyć nieprzychylne zdanie na temat takich osób, zapewne ukształtowane w czasach, kiedy tego typu ludzie zmusili go do ucieczki z miasta Świętego Piotra. Ale Alistair nie wydawał się być zły. I z tego co rozumiała, aktualnie służył jedynie samemu sobie.
- Nawet, jeśli tylko wykonywał pan rozkazy innych, nie wierzę, że nie było w tym nic ciekawego, że żaden dzień nie zapadł panu w pamięć. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż był to "znakomicie spędzony czas" - stwierdziła, jednak wypytywanie o szczegóły postanowiła zostawić sobie na później, jak już się wygodnie rozsiądą. Jakkolwiek Alistair nie próbował przedstawić swoich doświadczeń jako nudnych i powtarzalnych, Nadia nie dawała mu wiary. Nie umiała i już. A mężczyzna prędzej czy później będzie musiał to zaakceptować.
Kiedy koc już leżał idealnie rozłożony na trawie, wzięła się pod boki i spojrzała z dumą na ich dzieło. Cudownie. A przynajmniej wystarczająco dobrze jak na ten poziom prowizorki, ale nie potrzebowała niczego więcej, aby czuć się szczęśliwą. Przykucnęła przy koszu i powoli zaczęła z niego wyjmować pakunki, kiedy do jej uszu doszło pytanie pana Reachera. Podniosła głowę w wbiła w niego pytające spojrzenie.
- Nie, dlaczego? - zapytała. Po chwili dopiero pojęła, o co mogło chodzić. Faktycznie poziom jej przygotowania mógł nie być typowy, dlatego zdecydowała się rozwiać wątpliwości: - Nie, nie. Widzisz, Alistairze, bardzo cenię sobie bliskość przyrody i lubię spędzać czas w tych okolicach, również samotnie, chociaż mam wrażenie, że będąc tutaj nigdy do końca nie jest się samym - spojrzała wymownie w górę, na przelatujące nad ich głowami gęsi. - Czasami lubię się odwdzięczyć tutejszym gospodarzom za gościnę na ich terenie, stąd część z tych rzeczy. Ale myślę, że nie obrażą się, jeśli częścią podzielę się z tobą - i to powiedziawszy zaczęła powoli odpakowywać to, co przyniosła. Wkrótce oczom mężczyzny mogły się ukazać suszone śliwki, morele i żurawina, orzechy włoskie, herbatniki oraz okrągłe, lukrowane ciasteczka. - To są pryaniki, mama piekła je wczoraj wieczorem, więc są świeże. Częstuj się - zachęcającym gestem wskazała na skromnie zastawiony koc, po czym usiadła na jego brzegu.

Uśmiechnęła się szerzej. No i proszę bardzo, wystarczyło go tylko troszeczkę zachęcić i nagle już miał co opowiadać! Co prawda jego historia była dosyć brutalna (a przynajmniej dla nieszczęsnego śpiocha), ale nie takie opowieści już słyszała w życiu.
- Ale nic mu się nie stało, prawda? Prócz najedzenia się strachu, oczywiście - postanowiła się upewnić, chociaż ze słów Alistaira nie wynikało, aby żołnierz jakkolwiek ucierpiał. Nie licząc lekkiej ujmy na honorze i przerwanego odpoczynku, rzecz jasna. - W to nigdy nie wątpiłam. Bycie w armii brzmi jak ogromny obowiązek, chociaż nadal nie do końca rozumiem, po co Królowej armia w tych potencjalnie spokojnych czasach. A przynajmniej tak mi się wydaje, że nie prowadzimy aktualnie żadnych działań w Europie, proszę mnie poprawić jeśli się mylę - no tak, bo o ile to, że odpowiednie przygotowanie do walki z najeźdźcą było istotne, tak z jej perspektywy nie było aktualnie takiej potrzeby i nie rozumiała, dlaczego w ogóle wojsko funkcjonowało na Wyspach Brytyjskich. Co innego z koloniami, których Anglia musiała pilnować, ale to już był inny temat.
Nie pozostało jej wiele więcej niż się zaśmiać. I to nawet nie z Alistaira, ponieważ popłoch na widok człowieka był dla zwierząt rzeczą kompletnie naturalną, więc nie mogła go nijak za to winić.
- Cóż mogę powiedzieć? Ja lubię je, one lubią mnie i jakoś żyjemy w równowadze. Moja rodzina ma gospodarstwo nieopodal Wishtown i dzięki temu łatwiej jest mi znaleźć z nimi wspólny język. Zwykle jest to język jedzenia - powiedziała, biorąc do ręki suszoną śliwkę. Co prawda pominęła jeden aspekt, dlaczego fauna często traktowała ją jak swoją, ale wszystkie słowa, które padły z ust rudej, były świętą prawdą. Reszta musiała pozostać tajemnicą.
Ukradkiem przyglądała się mężczyźnie, gdy ten kosztował wypieków jej mamy. Kiedy już wgryzł się w ciastko, mógł poczuć znajomy smak piernika, jednak w porównaniu do tych brytyjskich, ten miał bardziej ostry smak i w środku był wypełniony miodem.
- I jak? - zapytała z zaciekawieniem, zjadłszy wcześniej wyjętą śliwkę.

Również udzielił jej się lekko posępny klimat. Bo jak się cieszyć, mając świadomość, że ludzie sami sobie potrafią zrobić z życia piekło z tak błahego powodu? Nie mieściło jej się to w głowie.
- Nie rozumiem takich ludzi. Nie sądzę, żeby relacje zbudowane tylko na strachu i bólu mogły być trwałe i prowadzić do czegoś dobrego. Albo skutecznego - bo dlaczego żołnierz, który jest męczony przez swojego przełożonego, miałby nie uciec przy pierwszej lepszej okazji? Uwolnić się od tego. Być może zacząć życie od nowa. To nie mógł być skuteczny sposób na budowanie drużyny. Nie wierzyła w to.
Widać było, że po tej odpowiedzi złagodniała, jakby Alistair przekonał ją do tego, iż armia miała też swoje jasne strony. Właściwie nigdy wcześniej nie patrzyła na problem od tej strony i zawsze kojarzyła wojaków tylko z, no właśnie, wielkimi wojnami, często wywołanymi z błahych powodów.
- Czyli można być żołnierzem i przez całe życie służyć cywilom, a nie tylko monarsze? - zapytała z wyraźną ciekawością. Skoro wojak mógł też pomagać ludziom i zwierzętom, to teoretycznie istniała szansa, że można odbyć służbę i ani razu nie pojawić się na froncie. To zaczęło jednak budzić w niej pytanie, jakim typem mundurowego był jej towarzysz - czy życie swe spędził tylko na ochronie Anglików, czy również brał udział w jakiejś wojnie. Czy kiedykolwiek splamił swoje dłonie krwią wroga? To było ciekawe pytanie, ale nie przypuszczała, aby zwykła ciekawość była odpowiednim argumentem za zadaniem go świeżo poznanemu człowiekowi.
- Da, troszkę. Niestety, nie mogę się podzielić przepisem, ale za to mogę zdradzić, że do ich zrobienia używa się wielu przypraw korzennych, stąd ten smak - powiedziała z dumą. Nie było jeszcze człowieka, który pogardziłby wypiekami z jej rodzinnego domu i wyglądało na to, że Alistair nie był wyjątkiem. Po chwili sama sięgnęła po ciasteczko, jednak wstrzymała się ze zjedzeniem go na dźwięk kolejnego pytania. - Anglia nie jest wcale aż taka ponura, a przynajmniej nie bardziej niż większość krajów, które przemierzyliśmy w drodze do niej - ugryzła ciastko, próbując zebrać myśli. - Dla nas możliwość przyjechania tu była darem od losu. Możliwością stabilizacji. Może to brzmieć dziwnie biorąc pod uwagę, że jesteśmy tak blisko miasteczka wiecznie płonących stosów, ale zaufaj mi - życie w Rosji jest teraz ciężkie. Zwłaszcza, jeśli jest się ściganym przez władzę jako zdrajca narodu, jak mój papa.

Nijak, gdyż to właśnie było sednem do którego dwójka chcąc nie chcąc na drodze rozmowy dotarła. To właśnie temat dyżurny każdego kto choć w niewielkim stopniu interesował się historią i jej dziejami. Ludzie od ich zarania byli wystarczająco głupi, by toczyć spory i bawić się w wojny pochłaniające dziesiątki, jeśli nie setki tysięcy istnień z byle błahego powodu, nie wyciągając z nich żadnych wniosków ani niczego. Na zadane pytanie Alistair przycichł, zastanawiając się przez chwilę nad słowami rudowłosej. Mówiła dobre, żadna relacja zbudowana na takich podwalinach nie mogła trwać długo toteż żołnierze często rzucali swoją broń i najzwyczajniej dezerterowali. Czy spotykało takie osoby lepsze życie? Tego nawet sam Alistair nie wiedział. Wiedział natomiast że w ten sposób uwolnili się od świata i ludzi którzy narzucali im określony sposób życia - Nigdy nie prowadzi. Dlatego też część odbija się i dezerteruje. Pozostali zostają, gdyż nie mają wielkiego wyboru, albowiem armia stanowi ich jedyne źródło utrzymania. A jeszcze innym taki tryb życia odpowiada i zostają - a jednak, jak wiele innych rzeczy, miała również swoje dobre strony. Dzięki nim Alistair poznał wielu wspaniałych ludzi, nauczył się wielu rzeczy związanych z wojskiem, ale również o samym życiu - To właśnie to powinno przyświecać każdemu kto nosi na sobie mundur. Bo królestwo to nie tylko królowa i baronowie, to przede wszystkim ludzie, którzy pomimo braku szlacheckich przywilejów na to królestwo pracują i są jego obywatelami. Choć wiadomo, to właśnie królowa jest okiem cyklonu. Nie musi być w pobliżu, byś wiedziała o jej obecności.
Alistair w całym swoim życiu udziału w żadnej wojnie nie brał, choć słyszał o nich wiele z opowieści innych starszych doświadczeniem żołnierzy. Nie było to zdecydowanie czymś, w czym udział by chciał brać, choć gdyby takowa nastąpiła, nie miałby innego wyboru i obowiązek jako żołnierz korony musiałby wypełnić. W duchu cieszył się, że nie należał już do tej grupy ludzi, gdyż to nie na jego barkach będzie spoczywał obowiązek obrony granic królestwa. Nie przelał także niczyjej krwi, choć jeszcze jako podoficer szkolił innych jak to czynić. Jednak ta wiedza nie została do niczego wykorzystana, gdyż królestwo nie prowadziło w tamtym okresie żadnych działań wojennych. Sam również nie miał sposobności by ją wykorzystać i nie przewidywał, że tam stan rzeczy szybko ulegnie zmianie. Zamiast gdybać dalej na takimi rzeczami, postanowił że uraczy swe podniebienie kolejnym wypiekiem jej matuli. Sięgnąwszy ostrożnie ręką wydobył jedno ciasteczko i nadgryzł je delikatnie, próbując sam mu odgadnąć pozostałą gamę smaków. Skoro jednak było to owiane nimbem tajemnicy, tak nie chciał tego z niej wyciągać, widząc że była to tajemnica rodzinna - Wierzę na słowo. Z tego co mi wiadomo, życie na wschodzie starego kontynentu nigdy usłane różami nie było. Ale za to rodziło wielu twardych ludzi - przytaknął zgodnie - Wybacz mi proszę ciekawość, ale czemu akurat padło na Wishtown? Skąd właściwie ta decyzja o osiedleniu się w pobliżu mieściny, zawdzięczającej sobie tak ponurą sławę? - zapytał młodzieniec, a w jego głosie dało faktycznie słyszeć się ciekawość. Nie żadną okazję którą mógł zwęszyć by wykorzystać a następnie dostarczyć ją Inkwizycji, nie sensację, którą mógł dostarczyć gazetom. Ciekawość. Bo Nadia, oprócz bycia jego małym okiem na świat, stała się także okiem na okolicę, o której wydawała się wiedzieć o wiele więcej od niego.

Relacja Alistaira powoli otwierała jej oczy na nowe aspekty, których analizy nigdy nie miała okazji dokonać, jakby wcześniej ta ścieżka pojmowania i rozumowania była dla niej zamknięta niczym szlak na Wishmountain. Nie tylko pojęła lepiej, co przyświecało osobom wstępującym (z własnej woli lub nie) do wojska, ale też dostrzegła jak bardzo niehomogeniczne jest to społeczeństwo, mimo że zdawało się to być oczywiste. Żadna grupa nie była połączona tak, aby mieć jeden umysł, zapewne nawet Święta Inkwizycja posiadała członków, którzy posiadali bardziej liberalne podejście do czarownic. Nade wszystko jednak pan Reacher uświadomił jej, że prawdziwy żołnierz powinien w pierwszej kolejności służyć narodowi, a dopiero w drugiej być straszakiem wobec innych. Nietypowe podejście w jej stronach.
- Spotkałeś kiedyś królową? - zapytała widocznie zaintrygowana tą wzmianką o niej. W końcu z tego co zrozumiała, nie każdy woj musiał mieć ten zaszczyt, a i ona sama nigdy go nie doznała. Zastanawiało ją, czy monarchini naprawdę była taka niezwykła na jaką kreowały ją gazety, czy może wcale nie różniła się od rosyjskiego cara.
Zjadła ciastko do końca i tylko pokiwała głową w milczeniu. W miejscu, gdzie mogło się zostać za nic zesłanym na lodowe pustkowie, ludzie musieli nauczyć się jak radzić sobie nie tylko z ciężkimi warunkami, ale i z innymi ludźmi. Faktem więc było, że Rosja płodziła silne jednostki potrafiące dać sobie radę z prawie każdą przeciwnością losu.
- Mogłabym zapytać o to samo - lekko uniosła kąciki ust, ale postanowiła kontynuować: - Mój papa studiował filozofię zanim wybuchło powstanie. Przyjaźnił się wtedy z Siergiejem, ale kontakt się urwał kiedy musieliśmy uciekać z Sankt Petersburga. Po iluś latach udało im się odnaleźć i zaczęli korespondować. Dziadkowie Siergieja byli Anglikami i po śmierci dziadka, jego babushka nie mogła zająć się gospodarstwem. To był moment, kiedy moi rodzice bardzo chcieli opuścić kraj, więc przyjechaliśmy tutaj, żeby pomóc pani Johnson. Kiedy zmarła, chcieli się pozbyć chaty, bo nie była nikomu potrzebna, więc papa odkupił ją za bezcen. I tak sobie powoli żyjemy pod tym Wishtown - opowiedziała w telegraficznym skrócie, a następnie skinęła głową w stronę Alistaira. - Twoja kolej. Skoro uważasz ten kraj i to miasto za ponure, dlaczego nadal tu tkwisz? - wprost zapytała o to, co od dłuższej chwili ją zastanawiało. Skoro nie był stąd, to dlaczego akurat Wishtown? Czy coś go tu trzymało?