Podnóża góry

First topic message reminder :


Leniwie wznoszące się ziemie pokryte gęstym lasem mieszanym, gdzieniegdzie naruszonym wybrukowanymi lub wydeptanymi ścieżkami, po których i tak mało kto chodzi ze względu na zakaz zapuszczania się wgłąb pasma górskiego. Mimo to, wstęp do tych okolic nadal jest dozwolony, chociaż las jest często patrolowany przez członków Inkwizycji.

Jeśli Leshico był skonfundowany, to teraz z kolei udzieliło się to Merveille.
No tak, człowiek.
To musiało być straszne – mieć rodzinę zamordowaną przez niewidzialnego wroga. Ale teraz Ambler nie mogła o tym za bardzo myśleć, nie gdy musiała jakoś udobruchać mężczyznę, a przy tym poradzić sobie z całą chmarą Koszmarków czekających na nich przed wejściem.
Uznała, że nie ma sensu tłumaczyć Leshico, o co chodziło. Zamiast tego pokręciła tylko głową.
- Nieważne, zapomnij o wszystkim, to był długi dzień i oboje jesteśmy zmęczeni. To wszystko teraz to sen – powiedziała, starając się naśladować dziewczynę, która kiedyś opiekowała się bandą ulicznych dzieciaków. Merveille widziała ją ostatni raz, gdy miała dwanaście lat i nie miała bladego pojęcia, czy jeszcze żyła. Prawdę mówiąc, nawet nie pamiętała jej twarzy, a imię… Jak miała na imię? Jakoś strasznie typowo. Mary Jane?
Nieważne. Ważne było uczucie, jakie wywoływała – bezpieczeństwo.
- Nie wydaje mi się, by udało nam się wejść na szczyt.
Prawdę mówiąc, od samego początku to wiedziała. Chciała tylko wyciągnąć kogoś z jego nudnego życia. No i się zabawić. Od tak dawna się nie bawiła. Chciała wejść jak najwyżej… ale to było dosyć egoistyczne. Wiedziała też, że Leshico tak tylko gadał o tym, że był od niej silniejszy, ale wolała nie ryzykować. Zdążyła skorygować swoją opinię o nim – nie był nudny, gdzie nuda oznaczała przewidywalność. A w wyprawie na szczyt dreszczyk emocji zapewniała sama wyprawa. Kompan, którego nie potrafiła do końca rozgryźć, był niebezpieczny.
Poczekała, aż ten zasnął – nie wyglądało na to, by był to mocny sen, ale musiało wystarczyć – po czym na kawałku papieru, przy gasnącym, niewielkim płomieniu rozrysowała otoczenie, amatorską mapę, która pozwalała na powrót do Wishtown, a także przejście całkiem bezpiecznie przez las – tak na wypadek, gdyby Leshico chciał wybyć z miasta. Ona z pewnością nie zamierzała się wychylać. Tak, musiała przepaść na kilka miesięcy. W sumie była jesień, mogła przeczekać zimę. Nie miała żadnych niedokończonych spraw w Wishtown, a jej współpracownicy byli przyzwyczajeni do tego, że mogła pojawiać się w gospodach, na czarnym rynku i po prostu rynku każdego dnia, by potem przepaść jak kamień w wodę. Może nawet zrobi sobie wycieczkę do sąsiadujących miast, zobaczy, co w trawie piszczy. Tak, dobry pomysł, zdecydowanie dobry pomysł.
Zostawiła mu mapę i prowiant. Została jeszcze jedna kwestia…
Popatrzyła z motywacją w oczach na zgraję Koszmarków. Wyciągnęła z torby kawałek materiału. Zerknęła podejrzliwie na Leshico. Usiadła do niego plecami i dyskretnie użyła mocy. Kawałek tkaniny odzyskał swój dawny kształt, nitki wydłużyły się. Teraz trzymała w ręku nowiutki kocyk. Który miał wkrótce zginąć w obronie ojczyzny.
Ognisko celowo nie było duże, wszak wielki ogień w jaskini to słaby pomysł. Teraz jednak Merveille pogrzebała w nim i dorzuciła, co tam jeszcze zostało. Potrzebowała dymu.
Machnęła kocykiem. Raz, drugi. W stronę wyjścia, w stronę Koszmarków. Przepędziła część, ale to było za mało. Podpaliła róg materiału, podbiegła bliżej wyjścia, zrobiła zamach i spróbowała uderzyć Koszmary. A potem jeszcze raz, i jeszcze, co musiało wyglądać absolutnie absurdalnie i niezgrabnie, ale żeby to pierwszy raz w życiu robiła coś brakującego gracji.
Wreszcie, zdyszana, rzuciła materiał o ziemię. Patrzyła, jak dogasa, a pozostałe stworki uciekają – przynajmniej na razie.
Nie było jeszcze widać słońca, gdy wzięła swoją torbę. Upewniła się, że trochę pieniędzy i prowiantu leżących na mapie nie pozwoli jej odlecieć.
- Do zobaczenia. Być może – mruknęła do śpiącego.
Czerń nocy zamieniła się w granat. Nadal do wschodu słońca brakowało jeszcze ponad pół godziny, gdy Merveille ruszyła samotnie do Tir Na Nog. Dla pewności wybrała jednak okrężną drogę, kilka razy zmieniając trasę i wchodząc w zakamarki, które pokazały jej zaufane wiedźmy. Wiedziała, jak zgubić potencjalny ogon.

z/t