Posiadłość Windworthów

Jakoś dziwnie się czuła, naginając tak swoje własne zasady, które głosiły: zero spoufalania się z klientami, a w szczególności, jak są to mężczyźni. Bo nie wiadomo, czy nie trafi się żonaty i czy nie wyniknie z tego jakaś tragedia. Ale pana Cavendisha było Nan po prostu szkoda. Wiedziała, jak to jest stracić coś ważnego. W jej przypadku były to córki – była pomna okoliczności, w jakich doszła do ich spłodzenia, ale… To nadal były jej córeczki. Jej dwa małe aniołki, pulchne skarby, które najchętniej trzymałaby w ramionach, przytulała do snu i czuwała, gdyby te płakały w nocy. Ale co poradzić, straciła córki i dawno powinna się z tym pogodzić. Zwłaszcza, że mała Rosemary umarła… Cóż, co ukrywać – wielkimi krokami nadciągała dziesiąta rocznica. Przełknęła ślinę. Poczuła, jak się zaczyna robić jej zimno, podczas gdy jednocześnie znienacka ogarniał ją silny gorąc.

— Mam nadzieję, że się pan nie zniechęcił! — rzuciła radośnie, gdy dostrzegła w oddali znajome drzewa i ogrodzenie. Nawet wolała sobie nie uświadamiać, ile wysiłku włożyła w to, aby jej głos nie zaczął drżeć, a w oczach zalśniły łzy. Niepotrzebnie przypomniała sobie o córkach, ale… Nie ukrywajmy, jej obecność w ogrodzie zawsze sprowadzała się do tego, że błądziła między kwiatami i czule do nich przemawiała, zupełnie jakby chciała w ten sposób nawiązać kontakt ze swoimi córeczkami. Służba drwiła po kątach z pani domu, ale te osoby, które pracowały w posiadłości od czasu, w którym Nan weszła w związek małżeński z panem Windworthem, pamiętały, co się wydarzyło przed laty i rozliczały gospodynię z tego dość dużego dziwactwa.

Otworzyła kluczem furtę i ukłoniwszy się elegancko, nakazała Lynnowi wejść na teren ogrodu. Zgrabnym krokiem wyminęła go szybko i skinieniem głowy nakazała iść dalej za sobą, wprost. Aż w końcu ich oczom ukazały się nieprzebyte ilości dwóch gatunków kwiatów w nieskończonej ilości odmian.

— To takie moje małe… Sanktuarium… — powiedziała i nim Cavendish zadał jakiekolwiek pytanie, podeszła do białych lilii. — Pan chciał białe, prawda? W-więc… Proszę.

Wyciągnęła zza pazuchy nóż do kwiatów i pochyliła się, wybierając co ładniejsze okazy. Ta odpowiednia – wysoka, o długich listkach, o pięknych płatkach. Ta też, idealna! I jeszcze ta, i jeszcze… Nim się zorientowała, trzymała w ramionach całe naręcze ślicznych, białych kwiatów.

Pewnie, że dostrzegła ten grymas niezadowolenia na jego twarzy. Ale… Przecież dostał to, czego chciał… Spojrzała mu nieśmiało w oczy, przyciskając do siebie lekko bukiet. Policzki czarownicy po raz kolejny pokryły się wyraźnym różowym rumieńcem. Rozejrzała się nie śmiało na boki i jakby z przestrachem, że ktoś może ich podsłuchiwać. Podeszła o kroczek bliżej i powiedziała cichutko:

— Doskonale zdawałam sobie sprawę, że się pan nie zgodzi… Dlatego też nawet nic nie mówiłam. — Wzruszyła lekko ramionami i zdobyła się na coś na wzór uśmiechu. Przymknęła oczy i wzięła głęboki wdech, nim znowu się odezwała: — Wie pan… Hoduję tyle kwiatów w dość przykrym celu… Ale chociażbym codziennie odwiedzała groby bliskich, to i tak większość kwiatów by zostało w ogrodzie… Co prawda i tak wylądują w tym samym miejscu, jednak… To i tak się komuś przydadzą. — Brawo, Nancy, brawo. Jak widać, nawet wysłowić się nie umiesz, zbeształa się w myślach. Nadęła lekko policzki i spuściła wzrok, niby przypadkiem podziwiając obrąbki dołu swojej sukni. Jedwabna falbanka prezentowała się wcale nieźle, ale nie to było najważniejsze.

— Nie wygląda pan na zachwyconego… — westchnęła. — Cóż, chyba się trochę wygłupiłam… Najmocniej pana przepraszam… Po prostu… Jak dowiedziałam się, ile te kwiaty dla pana znaczą, postanowiłam odrobinę panu… Pomóc. Proszę mi nie mieć tego za złe, działałam w dobrej wierze… — zaczęła się bronić, chociaż doskonale wiedziała, że raczej osiągnęła odwrotny skutek od zamierzonego. — Chyba nie powinnam była pana uszczęśliwiać na siłę… — Ryzykując rozsypanie kwiatów, chwyciła je jedną ręką i palcami drugiej schowała niesforne pasemko włosów za ucho.

Stała tak chwilę z bukietem, kołysząc go lekko w ramionach, zastanawiając się, co powinna powiedzieć Cavendishowi. Zajęło jej to tyle czasu, że gdy już chciała coś powiedzieć, mężczyzna od razu zadał jej pytanie, ubierając je w ładną, dość długą otoczkę, która stanowiła ładny kamuflaż dla jego – powiedzmy to sobie wprost – ciekawości. I właśnie ta otoczka połączona z lekkim poczuciem winy sprawiła, że Nancy poczuła się w obowiązku odpowiedzieć Lynnowi.

— Mogę panu opowiedzieć… Właściwie to nic takiego, ale jednak trochę może zatruwać życie… Wzięło się to od jednego nieciekawego wypadku. Jeśli pan pozwoli — wydukała — podejdziemy do mojego domowego warsztatu. Jest on tutaj, na ogrodzie, więc nie musi się pan bać, że znowu gdzieś będę pana ciągać… Proszę więc podążać za mną… — powiedziała cicho. Nim ruszyła w stronę warsztatu, który w rzeczywistości był kolejną altanką, odwróciła się jeszcze w stronę Cavendisha i lekkim skinieniem nadgarstka nakazała mu iść za sobą.

W schowku pod stołem zwykła chować graty, chętnie przez nią wykorzystywane do domowej, a raczej ogrodowej, produkcji bukietów. W dość dużym koszyku zgromadziła wszelkiej masy wstążki, kokardki, nożyce i inne drobiazgi, które tylko mogły okazać się przydatne. Zwykle pracowała tutaj co prawda nad bukietami na groby córek… Ale już i tak sporo wyjątków od reguły dnia dzisiejszego narobiła. Co jej szkodzi dalej w to brnąć.

A to tylko dla jednego faceta! Patrzcie państwo, jak to tragedie zbliżają ludzi.

— Może pan usiądzie… Trochę to opowiadania mam… — powiedziała, rozkładając lilie na blacie. Ostrożnie odsunęła każdy kwiat, przez chwilę dotykając palcami każdego listka, każdego płatka, jakby chciała w ten sposób wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał końcowy efekt. W rzeczywistości powoli zbierała się do swojej opowieści, bo tak naprawdę lilie zwykła układać w tak zwany nosegay, który zawsze sprawdzał się przy tych roślinach. Tylko że ten bukiet zwykle jest mały, jednak postanowiła zaryzykować i zrobić dużo większy, o trzydziestocentymetrowych łodygach. W końcu, wymyśliwszy, jak ubrać to w słowa, zaczęła:

— Odkąd trzy lata temu zmarł mój mąż, moi starsi bracia postanowili za punkt honoru znaleźć mi drugiego męża… — zaczęła, powoli układając kwiaty. — Niestety, jestem niezależna od rodziny finansowo, więc nie wypadałoby im po prostu pchnąć mnie przed ołtarz w ręce nieznanego mi mężczyzny, z pewnością dużo starszego ode mnie, jak to zrobili moi rodzice jedenaście lat temu — powiedziała cierpko, czując, że zaczyna drżeć jej głos. To było o kilka słów za dużo, ale trudno. Powiedziała to. — Dlatego też uznali, że najlepiej będzie, jak nowego męża sobie wybiorę… Ale spośród tych, których oni mi podeślą… I tu zaczyna się problem. Żaden z adoratorów poleconych mi przez braci nie wywarł na mnie wrażenia. I jak mój mąż był ode mnie o blisko dwadzieścia lat starszy, to teraz poszli w drugą skrajność i podsyłają mi młokosów. Chłopców, którzy ledwo co ukończyli dwudziesty rok życia, czasem kogoś w moim wieku. Nie jest to towarzystwo dla mnie. Głupi, nachalni, obcesowi, hałaśliwi i wyrządzający duże szkody… Żyję już ponad ćwierć wieku, ale takich niemoralnych propozycji nie składał mi nawet mąż. Naturalnie odsyłam takich z kwitkiem. Nie interesują mnie chłopcy, którymi oni są, niegodni jeszcze miana mężczyzn, za których pragną uchodzić — fuknęła ze złością, niechcący zacinając się drucikiem w palec. Nie zważywszy na to, kontynuowała i tworzenie bukietu, i monolog. — Jeden z nich nie umiał się ponoć pogodzić z odrzuceniem jego zalotów i wylądował w karczmie. Upił się i… Cóż. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności ktoś przejeżdżał konno, a on potknął się idealnie pod końskimi kopytami. Śmierć odniósł na miejscu. A że plotki szybko się roznoszą, przylgnęła do mnie opinia kobiety, która lubi doprowadzać swoich adoratorów na skraj wytrzymałości psychicznej… Chociaż są też plotki, że każdy mężczyzna, z którym rozmawiam, ulega jakiemuś mojemu urokowi i kończy z kamieniem u szyi. Albo że w rzeczywistości mam hordy kochanków, których lojalność testuję na różne, okrutne nie raz sposoby… Niby nic, ale jednak nie chciałabym, aby ktoś dokuczał panu z mojego powodu. Chociaż… Bardzo mi miło, że pan postrzega mnie inaczej… Tak, jak jest naprawdę… Dziękuję za to… — szepnęła. Dopiero teraz spostrzegła skaleczony palec. Szybko przyłożyła go do ust, chociaż dobrze wiedziała, że nie przyniesie to takiego skutku, na jaki liczy.

Westchnęła, dając Cavendishowi do zrozumienia, że jej opowieść właśnie dobiegła końca. Zajrzała do swojego kuferka, w poszukiwaniu wstążki w odpowiednim kolorze, czekając na jego reakcję.

Słowa Lynna były jak wiadro goryczy przelane do czary zażenowania Nan. Kwiaciarka – jeśli to tylko było znowu możliwe – upodobniła się kolorytem twarzy i okolic do dojrzałej truskawki połączonej z piwonią, rumianym jabłkiem i czerwoną porzeczką. Jakby tak nałożyć kolor wszystkich tych roślin, można by otrzymać coś, co od biedy byłoby porównywalne z twarzą kobiety. Miała po raz kolejny powiedzieć feralne „przepraszam!”, ale ugryzła się tylko w język i stała tak przez kilka sekund z niezbyt mądrą miną, zastanawiając się, co teraz powinno paść z jej ust. W końcu jednak przełknęła ślinę i wymamrotała:

— Proszę mi nie mieć tego za złe… A takich przysiąg i obietnic proszę jakiejkolwiek kobiecie nie składać. Nie wiadomo, czy nie spotka pan kiedyś damy, która weźmie to do siebie za dosłownie! — Uśmiechnęła się nieco filuternie, próbując zatuszować zażenowanie swoją własną głupotą. Naprawdę to powiedziałam?, pomyślała, zastanawiając się, ile jeszcze będzie musiała się wstydzić za samą siebie i swoją niewyparzoną gębę. Sama nie była aż tak dosłowna, chociaż wiele rzeczy musiało się stać, bo ktoś tak powiedział. Była jednak granica, którą Nan była w stanie zauważyć, pomiędzy faktycznymi obietnicami a takimi niemożliwymi groźbami, chociaż czasem zdarzało się jej na to nabrać. No cóż. Są kobiety, dziewczęta i Nancy.

— To raczej nie będzie konieczne — dodała szybko. — Naprawdę, to… To drobiazg. Sam pan widzi, ile u mnie tego rośnie…

Była całkiem zadowolona, że albo nie dostrzegł symboliki związanej z kwiatami, albo miał na tyle taktu, aby nie pytać, skąd takie zamiłowanie kobiety do tylko dwóch rodzajów kwiatów. Nie oszukujmy się – inne stanowiły tylko coś na wzór ledwie dostrzegalnego kontrastu, który i tak było ciężko dostrzec bez wskazania prosto palcem. Jakieś bratki, pojedyncze stokrotki, tulipany czy inne kwiaty po prostu były odskocznią – tak na wypadek, gdyby Nancy na chwilę chciała przestać myśleć o córkach, a skupić myśli na czymś zgoła odmiennym. Na pleceniu wianków, szukania odpowiednich kwiatów na zakładki do książek (sprasowane bratki najlepiej pełniły tę że funkcję) lub fryzury, komponowaniu mieszków zapachowych… Życie Nan było dość smutne, bo monotoniczne, a rządziła w nim rutyna. Praca, szklarnia, ogród. Nawet nie miała zbytnio z kim porozmawiać – i może dlatego Nan była tak uprzejma wobec Lynna, że nawet nie dopuściła do siebie myśli, że ten co jak co, ale troszeczkę dał jej popalić z tym swoim wybrzydzaniem. Ale tak rzadko miała okazję do porozmawiania z kimś na tematy niezwiązane z pracą (a pogawędkę o jego narzeczonej można do takich zaliczyć), że zignorowała to – byleby jeszcze nacieszyć się towarzystwem drugiej osoby. Obojętnie, jak bardzo przy normalnych warunkach każda inna osoba miałaby dość takiej rozmowy.

Układała kwiaty, co jakiś czas przewiązując je cieniutkim drucikiem. Nie chodziło tu o to, aby uzyskać jakiś dziwny efekt dekoracyjny, a w celu utrzymania prawidłowego kształtu bukietu i wszystkich kwiatów razem. Zwykle potem zasłaniała elementy tejże konstrukcji wstążkami – ładne i praktyczne. Wygładzała palcami płatki, starannie usuwała nadmiar listków i pilnowała, aby żaden kwiatek nie ruszył się i choćby nawet o milimetr.

Gdyby tylko Nan miała dostęp do głowy i myśli Lynna – a takie możliwości o wiele bardziej by jej odpowiadały niż jakieś tam leczenie, phi – z pewnością zaczęłaby się już dawno pokładać ze śmiechu, ale chwilę potem wpadłaby w zadumę, rozważając, jakim cudem mają aż tak dwie odmienne koncepcje miłości. Dla Nancy było to słowo puste. Może i znała szczęśliwe, zakochane w sobie pary, ale jej egoizm nie pozwalał jej na uznanie tego za pewnik. Kwestionowała zawsze szczerość intencji, uczucia par – a to tylko dlatego, że nie mogła uwierzyć, że coś, czego nie zaznała, istnieje i ma się dobrze. Jeśli już, to miłość dla niej jawiła się jako pasmo nieszczęść i upokorzeń – a przykładem tego pierwszego był właśnie pan Cavendish. W jej przypadku miłość bardziej opierała się na bezwoli i upokorzeniu, jeśli można tak tylko mówić. Ale to nie była miłość, skoro znienawidziła męża krótko po ślubie.

Uniosła zdumiona brwi i zerknęła kątem oka na Lynna, jednak nie wytrzymała i wlepiła w niego szczerze zdumione spojrzenie. W oczach kobiety zamigotały znane iskierki strachu i niepewności, które pojawiały się tam zawsze, gdy czegoś się nie spodziewała.

— Dbają bardziej o znajomości… — mruknęła cichutko, spuszczając wzrok i wracając do pracy. — A pozytywów nie widzę. Ciężko mi widzieć pozytywy w takiej sytuacji. — Głos jej zadrżał. — Jak już tak sobie szczerze rozmawiamy, to jeden z takich panów mnie tak pięknie dzisiaj urządził. Nie konkurencja. Okłamałam pana, bo byłoby mi niezręcznie tak z tym zacząć rozmowę… P… — Ugryzła się szybko w język, czując, że lada chwila i nieostrożnie wypowiedziałaby zakazane słowo. — Proszę mi wybaczyć, ale nie chciałam się panu zwierzać wtedy z moich kłopotów. Pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że w końcu stanie się tak, jak pan mówi – zalotników będzie coraz mniej.

Przy następnych słowach Lynna na twarzy kobiety pojawiło się autentyczne przerażenie. Pobladła, usta zaczęły jej drżeć, oczy się zaszkliły, a do tego nagle utraciła dech w piersiach. Zagryzła wargi, starając się nie odezwać. Po co się komuś zwierzać jeszcze z historii swojego nieszczęśliwego małżeństwa? Jeszcze mu się światopogląd zniszczy!

Gdyby tylko pan wiedział, jak bardzo się pan myli, pomyślała ze smutkiem, nagle z jeszcze większym wigorem zajmując się kwiatami. Przy okazji naruszyła nieco porządek, bo jedna z lilii znalazła się o kilka milimetrów za wysoko. Nan syknęła, starając się jak najszybciej to poprawić.

— C… cóż… — bąknęła, starając się uniknąć odpowiedzi na tę zaczepkę. Chciała to po prostu zbyć, zmienić temat. Nawet niekoniecznie taktownie. — Jaką wstążkę chciałby pan do bukietu? — wypaliła, uśmiechając się, chociaż na jej twarzy wciąż było można dostrzec ten przestrach, jaki zagościł tam kilka minut temu.