Little Nightmare

Miejsce: jedna z wielu przydrożnych karczm w Anglii
Osoby: Hawke (15 lata), Merveille (13 lat)
Czas: wiosenne deszczowe popołudnie

Włóczyły się wspólnie od kilku dni. Przypadły sobie do gustu. Obie w końcu były przybłędami, żyjącymi z dnia na dzień. Zawędrowały tu przypadkiem i zostały na kilka dni, wynajmując wspólnie pokój. Przez kilka pierwszych dni nie było najgorzej. Był spory ruch, a Hawke zarabiała na graniu i śpiewaniu wieczorami. Karczmarka zdawała się zadowolona z takiego sposobu urozmaicania wieczoru w jej przybytku. Ba, sama nawet rzuciła jej trochę grosza.
A jak było teraz? W karczmie wiało nudą. Ludziom niezbyt chciało się wychodzić z ciepłych domostw, gdy na zewnątrz lało, jak z cebra.
Dziewczyna rozejrzała się po zebranych. Nie było ich za dużo. Westchnęła cicho. Dzisiejszy wieczór naprawdę zapowiadał się nudno. Nudno i z małą ilością zarobku...
No, nic. Nie zostało jej nic innego, jak zebrać tyle ile mogła. Moment zajęło jej nastrojenie lutni, po czym zaczęła grać. Z początku skoczne kawałki, aby w końcu atmosfera za oknem i jej się udzieliła, a utwory stały się ciut bardziej spokojne i melancholie.

Nudne towarzystwo jest złe, ale lepsze niż żadne, bo przynajmniej ma pieniądze - z tą myślą Merveille powoli zeszła ze schodów, przezwyciężając chęć zjechania po poręczy. Rozejrzała się. Jej wzrok spoczął na śpiącym kliencie, który siedział sam przy stoliku w rogu. Idealnie.
Podeszła nieśpiesznym krokiem, okrężną drogą. Opróżniony kufel i zapach, jakim przesiąknął - na oko - czterdziestolatek, utwierdził ją w przekonaniu, że się upił. Rzuciła kątem oka na resztę ludzi w pomieszczeniu, lecz ci zdawali się być skupieni albo na rozmowie, albo na grze Hawke. Dziewczyna sprawdziła kieszenie swojej ofiary. Chwilę potem odeszła bogatsza o parę drobniaków.
Przysiadła przy pustym stole, słuchając muzyki. Jedno musiała przyznać swojej nowej towarzyszcze: grała całkiem nieźle. Nawet więcej niż nieźle.
Z racji niewielu osób w karczmie bez trudu usłyszała fragment rozmowy siedzących za nią mężczyzn.
- Bzdura, Joe!
- Kiedy ja ci mówię! Jak stara Adelaide wyzionęła ducha, to jej dom, no ten, wiesz, na przedmieściach... no dziwne dźwięki stamtąd słychać!
- To rudera, nic dziwnego. Wiem, że chciałbyś, żeby w tej zatęchłej dziurze wydarzyło się coś ciekawszego, ale nawet te skurwiałe wiedźmy ją omijają szerokim łukiem.
- A ty znowu swoje! Ja przynajmniej za dobrą rozrywkę uważam coś więcej niż zobaczenie kawałka Inkwizytorskiego płaszcza!
Wymiana zdań zamieniła się w kłótnię o kulturalności na poziomie rynsztoka, więc Merveille szybko straciła nią zainteresowanie. Nie zamierzała pytać o szczegóły. I tak nie dostałaby satysfakcjonującej odpowiedzi. Była niemal pewna, że gdyby zadała pytanie typu "Czy to znaczy, że zagnieździł się tam Koszmar?", żaden z nich by nie wiedział, co to tak właściwie jest. Ale to co usłyszała, jej wystarczyło. Wejście do nawiedzonego domu jawiło jej się jako niezły sposób na przerwanie monotonii, jaka powoli wkradała się do jej życia. Kilka dni spokoju wydawało jej się czymś  nienaturalnym.
Ale nie mogła tam pójść sama, gdzie w tym frajda? Podeszła do Hawke i powiedziała półszeptem:
- Tego towarzystwa to nawet ty nie rozruszasz. Mam lepszą propozycję na spędzenie dnia... O ile się nie cykasz.

Grała dalej w nadziej, że uda jej się zdobyć jakieś pieniądze na przeżycie. Nigdy nie było łatwo o zarobek, chociaż teraz, gdy współpracowała z kimś, nie bywało już tak trudno. W końcu w dwójkę łatwiej kogoś okraść, czyż nie?
Rozejrzała się po towarzystwie ukradkiem. Nie znalazła nikogo interesującego, z resztą oni też jakoś bardzo nie byli zaciekawieni nią. Ba, większość pewnie widziała w niej jakiegoś młodego chłopaczka.Mimo mało zabawowego towarzystwa, jakieś drobne trafiły do jej kaszkietu.
Kończyła utwór, gdy podeszła do niej jej nowa towarzyszka. Zerknęła na nią, marszcząc lekko czoło. Ta, zdążyła zauważyć, że dziewczyna lubiła ją pchać w nie do końca bezpieczne sytuacje. Ewidentnie można było w niej dojrzeć tę nutkę ryzykanctwa, jednak czy ona sama nie miała podobnie? Ciągnęło ją poniekąd do niebezpieczeństwa. W końcu zdawało się w jakiś sposób fascynujące i intrygujące.
- Czasem nie chodzi o to, a zwyczajnie o zysk - mruknęła. Zamilkłą na chwilę w zamyśleniu. - Co masz na myśli? - spytała cicho.

Merv energicznie pokiwała głową.
- Wiem, przecież wiem. Ale czy w tym przypadku jedno nie wiąże się bezpośrednio z drugim? Im chętniejsze do zabawy towarzystwo, tym hojniejsza nagroda, im mniej chętne – tym mniejsza. Chyba że się mylę, ty się na tym lepiej znasz – przyznała, nie mając w zwyczaju zgrywania wszechwiedzącej osoby, co w jej przypadku i tak wyglądałoby co najwyżej śmiesznie. Nie zamierzała jednak rezygnować z rozwinięcia myśli. Zdążyła już polubić Hawke i zorientować się, że w takiej sytuacji istniała całkiem realna szansa na przekonanie starszej znajomej. Jej pytanie, wyrażające pewne zainteresowanie, zdawało się tylko to potwierdzać. – Słyszałam, że niedaleko jest nawiedzony dom. – Zrobiła dłuższą przerwę, by jej nowiny odpowiednio wybrzmiały. – Nie korci cię, by to sprawdzić? Kto wie, może znajdziemy tam coś ciekawego… ewentualnie cokolwiek wartego.
Młoda Ambler zamilkła, ze zniecierpliwieniem na twarzy wyczekując odpowiedzi Hawke. Dziewczyna z każdą chwilą miała coraz większą ochotę na zabicie czasu, robiąc coś odrobinę szalonego. Pozostawało jej mieć szczerą nadzieję, że towarzyszka podzielała jej nastrój.

- Co racja, to racja - odparła, chowając lutnie do pokrowca. Ze swoim instrumentem obchodziła się nad wyraz ostrożnie. Dbała o nie. W końcu jej lutnia była najcenniejszym co posiadała i dzięki czemu mogła zarobić trochę grosza, nie musząc sięgać do kieszeni innych własnymi dłońmi. No i był czymś jej. Całkowicie jej i nikogo innego.
Zarzuciła instrument na plecy.Wysłuchała słów swojej towarzyszki, po czym podrapała się w zastanowieniu po szyj. Niewiedziony budynek nie brzmiał najlepiej. Zdawał się czymś ryzykownym. Zwłaszcza dla nich.
- A jeśli tam jest jakiś Koszmar? Nawet nie mamy się jak przed skubańcem obronić... - wzdrygnęła się mimowolnie na samom myśl o tych potworach. - Z drugiej strony... - tak, wizja zgarnięcia jakiś wartościowych fantów kusiła. - Ech... Tam może totalnie nic nie być... - dodała zaraz.

Obserwowała, jak Hawke się zbiera i chowa lutnię z niemal namaszczeniem. To, jak się waha. Z Merv potrafiło być niezwykle uparte i nieco lekkomyślne dziewczę, więc zamierzała wykorzystać „Z drugiej strony…” Hawke. Jeśli mogła ją przekonać, to właśnie teraz.
- Jak wielka jest szansa na zobaczenie Koszmara, na dodatek silnego? – spróbowała umniejszyć ryzyko. Być może to, jak często za dzieciaka widziała różne stworzenia i ani razu na tym nie ucierpiała, wypaczyło jej postrzeganie zagrożenia. Może nawet więcej niż „może”. – Jeden niepokojący dźwięk niebrzmiący jak skrzypienie starego domu i się stamtąd zabieramy, obiecuję! – Położyła lewą rękę na prawej piersi. Po chwili się zreflektowała i przeniosła dłoń na to miejsce, gdzie faktycznie znajdowało się serce. – Jeśli nie my, to ktoś inny wykorzysta okazję i zabierze fanty. Szkoda by było. Trochę kasy nam się przyda. To jak? – Wyciągnęła rękę ku Hawke.