Pijalnia piw, innych trunków i czekolady

First topic message reminder :

Wśród karczm znajduje się taka oto niewinna pijalnia praktycznie wszystkiego, co zdatne do picia. Atmosfera panuje tutaj naprawdę różna, jakby zależała od tego, co się w danym dniu sprzedaje najbardziej. Nie trzeba chyba zgadywać, że dominuje zapach alkoholu, zwłaszcza w godzinach nocnych. Na słodkości przychodzi się tu do południa, by nie musieć użerać się z upierdliwymi smakoszami procentów.

Przez chwilę zastanawiała się czy nie powinna się stąd zwinąć, ale coś czuła, że to nie jest na jej teraźniejsze siły w tym momencie.
– Dziękuję – odparła, sięgając po raz kolejny po szklankę, którą równie szybko wypiła. Po raz kolejny milczała, nie wiedząc co powiedzieć. – Dziękuję, ale raczej nie jesteś w stanie mi pomóc. Ani pod względem zapomnienia, ani pod względem mojego zniknięcia z tego świata – odparła tylko cicho. Nie sądziła, aby to miało w jakikolwiek sposób uspokoić Vei. Ba, pewnie ją jeszcze bardziej zaniepokoi, ale cóż poradzić?

Nie było za co dziękować, w końcu to nic wielkiego. Tylko odrobinę wykorzystywała okoliczności, w jakich się znalazła. Raczej nikt nie miałby Vei za złe, że wspiera umęczoną koleżankę szklanką wody. Szczególnie że i tak nie powinna być w lokalu od strony obsługi.
– Być może nie jestem, może masz rację... Ale może zrobi ci się lżej, kiedy podzielisz się z kimś tym, co cię trapi – powiedziała spokojnie. Na słowa dziewczyny w oczach najemniczki odbił się niepokój.
– Boże, Haw... Co się dzieje? – zapytała przejęta, krzesło z naprzeciwka przesuwając tak, aby być bliżej rozmówczyni. Czemu dziewczyna mówiła takie rzeczy...?

- Dziać? Nic się nie dzieję. Po prostu wszystko pokazuję mi, gdzie jest moje miejsce - powiedziała cicho, nadal nie podnosząc głowy ze stołu. Ba, jakby bardziej starając się schować twarz w przed ramieniu.
W rękach innych. Tylko zabawka, przyjemna do czasu, gdy się zepsuję, albo przestanie chcieć być tym czym była... Wtedy w śmieciach.
Ale czy sama sobie tym nie zapracowała? W końcu, gdy nie chciała stać się kimś więcej dla Chris wszystko byłoby dobrze, prawda? Gdyby potrafiła się zahamować. Pomyśleć. Gdyby tyle nie gadała. Nie była taka butna i nie myślała, że wie wszystko o świecie. Gdyby od samego początku zrozumiała, gdzie jest jej miejsce w tym wszystkim. Nie czułaby się zwiedzona. Miałaby cokolwiek. Miałaby do kogo wracać i dla kogo się starać. - Zostaw mnie Veilore. Wszystko wcześniej czy później niszczę. Z takimi, jak ja nie powinno się zadawać. Marnujesz tylko swój czas

Kobieta przyglądała się ze zmartwieniem dziewczynie, czekając na jakiekolwiek odpowiedzi.
– Czy marnuję, czy wręcz przeciwnie, to leży w moim odczuciu, nie twoim – rzuciła. – Nie zostawię cię.
No może tylko na parę sekundek jak wpadną jacyś klienci, ale to nie o to znaczenie chodziło. Najemniczka dotknęła ramienia Hawke. Dłoń blondynki spoczęła miękko na odzieniu dziewczyny na znak, że nigdzie się nie wybiera, że chciałaby jakoś ją wesprzeć.
– Nie wiem co się stało, ale życie nie jest takie łatwe, Haw... Ciągle chodzimy po tym świecie i szukamy swojego miejsca. Niejednokrotnie myślimy, że znaleźliśmy się w punkcie, gdzie chcielibyśmy być, a potem okazuje się, że to nie to – powiedziała cicho.
Nie była to z jej strony czcza gadanina na pocieszenie. W końcu tak właśnie wyglądało jej własne życie. Włóczęgostwo, poszukiwania, które nie wiadomo kiedy i czy się kiedykolwiek skończą.