Plac pod ratuszem

Szermierka. Machanie bronią mogło wydawać się łatwe i takie było, ale to co liczyło się w prawdziwej walce to umiejętność intuicyjnego wyprowadzenia ciosu. Do tego potrzeba było wiele godzin codziennych praktyk, każde zamachnięcie miało swoją pewną nazwę, i każdemu należało poświęcić osobną ilość czasu — tego wszystkiego zdążyłem się nauczyć od Brendana zanim dostał list z poleceniami i ruszył je wypełnić. Postanowiłem mu towarzyszyć nie ważne czy byłby tego świadomy czy nie; byłem w końcu ciekaw co tak naprawdę robi mój mistrz.

Nic dziwnego, skoro chodziło o zebranie ludzi, że poprosił o to mnie i jeszcze paru pomagierów. W końcu niby dlaczego tak wysoko postawiona osoba miałaby osobiście kłopotać się z tak prozaicznym zadaniem. Wykorzystałem to. Na szczęście po tych kilku tygodniach spędzonych pod pieczą mistrza znalazłem paru swoich sympatyków, a jeden z nich, po wysłuchaniu mojej historii, postanowił tego samego dnia pożyczyć mi jeden ze swoich zapasowych inkwizytorskich płaszczy – tak więc wcieliłem się w jednego z nich i w ten sposób znalazłem się na placu naprzeciwko kolejnej szalenie niebezpiecznej postaci takiej jak mój mistrz.

Serce mi waliło jak opętane, gdy ten człowiek drwił z Brendana – osoby, której w zasadzie zawdzięczałem życie. Czułem, że nie wytrzymam, że zaraz wyjdę z szeregu i spróbuję mu coś odszczekać. Słowo „zrobię to”, by tu nie pasowało, bo wystarczył rzut oka na jego wyrzeźbione ciało i chłód w oczach, bym zdał sobie sprawę, że za krótkie moje nogi na takie wysokie progi. Więc w myślach pozostało jedynie, że spróbuję. Ilekroć prawie się w sobie zbierałem podczas tej paru sekundowej pauzy, podniosłem głowę, by znów spojrzeć w te szalone ślepia. Proszę — brzmiał błagalny głos w mojej głowie, a twarz zasłonięta częściowo kapturem wyginała się w zrozpaczonym grymasie — niech ktoś…

Na szczęście moje przytłoczenie związane ze zderzeniem ze sobą dwóch silnych aur trwało tylko chwilę, a sami zaangażowani zdawali się nie rozróżniać sytuacji od porannej herbatki. Brendan odpyskował, ale czułem, że mimo delikatnego uspokojenia, moja impulsywna natura mogłaby mnie w dalszej ekspedycji zgubić, co nie skończyłoby się kolorowo. Zacząłem tchórzyć a nogi jakby same pokierowały mnie na tyły szeregów. Ciało wciąż się nie uspokoiło, na twarzy nadal malował się strach. Strach przed tym, co siedziało jedynie w mojej głowie. Mimo, że jeszcze nie było się czego bać.

Wydarzenie, którego mój umysł – pochłonięty przeżywaniem rozmowy istot dla niego wyższych, całkiem się nie spodziewał,  na moment całkiem wybiło mnie z rytmu. Jak kiepski żart rozbrzmiała sytuacja, która powstrzymała buzujące we mnie uczucia, które sam przed chwilą uznałem za nie do okiełznania. Rękawiczka symbolizująca rzucone wyzwanie w kierunku odłączonego ogniwa sztabu inkwizycji. Czyżby ktoś mnie przejrzał, a może był po prostu na tyle głupi, by w obecności tylu zbrojnych próbować załatwiać swoje porachunki?

Wiedźma?! Jedyny rodzaj człowieka, którego wydawało mi się, że jeszcze nigdy nie spotkałem; czyżby taka istota była w stanie zmieść z tego placu wszystkich wrogów, nie bacząc na płynące z tego konsekwencje? Czyżby te istoty mogły być aż tak nieprzewidywalnie bezczelne a zarazem nieokiełznane? Trzeba przyznać, że brzmi to zarówno zachęcająco, jak i niebezpiecznie.

Podczas tej dywagacji nawet nie zauważyłem, kiedy moja głowa odwróciła się w kierunku źródła siły, która przywiodła pod moje stopy rękawiczkę. Oczy, choć zwrócone w stronę Merv, były ślepe, jakby zapatrzone w niewyraźny punkt na jej klatce. Dopiero po paru sekundach błąkania we własnych koszmarach otrząsnąłem się na tyle, by skupić się na twarzach reprezentujących tłum z tamtej strony. Dźwięki z otoczenia na powrót zaczęły przybierać wyraźny kształt, a szuranie i gwar przechodniów stał się nawet irytujący. Wytrzeszczyłem oczy i nadwyrężyłem słuchu; serce zaczęło bić mi ze zdwojoną siłą, adrenalina napływała do krwi itd.

Presja była tym, co poczuł młody chłopak. Wszystkie grube ryby i otaczający ich gapie spoglądali wtedy na niego. Ten świdrujący wzrok, którym był przeszywany z każdej niemal strony sprawił, że zamarł jeszcze bardziej – aż zaczął z zewnątrz przypominać trupa. Tak pewnie by już został do samego końca, gdyby nie chlupiąca już w jego ciele adrenalina. Umysł mówił dość, a ciało na to spie***laj. Oczy wytrzeszczały mu do granic możliwości, a uszy chłonęły każdy najmniejszy szmer, który mógłby być prowokatorem jego ucieczki – tak samo jak tamtego pamiętnego dnia. Tym razem jednak nie powstrzymywał go strach. Był na środku miasta, otoczony inkwizycją… no właśnie… co było gorsze inkwi czy Koszmary?

Głowę miał już skierowaną w odpowiednią stronę, więc nie minęła nawet sekunda zanim dostrzegł w tłumie kogoś specjalnego; kogoś kto usilnie próbował złapać z nim kontakt wzrokowy. Na krótką chwilkę im się udało, a Merveille ujrzała na własne oczy jak twarz Leshico pokrywa się gniewem skierowanym na niego samego. Jego pięści się zacisnęły, a ciało całe napięło. Przez następną krótką chwilę jego pobudzony umysł analizował kilka sposób na wyjście z opresji, ale żaden nie wydawał się być wystarczająco skuteczny. W końcu ugryzł się w wargę, by nieco oprzytomnieć, ale nawet to nie pomogło.

Jeden z gapiów zawarczał groźnie, na co chłopak od razu zareagował paniką. Gdy zaczęły się wykwintne obelgi rzucane pomiędzy Johnsonem a Averym, on już biegł na zbity pysk przed siebie wyrywając się energicznie spomiędzy grupy inkwizytorów. Gdyby wówczas ktoś spróbował go powstrzymać, poczułby jak, z wielką jak dla siebie siłą, Leshico rzuca całym swoim ciałem do przodu. Nie daleko było do tłumu, w którym zaczynali sobie grozić pięściami pochłonięci własną walką rośli mężczyźni. W jednym z nich dostrzegł kowala, który poprawnie wymierzonym ciosem powaliłby nawet członka inkwizycji. Na jego nieszczęście „prosto” dla niego oznaczało wprost na tę dwójkę. Johnson właśnie wymierzał piękny prawy sierpowy, gdy Leszek wchodząc mu w drogę w niezbyt gramotnym stylu prześlizgnął się między nimi, niknąc w tłumie. Starał się też trzymać z dala od Merv, który wydawał mu się, wbrew logice, w tym momencie niebezpieczny. Biegł ile sił w nogach, potykając się i przeciskając między kolejnymi osobami, by, po przedarciu się przez widownię, tę otaczającą grupę inkwizytorów jak i oglądającą sprzeczkę mężczyzn, ruszyć w głąb miasta – najlepiej w jakąś krętą uliczkę.