Główna sala szpitalna

First topic message reminder :

Główna sala w skrzydle szpitalnym Inkwizycji, wysłana wieloma łóżkami. Na próżno spodziewać się tu prywatności, przypadki wymagające interwencji nagle lub te niezbyt groźne, lądują właśnie tutaj, oddzielone w najlepszym przypadku materiałowymi parawanami. Na sali za dnia panuje zgiełk i odór typowy dla podawanych lekarstw, chorób i umierania.
Od głównej sali odchodzą dwie pary drzwi - wejście od strony budynku i kolejne, za którymi zastanie się długi korytarz z kolejnymi salami, dla pacjentów, przebywających w szpitalu dłużej oraz gabinety lekarskie.

W przestrzeń padły przeprosiny, które on doskonale przyjął do wiadomości. O czym nie można było go w żadnym stopniu podejrzewać, gdyż jego dłonie nie drgnęły chociażby o cal. Zmarł w bezruchu, jakby walcząc sam ze sobą, za nic mając już jej prośby, a decydując przed samym sobą.
Dlaczego miałby zrezygnować z ugryzienia ukrojonego, podanego na porcelanie, kawałku tortu, już w połowie otwierania ust? Znajdował się w punkcie, od którego sam nie potrafił zawrócić, jednocześnie świadom konsekwencji. Mieli współpracować, a on był gotów dopuścić się niewybaczalnego czynu. W tej chwili, nawet obraz, w którym Yvette pewnej nocy, podczas jego snu pod gołym niebem na setnej wspólnej misji, roztrzaska mu głowę kamieniem w imię zemsty, nie wydał mu się przesadnie odstraszający. Do tego dochodziły następstwa, pojawiające się natychmiast. Wystarczyło, że skazana podniesie głos. Otaczający ich, wybudzeni ze snu pacjenci może i nie rzucą się do pomocy, lecz strażnik czuwający pod drzwiami, z pewnością nie będzie tracił czasu na słuchanie wyjaśnień Setha głoszących, że jest żniwiarzem pragnącym jedynie chwili uciechy.
Zacisnął zęby. Było już na to za późno. O jedną zagrywkę za daleko. Odezwał się warkliwym szeptem, przez zupełnie zaciśnięte szczęki:
- Dlaczego miałbym ci odpuścić?
Jego instynkt podpowiadał jedno, nie sądził, by dał radę cofnąć się o krok, gdy przygotował się już do skoku. Ale... Czym wtedy różniłby się od inkwizycyjnych zwierząt, którymi tak gardził?
Dawno nie był tak wściekły, a emocja ta przybierała na sile wraz ze świadomością, że nie może dać jej nigdzie upustu - używając przemocy czy pieprząc ją do utraty tchu. Frustracja w nim wrzała. Tak niewiele wystarczyło, by doprowadziła go do tego stanu. Z nadludzkim wysiłkiem oderwał od niej obie dłonie, pozwalając materiałowi sukni skazanej opaść swobodnie na nagie nogi, wydając cichy szelest.
Odsunął się od niej, odwracając lekko. Nie chciał w tej chwili na nią patrzeć, ani nie chciał, by widziała jego. Przysiadł na samym skraju łóżka Yvette, ze złością krzyżując ręce na piersiach. Krew szumiała mu w uszach, jego ciało było niczym rozgrzany do czerwoności węgiel, wyrzucony omyłkowo z kominka. Bodźce tej cichej nocy dochodziły do niego ze zdwojoną siłą.
- Nie wierzę ci - wyznał prosto z mostu. Czy istniałaby odpowiedź, która by go zadowoliła? Sprawiłaby, że nie postawiłby jej zarzutów kłamstwa, biernie przyjmując podarowany stan rzeczy? O nie, cuda nie miały miejsca. Te śliskie brednie miały go ugłaskać? Nagła zgoda oznaczała podstęp, jej brak spowodowałby zdenerwowanie i atak. I tak źle, i tak niedobrze. - Ani razu nie zapytałaś o swoją siostrę - poinformował ją tonem, jakby przyłapał ją na oszustwie.
Zawsze trzymały się razem, a on jasno dał jej do zrozumienia, że chce mieć przy sobie tylko tą obdarzoną szczęśliwszą mocą. Czyżby nie obchodził ją los bliźniaczki, z którą spędziła całe życie?

Pozostawała cierpliwa, gdyż po ukazaniu chęci poprawy, jego ręce nadal znajdowały się na udach. Pytania jakie odwiedzały jej myśli, kręciły się głównie wokół poprawności ułożenia słów w celu załagodzenia zajścia. Czy mogła brzmieć bardziej przekonująco? Pewnym jest to, iż nie miała czasu na złożenie ładniejszej treści i bez reszty improwizowała. Jak na takie warunki, była z siebie dumna.
Mimo podejrzliwego podejścia, o dziwo, zostawił ją w spokoju. Większość napięcia jakie zbudowało się do tej pory u Yv, dość szybko zeszło i pozostawiło po sobie ulgę, chwilową ulgę. Nie mogła być pewna, że było to ostatnie takie wtargnięcie ze strony Setha na tylne rejony jej ciała. Tylko tylne? Kto go tam wie, zdążyła dostrzec brak zahamowań w tym obszarze, a przy tym wizja wyboru każdej dobrze płatnej roboty, stała się nad wyraz jasna.
Wolała sobie postać, rezygnując z zajęcia miejsca obok niego. W aktualnej chwili nawet nie uraczył jej krótkim spojrzeniem i dalej wyglądał na podminowanego, więc narzucanie swej osoby byłoby cholernie złe. Czasem niepotrzebnie przesadzała, w przypadku tego żniwiarza ponosiło ją za bardzo, lecz doskonale wiedziała jak daleko może postawić kroki oraz kiedy należy solidnie przystopować.
Westchnęła cicho, gdy wspomniał o bliźniaczce.
- Nie musiałam o to pytać... - odparła, odwracając się odrobinę w stronę mężczyzny. Obserwowała go, choć on twardo patrzył gdzieś indziej. - W moich planach brak egoistycznego podejścia, które kompletnie odcięłoby mnie od niej. Zrozumiałym jest, iż nikt nie chce mieć pod opieką czystego pecha i każdy chciałby tylko pięknego szczęścia. - zaczęła wolno, aby wszystko zostało dobrze objaśnione. W międzyczasie rozpuściła całkiem włosy, rzucając gdzieś wstążkę na łóżko. - Wybierając tylko mnie, szansa na znalezienie opiekuna dla Yvonne jest znikoma. Brak tej ważnej osoby oraz mnie u boku, oznacza koniec uczestniczenia w jakichkolwiek misjach. Między innymi, nie będzie musiała wystawiać się na większe niebezpieczeństwo, które i tak minimalnie towarzyszy jej zawsze. - rzekła mocniejszym szeptem.
Ciągła obecność przy siostrze była niemożliwa. Już teraz Yvette miała pełno obowiązków, zaś Yvonne najczęściej pojawiała się na eksperymentach. Niektóre zaliczały się do cięższych, inne z kolei jawiły się jako lżejsze... Zadania poza murami Inkwizycji narażały białowłosą na znacznie większe problemy niż tu.
Pochylając się w stronę Setha, postanowiła zadać aktualnie najważniejsze pytanie.
- Czy moje przeprosiny zostały teraz prawidłowo przyjęte? Albo... Mogę zrobić coś jeszcze, abyś mi uwierzył? - spytała zaintrygowana, chociaż nic szczególnego nie przychodziło jasnookiej do głowy.
- Jakim cudem tak cię zdenerwowałam? Niezwykłe. - dodała pod nosem zamyślona przez moment, aczkolwiek pewnie sama będzie zmuszona dojść do źródła problemu. Wyglądało jakby miała jakiś szczególny wpływ, a przecież jest to wykluczone.

Siedząc na skraju łóżka, chłonął chłód i ciszę nocy, powoli odnajdując spokój ducha. Zdolność składania rozbudowanych zdań i logicznego myślenia w końcu wskoczyła na wyższe obroty, nienapędzana jedną pokusą, której był o krok od zrealizowania.
W końcu też zmusił się do spojrzenia w jej stronę. Płonne były przecież nadzieje Setha, że nie dziewczyna nie dostrzeże wyrazów jego podniecenia na zasadzie: „ja nie widzę ciebie, więc i ty nie widzisz mnie”. Oddech wciąż miał przyspieszony, klatka piersiowa opadała mu niespokojnie pod skrzyżowanymi nań rękoma.
Przynajmniej zaczęli rozmawiać. Istniała jeszcze szansa na dojście do jakiegokolwiek porozumienia.
Przez chwilę podejrzewał ją o brak jakichkolwiek zahamowań i sumienia względem porzuconej siostry. Przez myśl przeszło mu nawet, że jest gorsza od niego samego, gotowego na złamanie danego słowa, nieprzejmującego się bliskością relacji. Gorsza, bo w końcu, jak mu się zdawało, miał jeszcze te resztki przyzwoitości, by nie odwrócić się od tych, z którymi łączą go więzy krwi.
- To racjonalne podejście - przytaknął krótko, całkiem ukontentowany, że nie otrzymał próśb o niańczenie pecha, ani radości z kompletnego odcięcia się od bliźniaczki. - Chyba. To wszystko zdaje się tak proste, teraz, w założeniach... Musi być coś, czego nie dostrzegam - mówił tak cicho, że sądzić można było, że słowa te przeznaczone są tylko dla niego, co zresztą odpowiadało ich treści.
Dopiero gdy spytała o możliwość naprawy poprzedniego błędu, ożywił się bardziej. Złość zapulsowała w nim ponownie, na samo wspomnienie, że nie może łatwo pozbyć się tego uczucia. Odwrócił się do niej gwałtownie, dłoń wspierając na środku szpitalnego łóżka, które zaskrzypiało niebezpiecznie. Zignorował dźwięk, patrząc na nią spode łba.
- Nie masz pojęcia, jak funkcjonuje mężczyzna. Albo doskonale jesteś tego świadoma i z pełną premedytacją wykorzystujesz moje frajerstwo. Nie wiem, co gorsze - prychnął, żałując, że nie ma możliwości pokazać jej, do czego jest zdolny.
Nie chciał w końcu, aby od teraz na zawsze zaszufladkowała go w pojemniku z nazwą „Ten, z którym można pogrywać. Bez żadnych konsekwencji”. Jeśli myślała, że kuszenie jest chwilową rozrywką, o której zapomni w następnej chwili, grubo się pomyliła. I tak myślał o tym wystarczająco długo, nie potrzebował kolejnych niepewności przed snem.
Chciał ją ostrzec, zagrozić, że w przyszłości nie będzie pobłażliwy, lecz skutecznie uniemożliwiło mu to poruszenie się w okolicach przeciwnej ściany sali szpitalnej. Odwrócił się, dostrzegając migoczącą lampę, światłem wyraźnie zbliżającym się w stronę wnętrza pomieszczenia. Cholera! Co za amatorszczyzna! Nie był pewny, czy ich rozmowy w końcu zostały dosłyszane, czy strażnik właśnie ruszał na nocny obchód.
- Kładź się, szybko! - syknął na nią, zrywając się z łóżka.
Po krótkiej ocenie sytuacji, stwierdził, że za późno już było na ucieczkę wejściem prowadzącym do innych sal. Parawan, który postawił na początku, nie dawał wystarczającej osłony. Pozostawał bez wyjścia, poza...
W ułamku sekundy wsunął się pod łóżko Yvette, kuląc się na niewielkiej przestrzeni i ściągając kawałek pościeli, by choć minimalnie się przykryć. Z tej perspektywy doskonale dostrzegał pojawiającą się łunę światła, słysząc nadchodzące kroki strażnika.
Nie był jeszcze przyzwyczajony do obecności skazanej, gdyż uczynił dość głupią rzecz - nie pomyślał nawet, by chwycić jej jakąkolwiek część ciała, chcąc dodać im odrobinę szczęścia.

Uznanie jej wytłumaczenia było miłą niespodzianką, której absolutnie się nie spodziewała. Sądziła, że Seth będzie podążał w zaparte i wytknie jeszcze kilka niepasujących mu kawałków układanki. Zapewne wpływał na to stan w jakim się znalazł, a ten z kolei fascynował Yvette.
Wyobrażała sobie za dużo? Ten widok nie składał się wyłącznie ze złości, tego była pewna. Z drugiej strony, wiara w wywołanie u niego żądzy jest czymś nieprawdopodobnym. Trochę już żyje i znane jest wiedźmie znaczenie owego słowa, lecz bazuje tylko na książkowych przykładach. Co prawda, ukradkiem słyszała rozmaite, jak i nieprzyzwoite opowieści wśród ludzi, nad którymi przychodzi jej czasami dumać. Mimo wszystko, pisane dzieła pokazują tą całość dokładniej oraz zrozumialej, a przynajmniej tak sprawa wygląda u białowłosej.
Myśląc do czego mogło dojść, gdyby uparcie stała dalej przy swoim i nie szczędziła coraz bardziej rozległych prowokacji... Blade policzki na moment przybrały delikatny, czerwony odcień, ale panujący półmrok skutecznie ukrył tę reakcję.
- Która opcja jest wiarygodna? Któż to wie. - wzruszyła ramionami, choć ziarenko prawdy znalazło swe miejsce w każdym z tych zdań. - Jednakże, frajerstwo to za dużo powiedziane. Jesteś dla siebie za ostry. - stwierdziła, uśmiechając się przy tym zaczepnie.
W końcu zjawiły się kłopoty, lub chwilowa przerwa w rozmowie. Weszła spokojnie na łóżko, aby nie narobić hałasu. Dodatkowe skrzypienie pogorszy sprawę, więc bez zbędnych ruchów, położyła się na brzuchu i wtuliła głowę w poduszkę.
Zostali wykryci? Wątpliwe przypuszczenie. Straż ruszyłaby wtedy biegiem, zaś tu kroki były normalne. Zwykły, kontrolny spacer po pomieszczeniu.
Wsuwając ręce głębiej pod poduchę, natrafiła na koniec materaca. Pozwoliła wisieć dłoniom poza szpitalnym posłaniem.
Cóż za pech! Mężczyzna musiał gnieść się pod łóżkiem i to była jedyna możliwość, albowiem próby schowania go pod przykryciem skończyłby się fiaskiem. Musiała opanować uśmiech, który pojawił się zaraz po wyobrażeniu sobie jego zachowania, gdyby usłyszał taką oto propozycję z jej ust.

Odszczekałby jej, gdyby tylko miał sposobność. Pojawiający się znikąd inkwizytor, skutecznie mu ją odebrał. Może to nawet lepiej? Odwdzięczy się przy następnym spotkaniu... O ile do takowego dojdzie, w co mógł wątpić, gdy zostanie tu przyłapany.
Dokładnie widział oświetlone przez migoczącą lampę stopy, zatrzymane tuż pod łóżkiem skazanej. To nie mógł być przypadek, musieli hałasować. Czemu się dziwić, skoro zdecydowanie nadużywał okazji, swój powód przybycia rozszerzając o nieplanowane gierki! Najwyraźniej lubił przeceniać swoje umiejętności, myśleć, że jest tak zręczny, by ograć przeciętnego inkwizytora.
Serce biło mu jak oszalałe, zwłaszcza, że ponownie pozostało mu tylko czekanie i żywienie nadziei, że strażnik ruszy dalej. Wolał nie wiedzieć, co spotkałoby w ramach kary.
Nie mógł być tego świadom, ale przechodzący strażnik w rzeczywistości zwiedziony podejrzanymi odgłosami, postanowił sprawdzić ich źródło. Pochylił się nad łóżkiem Yvette jednak z zupełnie innego powodu. Dostrzegł w ciemności jeden, niepasujący element. Porzucona wstążka do włosów, znajdująca się w nogach łóżka lśniła jedwabiście, przykuwając jego uwagę. Obcy mężczyzna podniósł przedmiot w ręce, doszukując się sensu.
Tymczasem Seth, widząc buty strażnika na cale przed swoimi skulonymi nogami, wstrzymał powietrze, wiedząc już, że to nie skończy się dobrze. Coś tu nie gra...
Od razu dostrzegł wyciągniętą dłoń Yv, bezwładnie opadającą z łóżka. Od razu do niej sięgnął, ujmując łagodnie sam jej kraniec. Że też nie pomyślał o tym wcześniej! Musiał nauczyć się korzystać z dostarczanych mu narzędzi, jeśli te same chciały być przydatne.
Nie minęło wiele czasu, a strażnik zwinął wstążkę w zgrabny kłębek, nie dostrzegłszy powodu do interwencji. Dziewczyna spała jak zabita, sąsiedzi wkoło podobnie. Zewsząd otaczały go ciche, miarowe oddechy. Rzucił wstążkę na łóżko, unosząc lampę wyżej i odchodząc.
Jeszcze podczas krótkiego obchodu strażnika po innych łóżkach, Seth puścił dłoń Yvette, zabierając się do ucieczki. Przeczołgał się pod łóżkami, z przyczyn wiadomych postanawiając się nie żegnać. Wolał więcej nie kusić losu.
Dzień zapowiadał się dobrze. Yvette mogła odczuwać jedynie zmęczenie spowodowane nocną wizytą, która teraz, w obliczu słonecznego poranka wydawała się być jedynie snem.
Do łóżka podano jej śniadanie, a niedługo później u boku skazanej pojawił się Albert z całym przenośnym zestawem narzędzi laboratoryjnych. Był w całkiem przyzwoitym humorze, zasypywał Yvette pytaniami związanymi z jej samopoczuciem i ewentualnymi zmianami. Nic nie zwiastowało tragedii.
A jednak, los zaśmiał się dziewczynie w twarz, sprawiając, że jeszcze raz dane było jej ujrzeć swojego obecnego opiekuna, kata. Gerarda Larsena. Pojawiającego się znikąd w głównej sali szpitalnej.
Gdyby nie wspierająca go o boku kula i ślady po gojących się ranach, pomyśleć by można było, że jest jedynie zjawą, która postanowiła ją nawiedzić. Niestety, obraz ledwie mieszczącego się w wąskim przejściu mężczyzny o długich, brązowych włosach związanych w kitkę, nie był senną ułudą. Uśmiechnął się on na widok białowłosej bliźniaczki. Czy słusznie? Czyżby odróżniał już, która z nich jest która? Podchodził wyraźnie do Yvette, ignorując chwilowo nawet Alberta, zasiadającego obok. Wyraźnie kulał, a przez niedbale zapiętą koszulę prześwitywały mu znajdujące się na całej długości jego klatki piersiowej i brzucha bandaże.
- Ty żyjesz! - wykrzyknął zdumiony Albert, nie podnosząc się jednak, by przywitać się z mężczyzną.
Jego stan był fatalny. Ale żył, do cholery, żył i nic nie zapowiadało się na to, że w najbliższych chwilach dokończy żywota. To oznaczało jedno. Yvonne poważnie zjebała swoją misję.
- Tęskniłaś za mną, śnieżynko? - zapytał przywołując uśmiech na usta, patrząc wyłącznie na nią. Gdyby Seth zdobył się na podobną zagrywkę, z pewnością zostałby upomniany. Jednak postać Gerarda budziła swojego strach. Albert nie zamierzał mu jednak pozwalać na zbyt wiele.
Dopiero ze sporym opóźnieniem, kat zdecydował się podzielić dość istotną odpowiedzią:
- Żyję i mam się dobrze. Miałem niezawodną opiekę - w kilku słowach wyjaśnił się, zaraz zerkając z brakiem zrozumienia na cały sprzęt przy balsamiście. Najwyraźniej sporo wydarzyło się pod jego nieobecność. Będzie musiał to wszystko nadrobić...

Utrzymanie spokoju oraz bezruchu, by nie wzbudzić większych podejrzeń szło znakomicie, chociaż strażnik był nieugięty. Całe szczęście, żniwiarz wykorzystał szansę na dotyk i zaraz mogli odetchnąć z błogością.
Przeczuwała, iż Seth dotrze do swojego łóżka bez komplikacji. Skoro udało mu się tu zakraść, to powrót powinien być niesłychanie łatwy. Dziwne, czemu w ogóle o tym myśli? Teraz w jej interesie jest przyjąć wygodniejszą pozycję, po czym zaznać ociupinkę snu, który mógł zostać jeszcze wykorzystany. To dobry pomysł, zatem dlaczego ta jedna wizyta, totalnie usadowiła się wewnątrz głowy czarownicy i za nic nie pozwalała szybko zasnąć?
Po tylu latach, nagle dostała możliwość na pracę w dość sympatycznym towarzystwie, bez nienawiści, jak również strachu o kolejny dzień. Odczuwała pewną... radość? Ta emocja już dawno nie witała u Yvette, dlatego też została przyjęta z takim zaskoczeniem. Naprawdę mogła sobie pozwolić na entuzjazm, nawet krótki? Całe zajście nie było żartem ze strony inkwizytora, zaś czystą rzeczywistością!
Łapiąc miękką poduszkę po bokach i ściskając, przywarła twarzą do niej jeszcze mocniej. Ciągle nie dowierzała, a miłe uczucie rozrastało się coraz prędzej. Na pozostałe myśli, jawnie reagowała podekscytowaniem i dokładnie czuła silne uderzenia swojego serca. Z trudem mogła pojąć skąd ta pozytywna energia, ponieważ wszystko stało pod znakiem zapytania.
Opanowała się w końcu. Takie zachowanie nie przystoi Yv, lecz środek nadal szalał bez opamiętania. Wywalczyła sen, jednak owa bitwa zaliczała się do tych skomplikowanych.


Kolejny poranek wydawał się nadzwyczaj przyjazny dla kobiety. Swoją pobudkę zaczęła od poszukiwań zaginionej w nogach czarnej wstążki, którą związała włosy.
Przeciągnęła się krótko, siadając wygodniej na łóżku i obserwując tutejsze zamieszanie.
Niebawem zjadła śniadanie, porozmawiała z Albertem... Jeśli o tym mowa, zauważyła lepsze podejście z jego strony. Doceniała dobry humor mężczyzny, oddając to samo. Zrezygnowała z bezczelnych odzywek na rzecz współpracy. Odpowiadanie na same pytania odbywało się w pogodnej atmosferze, do chwili przerażającego odkrycia.
Odrywając wzrok od balsamisty, zerknęła w stronę zbliżającego się jegomościa i przysięga na wszystko, zimny dreszcz przeszedł po każdym zakątku jej ciała. Wstrzymała mimowolnie oddech, uważnie wpatrując się w dobrze znaną twarz.
Dalej śniła, wszystko jasne. Tym razem wiedźmę nawiedził wyjątkowo straszny koszmar, a ten z kolei był niezwykle realny. Ucieczka nie była w stanie jej uratować, mogła tylko przypatrywać się nadchodzącej bestii. Wszelkie plany i wyobrażenia przed snem, znikły błyskawicznie.
Głos Gerarda uświadomił Yvette, iż wcale nie śni.
- Ja... Jakbym mogła nie tęsknić za swoim opiekunem, absurd. - odparła słabym tonem, przenosząc wolno spojrzenie w dół, na swoje dłonie. Szok wywołany tak niemiłym widokiem z rana, przez chwilę odbierał białowłosej możliwość dalszej wypowiedzi. To nie mogło się dziać.
- Przepraszam za moją nieuprzejmą reakcję. - dodała w miarę pośpiesznie, ponieważ mógł odebrać to bardzo negatywnie. - Bałam się, że stracimy pana na zawsze. Całe szczęście, dobrze się panem zajęli. - przyznała już opanowanym głosem, aczkolwiek w głowie panował zupełny chaos.
Yvonne zawiodła. Jak? Miała mieć idealny dostęp, aby zakończyć sprawnie jego żywot. Co takiego się wydarzyło, że nie dopięła swego? A co najważniejsze... Czy są zmuszone ostatecznie powrócić do dawnych czasów?
Jedno jest pewne. Wrócił, zaś wraz z nim odżyły sprawy, które nigdy miały nie być dokończone. Kątem oka bacznie obserwowała kata, czując niemały lęk.

Albert sprawiał wrażenie najbardziej zagubionego w sytuacji, błądząc wzrokiem od skazanej do jej opiekuna. Czuł, jakby nie powinien uczestniczyć w ich spotkaniu. Pragnął się wycofać, mimo że to jemu przeszkadzano właśnie w pracy.
Ich zgromadzenie w jednej chwili dopełniła oburzona siostra szpitalna, pojawiająca się u boku najbardziej poszkodowanego pacjenta, piskliwym głosem wołając:
- Panie Larsen! Powinien pan natychmiast wrócić do swojego łóżka! - machnęła gwałtownie ręką, lecz nie śmiała go dotknąć, by poprowadzić na miejsce.
Kat łaskawie odwrócił się w kierunku siostry, obdarzając ją pobłażliwym spojrzeniem.
- Spędziłem w nim wystarczająco wiele czasu. Z pewnością, twoje poświęcenie przyda się teraz innym pacjentom, siostro... - mruknął, w ułamku sekundy tracąc zainteresowanie kobietą. Nie miał zamiaru spędzać w szpitalnym łóżku ani chwili dłużej.
Z mężczyzną nie było dyskusji. Siostra wycofała się, lecz zamierzała przyprowadzić wkrótce kogoś z większą siłą przebicia, zdolnego przemówić katu do rozsądku.
Tymczasem Gerard powrócił spojrzeniem do Yvette, wyraźnie zadowolony z jej odpowiedzi.
- Jak zwykle jesteś dla mnie zbyt dobra, Yvette - wypowiedział wyraźnie jej imię, pochylając się i przyglądając zmianom, jakie zaszły w dziewczynie pod jego nieobecność. Rozróżniał je bez dotyku. Czasami wystarczyło jedno zdanie jak właśnie teraz.
Wkłucie na przedramieniu, powielane wielokrotnie. Ładne, symetryczne, dobrze wykonane. Pochwalał to. Jej nieco potargane włosy naruszały poczucie estetyki Gerarda, lecz nic nie dorównywało temu, co wkrótce ujrzał. Bladosine ślady na delikatnej szyi dziewczyny, ledwie widoczne. Układały się one w kształt palców, co rozpoznał od razu. Kto mógłby być tak nierozważny? Kto ukarał ją pod jego nieobecność?
- Kto ci to zrobił? Nie byłaś grzeczną dziewczynką? - zapytał ojcowskim tonem, pochylając się nad Yv, by krańcem palca dotknąć śladów na jej szyi, które siedzący w pobliżu Albert dostrzegł pierwszy raz.
- Posłuchaj... Zaraz zaczniemy... - zaczął balsamista, najwyraźniej usiłując nakłonić kata do zajęcia się swoimi sprawami. Prędko spostrzegł, że nie zajął nawet najmniejszej uwagi Gerarda, przenoszącego spojrzenie na wejście do sali szpitalnej.
Stał w nich nikt inny niż Seth, zwiedziony z bocznego korytarza dobrze mu znanym głosem. Głosem, którego nigdy więcej nie chciał usłyszeć. Doprawdy, uważał się za dobrego aktora. Ale nie mógł zareagować inaczej. Otworzył usta ze zdziwienia, stojąc w miejscu jak wryty.
- Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha... -  zażartował Gerard, witając go ciepłym uśmiechem, wyraźnie rady ze zdziwienie kolegi po fachu.
Jakim, kurwa, cudem? JAK? Był już jedną nogą w grobie. Do cholery, Christine mnie zabije. A ja zabiję tę pechową mendę, która nie dopilnowała swojego zadania. Kurwa jego mać! - przez jego głowę przemknął się tok nieskładnych myśli.
Zdołał się opanować, nie mogąc dłużej okazywać zdziwienia. Podszedł do niego, szczerząc zęby i nagle rozciągając ręce na całą ich długość.
- Gerard, bracie! - zawołał, witając się z katem, któremu niemal dopomógł zejść z tego świata, jakby był mu najlepszym przyjacielem. Radość w oczach żniwiarza wyglądała na szczerość.
Objął mężczyznę, klepiąc go solidnie po plecach ręką, która nie spoczywała w gipsie. Tylko kątem oka zerknął na Yvette i skołowanego Alberta, który z pewnością myślał „tylko tego jeszcze tu brakowało...”.
- Spisaliśmy cię na straty! Spodziewaliśmy się wszystkiego, ale wybacz mi, twój powrót do zdrowia wydawał się być poza granicami cudu. Co za nowina, co za... - odsunął się od Gerarda, kręcąc głową w niedowierzaniu, jakby nie mógł uwierzyć, że stojący przed nim mężczyzna jest prawdziwy. Wyobrażanie sobie, jak roztrzaskuje mu czaszkę o szpitalną kaczkę, nieco pomogło Sethowi w utrzymaniu komfortu psychicznego. Grał doskonale.
- Chyba nie masz nam za złe, że cię zostawiliśmy? - wypalił nagle, nie dając dojść nikomu do głosu. Jego ton brzmiał przejęciem. - Ratowałem swój tyłek, a miałem na głowie jeszcze te dwie - machnął niedbale w stronę Yvette, nawet na nią nie zerkając.
Obiecywał jej wczoraj to wszytko. Zeszłej nocy. Kilka, krótkich godzin temu. Planowali współpracę, uwzględniali każdy punkt... Nie przewidując wstania z łoża śmierci jedynej osoby, mogącej zrujnować każdy ich pomysł. Czuł się okropnie. Jakby został obiektem złośliwych żartów bóstw, skręcających się właśnie ze śmiechu, obserwując go z góry.
- Rozumiem to... - przytaknął cicho, uśmiechając się, aż paskudna blizna na twarzy Gerarda wygięła się w upiornym kształcie. - Każdy z nas odpowiada za siebie. Niektóre życia są cenniejsze od innych. Śmierć inkwizytora na misji nie byłaby niczym niespotykanym. Nie bierz tego do siebie - udzielił pocieszenia, przenosząc wzrok z Yvette, wprost na Setha.
Po plecach żniwiarza przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Kurwa. On już wie. Wszystko wie. Przejrzał nas. On... wie, że próbowaliśmy go zabić. Wystarczyło spojrzenie, by doszedł do tych panicznych wniosków, niepotwierdzonych żadnym logicznym argumentem. Musiał powstrzymywać się od nerwowego śmiechu.
- Ja też nieźle oberwałem. Wróciłem wyłącznie dzięki wiedźmiemu szczęściu - odparł, jednocześnie chcąc zmienić temat, jak i ukazać się również w roli poszkodowanej ofiary. Tak było bezpieczniej. Jednak Gerard najwyraźniej nie chciał dłużej kontynuować tego tematu.
- Właśnie, przy okazji szczęścia... Co się tu dzieje? Co zmieniło się pod moją nieobecność? - rzucił pytanie w kierunku Yv i Alberta, marszcząc brwi w niezrozumieniu.

Oszukanie Gerarda graniczyło z cudem, toteż rozpoznanie bliźniaczek opanował pod każdym względem. Zbyt wiele czasu przebywał wśród nich, poznał dokładnie zachowania i podejście do niektórych spraw. Nic dziwnego, iż bez wahania padło imię szczęśliwej siostry. Trafił w dziesiątkę, jak zwykle.
Nie drgnęła ani o milimetr, gdy pochylił się i tym samym zbliżył, by dobrze obadać jej wygląd. Odkładając na bok chęć zerwania się z łóżka, mogła odświeżyć nieprzyjemne odczucia, które przedtem towarzyszyły przy każdej bliskości kata. Opisanie ich było ciężkie, jednakże wieloraki niepokój i obawa przed byciem potraktowaną niczym Yvonne, wybijały się najmocniej ze wszystkiego.
Zdziwienie jakie nastąpiło po jego słowach, ukryła z niezauważalnym wysiłkiem. Ślad zostawiony niegdyś na szyi Yvette przez żniwiarza był znikomy, ale tyle starczyło w zupełności dla opiekuna.
- Starałam się jak tylko mogłam, lecz jedynie pan w pełni docenia moje posłuszeństwo. - odparła pokornie, unosząc odrobinę głowę, by złapać z nim kontakt wzrokowy. Niestety lub stety, zaraz do zabawy dołączył również Seth.
Pierwsze co zauważyła, to godną podziwu grę mężczyzny. Gardził tym człowiekiem, dokładnie słyszała nienawistne wypowiedzi o nim, a mimo wszystko potrafił tak wspaniale udawać kogoś bliskiego. Zdobył się nawet na nikłą troskę, wszelkie miłe gesty, czy uśmiech... To co musiało dziać się w jego głowie, zapewne zaliczało się do kompletnych przeciwności. Dodając chęć poderżnięcia Gerardowi gardła, wszystko dążyło ku cudownej harmonii.
Obserwując tę dwójkę dalej, zdała sobie sprawę z czegoś ważnego. Seth mówił dużo, ciągle i skutecznie odcinał możliwość odpowiedzi, co mogło wydawać się podejrzane. Czyżby był wewnątrz, aż tak niespokojny? W sumie, była w stanie zrozumieć jego obawy. Ustalane nocną porą plany, nadawały się do wyrzucenia i całkowitego zapomnienia. Nie mówiąc o zawaleniu zadania przez bliźniaczkę oraz idących konsekwencjach.
Istniała jakakolwiek nadzieja na zmianę aktualnego stanu rzeczy? Było za późno? Nie, gdzieś jest wyjście. Tylko gdzie? Teraz kat będzie ostrożniejszy i na pewno odpuści sobie dręczenie Yvonne, przynajmniej do czasu polepszenia swego zdrowia. Co gorsza, Yvette stanie się główną rozrywką.
Padające pytanie sprawiło, że jasnooka porzuciła rozmyślania.
- Byłam na zleconych eksperymentach i... Właściwie, pan Albert wyjaśni to o wiele lepiej niż ja. - rzekła, powracając na kilka sekund spojrzeniem w stronę balsamisty.
W wolnym czasie, zaczęła przyglądać się uważnie po kolei mężczyznom, którzy postanowili ją odwiedzić. Nie robiła tego otwarcie, można rzec, iż dokładała starań by wyglądało to jak najmniej dziwnie. Przepadała za obserwowaniem innych, chociaż nierzadko ktoś miał spore uwagi w tym temacie.

W normalnych okolicznościach Albert upomniałby Yvette o gadulstwo, jednak teraz nie odczuwał ulgi, gdy dziewczyna przekazała mu pałeczkę, zmuszając do wyjaśnień przed jej opiekunem.
- Nie próżnowaliśmy pod twoja nieobecność. Skazana została poddana niegroźnym eksperymentom wedle odgórnych zaleceń. Setha przydzielono do kontroli w razie ewentualnych komplikacji, co nie okazało się konieczne. Jeśli chcesz poznać ich dotychczasowy przebieg, wszystko jest w kartotekach... - wyjaśnił, nieszczególnie zadowolony, że musi się tłumaczyć ze swojej pracy.
- Ach, tak... Tak niegroźnym, aż wylądowała w szpitalu - Gerard zmrużył łagodnie oczy, usiłując dopowiedzieć sobie resztę tej historii. Czyli to Seth był sprawcą tajemniczych śladów na szyi Yv? Czymże więc sobie zasłużyła...? - Rozumiem. Mam nadzieję, że dotarliście już do oczekiwanych rezultatów. Mam bowiem wobec Yvette plany. Gdy tylko opuszczę szpital, ona pójdzie ze mną - oznajmił władczym, ale spokojnym tonem.
Nie sposób było doszukiwać się w głosie Gerarda form wywyższania się. Nie, on prostu rzucał stwierdzenie w przestrzeń i zazwyczaj stawało się ono prawdą. Seth obserwował tężejącą twarz Alberta. Gdyby on zwrócił się równie zaborczo w stronę Yv, zapewne zostałby zbesztany przez starszego balsamistę. Wokół Gerarda panowała jednak dziwna aura, która kazała traktować jego uprzejmości ze strachem.
- Nie mi ani tobie o tym decydować - prychnął Albert, wyraźnie zniecierpliwiony. - Jeśli góra tak zadecyduje, będę wdzięczny za każdą chwilę pracy. - Łagodnie podzielił się sugestią, że przyda mu się cisza i prywatność, aby mógł kontynuować.
- Gdzie się spieszysz, Gerard? - zapytał niespodziewanie Seth, siląc się na uśmiech. - Ochłoń trochę, odpocznij po ostatnim wypadzie... - przechylił głowę na jedną stronę, sprawiając wrażenie zupełnie rozluźnionego. Atmosfera pomiędzy rozmówcami mimo to, nie należała do najprzyjemniejszych.

Zadbała o włączenie biednego Alberta do dyskusji, nawet jeśli było to zrzucenie obowiązku tłumaczenia całego zajścia. Uczynna osoba z tej Yvette.
Przez słowo "plany" otworzyła szerzej oczy, na nowo czując powracające napięcie w całym ciele. Zwykły wyraz, który płynąc z jego ust brzmiał niczym zapowiedź czegoś diabolicznego. Przełknęła ciężko ślinę, przypuszczając najgorsze, choć nie zrobiła niczego złego. Pamięć o starciach pomiędzy siostrą, a nim, fachowo zasiała automatyczną obawę.
Załatwianie spraw w przypadku Gerarda, zawsze wyglądało tak samo. Egzystencja zbędnego rozgadywania się była przekreślona, ponieważ wolał same konkrety. Dzięki temu misje przebiegały zadziwiająco sprawnie, a Yvette nie mogła wyjść spod wrażenia. Władczy ton jakim teraz się posłużył, był znany jej od dawna i nie sposób z nim walczyć, choć Yvonne nadal jest uparta jak osioł.
Zdecydowała się zabrać głos, bo nastrój zjeżdżał coraz szybciej w dół.
- Myślę, że powinien pan wypoczywać. Nabranie sił po tym strasznym incydencie, będzie najlepszym wyjściem. Nie chciałabym, aby znów mnie pan zostawił... - powiedziała nieśmiało z początku, lecz w ostatnim zdaniu dodała wyczuwalnie utęsknioną barwę.
Podniosła się z łóżka, by zaraz stanąć na ziemi przed katem. Przyjmując wyprostowaną pozycję, bez oporów wpatrywała się w jego oczy. Wkrótce wolno przeskakiwała sobie spojrzeniem na blizny czy usta.
- Nawet nie wyobraża sobie pan, jak bardzo dotknęła mnie pańska nieobecność. Sam ten wypadek... - zamilkła, chwytając dłonią przedramię drugiej ręki i wbijając w skórę paznokcie, co chwila mocniej. Tak naprawdę nie miało to nic wspólnego z pozytywnymi uczuciami, wręcz przeciwnie. Jednak wywołanie wrażenia poczucia winy za swoje pechowe rodzeństwo jest dobrym zagraniem.
Była taka zła. Wydarzenie w tamtym miejscu miało być ostatnim ich spotkaniem, a on przeżył dzięki niej. Nie dość tego, Yvonne pomimo wszelkich zapewnień zawaliła najważniejsze zadanie i w ten sposób pozwoliła mu dalej żyć. Jak wiele pomyślności jest dane temu mężczyźnie?
- Ujrzenie pana żywego i powracającego do zdrowia, to najlepszy widok jaki mogłam zastać. Przepraszam za moją śmiałość. - podsumowała sprawnie, unosząc delikatnie kąciki ust oraz przymykając do połowy powieki.
Kompletnie zignorowała wszystkich dookoła. Musiała wypaść wiarygodnie w oczach Gerarda, lecz trudno byłoby osiągnąć zamierzony cel, gdyby przejęła się którymś z obecnych tu dżentelmenów.
- Odnośnie pańskich planów... Mam nadzieję, że bardzo nie zawiniłam... - dodała z małym zaniepokojeniem, opuszczając powoli głowę w dół.
Chciała dowiedzieć się choć trochę, co planował. Marne szanse, iż zdradzi coś przy publice, ale warto spróbować.

Gerard był chyba jedynym ze zgromadzonych mężczyzn, który uwierzył Yvette. Albert w najszczerszym niedowierzaniu przyglądał się wstającej z łóżka dziewczynie, nie upominając jej na głos, do kiedy opiekun skazanej nie raczył sam o to zadbać. Słyszał o kacie wiele plotek, mniej lub bardziej przerażających. Ale żadna z nich nie sprawiała, by ktokolwiek mógł za nim tęsknić, co wyraźnie okazywała Yvette. Istniały dwie prawdopodobne opcje. Dziewczyna wczuwała się w swoją rolę, nie chcąc narazić się na gniew przełożonego lub... ukształtował się w niej silny syndrom sztokholmski.
Seth nie wierzył jej z bardziej oczywistego powodu. Przecież jeszcze nie tak dawno współpracowali razem, usiłując pozbyć się Gerarda. Gdyby Yvette w rzeczywistości nie chciała tego uczynić, z pewnością doniosłaby na żniwiarza jak i na Christine. Czy tak usłużne nastawienie było koniecznie? Żniwiarz obawiał się, że dziewczyna przegnie w drugą stronę, zgrywając milszą, niż nakazywałaby ku temu racjonalność. Obaj mężczyźni przyglądali się scenie z jednakowym zdziwieniem.
Gerard jednak odebrał każde ze słów skazanej z doskonałym zrozumieniem, jakby wiedział wszystko, co wypowiedziała, nim w ogóle to uczyniła.
- Wiem, śnieżynko. Wiem - powiedział tak czule, aż Seth wychylił się zza pleców kata, by swoim spojrzeniem wywrzeć presję na Albercie.
„Zamierzasz mu pozwolić się tak do niej zwracać?!” - krzyczało spojrzenie czarnowłosego żniwiarza. W głowie jeszcze słyszał poprzednie kazania Alberta o spoufalaniu się z wiedźmami. Do cholery, czyli wystarczy być katem, którego się wszyscy boją, a pozwolą ci robić, czego tylko zapragniesz? Cudownie! - przeklął w duchu. Był wściekły, co jednak nie uzewnętrzniło się na jego twarzy.
- Wiem o wszystkim. I ty nie musisz udawać. Bo nie ma czego się wstydzić. Zadbałaś o swojego opiekuna - mówił tak niejasno, aż Seth zaczynał podejrzewać, że mężczyzna wcale nie wyzdrowiał. Wręcz przeciwnie, coś musiało mu paść na mózg. - Zakradłaś się do mnie po zmroku, by dopomóc mnie w gorączce. Trzymałaś moją dłoń. Nie wątpię, że to tobie zawdzięczam powrót do świata żywych... - wyjaśnił cicho.
Seth zbaraniał. Yvette wieczory spędzała tutaj. Jakim cudem...? O kurwa. Czyżby Yvonne jednak udało się przemknąć do Gerarda, który pomylił bliźniaczki w półprzytomności? Czyżby jej pech nie przyniósł oczekiwanych skutków? Żniwiarz o mało nie złapał się za głowę z natłoku myśli. O co tu chodziło?
Spojrzał na Alberta, który teraz zaparcie udawał, że ich nie słyszy. Świetnie. Czyli jego marudzenie było wybiórcze? Najwyraźniej musiał wziąć sprawy w swoje ręce.
- Chyba nie zamierzasz pisać się na powtórkę, Gerard? Wystarczająco dostaliśmy po tyłku ostatnim razem... Nie wiem, po co upierałeś się, by brać na misję tę pechową, jak jej tam... - zagaił, nim kat zdobył się na wyjaśnienia do swoich planów.
Mężczyzna w odpowiedzi przybrał zamyślony wyraz twarzy.
- Wiesz przecież, gdzie popełniliśmy błąd. Obaj wiemy. Czy zwyczajne doświadczenie nie wystarczy, by podjąć się zadania po raz kolejny i wyjść z niego bez szwanku? - zapytał, zupełnie pochłonięty swoimi myślami.
- Panowie... Możecie kontynuować tę dyskusję poza szpitalem. Chciałbym wrócić do...
- Czekaj - uciszył go prędko Seth, dostrzegając w sytuacji pewną szansę. Zarówno on, jak i Gerard nie zwracali już uwagi na obecność Alberta. - Chcesz mi powiedzieć, że... Tak. Czemu nie? To odpowiedzialne podejście. Tylko w ten sposób możemy zmyć hańbę, jaką okryliśmy się po ostatniej porażce - dodał zupełnie poważnym tonem, choć daleko mu było do szczerości.
W dupie miał honor i odpowiedzialność. W całej sytuacji węszył okazję to powtórki z tajemnej misji. Tym razem musiało się udać.
- Co ty na to, Yvette? - zapytał się Gerard. Spoglądał na nią badawczo, czekając na jej opinię, nim udzieli odpowiedzi Sethowi.

Ciepły sposób mówienia kata z początku był do reszty niezrozumiały dla Yv, idąc dalej zmieszanie zamieniło się w podejrzenia. Grał w jakąś swoją grę? Próbował podejść ją z którejś strony? Zastawiona wcześniej pułapka, w którą sama nieświadomie weszła i tym samym ogół wyjdzie na jaw?
Jak się okazało, nic z tych rzeczy. Wnioskując po jego słowach, pech bliźniaczki jest bez wątpienia najbardziej bezużyteczną mocą pod słońcem. Zamiast odprowadzić Gerarda w stronę rychłej śmierci, ta przywróciła go jakimś niepojętym cudem do zdrowia i równocześnie postawiła Yvette w roli wybawczyni. Można wyjaśnić to inaczej? Pewnie polegała tylko na swej mocy, zamiast na dokładkę przydusić poduszką ledwie żywego potwora. Yvonne...Ty idiotko.
- Więc o wszystkim pan wiedział... - odparła jedynie, poprzedzając wypowiedź krótkim westchnięciem.
Naprawianie błędów po siostrze jest dla niej czymś normalnym, zajmowała się tym ciągle. Miejsce w którym się urodziły, ulica na której spędziły większość czasu, rezydencja i w końcu, siedziba Inkwizycji. Podobnie jest z obroną Yvonne przed wielce niezadowolonymi ludźmi, czego ona sama nie ułatwia. Przeprosiny? A gdzie tam! Lepiej brnąć zawzięcie w kłótnie, a na końcu dostać za swój niewyparzony język.
Wspomnienie Setha o powtórzeniu tamtego wypadu, natychmiastowo dało nadzieję wiedźmie na zrealizowanie obiecanych w nocy rzeczy. Jednak historia ma okazję potoczyć się inaczej, nic nie jest stracone.
Rzadko na czymś tak jej zależało, lecz sprawa dotyczyła kata, który zdecydowanie powinien ponieść konsekwencje. Blizny, brak cierpliwości do bliźniaczki, podłe i niezwykle wymyślne sposoby znęcania się nad innymi... Będzie cierpieć w czeluściach piekielnych na wieki wieków.
Zanim się odezwała, kątem oka zerkała na uciszanego oraz ignorowanego Alberta. Piękny widok, aż przez chwilę uśmiechnęła się pod nosem. Im dłużej trwała rozmowa pomiędzy tą dwójką, tym balsamista raz po raz przestawał istnieć w tej sali.
- Sądzę, iż brak Yvonne przy boku daje możliwość na całkowite zwycięstwo. Zważając na to, że będę tylko ja... Nie ma przeciwwskazań. - stwierdziła pogodnym tonem, krzyżując ręce pod biustem.
Poszło za łatwo. Ma złe przeczucia, ale z drugiej strony szybkie załatwienie uciążliwego problemu jest najlepszą drogą. Stresowała się? Trochę, jednakże chowała każdą nieproszoną emocję głęboko w sobie.
- Pan Seth ma racje. Powrót po porażce ze zdwojoną siłą to najlepsza opcja, by pozbyć się ujmy na honorze i przy okazji, pokazać swą wyższość. - dodała, przerzucając beznamiętny wzrok na żniwiarza. Obawa przed patrzeniem na niego była głupia, więc zachowywała się tak jak zawsze.

Atmosfera wyraźnie się zagęściła, czego kat imieniem Gerard jakby nie dostrzegał. Za stan naturalny uważał nie wysilanie się z dialogiem, na którym mu nie zależało. Albert nie należał do osób, mających na niego jakikolwiek wpływ, dlatego też w tym towarzystwie spadł do najniższej rangi. Niższej nawet niż skazana w Inkwizycji wiedźma, zabierająca głos w dyskusji. Zabawny widok, nikt nie pytał go o zdanie, ani nie przejmował się jego obecnością. Aż Seth żałował, że nie miał okazji napawać się tym widokiem dłużej, jako że musiał wykorzystywać całe zasoby swojego umysłu do przekonania kata, by ponownie zechciał wejść do paszczy potwora.
Po słowach Yvette zapadło milczenie. Gerard najwyraźniej zastanawiał się nad czymś głęboko, więc żniwiarz nie zamierzał przeszkadzać mu w tym zaawansowanym procesie.
- Może... Pozostawienie Yvonne w bezpiecznych murach Inkwizycji, będzie w tym przypadku mądrym rozwiązaniem - zastanowił się na głos. - Wbrew temu, co wam obiecywałem... - dodał cicho. Mężczyźni mogli się tylko domyślać, że zazwyczaj byli nierozłączni.
- Cudownie - wyszczerzył zęby Seth. - O ile mi wiadomo, nikt o zdrowych zmysłach nie chciał podjąć się tej misji, więc nasze jest pierwszeństwo - starał się pokazać swoją naturalną, chciwą stronę, lecz tym razem żadne skarby nie dorównywały możliwości pozbycia się kata. Nie odda za nic swojej kury znoszącej złote jajka, gdy już prawie wszedł w jej posiadanie.
- Przemyślę to. W pierwszej kolejności powinniśmy wylizać się z naszych obrażeń - spojrzał znacząco na mężczyznę obok siebie. - Tymczasem zostawię was samych. Muszę rozmówić się z moja druga oblubienicą, Yvonne. Ostatnim razem nie rozliczyliśmy się do końca... - ściszył głos, który nagle zaczął brzmieć złowrogo. Od razu było widać, za którą z sióstr przepada bardziej.
Cofnął się o krok, ustawiając wspomagającą go kulę pod ramię, gotów do drogi. Na pożegnanie, zwrócił się skazanej:
- Chcę, byś przy tym była, Yvette - powiedział, zaraz przenosząc wzrok na Alberta. - Gdy skończycie, chcę, by wróciła do swoich kwater - oznajmił, nawet nie czekając na słowa sprzeciwu.
Nikt nie był zadowolony. Seth chwilę później również oznajmił, że wzywają go obowiązki, co było oczywistym kłamstwem, jako że wciąż dogorywał w szpitalu na obserwacji. W rzeczywistości czuł przemożną potrzebę kopnięcia czegoś, więc poddał się temu uczuciu czym prędzej.
/zt, zapewne x2

Był całkiem gadatliwy podczas podróży. Właściwie usta Setha nie zamykały się nawet na moment. Umilał im wieczorny spacer, zagadując o wszystko i powodując, że faktycznie krótki odcinek minęli nim zdążyli się obrócić. Pokazywał dziewczynom co ładniejsze zabytki Wishtown, z uśmiechem mijając mieszkańców wracających do swoich domostw. Zwalniał kroku, raz również dopytując kwiaciarkę, jak się czuje i czy na pewno sobie poradzi.
Nie zamilkł, nawet gdy przekroczyli inkwizycyjne błonia prowadzące wprost do głównej bramy szpitala. Miejsce robiło wrażenie. Dawało pozór bezpieczeństwa, roztaczanej na każdego mieszkańca opieki. Faktycznie tak było. Balsamiści, choć wiecznie zawaleni pracą, nie mieli sobie równych. Wiele ciężko chorych opuściło ten szpital o własnych siłach. Jak i również znalazły się przypadki kobiet, które ze szpitala trafiły prosto na stos. Nie było tajemnicą, że wiedźmy wybierały inne metody leczenia...
Wspólnie wspięli się po kilkunastu schodach, minęli wysoki pomost, w końcu trafiając przed główne wejście do sali. Odwrócił się, pogodnym wzrokiem obdarzając Cynthię. Czuł spory ciężar na żołądku, wiedząc, że najgorsze ma jeszcze przed sobą. Gdyby tylko mógł wyzbyć się wszystkiego, co w tej chwili czuł...
— Jesteśmy na miejscu. Nie bój się, przyjmują o każdej porze. Zaraz będzie po wszystkim. — Ostatnim zdaniem próbował przekonać i siebie. Otworzył drzwi, gestem dłoni zapraszając je do środka. — Panie przodem — powiedział, przepuszczając Cynthię, a później mając szansę przyjrzeć się w odrobinie prywatności twarzy Yvette. Ciekaw był, o czym myślała.
Wkrótce znaleźli się w dobrze znanym mu wnętrzu szpitala. Za często tu bywał. W środku zastał go zwyczajny widok - nawet po zmroku krzątało się tu dużo ludzi, a jeszcze więcej leżało na swoich łóżkach. Pojedyncze siostry podawały pacjentom codzienną porcję lekarstw przed snem, gdy u każdych drzwi stali rośli strażnicy. Na sali znajdował się tylko jeden balsamista, którego Seth nie znał. Czym prędzej machnął na siostrę szpitalną, wzywając ją do siebie. Poszukiwał kogoś innego, wiedząc, że o tej porze jeszcze go zastanie...
— Przyprowadź mi Alberta. Potrzebuję go w tej chwili.
Przejęta kobieta jedynie skinęła głową, odwracając się natychmiast, by spełnić polecenie żniwiarza. Nim zdążyła postawić kilka kroków u bocznego wejścia rozległ się znajomy głos. U progu pojawił się nikt inny niż Albert, najwyraźniej słysząc, że jest potrzebny.
— Seth, i ty tutaj. Razem z... — zmierzył wzrokiem Yvette, natychmiast zaciskając usta w wąską kreskę. Nigdy nie pogodził się z decyzją podjętą przez radę, dobierającą tę dwójkę razem. Pozostało mu wyczekiwać do nieuniknionej tragedii. Nie zauważył nawet Cynthii tuż obok nich. — Wspaniale. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? — dokończył cierpko, powodując dziwne rozbawienie u Setha, któremu zdecydowanie nie powinno być do śmiechu.
Mężczyzna nie zamierzał owijać w bawełnę. Nie czekał aż Cynthię rozdzielą, od razu przeszedł do rzeczy, znacznie zmieniając swoje dotychczasowe nastawienie.
— To Erina Price — oznajmił, przesuwając się i ukazując dziewczynę w pełnym świetle. Potrzebował Alberta, gdyż wiedział, że słyszał on o sprawie dziewczyny. Będzie wiedział, czego się spodziewać. — Podejrzana o morderstwo, ewidentnie psychicznie chora. Rozdwojenie osobowości, nałogowe wymyślanie absurdalnych historii, kłamstwa w każdym słowie... Sami to zdiagnozujecie. Jest niebezpieczna. Niecałe dwie godziny temu, usiłowała zamordować moją skazaną. Warto ją związać. — oznajmił twardo, kątem oka zerkając na reakcję Cynthii i tym samym dolewając oliwy do ognia, powodując niemały przestrach w oczach Alberta.
Albert odpowiedział jako pierwszy, słusznie działając:
— STRAŻ! — zawołał na mężczyzn stojących przy drzwiach, samemu wyraźnie się denerwując i odsuwając od całego zamieszania. Nim w ogóle zdążył zapytać, czego Seth od niego oczekuje, żniwiarz kontynuował:
— Sprawdź, czy jest zdrowa. Za pół godziny dostarczę o niej raport, po czym ma wylądować na przesłuchaniu. Nic nie wiadomo o jej genie. Trzeba to sprawdzić — mówił bezbarwnych tonem urzędnika, odhaczając każdy krok z doskonale znanej mu procedury.

Przechodząc przez poszczególne miejsca, uświadamiała sobie jak przeogromnie nie trawiła budynku, który Cynthia z początku obsypała komplementami. Powrót wywoływał w wiedźmie niedostrzegany przedtem wstręt, zmuszając do wzięcia pod uwagę swoje marne życie. Możliwe, że to strach przy poprzednim opiekunie odciągał te dosyć istotne myśli. Gdyby wiernie trwała przy kacie, ignorując w zupełności Setha, bez wątpliwości dalej funkcjonowałaby w złudnej bańce. Tego było za wiele, a głębsze myślenie bardziej komplikowało ten wystarczająco powalony świat.
Naiwna dziewczyna wyczekiwała z niecierpliwością doktora, który miał się nią zająć, nie podejrzewając absolutnie niczego. Ufała, iż po prędkim przebadaniu naprawdę wróci do domu i zajmie się kwiatami, wymagającymi stałej opieki. Choć dziwne zachowanie Yvette zachęcało do przemyślenia wszystkiego jeszcze raz i znacznie dokładniej, to chęć poznania swojego stanu zdrowia był według niej rozsądniejszą opcją.
Na sali pojawił się dobrze znany Yv człowiek, który na przywitanie obdarzył ją niezbyt przyjaznym spojrzeniem. Jakby mogła tego nie zauważyć? Dla zachowania równowagi, podarowała mu w zamian niewielki, miły uśmiech. Nie miała powodu, by postrzegać wrogo obecnego przy nich balsamistę, wręcz była wdzięczna za jego pomoc, gdy ciut niedomagała. Co prawda, sam doprowadził do tego, lecz jakimś cudem ulepszył moc, więc szło przymknąć oko na to przewinienie.
Raptem rzucone oskarżenia wyrwały Cynthię z bieżącego opanowania, przywołując do życia potężny strach wymieszany z zaskoczeniem. Próbowała się wtrącić, by się bronić za wszelką cenę, lecz zdrada jakiej doświadczyła ze strony wcześniej przesympatycznego mężczyzny była zbyt dotkliwa. Przerażonym wzrokiem przeskakiwała między ich dwójką, chcąc stanowczo zaprzeczyć, jednak na nowo z jej oczu zaczęły płynąc łzy, a sama zaczęła drżeć. Zrobiła krok w tył, jakby miała zamiar uciec z tego miejsca czym prędzej.
W tym momencie zareagowała Yvette, łapiąc Cynthię za rękę i stając nieznacznie przed nią, nim zawołani strażnicy zdążyli podejść. Specjalnie zawczasu zdjęła jedną rękawiczkę.
- Niezwykle pan przesadza, zaiste był to czysty wypadek. - zaczęła, już na starcie przepraszając w głowie Setha za wproszenie się do rozmowy. - Potknęła się, wpadając na mnie bez niebezpiecznego narzędzia w dłoni. Nie nazwałabym tego próbą zabójstwa. Pańska troska jest niemożliwa, ale szczerze dziękuję za tak mocną reakcję. - utrzymała dłuższe spojrzenie na żniwiarzu, aby kontynuować biegiem wcale niewymaganą wypowiedź. Zareagowała cholernie impulsywnie, chociaż w głębi niesamowicie obawiała się rezultatu swojego wystąpienia. - W pełni rozumiem brak prawa głosu, jednakże błagam, by podejść do niej, jak do bardzo chorego człowieka. Tylko tyle. - zakończyła, odsuwając się w bok i odsłaniając w pełni dziewczynę.
Wtenczas Cynthia zaznała chwilowego rozluźnienia, które niespodziewanie pojawiło się po dotknięciu białowłosej. Niewiele z tego rozumiała, aczkolwiek wiedziała jedno. Yvette chciała ją obronić, pomimo usłyszanych wyzwisk i niechęci, którą dostała.
- Ja... - odezwała się kwiaciarka, zbierając szybko cząstki myśli. - Nie chcę sprawiać więcej problemów. - powiedziała tylko, przyjmując kompletnie uległą postawę.

Sethowi powieka nie drgnęła, gdy widział po raz kolejny łzy Cynthii. Rozpacz dziewczyny nie robiła na nim najmniejszego wrażenia, z dystansem i spokojem obserwował to, czego dokładnie się spodziewał. W myślach popędzał strażników, by zabrali ją sprzed jego oczu szybciej, by nie musiał dłużej na nią patrzeć. Jego życzenie miało szansę się spełnić, gdyby nie Yvette, nagle pojawiająca się w centrum całego zamieszania.
Otworzył szeroko oczy, nie potrafiąc uwierzyć w to, co się działo. Sprzeciwiła mu się. I choć czyniła to wielokrotnie przedtem, ta sytuacja znacznie różniła się od innych. Negowała jego słowa, przekręcała je tak, by ich znaczenie trafiło na zupełnie inny tor. Czyniła to w towarzystwie innych inkwizytorów, czego wybaczyć już nie mógł. Przez zaciśnięte szczęki warknął na skazaną:
— Puść ją.
Tylko on rozumiał znaczenie czynu Yvette, co obecnie było mu bardzo nie na rękę. Nie chciał uświadamiać Alberta, lecz teraz pojął, że niewiedza innych nie zawsze będzie działać mu na korzyść. Cynthia uspokoiła się, wypadając na taką, jak została zaprezentowana, z kolei jeszcze bardziej odbiegając od opowieści Setha.
— Zamilcz, jeśli zamierzasz dalej kłamać. Pogarszasz swoją i jej sytuację — zwrócił się bezpośrednio do skazanej, nie kryjąc gniewu w swoim głosie. — To stare koleżaneczki. Nie spodziewałem się jednak, że Lloyd będzie na tyle tępa, by łgać w mojej obecności, licząc na to, że jej bezwolnie przytaknę — warkliwie wyjaśnił zgromadzonym mężczyznom, po której stronie leży racja. Dawno nie był tak wściekły na skazaną. — To była próba zabójstwa, więc zajmijcie się nią należycie. A ja zrobię to samo z moją skazaną — zakończył wypowiedź, zwiastując już, że dziewczyna nie uniknie kary i konsekwencji swojego wybryku.
Strażnicy pod rozkazami Alberta wciąż niepewnie poprosili Cynthię o ruszenie do przodu, widząc, że jeszcze jakiś czas temu chciała współpracować. Nie używali siły, do kiedy nie byli zmuszeni, Albert też nie był przekonany co do niebezpieczeństwa dziewczyny. Balsamista był zadziwiony nagłym dialogiem - był pewny, że relacja tej dwójki ma się lepiej.
— Sala siódma powinna być wolna. Zabezpieczcie ją, zaraz dołączę... — mruknął w zamyśleniu.
Seth odwrócił się tyłem od całego zamieszania, z nietęgą miną odwracając się w stronę drzwi. Już w drodze złapał lewą dłonią za kark dziewczyny, niczym niesfornego ucznia, ciągnąc ją za sobą.
— Seth, co z pozostałymi oskarżeniami? Co z zaginionym mężczyzną? — pytał za nim, rozpaczliwie usiłując połączyć fakty, nie wiedząc komu wierzyć.
Żniwiarz odwrócił się przez ramię, mocniej zaciskając palce na karku Yvette.
— Daj mi pół godziny, a wrócę tu z raportem — poinformował go ponownie, nie zamierzając przebywać w tym miejscu ani chwili dłużej. Nie dodawał nic więcej, prędkim krokiem ruszył w stronę drzwi kierujących ich w głąb zamczyska.
Pierwsze korytarze minął w milczeniu, nie puszczając skazanej nawet na moment, trzymając ją mocno u swojego boku. Skręcał w mniej uczęszczane alejki inkwizycyjnych murów, jak najszybciej chcąc otrzymać odrobinę prywatności. Jeden bocznych korytarzy, prowadzący do laboratoriów, w którym nie było ludzi musiał mu chwilowo wystarczyć. Nie minęła chwila, a pchnął Yvette na ścianę, nacierając na nią i otwartą dłonią uderzając w mur.
— CO TO MIAŁO ZNACZYĆ?! — wrzasnął na nią z furią w oczach. — NIE TAK SIĘ UMAWIALIŚMY! — krzyczał, w końcu mogąc wyrzucić z siebie to, co niemal udusiło go w towarzystwie Alberta. — Pamiętasz? W tej samej sali. Jeśli kłamiemy, kłamiemy razem. Mamy jedną wersję. Mówiłem ci... Ostrzegałem, że na zewnątrz spotkasz dawne twarze. Zgodziłaś się. A teraz... — mówił niejasno, dysząc ze wściekłości. Z trudem starał się opanować, by dodać:
— Albo jesteś ze mną, albo wpierdalasz mi się w paradę. Nie ma opcji pośrodku.

Nie odezwała się słowem, gdy na całego rozkręciła się wściekłość Setha. Przewidziała taki scenariusz, ale sama świadomość nie starczyła, aby obniżyć wysoki poziom lęku, który teraz odczuwała. Chwile złości przy Cynthii były zaledwie niewinnym utraceniem kontroli, zaś tu Yvette rozpętała piekło, z którego nie ma ucieczki. Pozostawało mieć nadzieję, że nie pokiereszuje jej za mocno.
Zaskoczył ją nagłym chwytem za kark, który stawał się mocniejszy z każdą sekundą. Odczuwając duży ból, rozprzestrzeniający się na całą szyję, wolała nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Bez sprzeciwów, jakby mogła się odważyć w takim momencie, dała się prowadzić w jakieś miejsce, spoglądając wyłącznie raz kątem oka na jego twarz. To był pierwszy raz, gdy rozwścieczyła go tak bardzo...
Bliskie spotkanie z twardą powierzchnią nie należało do przyjemnych. Nim jednak zdążyła cokolwiek wyłapać spojrzeniem, cały widok zasłonił jej żniwiarz ze swoją idealnie widoczną chęcią mordu. Serce wiedźmy rozpoczęło szalony taniec, przeganiając wcześniejszy spokój w dal. Obawiała się wszystkiego, co mógł uczynić mężczyzna.
- Nigdy nie miałam zamiaru ci przeszkodzić. Dalej jestem z tobą, nawet jeśli sądzisz zupełnie inaczej. - rzekła, nie spuszczając z niego wzroku.
Nie była głupia. Zaprezentowane wyrzuty były uzasadnione, tak jak jego złość. Miał rację w każdym punkcie, ale nie potrafiła milczeć w takich sytuacjach. Najlepiej byłoby okazać niewyobrażalny żal, jaki właśnie odczuwała, lecz nic by tym nie wskórała w ostateczności.
- Nie chodzi o dawne znajomości! Chciałeś wepchnąć chorą dziewczynę na miejsce bezlitosnego mordercy, Seth! Jeśli nic tam nie znajdą, a istnieje ogromne prawdopodobieństwo, to jak to wytłumaczysz? Znów nagniesz prawdę, bo tak ci wygodniej? Bo tak funkcjonuje cholerny świat?! NIE ROZŚMIESZAJ MNIE. - uniosła głos równie zdenerwowana, przypominając jego słowa ze szklarni. Zaraz pożałowała swego gniewu. Powinna postąpić rozsądnie, a sprzeczanie się z nim w ogóle nie jest prawidłowym rozwiązaniem.

Często przeklinał swoją emocjonalną stronę. Zwykł nazywać się profesjonalistą i miał do tego prawo, lecz jego gwałtowne reakcje niejednokrotnie sprawiały, że robił to, czego później żałował. Problem jednak leżał w tym, że podczas wybuchu złości przez ułamek sekundy nie podejmował w sobie wątpliwości,że czyni źle.
Wysłuchał jej w ciszy przerywanej jedynie wściekłym, przyspieszonym oddechem. Naprawdę był ciekaw usprawiedliwienia dziewczyny. Może coś przeoczył, może to wszystko było częścią większego planu. A może... Zaraz spełni się jego głębokie pragnienie o uduszeniu Yvette.
— O CZYM TY MÓWISZ? BYŁAŚ TAM. WIDZIAŁAŚ TO NA WŁASNE OCZY — wykrzykiwał na nią, wpadając w istny szał. Wciąż miał wrażenie, jak gdyby  scena w altanie przebiegała dla nich zupełnie inaczej. — Mówimy o tej samej osobie? Bo ja mówię o dziewczynie, która rzuciła się na ciebie Z NOŻEM W RĘKU. ZAATAKOWAŁA CIĘ. W JEDNYM CELU — wspominał jej zachowanie, wraz z wszystkimi groźbami, które wtedy mroziły mu krew w żyłach.
— Mówię o osobie, która nie odróżnia fikcji od rzeczywistości. Mówię o kwiaciarce, której sam język wprowadziłby ją w kłopoty. Pomyślałaś, co byłoby, gdyby nie było mnie razem z wam? Gdyby zaatakowała cię z zaskoczenia? Gdybyś to nie była ty, tylko twoja pechowa siostra? — krzyczał na nią, możliwie mocno obrazując, dlaczego osoba podobna Cynthii nigdy nie zasługiwała na wolność.
— Uważasz, że zagrałem nieczysto, gdy bezpiecznie odprowadzałem ją w miejsce, w którym winna była wylądować wieki temu?! Powinienem był to zrobić jak zawsze, tak? Uwierz mi, że teraz tego żałuję. Powinienem zastrzelić ją na miejscu — wypluł ostatnie słowa, zupełnie po złośliwości. W żadnym świecie nie uczyniłby tego, do kiedy nie byłby zmuszony, lecz dokładnie to wydobyło się z jego ust, by ukłuć Yvette.
Podczas kłótni nie odsunął się nawet na moment. Patrzył na nią z góry, pewny,  że w sąsiednich korytarzach słychać ich niemałą sprzeczkę.
— A nawet jeśli, nawet jeśli byłaby niewinna... Nie po to zabieram cię ze sobą, byś po wszystkim negowała moją wersję, niezależnie od tego, jak nie raziłaby w twoje krystaliczne ideały! — zakończył hałaśliwie, tym, co właściwie zabolało go najbardziej. Ośmieszyła go w oczach innych. Zasiała w zebranych inkwizytorach ziarno wątpliwości, które kazało im sądzić, że wcale nie mówił prawdy.
Dziewczyna sądziła jedno, lecz w danej chwili Seth miał najszczerszą nadzieję, by Cynthia okazała się być wiedźmą. Wyłącznie ku utarciu nosa Yvette.

- NIE ZABIŁABY MNIE! - odwrzasnęła mu, pozwalając już całkowicie wariować emocjom, które były tłumione.
Każda jego wypowiedź przybierała postać prawdy, nie dopuszczanej do głosu w głowie Yv. Chciała uratować niezupełnie normalną osobę przed cierpieniem, jakie mogło zafundować jej postawienie w złym świetle już na samym początku, ale słowa padające raz po raz ukazywały w pełni winę niedoszłej wybawicielki. Pragnęła dogodzić dwóm stronom, by sprawa nie przybrała gorszej postaci, a jedyne co zrobiła, to naruszyła wizerunek opiekuna. Nie chciała przyjąć do wiadomości, że popełniła jeden wielki błąd.
Milczała, gdy przytaczał kolejne przykłady. Przykłady, które miały ogromny sens i mogły urzeczywistnić się w przeciągu minut. Zrozpaczona próbowała odnaleźć sposób na cofnięcie swoich słów, aż w końcu przyszło jej coś do głowy. Coś, co mogło naprawić rysę na obrazie Setha.
- Masz rację. Nie powinnam była nigdy się odzywać, ale wiem, jak temu zaradzić. - odparła, natychmiast brnąc w dany temat. - Wystarczy, iż wspomnisz o tym w raporcie. Zrzuć całą winę na mnie, uwzględniając zmienianie historii na rzecz znanej mi podejrzanej. Możesz dodać jakiś zarzut od siebie, wtedy powinno to rozjaśnić sprawę. - rzekła, starając się wykombinować jeszcze inne rzeczy. Szukała w myślach dostępnych pomysłów, pragnąc oczyścić Setha z niepotrzebnych podejrzeń. - Muszę naprawić swój błąd, więc przyjmę jeszcze większą nienawiść ze strony innych. Mi nic nie będzie, ty powrócisz do normalności. Zapracuję na twoje zaufanie raz jeszcze, tylko mi pozwól... - wyjaśniła ostrożnie pełna obaw, wbijając silnie paznokcie w materiał na przedramieniu.

— Nie. Ciebie nie — przytaknął, we względnym spokoju, jak na obecne warunki. Dalej był groźnie nastawiony, lecz skończył z wydzieraniem się na cały korytarz. Przynajmniej tymczasowo.
Powoli uczył się wierzyć w jej szczęście, choć w kryzysowych chwilach wciąż zdarzało mu się o nim zapomnieć, traktując ją jak zwykłą, bezbronną dziewczynę.
Proponowała naprawienie swoich czynów na różne sposoby, lecz podpowiedzi nie satysfakcjonowały go. Nawet gdyby napisał w raporcie, że Yvette jest winna całemu złu na tym świecie, nie czułby się spełniony. Znając ją, uniknęłaby konsekwencji, wcale nie wyciągając wniosków. A zresztą, w żadnym stopniu nie pomogłoby to Sethowi. W całej sytuacji był jej wdzięczny za jedno - nie próbowała go dotykać, doceniając powagę ich dialogu.
— Masz rację. Mogę to zrobić — potwierdził ozięble. — Ale tego nie zrobię. Wiesz czemu? Bo pracujemy razem. Jeśli ty oberwiesz, oberwę i ja. Żadne z nas nie wyjdzie na plus. Oczekiwałem od ciebie tylko jednego. Spełniania danych obietnic — zacisnął wargi, po raz setny uświadamiając sobie straszny fakt.
— Gerard nigdy nie miewał z tobą podobnych wyskoków, niech zgadnę...? Nigdy nie wcięłaś mu się w słowo, ani nie próbowałaś przekręcać jego opowieści? Ciekawe czemu... Czym Gerard zasłużył na lepsze traktowanie...? — mówił przez zaciśnięte zęby, nigdy nie wyzbywając się poczucia niższości względem byłego opiekuna Yvette. — Powiedz mi, co mam zrobić, by to zadziałało? Wycinać ci rany w skórze, naprawdę? — zapytał w zirytowaniu, po czym cofnął się od dziewczyny o pół kroku.
Zarządził nagle twardym tonem:
— Chodź za mną. Nie mam dużo czasu.
Ruszył wzdłuż korytarza, nie sądząc, by tym razem musiał używać siły.
zt

Sama nie mogła w to uwierzyć, ale dopuściła się w pewnym sensie zdrady. Wyraźnie rozumiała ten fakt, jednak przyszedł on z lekkim opóźnieniem, precyzyjnie dobijając kobietę. Wystawiła go na rzecz starej znajomości, która nie ma szansy dalej istnieć. Im bardziej analizowała całe zajście, tym bardziej czuła pogardę do samej siebie. Najbardziej przerażające było to, że zachowała się niczym wiedźmy, których tak nie cierpi i tego podłego uczucia nigdy się nie pozbędzie, choćby odpokutowała wszystkie winy. Wybrała źle, narażając na nieprzyjemności kogoś, kto obdarzył ją zaufaniem i zapewnił opiekę, bez możliwości na jakieś krzywdy.
Jak powinna to naprawić? Istniało jakieś wyjście? Nie chciał napisać o jej winie w raporcie, więc co pozostawało? Bezustannie przyrzekała w duchu, iż nigdy więcej nie odezwie się, gdy nie będzie takiej potrzeby. Zamierzała się ostro trzymać wyznaczonego celu, aczkolwiek wspomnienie Gerarda zabolało i ją. Żniwiarz stawiał siebie w niższej pozycji, apelował o należyty szacunek, zaś ona nie rozumiała tego upartego podejścia. Starała się dawać mu ogrom respektu, lecz marne jej starania, gdy za autorytet brał Gerarda. Wspomnienie o tworzeniu nowych ran przeraziła ją na tyle, że uciekła gdzieś wzrokiem.
Ostatecznie postanowił gdzieś ją zabrać, co stworzyło błyskawiczny niepokój u Yv. Mimo wszystko, podążyła za nim.


zt

Choć raz tego dnia zdawało mu się, że szczęście mu sprzyja — szpital mieli tuż pod nosem, mijając zaledwie korytarz od posterunku Leandra. Seth wparował do głównej sali, trzymając Yvette na rękach, rozglądając się po zabieganych siostrach szpitalnych. Wypatrywał kogokolwiek kompetentnego, komu mógł przekazać dziewczynę. Szedł wzdłuż łóżek, zauważając zabawną zależność:
— Znowu tutaj. Wszystkie drogi prowadzą do szpitala, w naszym przypadku...
Co by się nie działo, bywali tu o wiele za często, zwłaszcza, że sami niekoniecznie potrzebowali pomocy. Jedno od czasów przeszłości na pewno się zmieniło — w szpitalu panował niecodzienny chaos. Niemal wszystkie łóżka na sali były zajęte, a na nich nikt specjalnie nie zwracał uwagi.
Poprawiając uścisk na ciele Yv, ruszył w kierunku największego zgromadzenia.
— Potrzebuję pomocy — oznajmił Seth, zaczepiając jedną ze starszych sióstr.
— Ustaw się w kolejce, cukiereczku — mruknęła, zręcznie ich wymijając, po krótkim spojrzeniu, najwyraźniej oceniającym szanse przeżycia Yvette za spore.
— Co, do chuja? — wymsknęło mu się pod nosem, lecz odpowiedź kobiety zdziwiła go na tyle, że stracił okazję, by ją gonić.
Jak rozumiał, toczyła się tu wielka walka o przetrwane. Seth naturalnie uznawał swój problem za najważniejszy, gotów bić się o wolne łóżko z inną umierającą osobą. Wiedział, że musi być stanowczy, w innym przypadku zostanie zignorowany, jakby jego tragedia mogła poczekać.
Spróbował więc kilka kroków dalej, niemal wrzucając Yvette w ręce stojącej przy jednym z przykrytych płachtą łóżek kobiety, odzianej w lekarski kitel. Wypełniała one dokumenty jednego ze zmarłych pacjentów, lecz gdy głowa skazanej wylądowała niemal pod jej podstawką i piórem, musiała przerwać dotychczasową, pochłaniającą ją czynność.
Na oko trzydziestoletnia kobieta obdarzyła Setha nieprzyjemnym spojrzeniem, jakby już wiedziała, czego może się spodziewać. Nie pomyliła się, a żniwiarz, podnosząc głos, zaczął:
— Ona umiera. Czy oczekiwanie odrobiny pomocy to za dużo od tej placówki? — wypluł niemal te słowa, gotów do wszystkiego, by spełniono jego życzenie.
Spoglądał na lekarkę wyczekująco, dając jej do zrozumienia, że nie odejdzie od niej na krok, do kiedy nie zajmie się ona Yvette.
Kobieta westchnęła w końcu, zaglądając w oczy skazanej, krótko oceniając jej twarz, aby chwilę później, za pomocą trzymanego w ręku pióra, podwinąć materiał zakrwawionej chusty.
— Nie umiera — odparła, cofając dłoń, gotowa powrócić do wcześniejszego zajęcia. — Zajmijcie wolne łóżko, zaraz zawołam kogoś do...
— Zaraz może być za późno. Najwyraźniej jednak wymagam zbyt wiele od balsamistki, która przekłada wypełnianie karty zgonu, nad zajmowanie się żywymi pacjentami! — niemal wrzasnął, gotów urządzić tu scenę. — Czy czeka pani celowo, by wkrótce móc zrobić jej odpis?
Z doświadczenia wiedział, że w końcu mu ustąpią. Celowo wyolbrzymiał stan Yvette, stawiając się na miejscu najważniejszej osoby w całym szpitalu. Ludzie, którzy mieli mniej tupetu, musieli poczekać na swoją kolej.
Kobieta uśmiechnęła się lekko, jednocześnie rzucając mu lodowate spojrzenie. Słowa Setha, a może jej doświadczenie sprawiło jednak, że kiwnęła głową, mówiąc:
— Za mną, proszę.
Wrzuciła pióro do kieszeni fartucha, przyciskając plik kartek do piersi, ruszając przodem w poszukiwaniach wolnego łóżka. Seth ruszył za nią, nagradzając ją ciszą i milczeniem, w końcu ukontentowany, że potraktowano ich poważnie.
— Tutaj, proszę posadzić pacjentkę i pozwolić mi pracować — wskazała na łóżko, na którym nie było nawet pościeli po ostatnim chorym.
Lekarka przesunęła po podłodze parawan, dając im odrobinę prywatności, niemal w tym samym czasie zakładając rękawiczki. Jak na dłoni było widać, że zależy jej na czasie.
Tymczasem Seth ostrożnie usadził Yvette na skraju łóżka, zostawiając ją w pozycji siedzącej, ale wspierając jej głowę, jakby mogła w każdej chwili runąć do tyłu.
— Dasz radę? — zapytał, bojąc się odsuwać choćby na cal.
— Już, wypad — fuknęła na niego lekarka, zirytowana, że tym razem to ona musi czekać na mężczyznę, któremu chwilę temu zależało na czasie.
Seth nie był skory do odsunięcia się, jakby w końcu uwierzył w swoje przekonanie o tym, że życie Yvette wisi na włosku. Spoglądał na skazaną, jakby chciał jej coś powiedzieć.
— Potrzebuję pana pomocy — rozległo się wkrótce za jego pleców. Balsamistka zmieniła taktykę, zwracając się do żniwiarza w sposób uprzejmy i niemal pokorny. — To bardzo istotne. Proszę — wręczyła mu w dłonie podstawkę z dokumentami i pióro, wyciągając na wierzch nową kartkę z kolumnami i rubrykami, całe szczęście niedotyczącymi jej przyszłego zgonu.
— Usiądzie pan z boku i wypełni pan kartę pacjentki — poleciła mu, na co Seth automatycznie przystał, rad, że może się przydać.
Odsunął się od dziewczyny, odwracając się tyłem, by oprzeć się o poręcz w nogach łóżka. W skupieniu zaczął studiować wręczony mu dokument.
Tymczasem lekarka pochyliła się nad dziewczyną, wzdychając pod nosem:
— Mężczyźni. Uwielbiają czuć się potrzebni. Zrobią cokolwiek, byleby nie musieć robić najtrudniejszego — oddać się czekaniu.
Mówiła cicho, łagodnie unosząc podbródek Yvette, by zacząć odwijać chustę z jej szyi, szukając każdego źródła krwawienia.
— Jak się nazywasz? Czy to efekty tortur? — usiłowała się zorientować, z kim ma do czynienia.

Gdyby ból ustał choć odrobinę, na pewno usnęłaby natychmiast. Droga w żadnym wypadku nie zaliczała się do długich, wystarczyło parę kroków i byli w wyznaczonym miejscu, a mimo tego dałaby radę z łatwością oderwać się od rzeczywistości. Czyżby wycieńczenie wyrwało się totalnie spod kontroli? Bardzo prawdopodobne... W końcu, ile mogła wytrzymać po takich intensywnych przygodach od samego rana? Jednak coś uparcie mówiło jej, że ten powód nie jest najważniejszym.
Dokładnie czuła, jak Seth mocno ją trzymał. Był gotów bronić ją przed jakimkolwiek niebezpieczeństwem, czyhającym na każdym rogu tego okrutnego świata. Nie musiała się bać. Nie była sama. Ponadto biło od niego przyjemne ciepło, na którego niedobór cierpiała od niedawna.
Ożywiła się znacznie, widząc zamieszanie panujące na dobrze znanej sali. Także w tej chwili doszło do niej, że zdecydowanie należało podzielić się większą ilością informacji, wyniesionych z porannego spotkania. Musiał wiedzieć.
— Seth, powinniśmy najpierw poroz.... — urwała, gdy zwrócił się do jednej z urzędujących tu pielęgniarek.
Nie kryła zdziwienia, słysząc słowa starszej kobiety, równocześnie podążając za nią zaintrygowanym spojrzeniem. Nie przypuszczała, że w tym budynku istnieją jednostki, które używają tak luźnego słownictwa wobec obcych im osób. A może wszyscy starsi ludzie mają podobne nastawienie?
Mogłaby próbować poruszyć istotną kwestię raz jeszcze, lecz zniecierpliwienie, jakim wykazywał się co rusz, pozbawiało ją szansy. Zaraz została podstawiona pod oczy kogoś straszniejszego, zaś przesada kryjąca się w głosie mężczyzny, była nad wyraz wyczuwalna. I poniekąd krzywdząca. Co jeśli przyciągnie swoim buntowniczym zachowaniem uwagę niewłaściwych ludzi? Nie będzie trudno o aferę, gdzie typowo wiedźma zostanie oskarżona, tym razem o zabieranie łóżka prawowitym obywatelom.
Zerknęła na Setha z małym wyrzutem, gdy robił scenę. Miała świadomość, że chce dla niej jak najlepiej, ale nikt nie kazał mu męczyć kobiety, która wyglądała na porządnie zapracowaną. Mogli poszukać innego lekarza, bardziej dostępnego. Z pewnością na sali taki był.
Już zamierzała jakoś zareagować, uszczypnąć go dyskretnie lub ładnie upomnieć, ale lekarka podniosła się z miejsca, prowadząc ich niespodziewanie do wolnego miejsca. Jak nic chciała się pozbyć problemu, jaki nagle jej stworzyli. Seth wygrał. Nie zmieniało to faktu, iż Yvette zmuszona będzie z nim niebawem porozmawiać na ten temat.
— Postaram się — odparła z małym uśmiechem, będąc wdzięczna za pomoc i stałe asekurowanie ruchów.
Siedząc na materacu, niewątpliwie wygodniejszym od tego w pokoju, badała wzrokiem krzątającą się obok kobietę. Nie potrafiła określić, czy napotkała kolejnego wroga, czy może kogoś w miarę normalnego.
Zareagowała szokiem i milczeniem na wypowiedziane przez doktorkę zdanie, jakby w ogóle nie rozumiejąc, do czego się odnosi. Jeszcze obstawiała, że mogła zwracać się do kogoś stojącego nieopodal nich, a na nią tylko patrzyła.
— Yvette Lloyd — odezwała się z początku niepewnie, wyciszając chęć powstrzymania jej rąk przed całkowitym zdjęciem chusty. — Można tak powiedzieć... W każdym razie, nie zamierzam długo tu zabawić. Proszę o szybkie podsumowanie i znikam — dodała, uwzględniając od razu brak opcji pozostania w tym miejscu na dłużej, niż to potrzebne.

Lekarka uśmiechnęła się do dziewczyny, kiwając głową i jednocześnie nie przestając pozbawiać jej chusty. Po odwinięciu materiału odrzuciła go w bok, wzrokiem oceniając rany, które były bardziej rozległe, niż się tego spodziewała.
— W tym dniu chciałabym, aby każdy pacjent miał takie nastawienie, Yvette — potwierdziła, nie tracąc jednak ani chwili — poza prostymi grzecznościami, nie zaprzestawała pracy. — Możesz mówić do mnie Jaina — odwdzięczyła się przedstawieniem. — I nawet jeśli mogłabym ci poświęcić więcej czasu, obawiam się, że nie zdziałam wiele — oznajmiła spokojnie.
Nie wypytywała o więcej szczegółów, nie chciała wiedzieć czy Yvette jest wiedźmą świeżo wyprowadzoną z lochów, czy inkwizytorką, która wpadła w nieodpowiednie ręce. Pomagała każdemu, kto tu trafiał, nie kłopocząc się myślami, która ze stron wojny doprowadziła do tych jednoosobowych tragedii.
— Rany są zbyt płytkie, bym mogła ja zszyć. Zresztą, przy tylu cięciach, skończyłabym może za tydzień. Jedyne, co mogę zrobić, to oczyszczenie ich i opatrzenie. Poza tym wygląda na to, że będziesz żyła — stwierdziła pogodnie, powoli odchylając kołnierzyk dziewczyny. — Zdejmiemy ci koszulę — oznajmiła, wstając na moment, by przygotować sobie wszystkie potrzebne narzędzia: miskę z wodą, ręcznik, bandaże i miskę z dziwnie pachnącą maścią.
— Proszę wyjść. Pacjentka potrzebuje prywatności — zwróciła się do Setha, przeganiając go dalej.
— Ach, tak — mruknął jedynie, wychodząc poza parawan, nie kłócąc się nawet, że ciało Yvette nie ma przed nim tajemnic.
Zniknął za osłoną otaczającą łóżko, co rusz jednak wychylając głowę, by zerknąć na dziewczynę kątem oka. Gdy lekarka przeszła jednak do rozpinania koszuli Yvette, pokornie spuścił wzrok, nie będąc jeszcze gotowy, aby zobaczyć jej świeże rany.
Po zdjęciu koszuli skazanej, Jaina usiadła przy Yvette, zanurzając ręcznik w misce z czystą wodą, odciskając go i przyciskając go do cięć na jej skórze. Rany chwilowo zaczęły bardziej krwawić, a wtarta w nie sól rozpuszczała się w wodzie, która prędko zyskała nową, czerwoną barwę.
— Zostaną ci blizny. Na to nie ma lekarstwa. Jedyne, co możesz teraz zrobić, to odpoczywać i...
— Co mam wpisać w pole „udzielone świadczenia”? — rozległo się zza parawanu, przerywając lekarce dzielenie się radami.
Seth potraktował powierzone mu zadanie bardzo poważnie. Nawet zbyt poważnie, sądząc po westchnieniu Jainy.
— Proszę zostawić to mi — odparła prędko, uznając to za szybsze rozwiązanie zaistniałego problemu.
— A „choroby współistniejące”? Yvy, chorujesz na coś? — pytał dalej, powodując u Jainy lekki szczękościsk.
Kobieta skupiła się na delikatnym oczyszczaniu ran dziewczyny, nawet nie chcąc uświadamiać Setha, że nikt nigdy nie zajrzy do wypełnianego dokumentu, który miał na celu wyłącznie zajęcie czasu mężczyzny.

Nie potrafiła określić nowo poznanej kobiety. Z pełnym zafascynowaniem mierzyła ją wzrokiem, pragnąc dowiedzieć się, z kim ma tak naprawdę do czynienia. Co kryje się pod, z pozoru miłą, maską, jaką prezentowała? Chyba ta kwestia najbardziej nie dawała Yvette spokoju. Absolutnie nie chciała przyjąć do wiadomości, że ktoś zwyczajnie taki jest.
Oczywiście wolała się trzymać formalnego podejścia, w razie ciekawskich uszu błądzących w pobliżu. Poza tym czułaby się dziwnie, mówiąc do niej na wstępie po imieniu. Mimo to, że wydawała się różnić od reszty na pierwszy rzut oka, nadal zajmowała pewne stanowisko w inkwizycyjnym świecie.
— To wspaniała wiadomość. A sądziłam, że jestem już na straconej pozycji i ratunek nadszedł za późno — powróciła w iście żartobliwym tonie do wcześniejszych słów Setha.
Nie była zadowolona, gdyż mężczyzna zmuszony został do wyjścia. Obawiała się, że stracenie go choć na sekundy z oczu, będzie opłakane w skutkach dla wszystkich. Kto wie, czy nie uznałby takiej okazji do ruszenia za katem? Musiałaby wtedy zostać w szpitalu, nie mając żadnego prawa, by wyjść poza ten obszar. A co najważniejsze, zignorowałaby jej prośbę, stawiając zemstę na pierwszym miejscu...
Stłumiła jęk, zaciskając mocno zęby, gdy wilgotny ręcznik wylądował na jednym z rozcięć na skórze. Czego oczekiwała? Ulgi? Wszelkie działania na świeżych ranach musiały być cholernie bolesne. Już przez to przechodziła, lecz jednak cicho liczyła, że ręce lekarza cudownie przegonią cierpienie. Myliła się.
Wtem usłyszała głos Setha, jakby informujący o ciągłej obecności, tuż za parawanem. Prędko stała się o wiele spokojniejsza. Sądząc po pytaniu, raczej nigdzie się nie wybierał. Była wręcz dumna, że oddał się wnikliwemu czytaniu papierków, nawet jeśli nie pozwalał doktorce na należyte skupienie przy pracy.
— Nie stawiałam na nic innego — westchnęła ciężko, odnosząc się do blizn. Bała się spojrzeć w lustro, chociaż wiedziała, co tam zastanie.
I choć zdążyła zacząć godzić się ze szramami na żebrach, pokrywającymi tam każdy skrawek skóry, teraz doszły nowe, w miejscu bardziej narażonym na widok. Jak miała sobie z tym poradzić? Czy Seth dalej będzie patrzył na nią tak samo? Miała wątpliwości, których nie potrafiła się pozbyć.
— Nie wydaje mi się... — odpowiedziała, przenosząc wzrok na naciągnięty materiał, za którym stał. — Radzisz sobie? — spytała lekko rozbawiona, jakby to on stawiał czoła najtrudniejszemu zadaniu tutaj.